VOAL- Vajza e shkrimtarit dhe antropologut Fosco Maraini, Dacia Maraini (Daça Maraini) lindi në Fiesole më 13 nëntor 1936. Nëna e saj ishte piktorja Topazia Alliata, një grua siciliane nga familja e lashtë Alliata di Salaparuta. Përveçse një shkrimtare e njohur, Maraini ka qenë gjithashtu në lajme për marrëdhënien e saj të gjatë me hyjninë e rradhës të letërsisë italiane të shekullit të njëzetë, Alberto Moravia, me të cilin jetoi nga viti 1962 deri në vitin 1983, duke e shoqëruar atë në udhëtimet e tij nëpër botë.

I etur për t’u larguar nga Italia fashiste, Fosco Maraini kërkoi të transferohej në Japoni, ku jetoi me familjen e tij midis viteve 1938 dhe 1947, duke studiuar Hainu, një popull në rrezik zhdukjeje që jetonte në Hokkaido. Nga viti 1943 deri në vitin 1946, familja Maraini, së bashku me italianë të tjerë, u internua në një kamp përqendrimi për shkak se refuzoi të njihte zyrtarisht qeverinë ushtarake japoneze. Në fakt, kjo qeveri kishte nënshkruar një aleancë me Italinë dhe Gjermaninë në vitin 1943 dhe u kërkoi Marainëve të nënshkruanin besnikërinë e tyre ndaj Republikës së Salò-së, gjë që ata nuk e bënë. Në përmbledhjen e saj të poezive të vitit 1978, “Mangiami Pure”, shkrimtarja rrëfen privimet dhe vuajtjet e tmerrshme që përjetoi gjatë atyre viteve, të cilat për fat të mirë u ndërprenë nga mbërritja e amerikanëve.

Pas kësaj fëmijërie veçanërisht të vështirë, shkrimtarja u zhvendos fillimisht në Bagheria, Siçili, dhe më pas në Romë, duke vazhduar studimet dhe duke ia dalë mbanë me punë të ndryshme: së bashku me të rinj të tjerë, ajo themeloi një revistë letrare, “Tempo di letteratura”, të botuar nga Pironti në Napoli, dhe filloi të kontribuonte në revista të tilla si “Nuovi Argomenti” dhe “Il Mondo”. Gjatë viteve 1960, ajo debutoi me romanin “La vacanza” (1962), por gjithashtu filloi të angazhohej në teatër, duke themeluar, së bashku me shkrimtarë të tjerë, Teatro del Porcospino, i cili interpretoi vetëm vepra të reja italiane, nga Parise te Gadda, nga Tornabuoni te Moravia e kudondodhur. Nga gjysma e dytë e viteve 1960, ajo vetë shkroi shumë drama, duke përfshirë “Maria Stuarda” (e vlerësuar gjerësisht ndërkombëtarisht), “Dialogo di una prostituta con un suo cliente”, “Stravaganza” dhe të fundit “Veronica, meretrice e scrittora” dhe “Camille”.

Në atë vit të trazuar, ndër të tjera, Moravia la gruan e tij, shkrimtaren Elsa Morante, për të.

Në vitin 1970, ajo drejtoi filmin “L’amore coniugale”, me protagonist Tomas Milian, bazuar në romanin me të njëjtin emër të Moravias.

Tre vjet më vonë, në vitin 1973, ajo themeloi “Teatro della Maddalena”, të drejtuar tërësisht nga gra. Pesë vjet më vonë, “Dialogo di una prostituta con un suo cliente” (e përkthyer në anglisht dhe frëngjisht dhe e shfaqur në dymbëdhjetë vende të ndryshme) u shfaq atje. Për Dacia Maraini-n, teatri kishte qenë gjithmonë një vend për të informuar publikun rreth çështjeve specifike sociale dhe politike.

Që nga ato vite e tutje, karriera e saj në prozë dha gjithashtu fryte të konsiderueshme, me romane të botuara në mënyrë mjaft të rregullt. Në rend kronologjik, kujtojmë “Epoka e Sëmundjes”, “Kujtimet e një Hajduti”, “Gruaja në Luftë”, “Isolina” (Çmimi Fregene 1985, ribotuar 1992; përkthyer në pesë gjuhë), “Jeta e Gjatë e Marianna Ucrìa” (1990, Çmimi Campiello 1990; Libri i Vitit 1990; përkthyer në tetëmbëdhjetë gjuhë), e cila u adaptua në filmin me të njëjtin emër nga Roberto Faenza, “Marianna Ucrìa”. Një titull tjetër i viteve 1990 është i rëndësishëm “Zërat” (1994, Çmimi Vitaliano Brancati – Zafferana Etnea 1997; Qyteti i Padovës 1997; Çmimi Ndërkombëtar Flaiano për Fiction 1997; përkthyer në tre gjuhë).

Sa i përket poezisë, përmbledhja e saj e parë me poezi, “Mizoria në ajër të hapur”, daton në vitin 1966. Kjo u pasua nga “Donne mie”, “Eat Me Pure”, “Dimenticato di dimenticare”, “Viaggiando con passo di volpe” (fituesit: Mediterraneo 1992 dhe Cittàe2, dhe 1999, Pendo, dhe Cittàe2.”

Në vitin 1980, në bashkëpunim me Piera Degli Esposti, ajo shkroi “Storia di Piera” (Historia e Pierës) dhe në vitin 1986 “Il bambino Alberto”. Një kontribuese e rregullt në gazeta dhe revista, në vitin 1987 ajo botoi disa nga artikujt e saj në vëllimin “La bionda, la bruna e l’asino” (Bjondia, Bruneja dhe Gomari).

Ende jashtëzakonisht e frytshme, ajo udhëton nëpër botë, duke marrë pjesë në konferenca dhe premiera të shfaqjeve të saj. Aktualisht ajo banon në Romë./Elida Buçpapaj