Në Tulë një mbret na ishte

besnik ai deri në varr,

e dashura tek i vdiste

kujtim një gotë ari ia la.

.

Në gosti me vete e merrte

Gjë më të shtrenjtë s’kish në botë,

Loti në sy i rrekëllente

Sa herë pinte me atë gotë.

.

E kuptoi, vdekja po i vinte,

qytete dhe krahina kudo

ai la trashëgim gjithë ç’kishte,

veç gota nuk ish me ato.

.

Atje mes sa kalorësve

në gosti ishte mbreti

në sallën e lashtë mbretnore,

në kështjellë sipër detit.

.

Pijetari plak piu kështu

hurbën e fundit fatale,

dhe e hodhi pastaj kuturu

gotën prej ari mes valëve.

.

E pa si ra, u mbush prap

E u zhduk në detin pa fund.

Iu shuan dy sytë e pastaj

Nuk piu më kurrë një hurbë.