Në dekadat kur sporti shqiptar në Kosovë përjetonte një zhvillim të jashtëzakonshëm, zëri i butë dhe melodik i Lulzim Ali Shalës, të cilin me afeksion e thërrisnim “Luli”, jehonte çdo të diel nga valët e Radio Prishtinës, përmes emisionit të shumëpritur “Pasditja Sportive”.

Me një përkushtim dhe profesionalizëm të rrallë, ai udhëhoqi këtë emision gjatë viteve ’80 e deri më 5 korrik 1990, kur u përjashtua dhunshëm nga puna nga regjimi shtypës i Sllobodan Millosheviqit.

Kjo ishte një ditë e errët për të gjithë gazetarët shqiptarë që u dëbuan me dhunë nga institucionet publike vetëm pse nuk iu nënshtruan diktateve të Serbisë.

Edhe pas këtij akti të pashembullt, Luli nuk heshti. Asokohe, kur sporti shqiptar në Kosovë mezi mbijetonte dhe Serbia kishte pezulluar fushat e palestrat sportive, ai vazhdoi të shkruante artikuj me pasion e përkushtim, duke mbajtur të gjallë ndjenjën për sportin dhe frymën e gazetarisë së ndershme.

Pas çlirimit dhe shkëputjes definitive të Kosovës nga Serbia, ai iu rikthye dashurisë së tij të vjetër për sportin, tashmë me më shumë përvojë dhe përkushtim.

Ai u angazhua si Redaktor përgjegjës në të përditshmen “Zëri Ditor” të Prishtinës, ku vazhdoi të kontribuonte me artikuj të thelluar dhe analiza të mirëfillta sportive.

Mirëpo, dashuria e tij e pafundme për radion dhe gazetarinë e folur nuk shuhej dot.

Ajo e thërriste atje ku gjithçka kishte nisur në mikrofonin e radios.

E, kështu, Luli në fund të vitit 2010 u rikthye në Radio Kosovë, pikërisht aty ku kishte filluar rrugëtimin si gazetar.

Me entuziazëm dhe përkushtim të pandryshuar, ai mori sërish drejtimin e emisionit me mijëra dëgjues “Pasditja Sportive”, një program që ishte bërë pjesë e pandashme e të gjithë sportdashësve shqiptarë.

Në këtë emision mjaft të dëgjuar, Luli ftonte mysafirë nga të gjitha trojet shqiptare dhe nga të gjitha disiplinat sportive, prej atyre që kishin shkëlqyer në kohën e ish-Jugosllavisë, e deri te sportistët që me mund dhe talent kishin arritur suksese kulmore në arenat ndërkombëtare.

Mirëpo, karriera e tij si gazetar sportiv nuk ishte një udhë e shtruar me lule, siç mund të mendojnë disa.

Më 7 prill 1990, Luli përjetoi njërën nga periudhat më të rënda të jetës: u arrestua nga regjimi shtypës i Sllobodan Millosheviqit, bashkë me të vëllain Blerim Shala, mikun e tyre të afërt Halil Matoshi, si dhe pesë bashkëveprimtarë të tjerë nga Podujeva.

Akuzat që iu drejtuan ishin krejtësisht të fabrikuara: kinse kishin inskenuar helmimin e nxënësve shqiptarë në Kosovë, një nga tragjeditë më të mëdha të kohës.

Luli dhe të tjerët u mbajtën rreth 12 ditë në Burgun e Qarkut në Prishtinë.
Ata u liruan më 18 prill 1990, falë një ndërhyrjeje të fuqishme të diplomatit të njohur amerikan James Addison Baker, Sekretar i Shtetit i SHBA-ve.

Luli për mua nuk ishte vetëm koleg, por shok i pandashëm.

Të shumtën e kohës e kalonim së bashku, pasi punonim në të njëjtin medium Radio Prishtina.

Por miqësia jonë nuk nisi aty.

Unë dhe Luli ishim njohur që si fëmijë, kur ai gjatë pushimeve verore vinte në fshatin tim, ku banonte tezja e babait të tij.

Bijtë e saj e donin shumë Lulin, e këtë dashuri ai e kthente me përzemërsi të rrallë.

Miqësia jonë u forcua edhe më shumë kur, në vitet 1978–1979, filluam studimet në Fakultetin Juridik të Prishtinës, dhe më pas, rreth mesit të viteve ’80-ta, nisëm punën si gazetarë në Radio Prishtina (tani Radio Kosova).

Luli vinte nga një familje e rrënjosur në gazetari.

I ati, Ali Shala, është konsideruar dhe konsiderohet doajen i gazetarisë sportive në trojet shqiptare.

Tezja e tij, Sanije Kushevica-Gashi, ishte po ashtu njëra nga gazetaret e para shqiptare në Kosovë.

Ndërsa, daja, Shyqeri Kushevica, një korrektor i zellshëm i gazetës legjendare “Rilindja”.

Këtij mozaiku të gazetarëve të shquar i shtohet edhe i vëllai, Blerim Shala, emër i mirënjohur në opinionin publik, editues dhe kryeredaktor i gazetën prestigjioze “Zëri Javor”, e më pas “Zëri Ditor”.

Më 5 tetor 2005, Luli u përball me një sëmundje të rëndë dhe u operua në Klagenfurt të Austrisë.

Pasi mora vesh për gjendjen e tij, nuk mund të rrija i qetë në Gjenevë, edhe pse vetë nuk isha aspak mirë me shëndetin.

Pa u hamendur, të nesërmen u nisa drejt Austrisë për ta vizituar dhe për ta shoqëruar gjatë gjithë kohës sa qëndroi në spital.

Gjatë qëndrimit në Klagenfurt, hasëm në një përkrahje që nuk guxon të harrohet nga miku ynë i çmuar Dr. Nderim Juniku, specialist i onkologjisë në Spitalin e këtij qyteti, dhe bashkëshortja e tij Nita Vraniqi-Juniku, profesoreshë e gjuhës angleze.

Dera e shtëpisë së tyre ishte e hapur dhe strehë e ngrohtë për çdo shqiptar që vinte nga Kosova e pushtuar prej Serbisë, në kërkim të shërimit dhe mbështetjes.

Edhepse të njoma në moshë, vajzat e tyre, Rina dhe Lura, ndiheshin të gëzuara dhe të lumtura saherë që ishim mysafirë të tyre.

Mikpritja e tyre ishte aq e sinqertë, aq njerëzore, sa të bënte të harroje dhembjen dhe ankthin.

Dr. Nderimi, edhe pse banonte në Vilach, çdo fundjavë vinte dhe na merrte në Klagenfurt, për t’i kaluar të shtunat dhe të dielat me ta.

Në banesën e tij patëm fatin të njihnim edhe të ndjerin Gani Dauti, një njeri i urtë e i dashur që, fatkeqësisht, nuk i rezistoi kemoterapisë.

Ganiu kishte qenë për shumë vite Drejtor i përgjithshëm i Fabrikës së Amortizatorëve në Prishtinë, por si shumë shqiptarë të tjerë, ishte dëbuar nga puna nga regjimi i egër i Sllobodan Millosheviqit.

Në momentet kur Lulin e ndante një fije floku nga jeta dhe vdekja, Dr. Nderimi dhe bashkëshortja e tij Nita, me përpjekje titanike, përpiqeshin t’ia rikthenin shpresën për jetë — jo vetëm me profesionalizëm, por me dashuri, përkushtim dhe afërsi të rrallë njerëzore.

Ata nuk kursyen asgjë. Banesa e tyre ishte bërë simbol i dashurisë për të gjithë njerëzit në nevojë.

Këtë vizitë e ndjeja si detyrim, sepse e gjithë familja e Lulit më konsideronte si anëtar të familjes së saj.

Si sot më kujtohet dita kur babai i Lulit, Ali Shala, u nda nga jeta, më 16 qershor 1990.

Ai më çmonte jashtëzakonisht dhe shpesh më shihte si të afërm të djalit të tij.

Në fillimet e punës sime si gazetar, Aliu më inkurajonte dhe më hapte rrugë me këshilla dhe sugjerime.

Lidhja ime me Lulin bëri që edhe nëna e tij, zonja Nexhmije Kushevica Shala, një grua fisnike dhe qytetare e vjetër e Prishtinës, të më priste gjithmonë me dashuri dhe respekt në shtëpinë e tyre.

Pas gjithë kësaj që kishim kaluar bashkë me Lulin, takimi ynë i radhës do të jetë më 2 maj 2008 në Burgdorf të Zvicrës. Ishte një takim shprese dhe gëzimi.

Luli, tashmë në cilësinë e Redaktorit Përgjegjës të Rubrikës së Sportit në “Zëri Ditor”, kishte ardhur si i ftuar special i boksierit me famë botërore Nuri Seferi.

Ishte emocion i papërshkruar që pas gjithë atyre vuajtjeve ta shihje prapë me mikrofon në dorë, me buzëqeshjen e ngrohtë dhe vështrimin e kthjelltë në atë mbrëmje madhështore.

Të nesërmen, të shoqëruar nga Musai, Luli, Fatmir Sopi dhe unë shkuam në qytetin Krichberg të Zvicrës, ku Nuri Seferi do të zhvillonte meç boksi kundër boksierit kroat Josip Jalushiq.

Në një atmosferë impozante dhe të paharrueshme, Nuriu shënoi fitore dhe e mbrojti me sukses titullin e Kampionit Botëror në peshën kruzer në Unionin Global të Boksit (Interim GBU World Cruiserweight Title).

Duhet theksuar se boksieri ynë me zemër të madhe Nuri Seferi për të gjithë të ftuarit pagoi fjetjen në hotel dhe ushqimin.

Lulzim Shala, edhe pse me aftësi të kufizuara pas çlirimit të vendit, punoi pandërprerë vetëm e vetëm që t’u bëjë jehonë arritjeve të sportistëve tanë.

Tani që është pensionuar, zëri i tij i ëmbël dhe i kthjellët që depërtonte kudo, do të mungojë.

Personalisht ndjehem mjaft i hendikepuar, ngase në pamundësi për t’u takuar fizikisht me Lulin, çmallesha kur çdo të diele zëri tij, nëpërmjet valëve të Radios Kosovës, mbërrinte edhe në Gjenevë.

Lulin, dëgjues e sportistë do ta kujtojnë si gazetar që i dha shpirt sportit shqiptar.
ARIF EJUPI
Gjenevë, 15 mars 2025