Pyjet e Kodrës së Popoviqit oshëtinin nga pëllitja e thellë e bagëtive më 6 gusht, ndërsa 18 dema po byryteshin duke pritur radhën e tyre për të luftuar.

Lufta e 251-të e Demave të Gërmecit, i quajtur sipas malit ku u mbajt fillimisht ngjarja, është pjesë e një tradite që fitoi rëndësi shpirtërore gjatë pushtimit austro-hungarez të Bosnjë e Hercegovinës së sotme.

Dalibor Ljuboja, president i bordit që organizon ngjarjen, thotë se ndeshjet vjetore me dema, të cilat janë mbajtur që nga vitet 1700, u bënë “një simbol i rezistencës”.

Në vitin 1902, shkrimtari serb, Petar Kociq, botoi një tregim të shkurtër për një ndeshje midis demit të dashur të një djali të varfër fshati dhe një demi në pronësi të shtetit austro-hungarez. Historia u bë një shëmbëlltyrë klasike e luftës kundër sundimit të huaj.

Betejat e demave janë shumë të ngjashme me luftën njerëzore në një kafaz, me periudha shtytjesh dhe përdredhjesh, të shoqëruara nga përplasjet dramatike të brirëve që bëjnë turmën të gjëmojë.

Lufta e demave zhvillohet në kategori të ndryshme peshash që variojnë nga “peshat e lehta” nën 750 kilogramë deri në ndarjen e peshave të mesme prej 750-850 kilogramë dhe pesha të rënda që peshojnë më shumë se 850 kilogramë.

Luftimet me dema mbahen brenda territorit të Republikës Sërpska, por gjithashtu tërheqin konkurrentë dhe turma nga rajonet boshnjake dhe kroate të vendit.

Marrja nën kontroll e demave të adrenalizuar pas një lufte demash mund të jetë e vështirë. Gjatë ngjarjes së 6 gushtit, një dem iu shmang mbajtësve të tij për disa minuta brenda vathës. Dy dema të tjerë u hodhën jashtë arenës dhe vrapuan të hutuar pranë tezgave të pijeve dhe tendave të ushqimit. Ekipet e burrave vrapuan pas kafshëve, duke i vënë përfundimisht nën kontroll.

Demat kampionë në tri kategoritë e peshave u përkasin dy serbëve etnikë dhe një myslimani boshnjak.