E kishin kërkuar vetë atë ligjërues,
prof.me gradë të lartë në ekonomi,
por ndonëse të përqendruar tek ai,
s`po e kuptonin dot ligjëratën e tij.

S`dukej si ligjëratë, por si labirint,
përzierje shprehjesh frazeologjike,
hyrje – dalje pa fund nëpër fjalorë,
komente situatash e idesh politike.

Vend e pa vend fliste fjalë të huaja,
n ‘vend të fjalëve të bukura shqipe,
i quante si t ‘veta disa fjalë të urta,
autorët e t ‘cilave tërë bota i njihte!

Gati e quajti veten dijetar të madh,
kulturën e tij si “pasuri kombëtare,
eh, ja natën e zezë po e ndriçonte,
një yll i ri i ekonomisë shqiptare!”

Kur foli për të ardhmen, ai sa thirri:
“T`i ndalim aventurat e brezit të ri!,
Këta po hedhin botën në humnerë!
Bota kemi qenë ne dhe jo kjo rini!”

Dëgjuesit sikur dëgjonin një daulle,
me tinguj të largët edhe të mbytur,
ai ligjërues i shumëpritur prej tyre,
po dilte fund e krye mendjemykur!

Akrepat e orës sikur kishin ngrirë,
dëgjuesit ndienin padurim e mërzi,
ja, edhe një faqe ka! pëshpëritnin,
por, jo, ai s`dilte nga labirinti i tij.

Ajri mbytës në sallë ishte rënduar,
ndonjëri fshinte djersët me shami,
pëshpërimat, kollitjet qenë shtuar,
disa linin sallën për t ‘marrë freski.

Më në fund ai mbaroi e ngriti sytë,
priste q ‘dëgjuesit ta duartrokitnin,
por ata pak t ‘mbetur në atë sallë,
vetëm dremitnin apo gërhisnin!