Lakrimarij quhet një shishe në të cilën

oborrtarët e Evropës mblidhnin lotë

fëmijësh për të zbukuruar fytyrat.

E nënat tona i mblidhnin lotët e tyre

për të pasur ç’të çojnë në varreza.

E përcolla trimin në luftë,

Vajta bleva shishen e lotëve

Dhe e ftova diellin në shtëpi.

Dhe i thashë të rrijë pranë meje:

Të më shohë e të shihemi,

Dhomën bosh mos e kem.

Të mos bëjë dritë kur qaj me lotë,

Gjersa shishen ta mbush plot.

Se pa to unë turpërohem

Kur t’vijë dita prapë takohem.

O, ti diell, që sheh kahdo,

Shishen sa herë e mbusha, trego

Dhe sa herë e zbraza, thuaj

Se unë prapë qaj për lotë

Se këto në varr t’ia çoj të zot.

(Përktheu Resul Shabani)