NUK KAM DASHUR KURRË TË SHKRUAJ POEZI

Kurrë nuk kam dashur të shkruaj poezi
Një ditë ia shkrova një letër mikes sime
I pëlqeu motivi i letrës që ia dedikova
Në telefon më mori e mê dha komplimente
Nga ajo ditë dua t’i besoj poezisë se vërtetë
Është mbretëreshë e fjalës dhe shpirtit tw bukur
Do ta kërkoj miken qē i pëlqeu letra ime e bardhë
Ndosha është imagjinatē mikja ime
Kur më kërkoj të shkruaj vargje të letrës së bardhë
Në thellësitë e Titanikut duhet gjetur fjalën e bukur
Do ta provoj ta gjej letrën e shkruar vite më parë
Në kohën kur kisha dëshirë t’i kapja retë me duar
Të vërtetën që më duket vetëm unë e ruaja në shpirt
Eh,sa dëshiroj t’i rikthem letrës se bardhë për miken
T’i rikujtoj shkronjat e arta që dilnin mga zemra
Me to krijova botën e artit të emrit tim Agim
Rastësisht zbulova se nwse takon mbretëreshën
Je vet mbreti i saj dhe i vargut që zbret nga qielli
Tani në vend të letrës se bardhë për miken
Dua ta gjej ju fshehet vargu i bukur i Lasgushit
Do të hedhem edhe në det për ta shpetuar Seremben
Ndoshta vargjet e tij dikush i mban në gji tw zanave
Kështu vitet ikun së bashku me letrën e bardhë
Veç fjala e bukur mbetët si mbretëreshë e jonë
Fytyra e saj tani ia ka kalue edhe Mona Lizës
Dhe për befasi timen jetoj në kohën e artë të poezisë
Kjo më çliroj nga kthetrat e errësirës se ferrit
Më bëri burrë aq sa i meritova betejat e lirisë
Në sytw e saj tani jam vet fjala e bukur e poezisë.

FYTYRA E NJERIUT

As si pikturë s’ka mbetur
E kanë vështirë piktorët të pikturojnë
Fytyrat e të paftyrëve

Kanë ndërrue kohërat a njeriu
Fytyrat janë bërë palaqo dinosaurësh
S’ka ma shejtëri fjala e njeriut
Kulmin e rrënjëve të apokalipsit e ka marrë
Mos e vet se të tregon vet

Aleancë me djallin ka lidhë
S’mund të kërkosh besë të i pa besi

Kohë e dashurive hajdutësh na ka rrethue
Fillim e fund vetëm ferrin e ka
Janë barazue me një mijë e një netë demonësh
Djajtë janë shndërru në fuqi perëndish

Asnjë legjendë nuk e kanë lenë për fisin tim
Më duhet t’i kërkoj vitet e fëmijërisë
Kur i besoja veç nënës se padjallëzuar.

MOS MË THUAJ SE S`TË KAM DASHUR
-Personazhi i ditës –Gjergj Prenkoçaj,ideator e financues i bustit të Skënderbeut!

Gjakovë
Mos më thuaj se s`të kam dashur
Sot kur të buzëqesha
Më ngrohtësinë e diellit
E ndava me ju populli im
Ma shumë se dje
Nesër edhe ma shumë
Se Kalabria erdhi këtu
Në mirëseardhje
Të Gjergjit
Nga Amerika e Tuzi erdhen
Zef e Gjon Gjoka
Edhe Tirana e patriotëve
Është këtu me ne Sazan Guri
E Rajmonda Malecka
Presheva e Medvexha e Rexhep Abazit
Prishtina e patriotit Hasan Prishtina
E Sevdije Sadikut dhe Shkupit shqip
Shpresa Sinani nënë dëshmori të lirisë
Eh,Mitrovica e Halit Beranit e Qerkin Ibishit
Gjeneral Nue Sanaj Shkodrani
Sa m`i kapën sytë poetët
Tahir Bezhani e Ismet Delia
Tropoja është çdo ditë këtu edhe sot
Me poetin Kujtim Hadarmataj
Peja e Frashërit dhe Agimit
Sot njëqind kalorës të Haxhi Zekës
Nesër brezave do ju lemë kujtim
Të gjithë si sot ushtarë të Gjergjit
Kështu na duan miqtë të bashkuar
Armiqve pushka ju baftë top.Gjakovë. Më.4 Maj 2024 Agim Desku

ME DIELLIN VALLËZON
-Korifeut të valleve shqiptare,Deli Metalia-TROPOJË

Sa e madhe është Shqipëria
Kur me diellin vallëzon Deli Metalia

Sot në këtë ditë të veçantē feste
Ka vite që në mendje e kam vergun
Për artin e vallëzimit të Deli Metalisë
Një burrë burri që i dha art të bukur Shqipërisë

Sa me fat është vargu im për ty artist
Kur nga Ameerika ia bëhu edhe njē poet
Një lis Tropoje Sami Mulaj që e shndrrit poezinë

I thash Deli Metalia sot feston ditëlindjen
Të dytë të uruam vëllazerisht ditë me embëlsi
T’i jetosh gjatë valles Tropojane der mbi olimp
Me iu lenë kujtim Deli Metalinë ta trashëgojnë

Eh,Tropojë të falem për lisat që i rrite për Shqipërinë
E them nga shpirti kanë gabue ata që na ndan
Se Tropoja është Kosovë e Kosova Tropojë

S’ka birë nëne qe e luan këtë fjalë
As nuk guxon ma kush më i vu kufirit gurë
S’ka ma nënë që e lind atë burrë

Janë aty lisat e Tropojës që e hieshojnë tërë Kosovën
Aty kanë folen zanat e Malësisë që i japin gji heronjve të shqiptarisë.30 Prill 2024 AGIM DESKU

 

BURRNISHT
-Dedikim Ali Lajçit

Burrnisht tê them se herët ike
Të njoha për burr të kombit
Sa herë u takuam burrnisht
M’i shtrengove të dy duart
Një gjest i veçantë që të them
Ishe burrë shkuar burri
Ke pasur kohë të qëndrosh edhe ca me ne
Më i pritë pranverat e bukura rugovase
Apo tê lëshuan një za luftëtarët e Republikës
E di burrninë tënde
Fjalën iu ke dhënë se do të qëndroni bashkë
Si në vitet 81-ta në burgje o në liri
Të kam besue se e mban fjalën
Por sot nuk pajtohem që na le me lot
Jam gati të betohem se kurrë nuk ike
Burrnisht qëndrove dhe jetove
Po,po,borrnisht po shkon të shokët e Republikës
Por, vallë a do të mbetët një Ali tjetër
Me pi një kafe në Prishtë dhe tjetrën
Rrugës se Kombit me e ngrit një gotë raki në Tiranë.
29 Prill 2024 AGIM DESKU Shiko më pak

ME LUFTËN JAM LODHË
-Sa mëkat që lufta na i vjedhë dashuritë!

Me luftën jam lodhë
Edhe me shekujt e ferrit
Jam lodhë
Edhe me burgun mijëravjeqar

Në djall vafsh luftë
Mos të dëgjofsha as si emër

Tani dua të shkruaj
Veç për ty poezi
Për dashurinë e shqipeve
Të pres të ngritim dolli vere
Për pafajsinë time
Që u gjenda në luftë

Sa herë u mallkuam
Të dytë
Unë dhe lufta
Që kurrë s’kisha fuqi më e ndalue
Nëse vdes si hero për lirinë e atdheut
Atëherë do të merr fund lufta kudo nëpër botë

Unë dhe bota do të jetojmë të lire

Luftën s’dua ta kujtoj kurrë ma
Ose dua të fjalosëm me ty zoti im

Luftën dua ta ndërroj me trëndafilat
Me aromën ma të bukur të luleve
Edhe me bishtalecat e mbretëreshës sime
Me sytë e saj që di të vdes për dashuri

Sa mëkat që lufta na i vjedhë dashuritë.

AGIM

Sa me fat jam
Kur nëna më pagëzoj me emrin
Agim

Me Agimin e qytetnisë eca drjet diellit
Dhe u rrita me një mijë mundime të njëjta
me popullin tim

E dini se çfarë nuk përjetuam si popull
Një jetë të tërë dhembjesh e plagë shpirti
Pranova ferrin për pak dritë
Ta ndajmë së bashku me miqtë

I rilexova rrënjët e mia sërish
Që m’i sërvuan në gotën e dehjes
Historinë vetëm sot e mësova drejt

Sa me fat isha pse nuk urrejta kurrë
E di që fatin do duhej kërkuar
A nuk mjaftuan dhembjet e plumbave
Që i mora në jetë e për jetën

Musafirë të paftuar kisha veç demonet
Perandorët ishin fjala e fundit e djajëve

Sa herë çelnin lulet e para në pranverë
Jetës i dëshiroja të shndrrohej në aromë trëndafili
Përmes pëllumbave dëshiroja të fali paqe

Kështu e madhëroja emrin që më pagëzoi nëna
Edhe njëqind vjet t’i kisha jetë
Së bashku me lulet dua të me jetojnë kujtimet

Për dashuri nuk kisha kohë të krijoja asnjë varg
Se çlirimtaret mbetën në pritje të heronjve të tyre
Koha kur më pagëzuan ishte kohë betejash
Për jetë a vdekje

Derisa u bëra piktor për të pikturue të bukurën e tokës
Me të cilën na lidhnin dëshirat për t`i qëndrue besnik fatit të jetës
Ndoshta fjalën e dhënë që e mbajta tërë jetën
Kjo fisnikëri me duket që më bëri pakëz burrëror.
19 prill 2024

TRUSHPËRLARËT

Bota s’mund të ekzistoj pa trushpërlarë
E kanë thënë mendjet e mençura të popullit tim
Në secilin vend e tek secili popull jetojnë të tillët
Ma shumë më duket në këto anë janë trimërue
Kjo erë e re shekujt i ka shndrrue në peng ferri
Në të zitë e ullirit fjalës ia kanë vjedhë lirinë
Nē njëqind copa atomësh na e kanë nda jetën
Askush sot nuk mund ta gjejnë ma të vërtetën.

ESKOBARËT PA ESKORTË

Edhe çfarë duhet të na ndodhë
Eskobarët të ecin pa eskortë
Ta kishin mendue në sy e vesh paqen
Edhe në çka duhet më iu betue
Kur i falem edhe plagët e pashërueme
Toka s’di nëse ka zot tjetër përpos Gjergjit
Edhe kur ishimi peng ferri
Kurrë nuk e falem
As që ia ndërruam zotin e shtrejtë
Eskobarët ka kohë që ecnin dhembjeve të mia
Sa herë u kryeqëzuam në dollinë e çlirimit
Edhe sot pas mijëra fotografive të tmerrit
Askush s’ka guxim të çel Kutinë e Pandorës
E vetmja udhë për t’u bërë banor i shejtë
Se nuk ishim larg nga Molla e Adamit
E dini se çfarë iu bë Homerit
Për besën e Dorontinës shekujt i çmenda
Menduen se ma kanë vra besë e zemër
Nuk vritet koha e Prometheut të tokës
Edhe nga gurët me zanat do të ngrihemi
Këtë herë lotët e ndarjeve i bëra ngjyrë lapsi
Historisë nga fillimi kam më iu kushtue
Aty ku më ka lind nëna në djepin me yll Davidi
Dua të dehem dhe të ngriti gotën e lirisë.

ME U DASHTË
– I besoj çmendurisë së marrë të dashurisë!

Për me u dashtë
Duhet me na prangos dashuria
Me na e ndrydhë zemrën si limoni
Me sytë e syzezës me na rënë thikë
Në mes të shpirtit të Zhulietës

Me vdekë në gotën e helmit
Në vend të Romeut
E me ia puthë buzët Zhulietës

Kam prit kaq vite të shtrenjta
Ta zgjoi nga gjumi vdekjen
T’ia shprishi flokët që ia hieshojnë ballin
Dashuria për Romeun duhet më të ringjallë
Zhulietë
Edhe për ëndrrën time që mbrëmë të përqafova

Ka disa vite që kërkoj një vend të lirë
Një lule për të pagjeturit ta vëj në lapidar
Për rikthimin e heroit të çlirimtares
Çmendurisht besoj në dashurinë e Romeut
Marrëzisht u bëre gotë e helmit Zhulietë
Sa dëshiroja të isha unë në këtë përrallë
Në rrebel legjendash më kanë shndrrue
Të pi përrikthimin e besnikërisë Doruntinë

Ajkunë mu bafshin sytë e mbretëreshës

Dhe sa herë lutem të bie shi
Trëndafilat të falin aromë ëndrrash
Të gjitha lutjet i krahasova me muzën
Asgje të vërtetë s`ka përpos fjalës të dua

Serembe më mësoi t’i rezistoi detit kryeneq
Dhe lule të vëj mbi varrin e të dashurës

Sa kisha dashtë me u dashtë si lulet mes vete
T’i fali këngët e kanarinave që mbajnë në jetë
Adam mos më le asnjëherë pa puthjen e Evës
Atëherë s’do të këtë luftë kurrë ma
Dhe bota do ta fle e lirë në puthjen e Evës .

 

 

 

P O R O S I A
– Porosinë dua më e percjell brez pas brezi atëherë do të preheshin të qetë të rënët për atdhe!

Nga stërgjyshët e kemi këtë fjalë
Me zemër me e valëvit flamurin kombëtar
Gjithnjë në kokë më e mbajtë plisin e bardhë
Kështu do të na di bota për shqiptarë

Porosinë dua më e percjell brez pas brezi
Atëherë do të preheshin të qetë të rënët për atdhe
E meritojnë luftëtarët gotën ta ngritim lart
Jemi me fat t`i përkujtojmë orë e çast

Sikur dje në Kliqinë për heroin Çelë Deskun
I rënë fytas me okupatorin e korbave të zi
Fytyrën dhe nderin ia ndriti kohës së Gjergjit
Të kaluarën tonë duke mbajtur në zemër

Më i kujtue zanat kur ju kanë dhënë gji me pi
Heronjve nëpër legjenda siç ishte Muja Kapedani
Si në kohën e bac Ademit e çlirimtarëve të lirisë
Do t`ia them një këngë të agimeve të bardha

 

 

 

 

Për plisbardhët e Shqipërisë që hije ju ka liria
Sa të ëmbla i kishin buzëqeshjet heroinat e atdheut
Në Doruntinë secila çlifimtare u shndërrue
Në Promethe atdheu u rikthyen heronjt e gjallë

Sot vetëm porosinë e mikut ma shtro në sofër
Të pi deri sa të dëgjohet kënga e gjelit kryeneq
Më zgjojnë ëndrrat për sytë e artë të syzezës
Për mua porosia e miqve është bota ime e lire

Ju qofsha falë miqve të mi të lirisë
Ishit ju heronjtë e gjallë që më ndihmuat
Në bashkimin cep me cep e Shqipërisë.
27 prill 2024 AGIM DESKU

 

SHQIP
– Kohët kurrë nuk i patëm për vete!

Shqip këtu e aty
Andej e këndej

Në çdo hap
Brez pas brezi
Shqiptarë të ndarë
Kurrë të bashkuar

Thënia e së dielës
Kohët kurrë nuk i patëm për vete
Edhe pse shqip folëm me to!

 

 

RIKTHIMI I PROMETHEUT NË SYTË E MI
– Kurrë nuk jetuam ndryshe vetëm shqip këtu e andej detrave dhe brez pas brezi!

Kohët kurrë nuk i patëm për vete
Edhe pse i kishim ma afër së këmishën e trupit
Me to folëm shqip e kënduam si të krisur

Ndoshta duhet ta kërkojmë diku këtë mistër
Mëkatin e ndarjes që na urrenin palaçot

Të vërtetën e ndarjes e pava vetëm në sytë e mi
Kur biente shi i mbushnim lumënjtë e detin

Kurrë nuk jetuam ndryshe vetëm shqip
Këtu e andej detrave dhe brez pas brezi
Dhe ne prap së prap mbetëm të ndarë
Pa u bashkue kurrë tokën e stërgjyshërve të mi

Për më e ngritë gotën e lavdisë s`ke ma më ke
Përveç syve të mi që i flasin veç zemrës së shkretë
E di që në tokën time në çdo pranverë çelin lulet
Me aromën e tyre lindin dhe rritën çlirimtarët e atdheut

Sa shumë dua të besoj së në një ditë të afërt
Kanë më e festue Rikthimin e Prometheut.

RRËNJËT E MIA
(Ku më kanë mbetur rrënjët e mia sot?)

Mjaft kërkova gjithandej
Kah po shkojnë shqipet e mia

S’lash gurë e dru pa i lëvizur
Deri në Butrint e Baba Tomor
Aty ku jemi shndrrue në legjendë

E si duket as aty s’mund t’i gjej
Po besoj se janë zënë
Me pesë shekujt e ferrit

GJUMI I RËNDË
– I netëve të dimrit i ka marrë

Janë ngrirë
Dhe s’ka fuqi ma që i zgjon

Apo sërish duhet më u zgjue
Nga varri një Promethe

Më u ulë e më ngrit dolli
Rreth sofrës se bashkuar
(Prill, 2024)

SOT

Sot jam me ty dhembja ime
Kurrë nuk do të pushoj
Pa të krijue një varg kujtimi
Me të kujtue si plagë që me dhemb
Orë e çast në jetë

Gjithmonë jam me ty dhembja ime
Kurrë mos u bëfsh plagë që s`ka shërim
Urrejtjen kurrë s`ta fali për asnjë çmim
Edhe nëse duhet të jemi banorët e parë të ferrit

S’KA MA BURRNI
-Edhe nëse veç pak ka mbetë vaftë në ferr!

Nuk e paskëna ditur që s’ka ma burra
Trimat dje e kanë thye kufirin në Koshare
Sot burra tê tillë që e thyen kufirin s’paska fare
Ju lutem mos mē flisni ma për burrni

As për traditën dikur në këto anë të shqipeve
Kur femra ishte dhe për jetë është e shejtë
S’mund të besoj të ngritet dorë në fatin e jetës
S’dua me besue ma që ka mbetur diku burrni

Edhe nëse veç pak ka mbetë vaftë në ferr
U djegtë në furrë të zjarrit si Xhordano Bruna
E urrej njeriun që e vret kohën e vet

Vallë koha e jonë a kaq shpejt e harroi
Të njëjtën kohë vrastare që dje na vranë
Apo edhe pas pesë shekujve të ferrit
Prap na mungojnē shekujt e tmerrit

A dojmë më pa ndonjëherë dritën e diellit
A veç zi e ma zi të mendojmë në këtë gjysmë liri

NANË
-Nanë e di që më dëgjon atje lart ku qëndron edhe atje je mbretëreshë si dikur edhe sot!

Nanë s’më ke mësue me jetue kurrë pa ty
Më ke dhënë gji si zana të pi
Në krahun tënd dielli më ka ngroh

Më ke rritë në djep me yll Davidi
Më ke thënë ngado që shkon
Krijo një shtëpi për miq
Nuk i dihet kohërave se ato ndryshojnë
Ndërrojnë sa herë fryejnë stuhitë

Nanë sa bukur çdo ditë me këtë emër me të thanë
Zemrën ma mbushë me rreze të arta të diellit
Ah, sa i ngjanë aromës së bukur të trëndafilit
Nuk di cilit yll t’i them zbritma veç një fjalë
Ta shoh fytyrën tënde nanë si më ka marrë malli

Nanë e di që më dëgjon atje lart ku qëndron
Edhe atje je mbretëreshë si dikur edhe sot

Nanë sonte në ëndërr lotuam të dytë
Për plumbat vrasës mbi femrën tonë
Dje dihej kush ishte vrasësi ynë
Sot në pik të ditës kriminelët vrasin
Pse kaq shpejt e harruem dorasin

Nanë sa mirë kish qenë të ishe bashkë me ne
Më u lutë për shpirtin hyjnor të motrave të gjalla
Kurr ma të mos kalojnë nëpër vatra tona zezonat
Stop dhunës kur me shekuj na ka përcjellë kjo e ligë

Ah, si nuk e kam një grusht si të Migjenit
Ta godas kriminelin vrasës varësisht cilin emër ka

PSE M’I VRITNI LULET
-Pranverë rri larg vrasësve nëse do që lulet të na falin aromën e lirisë!

Shqip bre kjo pranverë
Ky emër i vrarë sot
Kjo femër e jonë
Grua e nënë
Shqipe motër

E mbijetuara e ferrit
Sot në liri pa lumturi
Çmenduri i thonë
Nuk ma merr mendja
As ta shoh në ëndërr

Pranverë ku ishe sot
Pse m’i vranë lulet
Trëndafilin që i ngjan Tiranës
Ia morën aromën e lirisë

A ka këtu jetë
A veç në mëkate jetohet
Me vrasjen e luleve merremi

A harruam të jetohet si vrasës
S’janë larg vrasësit
Në demonë janë shndrrue
Nuk ikun pa çmendurinë tonë

Ah, sa larg jemi tretur si vrasës serik
Ma mirë ta kishim çmendur botën e marrë
Pranverë rri larg vrasësve
Nëse do që lulet të na falin aromën e lirisë

SHPIRTI I VONUAR
-S’e besoj se do të ngrohemi në të njëjtin diell!

Im zot
Edhe pas pesë shekujve të ferrit
Nuk ma ke besën
As ëndrrën e brezave të mi
Për fjalën e lirë

Se jam i vetmi lis
Me rrënjët ma të thella pellazge

Itaka e Troja ishin mbretëria e Teutës

Im zot s’mund te të fal sot e njëmijë vjet
Deri sa ashti i Bogdanit s’ka prehje
Nën lutjet ogurzeza të zezonava qëndron

Kështu e kanë çendresën heronjtë
Që s’vdesin në asnjërën kohë
Të njëjtë e kemi dhembjen veç plagë shpirti
Do të jemi shpirt i vonuar për të ti
Veç nëse s’ka pranverë tjetër

S’e besoj se do të ngrohemi në të njëjtin diell
Unë e ti im zot pesë shekuj kurrë nuk u pamë
Nuk ngjajmë në lule efhe pse lule na premtove
Larg nga unë njëherë e përgjithmonë

Me le me dhembjet dhe buzëqeshjet e mia
U djega që të besova im zot
Më beso s’kisha zemër tjetër kujt t’i besoja
Shekujt e marrë më bënë edhe mua të marre
Pse tē besova sikur unë të isha Zoti vetë

ÇHERNOBYLI
-Dhe Çhernobylit i raftë pika kurrë mos ketë ditë të bardha!

A është larg Çhernobili
Aty a rritën trëndafilat
A këndojnë ma shumë
zogjtë e ditës
Apo ma shumë këndojnë
korbat e natës

Në cilën gjuhë dëgjohet zëri aty
Si nuk i ka rënë turpshëm covidi
Bota do kursehej nga lajmi i zi
Zemrës ka kohë ia kanë vjedhë dashurinë
Nga donzhuanët që vrasin natën
Ditën ia puthin sytë e Evës

Të gjithë ikin nga Çhernobili
Vetëm zogjtë qëndrojnë
Përkrah luftëtarëve të gjallë
Dashuritë sa ma larg betejave të ikin
S’kanë mëkate as që dinë të urrejnë

Njeriu që ngriti Çhernobilin
Kurrë dashuri mos pastë
Ka kohë që zemra i ka plasë
Ai nuk jeton ma në asnjërën kohë

Çudi më vjen pse nuk mbretëron gjithmonë pranverë
Të gjitha stinëve të ju falim ngrohtësi dielli
Në sy të Evës të lexojmë vargun e poetit
Së bashku me piktorin
Të pikturojmë dashurinë e çlirimtares

Dhe Çhernobylit i raftë pika
Kurrë mos ketë ditë të bardhë
Në gjithë botën mbretëroftë dashuria
Anjë kohë nuk ia lanë mëkatet e tij.

DIELLI KA EMËR
– Dielli ka edhe emrin tim Agim të cilin ia fali secilit varg të jetës!

Dielli ka emrin burrnor të Gjergjit
Fjalën e bukur pellazge të Homerit
Besën e shqipeve e ruan në gji të zanave
Dashurinë për atdheut e lirë
E ka në zemër të çlirimtarëve
Dielli ka edhe emrin tim Agim
Të cilin ia fali secilit varg të jetës
Në prag të festave të ngritim dolli gëzimi
Dritës së diellit i bëj lutje nga zemra
Në sytë e të verbërve të ketë dritë
Dielli ka emrin e secilës bukuri të natyrës
Për të bukurën e tokës
Fal trëndafila të pranverës
Për të bukurën e detit
Falë rrezet e ngrohta të verës
Nuk di ke ta pyes nëse dielli ka emër çam
Do të doja të ketë ngrohtësi edhe në Çamëri.
Dielli ka emër vetëm në paqë
Kurrë dielli nuk urren
As nuk tradhëton me acare janaresh
Vetëm dielli ngroh dashurinë e Adamit dhe Evës
Ajkunës i sjell rreze të zjarrta
Në simfininë e nëntë të Betovenit
Të ngritët mbi dashuritë e marratë poetëve
Për vargun e krisur që muza ju falë.

SONTE E DUA BOTËN PA MËKATE

Në këtë mbrëmje sonte e takoj hënën
Buzëqeshja e saj më bëri me lot
Për ty ngrita dolli sikur edhe për hyjni
Që toka i mban të padukshëm si ufo
Ato vijnë bashkë me dritën e diellit
Janë vet ngrohtësia dhe aroma e luleve
Trëndafilat sa herë kanë etje shiu
Ato shndërrohen në shi zemrash
Vijnë për t`i shërue dhembjet e betejave
Në mbretërinë donzhuane paska ende heronj
Që ia kalojnë Romeot e Zhuljetës
Apo e vërteta e pathënë qënka diku e rujtur
E mbështjellur në lapsin e poetit
Kur muza e tij rri zgjuar si mbretëreshë e dashurisë
Sonte e dëshiroj gotën me e ngrit mbi olimpin e vargut tim
Për jetën e bukur të poezisë që na kanë lenë poetët
Me u çmallë me Lasgushin dhe Seremben
Kujtimet e të dyve s`më lenë kurrë të urrej
Veç më kanë shndrrue në mik të vargjeve të lira të Migjenit
Pra sonte e vërtetova se njeriu kurrë nuk është i vetmuar
Muza i jeton diku apo mbretëresha që e mbron si hyjni
I jep dorën për ta ngrit edhe mbi malet e Baba Tomorit
Kjo është jeta e bukur që diku jeton e bukura e tokës dhe detit
Se sonte vargut tim iu shtue edhe një margaritar i rritës
Në lutjen time të se dielës hyjnitë më paskan bekue
Me emrin e shejtë të agimit të hershëm mëngjesor
Kur krahas dashurisë për Shqipërinë e bashkuar një ditë
Sonte kam rënë në dyluftim me demonët e sheshit De La Pari
Ndoshta njeri nga ne del hero i betejave donzhuane
Dhe bota nuk bie ma në mëkatet e dashurisë venedikiane

HOMAZH LULEVE
– Triumf Feratit

Sa do dëshiroja të di
Nga erdhi kjo pranverë plot dhembje
A thua më ke ngjanë
Nuk dua të ju besoj m
Pranverave të para njëzet e pesë vitesh
Kur lulet s`ngjanin me njëra-tjetrën

Triumf
Sot më bëhet së u shndërrove në pranverë
Në lulen që vështirë ta sheh syri
As mendja nuk i kap këto plagë
Që i solli pranvera e hershme

Unë them se Triumfi është vet
Trëndafili i Çamërisë
Ose dashuria e popullit tim
Të jemi përgjithmonë së bashku
Kur për liri as vdekja s`na tremb

HOMAZHE FJALËS
– E ke vështirë sërish më u zgjue se të kanë fundos nën thellësitë e Titanikut!

Fjalë
Asnjë mik s’ka lenë gjë
pa thënë të pavërteta

Deshta të nisēm nga ti
Te të bëj homazhe
Për të vërtetën e thēnë
Jo si njeriu që të shkelë

Poezi
Radha është tek ti
Më të ba homazhe
Edhe Lasgushi do të kishte thënë
Portën prej mbretëreshe e hapën
Dreq e i biri i tij

S’lanë gjë pa të thënë
Deri në çmenduri ke rënë
E ke vështirë sërish më u zgjue
Se të kanë fundos nën thellësitnë e Titanikut

Asnjë mik s’ka lenê gjë
Pa thënë të pavërteta
Se vet nuk ndihen si miq
Dhe s’kanë miq, veç armiq

Homazhe do të duhej
T’i bëj edhe vetes
Më e pastrue shpirtin tim
Për ditët e bardha që s’kthejnê ma

Ndoshta nuk jam vonuar
Pa më zënë errësira e ferrit

Një ditë duhet t’i bëj homazhe
Edhe dashurisë me keqardhje
Edhe pse s’ma thotë zemra
Ta përcjelli në botën e vet
Atje lart ku jeton e lire

Në mbretërinë e hyjve dhe hyjneshave
Edhe unë zemrën time atje e kam

HOMAZHE LUFTËS
– Por fjala e hidhur qenka ma e rëndë se tërë bota së bashku

Kam mendue se s`ka gjë ma të madhe se lufta
Por fjala e hidhur qenka ma e rëndë se tërë bota së bashku
Nuk e kisha besue se në kohën e zbritjes në tokën e hënës
Lutjet t`i bëjmë me sy të verbër e herë edhe pa dritën e syve

Çfarë po ndodh me ne dhe jeta na është shndërrue në mëkat
Dhe lind pyetja a të jetojmë si palaqo apo të jetojmë si heronj
Nëse mirremi me njeri-tjetrin si do ta ruajmë fjalën- fjalë
Dikush duhet t`i ruaj këngët e pakëndueme të Migjenit

Lahutën e Malëcisë ta kemi margaritarib e parë në shtëpi
Aty të lexojmë për vujtjet e popullit trim dhe heroizmat e tyre
Pesë shekuj të rrethuar nga çdo anë armiq, hiena e demonë
Secili që kemi lindur në këtë tokë vdekjen e kemi pa me sy tone

Asnjë lutje perëndish nuk ishte në anën e fatit tonë të pafat
Dhe ne s`do duhej bërë lutje në gjuhën që nuk ma ka mësue nëna
Bërtasim deri në qiell nga verbimi si ta gjejmë zotin tim të humbur
Apo ne kemi tretur nëpër betejat e luftërave në dy fronte

Një me armiqtë e zotit tim dhe një me vetëvetën për merita djajësh
Nuk e them se poetet kanë zemër demonësh e lot krokodilash
Dihet se kush janë marr me thashetheme dje e kush sot
Dje lehnin me langojt e sot kanë veshur këmishat e patriotëve

Ah, sikur ne të ishim sy verbër dhe mos t`i njohnim për të bëmat e tyre
Nuk e them kurrë më, fali o zot se s`dijnë çfarë bëjnë këto fytyra të paftyra

MOSBESIMI
-Kohë djalli është, do të kishte thënë poeti!

Më ka ardhë deri në maje të hundës
Koha që na sjell mot të ligë me furtunë
Thua se çdo ditë stuhi sahariane fryejnë
Mendojnë të ma vrasin kohën time gjergjiane

Edhe nëse t’hollohet sa qimja e flokut
E kanë shumë gabim se ajo është e çelnikosur
Ku ma mirë qëndron se në vargun e poetit
Kur çdo fjalë atdheu e nxjerr nga zemra e tij

E rebelueme pse kaq shumë re sahariane vinë
Kur çdo ditë e ma shumë pluhërojnë tokë e qiell
Bashkë me pluhur sjellin edhe korba e zezona
Im zot duhet më u çue nga varri o sot o kurrë

Duhet më e tregue veten sërish se je burrë
Se pak burra të dheut sikur kanë trojet e mia
Gati ma shumë se sa një lum mbrturinash
Kanë mbetur aso fytyra demonësh e çakoj

Që merren me ty dhe me punët tua.
Se për tê vetat as që kanë ide se ku i kanë lenë
Kohë djalli është do të kishte thënë poeti
Ma mirë ta kujtoj ferrin që shekujt ma kanë lenë

Të ngritëmi mbi Evropën me krahët e hënës të udhëtojmë
Apo t’i lutem djallit dhe të vendnumërojmë
Cila është ma e mira kush ka zemër shqipesh
Ma thotë sot se nesër ndoshta do të bëhet vonë
(20 mars 2024)

Kohë djalli është do të kishte thënë poeti.
Të ngritëmi mbi Evropën me krahët e hënës të udhëtojmë,
apo t’i lutem djallit dhe të vendnumërojmë!

EH, GRUA
-Nëpër luftëra krah pēr krah me burrat të thirrnin sokoleshë dhe Doruntinë për besnikërinë!

Emër i bukur
Nëpër legjenda e përmendur
Histori në vete
I ke meritue fjalët ma të bukura
Derisa burri ështe vetëm burrë
Ti ishe ma shumë se burrneshë
Mijëra herë trimëreshë betejash
Nëpër luftëra krah pēr krah me burrat
Po, po të thirrnin sokoleshë
Dhe Doruntinë për besnikërinë
Për zotin edhe Penelopë
Eh, grua emër i bukur më je
(Mars 2024)

MBRËMJE ME LASGUSHIN
– Nesër së bashku me rrezet e diellit do të bëhemi pushtues të dashurisë kudo në botë!

Sonte nuk di nëse bëra gabim
U fjalosa me ëndrrat pse nuk i pava yjet lart
Duke shndërrit qiellit të pafund
Apo mos ishte mbrëmja me stuhi
Jo, nuk dua të besoj ma në ëndrra
Edhe nëse janë ma të bukurat e botës
Dua të rri zgjuar me hënën t`i bëj shoqëri
Deri sa të vie agimi
Atëherë me rrezet e diellit
Do ta pushtoj botën
Do të luftoj me stuhitë që m`i vjedhin ëndrrat
Nuk mundem ta kaloj mbrëmjen pa u pershëndet me yjet
Ndoshta vetëm unë e di se si shkëlqejnë
Ngjyrat ma të bukura ju falin piktorëve
Për më e pikturue të bukurën e vargut të poetit
Në vargjet e Lasgushit të kisha thënë ndalo
Lexo për sytë e vashës që lotojnë
Jeto për një varg të bukur poeti
Dhe vetëm një mbrëmje bëhu Lasgush
Ngrit dolli për ëndrrat që s`kthehen më
Ma mirë fjalosu me veten për fjalën e vrarë
Ruaje fjalën në shpirt nëse e do vargun e poetit
Ai do të jetë luftëtari yt për fjalën e dhënë
Nesër së bashku me rrezet e diellit
Do të bëhemi pushtues të dashurisë kudo në botë

(16 mars 2024)

MBRËMJE ME HËNËN

Mbrëmë të takova hënë
Ashtu siç të kam lexue për bukurinë
Ishe ma e bukur se Mona Liza
Kam mendue se fshehesh diku
Pas bjeshkëve apo pas diellit
Sy me sy mbrëmë u pamë
Të lexova në vargun tim
Ujvarë që rrjedhin fjalët e bukura
Unë fola vetëm me buzëqeshje
Për një çast u bëra piktor
Ma thotë zemra të pikturoj hënë
Sytë t’i bëj të shqiponjës
Faqet t’i ngjyrosi me ngjyrë molle
Le të thërrasin hëna faqe kuqe
Në duar ta vizatoj penën e artë
Ashtu siç i ke vargjet e jetës
Të dashura për miqtë e fjalës se bukur
Hënë shumçka pash të ti mbrëmë
Një lumë e një det bukurish të pranverës
Lulet që s’dinë të vyshken nëse kanë dashuri
Dhe tani e di se ka kush nuk i lenë pa ujë
Sikurse muza kurrë nuk e le pa vargun e bukur
Mbrëmëmë besoni sikur ma vjedhën kohën
Apo nga legjendat më zbriti Mona Liza
Çast i bukur të jetosh një mbrëmje me hënën
Për një jetë të tërë kam marrë frymë të bukur
Të cilën do të shpërndaj nëpër vargjet e poetit

(Pejë, 13 mars 2024)

ERJONA

E bukura Erjonë ka vite që ia ka fal rritën dritës
Se u rrite në dritën e lirisë dhe në frymën
E atyre që ranë për të mos vdekur kurrë
Që sot ne jetojmë dhe gëzojmë të lumtur

Erjona e kohës sonë ruan diçka nga tradita
Mirësjelljen dhe kulturën e zanave tona
Dhe këngën e së Bukurës More
Që sot e pesë shekuj e ruajnë arbëreshët

Na vijnë në mendje kujtimet e gjurmëve tona
Buzëmbrëmjet plot errësirë nëpër rrugët e Filatit
Aty ku është dhembja dhe plaga e jonë çame
Sot Erjona ke bërë emër më i shërue dhembjet

Ndonjëherë më u shndërrue edhe vet në dhembje
Koha nuk na pret se edhe kështu jemi vonue
Në botën e legjendave më duket kemi jetue
Në përrallat e një mijë nëtëve unë e ti Erjonë

Tani duhet të rrimë zgjuar të presim ditën pa kufi
Dhe vargu im t’i bashkohet vargut të Heminguejt
Sa i përketë zotnave fare nuk mërzitëm
Se pesë shekuj nuk më lanë të kam zotin tim

Nëse sot nuk festoj nesër s’ka fuqi që më ndalon
Të ngritim dolli Erjona deri tek ti në të shejtën Çamëri

(8 mars 2024)

 

NË MRRIFSHIM LIRINË
-Ishte fjala e fundit e çlirimtarit në luftën e vitit 1999-

Në mrrifshim lirinë e shumë pritur
Kemi më u takue diku në qiell apo në tokë
Kemi më i pa se si i kemi thye kufijtë e ndarjes
Tani na duhet plagët e dhembjes më i shërue
Ashtu sikur atë atë ditë betejash fyt për fyt
Pa tu trëmbur syriri yt i shqiponjes
Atë ditë kur të takova me fyshekun e fundit
Me fytyrën tënde prej mbretëreshes ilire
Fjalët e bukura m’i more peng zemra e jote
Më dukej se yjet ranë mbi parzmën time
E luta qiellin për pak shi t`i shërojmë plagët e luftës
Dhembjet janë çelnikosur nëpër lotët e nënave
Faculetat për dashuritë e plot zjarr
Kanë mbetur nëpër zemrat e vashave

TRENI I BLLACËS

Treni i Bllacës
Barti refugjatë të dheut
Përtej atdheut

Udhëtuam
Drejt të panjohurës
Pa ditur a kanë fund
Refugjatët

Apo në cilat pyeje
Të pashkelura
Do të ndodhën
Një ditë a një shekull
Të qëndrojnë

S`ka gjë
Jemi mësuar

Kemi pesë shekuj
Refugjat në shtëpinë tonë
Pa e kuptuar kurrë të panjohurën
Që djeg ma shumë se Etna
Ngrin ma shumë se cili do acar janarësh

(1 mars 2024)

 

PLISI I BACIT

Më ka marrë malli
Më të pa me plis në ballë
Më tha nipçe
Të dielën e lutjeve
Në ditën nga ato të lumturat
të javës

Kur njeriu pushon trupin dhe shpirtin
Feston duke ngrit dolli

Herë bëhet rebel i dehur
Për fjalën e bukur që ekziston diku
Të ndonjë hyjni

Dhe më pyeti
Për çdo gjë nga pak
A veç Klintonin e kemi në fis
Kur sa bukur duket me plis

Pse ti gjyshi im nuk ke plis
Si të dalloj në turmën e njerëzve
Që ti je xhyshi im
Nëse nuk ke plis
Nuk do të doja të jesh
Pa plis

Vëre gjyshi im plisin
Si gjyshërit e stërgjyshërit tu
Është krenari kombëtare
Te të shoh me plis mbi ballë
Atëherë vërtetë them
Se e kam gjyshin shqiptar

(29 Shkurt 2024)

KËPUCA E BACIT

Cili mjeshtër e mbaroi kēpucën e bacit
Nallban vëllami diku laeg përtej deti

Dhe i tha motrës se Gjegj Elez Alisë
Mbahu ti motër dhe mos keni frikë
Se i keni vëllezërit në Amerikē

Dhe u kthye në heroinë
Në fushëbetejën e bajlozëve
Me këpucën e bacit
Atë natë në natën e zjarreve

Për tu shndrrue në Konstatin e Doruntinë

Më duhet të fjalosem me ty zoti im
Për dashurinë që krijove Adamin e Even

Për atdhedashurinë
Krijove dy Ademat e tokës sime

Për këtë madhështi të falem zoti im
Por nuk të falin pesë shekujt e ferrit
Që i mbeta peng jetës pa asnjë ditë të bardhë

Sikur linda pa asnjë lule të pranverave
E pa ty zotin im

Por thellë i kam rrënjët e mia
Të vjetra sa plagët e atdheut
Nëse e pyetni Homerin
Ai ju tregon se Itaka është e jona

(27 shkurt 2024)

KUJTOJ DITËT E ADAMIT DHE EVËS

E di se në gabimet e planetit të tokës gabimisht kam ardhë
S’kam ke ta pyes tjetër përpos teje poezi
A është mirë që jetoj
Apo jam i tepërt në planetin tënd

Nuk dyshoj në vërtetësinë e poezisë
Se kam ardhë gabimisht edhe në jetë

Të kisha lind para Adamit
Vetēm Evës ia kisha fal puthjen e parë
Nuk e di nëse zemra ime ishte gabim
Kur të zgjodhi ty për mbretëreshë të zemrës

I besoj gjuhës së vërtetë që ka zemra
E vetmja është që kurrë në jetë nuk gabon

Në ditarin e saj ka vite që lexoj me sytë e mbretëreshës
Ëndërroj në përqafimin e saj dhe lutem kur vie ai çast i embël
Lutjen e mbramë do t’ia fali jetës kujtim

Dua të vdes vetëm për mbretëreshën
Që ajo të mos ketë kurrë vdekje

Sot sa e njoh njeriu e sotëm
Ai nuk i beson ma as vetëvetes
Mjafton që zemra ime të beson në vargje tua poezi
Të cilat janë bërë ujvarë lotësh në sytë e mi
Dhe shkruajnë vargje shpirti

Ndoshta edhe këto vargje që m’i krijoj zemra ime janë të tepërta
A thua nuk janë të vërteta
Kur unë s’di gjuhë tjetër përpos të vërtetës

Më thuaj me çka të ju betohem
Se flas vetëm drejt me të njëjtën gjuhë që e flet zemra
Dhe i kujtoj ditët e bukura të Adamit dhe Evës.

S’IKSHA TJETËR ZOT
-Shifra”Lule bozhuret janë tonat”

Më injorove im zot
Kur e krijove Adamin
Fshehtas u bëmë bashkë
me djallin
Për ta urrye njeriu fjalën

Im zot mos më thuaj që unë gabova
Pse të besova
Apo që s’kisha tjetër zot

Im zot nëse gabove kur krijove ferrin
Me Danten si u bëtë miq
Kur gjysh e stërgjysh ta rujtëm namin

Për një copë të tokës sime të lirë
Të mbeta peng në faqen e atdheut
Sa herë i shndrruar në poet rebel

Është histori e vargut tim të krisur
I thënë nga miq e armiq
Por kurrë të gjunjëzuar as në flakën e Etnes

Kam besue në zot ma shumë se në njeriun
Jam tradhëtue pesë shekuj nga të dytë
Pse qyqet këndonin në vend të bilbilave
Kur ferrat çelnin para trëndafilave

Nuk ju besova as syve të mi
Kur dimrat u bënë vrastarë

Zogjtë shtegëtarë ma nuk u rikthyen
Dhe unë mbeta edhe pa ty im zot

KOHË ME DIELL
-Poetëve në amshim

E di se kurrë nuk u bëra poet i krisur
Edhe pse do dëshiroja të bëhem edhe poet rebel

Poetët koha i matë me rrezet e diellit
Me lulet kur çelin të parat në sy pranvere
Me gjithçka nga pak koha i matë poetët

Me dashurinë ndaj atdheut e di që janë heronj
Edhe me besën dhënë çlirimtareve të jetës

E di se kanë uratën e zotnave
Kur kohërat na i kthyen poetët në diell
Ndonjëherë ishin rebel të vargut protestë

Nuk e di që e kanë dêshirue urrejtjen e demonëve
Edhe pse përjetuan ferrin e shekujve në ikje
Gjithmonë ngjyrat e ylberit i dëshironin

Për t’u ngrit mbi olimpin e vargut të bukur
Sakrifikuan shpirtin fisnik për të tjerët
Për vete mbetën në varfërinë e shpirtit

E kujtoj një lugë mjaltë të poetit Ali Musaj
Sa dëshironim t`i bashkonim gurët e Tropojës e Gjakovës
Në Bajram Curr bën shumë shtrejtë të vdiset
Më thoshte nipi i Bajram Currit poeti Ali Musaj

Ndërsa në Kosovë poetët vdesin si hjeronj
Nga ajo kohë i deshta poetët si lulet
Sa kisha dëshirë një ditë të bëhesha poet
Por e di se kurrë nuk u bëra poet i krisur
Edhe pse do dëshiroja të bëhem edhe poet rebel

Të protestoj për ëndrrat e poetëve të fjalës së lirë
Të hiqen gurët e kufijve të ndarjes
Të bashkohemi në vargun dhe shpirtin e poetëve
(Pejë, shkurt 2024)
I TRENTË NË VARG

Kështu më quan poeti Tahir Bezhani
Nuk e di nëse më pahir apo përnjëmend e thotë
Dhe do të doja këtë varg ta kthej në rebelizēm
T’i falem poetit për heroizmin e fjalës se tij
E di se e thotë nga dëshira me pi kafe
Në Shkuzë apo të bliri i poetit Sejdi Berisha
Eh, sa kam mallë për fjalët e bukura të poetëve
Që s’kanë kohë të lendojnë shpirtin e njeriut
I them poetit Bezhani se fjalët kur dalin nga zemra
Kanë etjen dhe jetën e gjatë sa rrënjët tona pellazge
E dinë burrat e dheut se fjalët nuk ndërrohen
Për njeriun e fjalës sot nuk dua të besoj
E mban apo nuk e mban fjalën nëse ka mbet diçka nga fjala
Si dikur burrat e dheut që bëheshin peng të fjalës
Ma mirë e kishin të të shndërroheshin në ferr
Se sa të bëheshin ura të më shkëlnin këmbë armiqësh
Të një fati me mua janë veç trëndafilat e Çamërisë
Vetëm atëherë kur ju mungojnë rrezet e diellit
Çfarë më thua poet t`i besoj fjalëve të zanave të malit
E kam në mendje se kanë ditë të dashurojnë
Ma mirë se na sot dhe se sa donzhuanët e Venedikut
Ky është arti që e mban gjallë botën pa u çmend
Të gjitha luftërat po bëhen në mungesë të dashurisë
Sot si asnjëherë ma parë zemrat janë shndrrue në freska
Ku s`kanë lënë vend për asnjë lutje shpirti
Për tu ngrit në njeriun e hënës apo edhe të diellit
Të paça poet Bezhani që m`i sjell në mendje orët e zanave
Dashurinë ma rikthen në dashuri guri dhe burri
Të heronjve që s`dinë çka është tradhëtia e njeriut
Por dinë t`ia thonë këngës për të bukurën e dietit dhe të tokës
(Shkurt 2024)

KËTU PËRFUNDUAN ËNDRRAT

Ndoshta ma shumë së dymijë vjet
S`kisha guxim të luftoja me tjetër kënd
Sa herë e vëja kokën në jastek
Veç me ëndrra jetoja deri mbrëmjeve të vona
Për gurët e dheut t`i shoh të lirë
Isha gati më e lënë veten peng
Edhe pse linda në portën e purgatorit
E dini se nuk jetova si njeri i lirë
Për besë vetëm si një palaço i ferrit
Toka ime kurrë s`më la të vdes si frikacak
Plagët sa mirë m’i ruajti brez pas brezi
Duke i çelnikosur në dhembje të saj
Për t`i shënuar poetët në vargun e shpirtit
Këtu përfunduan ërndrrat në kullën e Jasharëve
Dhe me vite u fol për fjalën e shenjtë
Me në fund u lidhë besa-besë më 7 Mars
Dhe u ndezën zjarrët e Prekazit
Zemrat e luftëtarëve u bashkuan në një
Tokën e vet e dojnë zanat për më u bashkue
Më e rikthye prap emrin shqip të Dardanisë
Më u bashkue në mbretërinë e Teutës
Si dikur kur isha vet zot e Kastriot
Eh, sa larg i kam plagë çame
Më besoni çdo çast i mbaj si dhimbje shpirti
Dhe i lutem çdo mbrëmje zotit tim
Për një çast të bëhem këngë bilbili
Të këndoj i lirë nëpër fushat e Filatit
Eh, dhe në aromë trëndafili të Çamërisë
Përgjithmonë të shndërrohem unë poeti i saj

(Pejë, 10 Shkurt 2024)

NDËSHKIMI I FJALËS

Ma mirë ta pranoj vet ndëshkimin e fjalës
Së sa të tjerët të më fajësojnë për mëkatin
I vetmi mëkat imi që ndoshta më vçon nga të tjerët
E ruaj fjalën e dhënë sikur të parët e mi

Edhe nëse duhet tërë jetën ta kaloj në ferr
Asgjë nuk më turpëron pse i mbetëm besnik fjalës
Krisma e saj më bën t`i gjej rrënjët e mia
Deri kur shtrihet emri im dhe dhembjet për tokën time

Nëse fytyra ime nuk i ngjan ndonjë fytyre të robëruar
Atëherë ndëshkimi është fjala e parë e hyjnive
Ma s`do të më flasin as zot as djall
Udhën për fjalën e zemrës e kam larg

Më duhet t`i iku ndëshkimit të zotnave
Dua të ia kërkoj uratën Hyjit tim
Nëse kam gabue pse i premtova fjalës se do ta ruaj
Sikur babai, gjysh e stërgjysh nëpë shekujt e ferrit

Merrni me mend peng djalli i mbeta fjalës se bukur
Sa herë më thoshte ti je ëndrra ime e çmendur
Apo edhe kur më fliste në gjuhën e trëndafilit
Atëherë pranverat na vinin edhe para luleve të prillit

Ah, sa dëshiroja t`i ngjaja Roemut apo edhe Konstatinit
Kështu botën e tokës sime e marr me vete ngado që shkoj
Dua dikujt t`ia le kujtim për brezat që do të vijnë pas nesh
Me lutjen që edhe populli im të mos i besoj kurrë kohës se trishtë
Atyre që ditëve të bardha ju thonë erdhën ditë të zeza
Në gjuhën time asnjë çast nuk urrejta tjetrin
Përkundrazi iu gëzova sukseseve të penës se poetve
Ma ka thënë Sokrati se poetët kur shkruajnë flasin me perënditë

Fjalët që më ndëshkojnë kurrë nuk i pranon pena ime
(Pejë, 8 Shkurt 2024)

JETA IME NËPËR SHEKUJ

S`dua ta fajësoj Zeusin
Edhe pse deri në asht kam jetue me frikën
Në tokën time kurrë s’kam qenë i lirë
Nuk e di se me cilin zot jetova pesë shekuj

Prap fajtor i kohës mbeta që s`deshta më i besue
Në mendje gjithnjë e kisha fjalën besa -besë
Kjo mua më jepte motiv dhe fuqi për më jetue
Dhe s`kisha fytyrë më u nda nga populli im i mire

Me të cilin buzëqeshëm e herë ngritëm dolli
Por kurrë nuk e mësova gjuhën e urrejtes
As nuk u bëra në asnjërën kohë lajmëtar i morteve
Ti ishe ëndrra ime që më ngrite mbi Baba Tomor

Jeta time e kalova pranë dritës se Homerit
Nuk ishte me rëndësi nëse kaloja natën a ditën
Në lindjen e diellit më pagëzuan Agim
Ndërsa sot nipçën e thërras dielli im

Kohë e jona duhet të jetë mbretëresha e lirisë
Më e dashtë dhe më u flijue për tokën e Gjergjit
Trashëgim e kemi ta ruajmë si sytë e ballit
Edhe ne brezave që do të vinë do ju lemë njëjtë
(28 janar 2024)

GRABITËSIT E FJALËS

Të heshtur mendojnë ta krijojnë urën e kalimit
Pranë teje me një vrap piratësh
Por edhe qentë lehin nga zhurmat e tyre
Këta varrëmihës të shekullit tim të ri

Në duar bartin lloj- lloj ngyrash
E zeza e preferuara që del nga zemra e tyre
Çdo çast ngjyrosin botën me ngjyrë ferri
Nuk harruan kur zbritën nga Karpatët

Nga ato male që lanë gjurmë hanibalesh
Në tokën tonë u shndërrue në bimë djalli
Tani s’dallojnë nga bota sot e njeriut
Ngado që shkëlin tym e flakë ndezin

Sa çudi bëj për lirinë e fjalës
Kur grabitësit e saj enden të lirë
Në pik të ditës pa mendue se dielli i djeg
Këta janë të përbetuarit e ferrit të Dantes

Ndoshta mund të jem edhe unë pakëz fajtor
Pse krijova ca vargje për t’i demaskuar grabitësit
Të veshur me rroba e fytyrë zeza demonësh
Qoftë largët dhe sa ma larg nga fjala ime qofshin
(26 janar 2024)

BIJTË E DJALLIT

Heshtjet e fjalës vrasin edhe të vërtetën!
Nëse e them të vërtetën,
vargu ma nuk më do!

Askush nuk ia kupton heshtjen
botës se lirë të vargut tim.

Si t’i besoj fjalës,
kur e them?!

E vërteta dhemb!
Liria e shpirtit më është varfërue,
kur në pik të ditës
vrasjet shpeshtohen,
ndërsa fjala ende s’ka fuqi
të dalë nga ferri i Dantes.

Thonë se, kur s’ka zemër,
ka shpirt djalli…

Ne, bijtë e tij, jemi bërë shumicë.

Përpos tokës,
edhe planetin e ufove e kemi ndy.

Bota s’ka lenë vend ma për ne.
As ne nuk merremi
ma me botën shurdhmemece.

Heshtjet e fjalës vrasin edhe të vërtetën,
edhe pse bisedoj me fjalën me katër sy,

Kohët e vështira gjithmonë veshin ashtin tim…
Qenia ime askënd nuk di të urrejë.

Nuk arrita ta them të vërtetën…
Më rreshtuan ushtar i bijve të djallit.

Askush nuk skuqet
për paburrninë e njeriut të sotëm.

Lojëra fëmijësh luhen
me vite, në dramat e Shekspirit.
Tragjeditë i luajnë aktorët
për tokën time të falur,
ndërsa komediografët
shkruajnë tekste humori për ne.

Ndoshta një ditë do të qeshi me ata
që qeshnin me mua, Bijtë e djallit.

Toka ime nuk i ka pranue si njerëz.

Sonte dua të ngre dolli
për tokën,
që një ditë të më rikthehet.

Në ëndrra jam Promete
i të vërtetës së lirë
(22 janar 2024)

PEJA DHE PENA IME

Gjithçka ishte si në ëndërr
Peja dhe pena ime u bënë të pandara
Një miqësi që do mbahet mend ndër vite

Këtu lumi ma shuan etjen sa herë kam etje
Dhe sa herë më tretëဩt muza diku në harresë
E gjej tek miqtë e mi poetë e në veçanti
Tek përlat e vargut Berishian

Dhe sa herë pimë kafen e mëngjesit
Unë, Sejdiu e poeti Neki Lulaj urojmë
Dhe ngritim dolli edhe për poetët në largësi
Edhe pse Tropoja është ma afër seç e menduam

Dikur vetëm përmes lotve takoheshim
Tani udhën na e bënë ma të shkurtër poetët
Tahir Bezhani, Lulzim Logu dhe nipçe Gjon Neçaj
Me poetin Sami Mulaj ngritëm dolli për ‘’Dy anadrinët’’

Mjerisht dikur të ndarë e sot të bashkuar në një lis
Peja dhe pena ime udhëton e s’ndalon asnjë çast
Për t’i bashkue rrënjët e lisit dhe fisit Berishë
I falëm penës sime që e gjeti Gurin e Deskut në Pukë

Sa i lashtë është populli im i mirë
Besoj se këtu jemi bashkë me Adamin e Evën
Të parët e njerëzimit që e krijuem botën
16 shekuj para lindjes se Krishtit

E kemi hyjrinë Tanagra që foli shqip

Ecën pena ime vazhdo e bashko secilin gur atdheu
Një ditë në Filat e Sul a do të shoh dritën e diellit
“Rrëfej diellit” vargjet e librit tim që lindin vetëm njëherë
Ata nuk e dinë sa herë na e kanë burgosur fjalën

Me burgosjet jam mësue unë dhe populli im i mirë
Por, me lirinë ende nuk jemi mësuar të ngritim dolli
(21 janar 2024)

T`KAM DASHTË SHYPNI SI SYTË E MI

T`kam dashtë Shypni ma shumë për Fishtën
se për sytë e mi

N`lot jam shkri
siç ashtë shkri qiriu i Naimit
Për ktë ditë të lirë
pesë shekuj s`kam kënë mirë

Kam jetue si nuk jeton njeriu
e si gjarpni nën gur
Kam ba lutje e jam shndërrue
në lahutën e dasmorit

Me i prit miqtë me ftyrë dhe nder të shyptarit
M’asht dasht me u ba shumë herë
tupanxhiu i mahallës

Që në pasaportë të mos ma njohin emnin tëm
Se rranjët e mia pellazge i kanë ditë
edhe fmitë nëpër djepa

E fajsova veten pse nuk linda në kohën
kur atdheut i duhesha
Ma shumë se buka dhe ujit
që mua më duheshin me çdo kusht

Eu, Shypni sa lot derdha për ty
Kur udha për Tivar me qiti kah ti
Pa u ngi me bukë e ujë pa pi
Rashë më pushue e ma kurrë s`u qova

Eh, Shypni dashninë e vetme ta fala ty
Kam mendue që të kam nanë e babë
Ti e di se ku i ke lanë bijtë e bijat ma të mirë
Që kryet e kanë lanë në Vlorë

Ku sot në çdo nëntor e qojmë flamurin
Kuq e zi në çdo emën e në çdo zemër në Kosovë
(18 janar 2024)