Vdekja e Alexey Navalny përfaqëson, ndër të tjera, fundin e opozitës së pavarur në Rusi – Figura e Mikhail Khodorkovski spikat jashtë vendit

Vdekja e Alexey Navalny përfaqëson, ndër të tjera, fundin e opozitës së pavarur në Rusi. Për momentin nuk shohim njeri që mund të marrë trashëgiminë e tij, atë të një zëri kritik ndaj regjimit, qoftë edhe nga burgu, dhe që mbi të gjitha të ketë një imazh kaq të fortë, qoftë edhe jashtë vendit. Boshllëku i lënë nga zhdukja e kundërshtarit më të shquar të Kremlinit nuk është megjithatë e papritur, por rezultat i një strategjie afatgjatë e cila gjatë dy dekadave të fundit ka çuar në mënyrë progresive në margjinalizimin e disidencës politike, jashtë Dumës, Rusisë. parlamenti dhe në shoqërinë civile.

Demokracia sovrane

Vala e gjatë filloi që në mandatin e parë të Vladimir Putinit në Kremlin, kur presidenti dhe strategët e tij, në radhë të parë Vladislav Surkov, teoricien i konceptit të demokracisë sovrane, filluan të ndërtonin një sistem që krahasohej me atë të brishtë dhe anarkik të Borisit. Dekada e parë post-sovjetike e Jelcinit bazohej në kontrollin dhe vertikalin e pushtetit, në krye të së cilës qëndronte qiramarrësi i Kremlinit, duke balancuar grupet e ndryshme konkurruese. Mekanizmat e demokracisë ruse janë përkulur në shërbim të strukturave mbështetëse, nga administrata te shërbimet, duke kaluar përmes aparatit ushtarak. Pluralizmi politik është ngushtuar, duke u kristalizuar në thelb në dy kanale, atë të opozitës sistematike, funksionale për regjimin, dhe atë të lëvizjeve të pavarura ose alternative, disa të mbështetura edhe nga jashtë, midis diasporës ruse dhe qarqeve perëndimore në favor të ndryshimit të regjimit. Moska. Demokracia ruse, e cila nuk kishte arritur kurrë pjekurinë nën Jelcin, shpejt filloi involucionin e saj.

Opozita sistematike

Partitë që, përveç Rusisë së Bashkuar, e cila i referohet Vladimir Putinit dhe të udhëhequr nga Dmitri Medvedev, kanë mbajtur gjithmonë pozicionin e tyre në parlament që nga vitet 2000, kanë garantuar gjithmonë fasadën: Partia Komuniste dhe Lpdr (Partia Liberal Demokratike), kanë mbështetur nga të tjerët, të tillë si Rusia e drejtë ose njerëzit e rinj më të rinj, formacione të vogla të zbritura nga lart dhe funksionale për regjimin. Si në zgjedhjet e Dumës ashtu edhe në zgjedhjet presidenciale, opozita sistematike ka shërbyer gjithmonë për të çimentuar arkitekturën e rreme demokratike të vendit. Në këtë kontekst, i lehtësuar nga fakti se zhvillimi ekonomik rus i ka lejuar Kremlinit të shpërndajë dividentë të mjaftueshëm midis një elektorati të dalë nga dekada katastrofike e viteve nëntëdhjetë, të përbërë nga dy luftëra të brendshme në Çeçeni dhe me dështimin ekonomik të vitit 1998, Putin ka arriti të kontrollonte sistemin, duke penguar zhvillimin e një opozite alternative, brenda dhe jashtë Dumës.

Gryka e liderëve

Pas protestave të mëdha të viteve 2011/2012 që nxorën në pah Navalny, në realitet një nga aktorët e ndryshëm që ishin kundër Putinit në atë kohë, disa prej të cilëve vinin edhe nga ekipi i Putinit, filloi goditja kundër zërave kritikë, këto janë gjithnjë e më të shpeshta. dhe fakte evidente. Kriza e parë ukrainase e vitit 2014, me fillimin e luftës së Donbasit, kufizoi më tej hapësirat për mospajtim dhe represioni i Kremlinit u bë gjithnjë e më i ashpër. Të prekurit ishin kryesisht liderët më të njohur si Navalny apo Boris Nemtsov (i vrarë në 2015), por edhe një seri e gjatë përfaqësuesish të shoqërisë civile dhe organizatave që nuk janë të përfshirë drejtpërdrejt në fushën politike. Zgjedhjet e Dumës 2016 dhe 2021, së bashku me zgjedhjet presidenciale të 2018, nuk bënë gjë tjetër veçse konsoliduan “demokracinë” ruse, duke parashikuar forcimin e ri që erdhi pas pushtimit të Ukrainës.

Perspektivat

Që nga shkurti i vitit 2022, burgjet ruse kanë mirëpritur gjithnjë e më shumë figura të shquara, që vijnë nga i gjithë spektri politik duke filluar nga e djathta ekstreme nacionaliste (Igor Girkin) deri tek ajo liberale (Ilya Yashin), duke kaluar përmes krahut properëndimor (Vladimir Kar – Mursa). Ka edhe nga ata që patën një përfundim më të keq, si Evgeny Prighozin, kreu i kompanisë Wagner, i cili në verën e vitit 2023 tentoi një lloj rebelimi të armatosur kundër Kremlinit dhe më pas shpërtheu në një avion. Më pas, duke brohoritur për kuzhinierin e Kremlinit, për të hequr qafe Putinin, ishte në rreshtin e parë Mikhail Khodorkovski, një oligark i hershëm në kohën e Jelcinit, i dërguar më vonë në Siberi dhe më pas i falur. Opozita ruse jashtë vendit është bashkuar rreth tij në vitet e fundit dhe në funksion të zgjedhjeve presidenciale të 17 marsit ai ftoi rusët të shkojnë në qendrat e votimit dhe të votojnë për Alexey Navalny. Mbetet për t’u parë në javët në vijim nëse dhe si do të reagojë Rusia, por duke pasur parasysh kontekstin, tërmetet sigurisht që nuk duhen pritur.rsi-eb