(botim post-mortem)

Me shigjeta të padukshme;

fjal intriguese,

gjarpij helmues,

ma ke godit zemrën,

ma ke plandos shpresën,

ma ke plague dashunin.

Por mendja largpamse

e ka zbulue harkun,

i ka përçmue skllavët,

i ka përbuzë papagajt;

me fjalën shpatë

u ka pre thimthat helmues.

Më të vogël se shalët hapin e shtrin,

në ballin e mjegullt

rrudhash valzue

ka ruejt krenarinë.

Pa i shtri dorën lmoshës,

pa e shqiptue fjalën lutje,

pa iu zgerdhi injorantit,

pa iu përkul tiranit,

pa i ba lajka karjeristit,

pa ia dridh çerpikun

tytës së drejtueme mbi ball.

Me trupin ndjersit

kanaleve rrasun deri në fyt

lopaten e kam ba eskavator.

Shkambijve, dhamball të tokës së lashtë,

mbi kurrizin vinç

ua kam prish gravitetin

t’ue i hudh nëpër humnera,

kam hap nji rrugë të re.

Kokën kam përgjak,

fajtorën prometjane,

ndërgjegjes, kambve me u dhanë liri

mbi kordon bajanetash,

mur i burgut të shpirtit,

nëpër tokën e njerzve

të marshojë bashk me njerëz.

Floku me asht përthi

pa më buzqesh rinia;

si lulet ndër livadhe

bryma që i përcllon.

pa i ledhatue rrezja

e diellit të ambël pranveror.

U shkrumue ndër mërgime,

u vyshk në izolime,

u ngri ndër qeli

heroikja ime rini.

Por e pavdekshme gjurmë

e rinisë time ka me mbet

haplir, ballkrenar,

syshqipojë, gjuhshpatë,

dorhekurt , krahnor shkamb.

E etun burimet

e dijes me i përbij,

shtigjeve të pashkeluna

majat don me i kap.

T’ue i than jo-servilizmit

ballin e çon nalt.

T’ue i than jo-padrejsisë

shpaten e ka mpreh.

T’ue i than jo-shtypjes

grushtin e ka ngreh.

T’ue i than jo-frigës

vdekja e rilind.

Nëpër gjurmët tona

breznit kanë me u nis,

si na nëpër të dikujt.

Nëpër majat që na msym

ata kanë me dal.

Shtigje të reja rishtas

kanë me msy.

Njerzimit hapin

drejt të panjohunes

kush ia ndal?!

Ti tiran,

ti egoist,

ti injorant,

ti i shejtnuem,

ti patriarkal,

ti tradhtar,

ti dogmatik,

ti intrigant,

ti hipokrit,

ti servil…

që nëpër shekuj

ujin ia keni turbullue

njeriut zot të vetvetes,

zot të jetës.

Karavanit të njerzimit

si nji gur në rrugë,

si nji cung i kalbun,

si nji therr në kamb,

si nji coftinë e qelbun,

si nji qen i hazdisun,

si nji mi dhambbrejtës,

si nji ngricë e lmueme,
si nji mjegull e dendun,

si nji erë me breshën,

si nji furullazë…

hapin ia keni pengue.

Por kurr me ia ndal.

A more vesh Xhorgje!

Ma par i djeg krijimet,

se sa nji germë prej tyne

tentoj me ndryshue.

As s‘kam me t‘u lut kurr,

jo, ty me m‘i botue.

Në çdo germë ka gjak,

në çdo fjalë nji ndjenjë,

në çdo rresht nji nerv

i vehtes sime

me frymzim asht saldue.

Mirditë-Rrëshen,1973