Duke përshëndetur tifozët që kishin ardhur në Shën Petërburg

VOAL – Gëzim për atë që ishte. Trishtim për atë që mund të ketë qenë, por nuk është. Emocione të kundërta që ndërthuren në një. Do t’i ndieni për një kohë të gjatë i dashur, tifoz i vjetër i përfaqësueses, që pasi kishe ëndërruar çerekfinalen për gati shtatëdhjetë vjet, ishe nën iluzionin se mund të shkohet më tej. Në gjithë historinë e futbollit zviceran. Na ka humbur një dreq gjë për të fluturuar në gjysmëfinale.

Dukej se gjithçka po shkonte në atë drejtim madhështor. Mbetëm në vetëm dhjetë. Ne zhytëm trupin, zemrën dhe shpirtin në një liqen djerse. Ne arritëm t’i rezistojmë sarabandës së sulmeve të Spanjës, për të luajtur për lavdi në penallti. Të cilat nuk janë një llotari, por pasqyra e asaj që keni brenda. Energjitë që jeni ende në gjendje të shkarkoni në kohën më të vështirë. Dhe atje ne u shembëm. Dhe atje mbaroi gjithçka. Por nga atje duhet të fillojmë përsëri.

Këta evropianë na kanë dhënë shumë dhe thanë të njëjtën gjë. Se Zvicra është një ekip i vërtetë. E cila mund të luajë kundër kujtdo. E cila ka hyrë në një dimension të ri, duke zhdukur heronjtë e vitit 1994 dhe gjithashtu ata të vitit 2006. Kjo është Zvicra më e fortë ndonjëherë, por edhe ajo që mbi të gjitha na ka dhënë emocione, duke hyrë përfundimisht në zemrat e adhuruesve të futbollit zviceran. rsi-eb