Kjo e ashtuquajtura Rozafa Tower që po ndërtohet në zemër të Shkodrës nuk është shenjë zhvillimi, por monumenti i radhës i korrupsionit dhe i injorancës politike.

Një ndërtesë e panevojshme, e imponuar nga lart pa asnjë vizion urbanistik, që fshin copa të kujtesës kolektive dhe shëmton peizazhin urban vetëm për të kënaqur interesa private të maskuara si “progres”.

Paradoksi është i qartë: që Shkodra ka humbur mbi 20 mijë banorë gjatë katër viteve të fundit për shkak të rënies demografike dhe emigrimit të vazhdueshëm, institucionet zgjedhin të përgjigjen jo me politika sociale, jo me shërbime, jo me investime strukturore, por me ndërtimin e një kulle. Është një çarje simbolike që tregon sa e thellë është bërë sot distanca midis politikës urbane dhe jetës reale të komunitetit.

Nga pikëpamja e sociologjisë urbane, Rozafa Tower përfaqëson një rast tipik të asaj që studiues si David Harvey e quajnë urbanizimi i kapitalit: hapësira urbane që shndërrohet në mundësi fitimi, dhe jo në një vend për jetën sociale.

Qyteti nuk planifikohet për ata që jetojnë në të, por për ata që përfitojnë prej tij.

Edhe një herë shohim të njëjtin mekanizëm: vendime të marra në mënyrë të errët, mungesë e plotë e konsultimeve publike, leje që jepen me një shpejtësi që qytetarët e ndershëm nuk e përjetojnë kurrë.

Ndërtohet sepse dikush duhet të përfitojë, jo sepse Shkodra ka nevojë.

Kjo kullë ngrihet si një trup i huaj në qytet, një simbol arrogant i një zhvillimi të shtrembër që nuk ka asgjë të përbashkët me nevojat, historinë dhe të ardhmen e qytetit.

Në një kohë kur komuniteti po tkurret, kur të rinjtë po largohen masivisht dhe kur kapitali njerëzor po zhduket, Shkodra kishte nevojë për politika sociale, për hapësira publike, për mbështetje ndaj jetës komunitare.

Në vend të kësaj, merr një kullë: një monument i boshllëkut politik dhe i paaftësisë për të dëgjuar njerëzit.