Kishte ardhë për mik nji njéri i hajshëm

e i zbetë si letra.

Thoshin se me dorë të vet ai kishte vrà

tre vetë e tash âsht pendue.

E më kujtohet si djé

qeleshja e tij e bardhë,

nji sumbull e kuqe në kraholin e zi

e sjellja e përvujtë e ndeja e tij në shkam

pranë votre para nji tryeze të vogël:

nji t’katërt buke misri e ‘i grusht krypë

kishte përpara – si mbas dëshirës së tij.

“Gjinoj e mbaj çdo ditë – tha ai-

pse fajet e mia janë tri thika

sa tri maje malesh kërcnuese

kah qiella e Zotit!”

Kojet e bukës krisshin nën dhambët e njeriut

që përtypte trishtueshëm, njerzishëm

e me shije.