Një tjetër humbje për kinematografinë italiane. Aktori dhe regjisori Francesco Nuti ka ndërruar jetë sot në Romë. Ai ishte 68 vjeç dhe prej disa kohësh ishte i sëmurë.

Lajmi ne dha vajza e tij Ginevra së bashku me familjarët që falënderojnë sinqerisht personelin shëndetësor dhe të gjithë ata që e kanë trajtuar në një kohë të gjatë të sëmundjes, në veçanti stafin e Villa Verde në Romë.

Familja kërkon që të respektohet momenti i dhimbjes së madhe “dhe për këtë arsye nuk ka ndërmend të bëjë asnjë deklaratë”.

Francesco Nuti ka jetuar dy jetë: e para si aktor dhe regjisor, interpretues i asaj lloj komedie romantike dhe të hidhur që pati një ndikim të madh në humoristët e brezave të mëvonshëm – i cili me butësinë e tij ishte një kampion në arkivat e viteve ’80; i dyti, tashmë viktimë e krizës së kinemasë së tij komike, e karakterizuar nga një kalvar rëniesh, aksidentesh, aksidentesh dhe sëmundjesh, që prej vitit 2006 e kishin bërë gjysmë të sëmurë.

Nëpërmjet një kadence të theksuar dialektore dhe personazheve që luajnë në përpjekjen për të rifituar rolin dominues brenda çiftit, Nuti ka interpretuar komedi brilante me tone të paqarta surreale që kanë pasur sukses mahnitës: “Io, Chiara e lo Scuro”, “Casablanca, Casablanca”, “Të gjitha për shkak të parajsës”, “Të magjepsur”, “Caruso Pascoski i një babai polak”, “Willy Signori dhe unë vijmë nga larg”, deri te “Gratë me funde”, film i suksesshëm i cili në vitet 1991/92 mposhti çdo rekord në arkë, duke shënuar momentin më të suksesshëm të karrierës së tij: ai ishte skenarist, regjisor dhe aktor kryesor përkrah bukuroshes Carole Bouquet.

Fillimet me ‘Giancatti’
I lindur në Prato më 17 maj 1955, Francesco Nuti bëri debutimin e tij si aktor amator kur ishte ende student, duke shkruar monologët e tij. Ai ra në sy nga Alessandro Benvenuti dhe Athina Cenci që e donin në grupin “I Giancattivi”, dhe me regji të Benvenutit ai punoi për herë të parë në kinema në “AdOvest di Paperino” (1981), një riinterpretim i repertorit komik të Toskanit treshe.

Pasi braktisi treshen, me të cilën kishte hyrë në kabare dhe kishte marrë pjesë në transmetime të suksesshme televizive, si p.sh. “Non stop” (1977-78) nga regjisori Enzo Trapani në Raiuno, ai filloi karrierën e tij solo duke marrë pjesë si skenarist dhe protagonist në disa filma me regji të Maurizio Ponzi.

Nën drejtimin e këtij të fundit, ai luajti në tre filma që nxorën në pah komedinë e tij origjinale: “Madona, çfarë heshtje është sonte” (1982), ku ai i përgjigjet personazhit të filmit “Mirësevini” dhe që e bën atë të njohur edhe falë këngës. “Puppe a pera”; “Io, Chiara e lo Scuro”, me Giuliana De Sio, për të cilën ai fitoi një vlerësim të veçantë; dhe “Unë jam i lumtur” (1983). Janë tre filma që i japin famë të madhe: në veçanti roli i Francesco Piccioli, i pranishëm në filmin e dytë, me të cilin fiton David di Donatello dhe Shiritin e Argjendtë për aktorin më të mirë kryesor.bw