Një mëngjes Roza zgjon burrin e saj Nikollën, njeri shumë dembel, i plogësht e sherr, dhe i thotë:
– Nikolla, sot në mëngjes vdiq nëna ime…
Ai kthehet në krah, ia jep asaj një ledhatim në supe dhe përgjigjet:
– Më vjen keq për ty, Roza!
Pastaj fut dorën në xhepin e pantallonave, merr 500 euro dhe:
– Epo, merrni këto, janë 500 euro, për kurorën…
Nikolla bujar dhe altruist. Roza, e habitur dhe e prekur, merr paratë, shkon drejt derës dhe mendon:
“Në fund të fundit, Nikolla nuk është kaq bajgë në fund të fundit, me pak fjalë, 500 euro për kurorën e nënës sime, pasi nuk u morën vesh bashkë një jetë tërë, në fakt kemi shkuar si mace e qen, është vërtet një gjest i bukur bujarie dhe altruizëm!”

Ajo mendon dhe ndërkohë largohet, hap derën, është gati të dalë kur dëgjon Nikolën duke bërtitur pas saj:
– O Rozaaa nëse nuk e gjen dot Kurorë me lule, edhe Kurora me ferra është e mirë!!!…