Roza kthehet në shtëpi më herët se pritej për të gjetur burrin në shtrat me një grua të re të bukur. Roza u inatos “Derr i ndyrë si ma bëre këtë?”. I shoqi ulet në krevat dhe i thotë: “Qetësohu zemër, nuk është ashtu siç mendon, më lër të shpjegoj”. Ajo nuk sheh më me inat, por ndalet dhe e dëgjon atë sikur të ishte dëshira e fundit e një të dënuari.

– Pra, zemër, këtë vajzën e gjeta në rrugë teksa po bënte autostop. Ishte mesi i natës dhe me gjithë kriminelët atje këto ditë dukej e papërgjegjshme ta braktisja. Kështu që ndalova dhe e lashë të hipte në veturë. Kam bërë diçka të mirë apo jo?

Gruaja thjesht i hedh një vështrim vrastar burrit të saj, por hesht. Më pas ai vazhdon:
– Epo, kur ajo më tha se nuk kishte ngrënë që një ditë më parë, mendova më mirë ta sillja në shtëpinë tonë dhe t’i ngrohja proshutën që nuk doje t’i haje një natë më parë, sepse thua se mishi nuk më pëlqen. Nuk është e mirë për ty dhe ju bën mbipeshë.

– Pas darkës, para se të përshëndetej, i thashë nëse donte, mund të bënte dush dhe të lante rrobat. Ajo ishte aq e nxirë një javë duke mbajtur çanta shpine dhe pa vend për t’u freskuar. Kështu ajo bëri dush dhe lau gjërat e saj. Megjithatë, pas dushit, ajo nuk mundi të vishte përsëri rrobat e saj, të gjitha ishin të lagura. Kështu që i thashë – prit do të të jap diçka që gruaja ime nuk e përdor më – kështu që i dhashë asaj xhinset dhe këmishën tënde që nuk i përdor më, sepse thua se janë jashtë modës dhe gjithashtu këpucët e tua të tenisit që ti nuk i përdor më sepse ngjyra nuk përputhet me kostumin e ri të gjimnastikës.

“Mirë, zemër, askush nuk të tha ta ktheje me shqelma! Dhe s’të bëj asnjë mallkim nëse i ke dhënë gjëra që unë nuk i përdor më. Duhet të më thuash pse e çove në shtrat…”
I shqoi, gjithmonë me ton të qetë: “Prit, zemër, gati kam mbaruar. Me pak fjalë, sapo u vesh, e shoqërova deri tek dera dhe e përshëndeta. Ajo ishte gati të largohej, por papritmas u ndal dhe më tha: ‘Para se të largohem… a ka ndonjë gjë tjetër që gruaja jote nuk e përdor më? …”