Një fshatar i lodhur nga rutina e zakonshme e përditshme, mes fushave dhe punës së palodhur, vendosi të shesë pronën e tij.
Pasi duhej të shkruante tabelën e shitjes, ai vendosi të kërkonte ndihmë nga fqinji i tij i cili zotëronte aftësi të lindura poetike.
Fqinji romantik pranoi me kënaqësi dhe i shkroi një shënim ku shkruhej:
“Shes një pjesë të vogël të parajsës, të stolisur me lule të bukura dhe pemë të gjelbra, me një lumë, me ujë kaq të pastër dhe me ngjyrën më të kristaltë që keni parë ndonjëherë.”
Pasi u bë kjo, poeti duhej të mungonte për një kohë, por në kthim vendosi të shkonte të takonte fqinjin e tij të ri.
Habia e tij ishte e madhe kur pa bujkun e zakonshëm, të zënë me punët e tij bujqësore.
Më pas poeti e pyeti: “Mik, a nuk e ke braktisur pronën?”
Bujku u përgjigj duke buzëqeshur: “Jo, fqinji im i dashur, pasi lexova tabelën që kishe shkruar, kuptova se unë zotëroja tokën më të bukur dhe se nuk mund të gjeja një tjetër më të mirë”.

Morali: Mos prisni që të vijë një poet për t’ju bërë një shenjë që ju tregon se sa e mrekullueshme është jeta juaj, shtëpia juaj, familja juaj dhe gjithçka që zotëroni…
…për të qenë të lumtur, hapi i parë është të dimë të shohim bukurinë e asaj që tashmë kemi.