Çdo vit babai e çonte Martinin te gjyshja për të kaluar pushimet verore dhe më pas kthehej në shtëpi me të njëjtin tren të nesërmen.
.
Një ditë fëmija u tha prindërve të tij:
.
”Unë jam rritur tani.
A mund të shkoj vetëm në shtëpinë e gjyshes?”.
.
Pas një diskutimi të shkurtër,
prindërit pranuan.
.
Ndalojnë në stacion në pritje të nisjes së trenit, prindërit e Martinit i thonë lamtumirë

dhe i japin
disa këshilla,
ndërsa Martini u përsëriste atyre:
.
“E di, më keni thënë më shumë se një mijë herë.”
.
Treni po largohet
dhe babai i tij murmurit në vesh:

“Bir, nëse ndihesh keq apo i pasigurt, kjo është për ty!”.
Duke i vënë diçka në xhep.
.
Tani Martini  është vetëm,
ulur në tren ashtu siç donte, pa prindërit për herë të parë.
.
Ai admiron peizazhin nga dritarja, rreth tij flasin disa të huaj,
bëjnë shumë zhurmë,
Ata hyjnë dhe dalin nga vagoni.
.
Një person e shikon me trishtim.
.
Martini tani ndihet keq
çdo minutë që kalon.
Dhe tani ai është i frikësuar.
.
Ul kokën…
ndihet i mbyllur dhe i vetmuar, me lot në sy.
.
Pastaj kujton se babai i tij
i vuri diçka në xhep, Duke u dridhur, kerkon çfare i ka vene i ati.
.
Gjen copën e letrës, në të thotë:
.
“Bir, jam në vagonin e fundit!
.
Kjo është jeta,
ne duhet t’i lëmë fëmijët tanë të shkojnë,
Ne duhet t’u besojmë atyre.
.
Por ne duhet të jemi gjithmonë aty në vagonin e fundit, të shikojmë, nëse kanë frikë ose nëse hasin pengesa dhe nuk dinë çfarë të bëjnë.
.
Ne duhet të qëndrojmë pranë tyre sa jemi gjallë, fëmija do të ketë gjithmonë nevojë për prindërit e tij..