Mëngjesi dimëror shkëlqente dhe ajri i ftohtë dhe i ngjeshur më gjallëronte.
Ndihesha i gëzuar dhe tolerant. Por, ç’ishte ajo që do të takoja në orën dhjetë te Kafe Pjergulla ? Në telefon tha se më njihte dhe u çudit që unë s’e mbaja mend. Si e quanin, Silva ? Kështu sikur më tha. M’u duk se ia futi kot për të gjitha, por ja, do të takohemi; nga gjuha që përdori, dukej nga ato femrat që nuk zihen ngushtë në asnjë lloj situate, prandaj nuk ia vlente të tregohesha shumë i sjellshëm, sepse rrezikoje të bëheshe qesharak.
Te “Pjergulla” mbërrita disa minuta pas dhjetës. Duke menduar se, ajo ( Silva ?) ndërkohë mund të kishte ardhur, hyra në oborr, hapësirat e të cilit i njihja fare mirë, ngaqë vija shpesh. Në fakt, më shumë se një oborr, ai ishte një kopsht i mrekullueshëm, me udhë të ngushta, shtruar me zhavorr të imët, me limona e mandarina gjithë brymë, me pjergulla përgjatë murit rrethues dhe me tryeza të vogla vende – vende, pothuaj të fshehura pas degëve të ulëta dhe përherë të blerta.
Kamerierët aty lëvizin zikzak,por me kujdes,për të mos përmbysur tabakanë,tek shërbejnë. Po, ku ishte ajo,poetja e re,siç u prezantua në telefon ?
Kisha njohur disa persona,që lidheshin me letërsinë pa kurrfarë shtyse të brendshme shpirtërore,shpesh thjesht sa për t’u dukur interesantë,njëherësh edhe të barabartë mes miqsh e shokësh,kryesisht me ata që ishin përfshirë përplot shqetësim e frymëzim ndaj krijimit.Por në rrethana të kushtëzuara,këta shtinjakë përzihen me shkrimtarinë edhe për motive përfitimi nga më të rëndomtit.
Të shohim ç’hall ka poetja e re…
Te një tryezë mes pemëve, vura re një femër që rrinte vetëm; pinte cigare, duke pozuar, siç e pinë zakonisht edhe aktorët, kur ua kërkon një rol, teksa dorën tjetër e mbante mbi seksin e saj, midis këmbëve të hedhura njera mbi tjetrën. Ishte bionde, me siguri e lyer dhe, kishte veshur një xhakavento të zezë lëkure, pantallona stofi, gjithashtu të zeza, teksa këpucët që mbante në këmbë i kishte çuditërisht të shëmtuara. Mbi tryezë, veç filxhanit të kafesë dhe tavllës së duhanit, vura re një çantë si sënduk gjyshesh në miniaturë.
Kjo është, pa dyshim, poetja e re, që ishte rehatuar para orës dhjetë. U nisa drejt saj dhe ajo më vuri re menjëherë. Buzëqeshi tepër miqësisht, teksa unë u sigurova në çast se, atë fytyrë e shihja për herë të parë.
- Si je… – tha ajo dhe drita e buzëqeshjes nuk i shuhej. Ndoshta, kështu buzëqeshte kur ia lypte puna.
- Ç’kemi… – ia ktheva dhe u ula në karrigen tjetër.
Nuk ia dhamë dorën njeri – tjetrit. Ishte simpatike; ndoshta pak vulgare, me sy xixëllues, lëkurë disi të ashpër dhe buzë si të enjtura, ngjyer aq shumë me të kuq, sa të dukej sikur nga çasti në çast do të rridhnin gjak. Kishte gjoks të madh dhe të lartë, që të tërhiqte tronditshëm, ashtu i zbuluar pas një dekolteje të shpërthyer. Ula sytë t’i shihja këmbët, por nuk i kishte të holla si shumica e femrave me gjoks të tillë. Për pak qesha me zë,kur m’u kujtua se ngacmuesit hokatarë i quajnë gjoksmëdhatë ballkoniste;e more Z|ot…
- Kam parë disa libra të redaktuar nga ti – tha – Madje librave të Gitit i kishe bërë edhe kopertinat. Gitin e kam njohur që herët. Ajo më tha të të takoja ty. Do të mbetesh shumë e kënaqur, më siguroi. Të njoha menjëherë, sapo të pashë, sepse ajo të ka përshkruar me shumë saktësi.
- – Desha t’i them se në telefon kishte mëtuar që më njihte vetë, por s’fola. S’ia vlente. Ajo buzëqeshte vërtet gjithë kohës.
- O Zot, sa kohë e bukur ? – shpërtheu – Mund të rrish jashtë në diell e ta pish kafen gjithë kënaqësi. Një shoqja ime që jeton në Suedi më tha mbrëmë në telefon se i thau të ftohtit dhe, u çudit mjaft , kur unë i tregova se neve këtej vazhdojmë ende të ulemi në tryezat e shtruara nën qiellin blu, si të sapolyer.
- E po, boll të mira kanë ata, suedezët ! Ç’bën Giti ? S’e kam parë prej kohësh.
- Ikën herë pas here në Itali me dikë që bashkëjeton. Giti këmbënguli që të mos merresha kurrsesi me tjetër njeri përveç teje ;Fredi do të ta bëjë shumë të këndshëm librin,më inkurajoi në fund.
- Librin e ke bërë ti, sidoqoftë; Silva ? Kështu quhesh ?
- Silva po,këtë emër kam qejf të vë edhe në libër.
- S’po kuptoj, emrin tëmd patjetër.
- Një minutë ; unë emrin e plotë e kam Silvana, por në libër e dua siç thashë, shkurt, Silva . Pa mbiemrin prapa, madje. Si nuk kam lexuar një libër nga të tutë, Fredi !
- Pse s’thua, paske shpëtuar paq.
Unë i shihja vazhdimisht gjoksin që i gufohej ritmikisht dhe, duke i parë atë mendohesha dhe flisja :
- Ku e ke librint tënd ,Silva ?
Ajo hapi çantën – sënduk dhe nxori që andej ca fije letre të bëra tub. Qeshi:
- Hahaha; ky është libri…
- Ç’libër mund të jetë ky; – klitha unë pasi hapa letrat – pse nuk i ke daktilografuar vjershat ? Paske shkrim të llahtarshëm; as titull libri , as renditje, as drejtshkrim. Çfarë shkolle ke bërë ti, Silva, të lutem !
- Shkollën e …
- Jepi ! – E ndjeva që desh të shante ndyrë.
– Shpirt i vogël – iu kthye sakaq kamerierit, që kishte ardhur dhe priste në këmbë të merrte porosinë – Na sill dy kampari dhe dy kafe.
– Prapë do të pish kafe ? Ja, sapo e ke pirë një ! – Dhe i tregova filxhanin bosh , që e mori kamerieri.
– Ku ta di unë sesa kafe pi, por dëgjo ! Mos u tërhiq.! Këtë punë do ta bësh ti dhe, pikë !
– Pse nuk zgjodhe një poet tjetër, të paktën më të famshëm se unë ? Pastaj, përse porosite edhe për mua kampari? Unë nuk pi kampari.
– Të dy të njëjtën gjë do të pimë, por dëgjo ! Të thashë, mos u tërhiq. Mua më duhesh ti, nuk kam nerva të merrem me ndonjë psikopat mendjemadh, vetëm e vetëm ,sepse ka bërë pak emër në kohën e komunizmit ;më sqaroi Giti për mrekulli e më bindi sesi të veproj,ta thashë një herë.Pastaj,besoj, se e merr me mend, që edhe unë, ashtu si shoqja ime, do të të paguaj shumë mirë, madje më mirë akoma; ti vetëm bëj punën.Unë dua librin në dorë. Më ndihmon së tepërmi për në fakultet, sepse vazhdoj me korrespondencë për “Gjuhë – Letërsi “, meqë më pyete se, çfarë shkolle kam kryer. Miku im është një biznesmen i vërtetë, sa t’i kërkojmë për librin , fol! Biznesmenët janë heronjtë e kohës sonë; e di ti ?
– Sa keq më vjen për veten që merrem ende me kësi punërash, por ç’të bëj, më nevojiten aq shumë paratë! Me dy – tri redaktime të këtij lloji, nxjerr lekët për botimin e librave të mi. Por sa shumë është përdhosur fjala biznesmen te ne !
– E sheh, pra , bëhu pragmatik, apo ka filluar të të vrasë ndërgjegjja ? Nëse po, pranoje se ke marrë fund ! Ç’ka të keqe këtu! Ti bën punën, unë të paguaj. Paguan ai, idioti im, por kjo në këtë rast s’ka rëndësi. Unë e di, që ti do të gjesh titullin ,do të redaktosh , do të korrektosh, do të shtosh disa vjersha të tjera, ashtu siç ke bërë edhe me librin e Gitit, apo jo…
– Këtu,te kjo fletorka jote ,paska edhe ca kaligrame ; po për Zotin !
– Si, çfarë?
– Ja pra, një poezi në formë gjetheje, një tjetër si zemër, me gjasë, si zemra jote, një si bredh …
– A, po po ; ashtu t’i lëmë, edhe kur të shtypen,në ato format e tyre.
– Në rregull. Fajin e ka Apolineri, kurse ju pasuesit e denjë të tij…
– Sigurisht që, ne s’kemi asnjë faj.
– Ah, fytyrë e shëmtuar !
- Fytyrë e shëmtuar je ti, madje tepër e shëmtuar, por për fat ke një shëmti seksi !
- Do të dëgjojmë edhe të tilla lajthitje tani…
- Patjetër do të dëgjosh. Virtyti, që ta dish, është tejngopje dhe perversitet më i shpifur se vesi. O shpirt i vogël; ja dhe paratë! – iu kthye papritur kamerierit që solli porositë.Ai pa nga unë dhe më luajti syrin. Si dreqin ishin marë vesh që t’i sillte dopio gotat me kampari?
- Ku i lexon gjithë këto leksione kokëposhtë; këtu nëpër vargje ka shumë naivitet, apo edhe këto vjersha t’i ka bërë ndonjë nga ata poetucët delirantë ?
- Këto leksione kokëposhtë futi ti po deshe te libri im, përmes atyre vjershave që do t’i shkruash për hesapin tim.
- S’jemi marrë vesh ende dhe për këtë pikë; është një punë e stërmundimshme dhe ndodh që të pendohesh rëndë për ato krijime mbi të cilat vë emrin e dikujt tjetër.
- Ha ha ha ! Kjo punë mbaroi. Sa bën libri ? Me të gjitha, të gjitha. Mjaftojnë një milion e gjysmë ? Duhen më shumë ? Njëqind kopje më nevojiten mua.
- Kush bën njëqind kopje. Nuk i futen shtypshkronjat një pune për njëqind kopje
- Shtypshkronjat e leshit ! Ne na duhen kaq dhe paguajmë një për një. Në faqen e parë të librit,le ta vënë një mijë kopje, po qe se u vete më për mbarë.
- Kush të ka instruktuar për të gjitha, Giti? Kur duhet libri ?
- Shumë , shumë pas njëzet ditësh.
- E ke të bukur mamanë ?
- Jo , jam vetë e bukur. Paguaji ata marifetçinjtë e shtypshkronjës, pastaj edhe veten tënde ca më mirë. Librin e dua tepër elegant. Gëzuar ! Pi; është një porcion i domosdoshëm për trallisjen e truve. Hej, mos shih femrat që lëvizin përqark; s’ke të drejtë, je me mua në një tryezë. Megjithatë , ajo paska bythë të bukura.
- I shkon ky epitet bythëve ?
- Nga ana jonë, e ne femrave, desha të them, i shkon.
- Unë po të shoh vetëm ty, por dëgjo: këtë vjershë, që sapo lexova , do ta zhduk fare.Pse, puthje e parë mund të quhet kjo ? Kështu të ka ndodhur vërtet ty, si në libra, apo si në ato këngët me tekste të neveritshëm ? Ja:
Bie shi
Nën obrellë ngjitur rrimë të dy
Puthemi dhe hënën
Ndajmë më dysh .
E shkreta hënë që u këput së ndari dysh nga dashnorët…
- E ku ta di unë se si më ka ndodhur, kur jam puthur për herë të parë! O, kam qenë me një kopuk fare pa fantazi. Hiqe këtë vjershë , por dëgjo: e dua një vjershë për puthjen e parë !
- Po një vjershë për zhvirgjërimin, a e do ?
- Ti po tallesh , o fytyrë e keqe ! Veçse unë do të doja një poezi të tillë . Por mos prit të të tregoj unë ndonjë episod nga zhvirgjërimi im; s’do të vlente për librat e tu.
- Unë mund të di realisht emocionet e një mashkulli, kur puth një femër për herë të parë, apo kur bën për herë të parë seks, por jo ç’përvojë përftoni ju gjatë këtyre premierave. Megjithatë , më mirë se ti, do të di të bëj diçka; ikim tani ? Po ndenjëm edhe pak, kam frikë se do të biem në dashuri bashkë. Unë bie lehtë, por nuk çlirohem lehtë.
- Ngrihemi; por mos u tall me dashurinë, të lutem. Njerëzit ngatërrojnë orgjinë me dashurinë. Mund të vdesësh dhe të mos dashurosh kurrë. Dashuria është hyjnore.
- Mos e thuaj ti, të paktën këtë gjë !
- S’ke faj. S’bën të ta them ty, që s’e arrin dot sublimen.
- Më një mars, ora dhjetë si sot, takohemi po këtu, besoj me kopjen e parë të librit.
- Mrekulli! Lekët t’i sjell të gjitha që nesër me anë të një njeriut tim.
U puthëm ; herën e parë fare pranë buzëve, ndërsa herën e dytë në buzë, madje gjithë kënaqësi.
- Mirupafshim , zemra ime ! Silva, hë ?
- Mos e harxho kaq lirë zemrën. Fshije të kuqin…
Në datën një mars, ora dhjetë ishte vrenjtur, shumë vrenjtur dhe hapësira dukej pa ngjyrë. Kisha njëzet ditë pa e takuar Silvën, por nuk më kishte rënë ndër mend për të. Siç duket, nuk bënim për njeri – tjetrin; Silva s’ishte tipi im. Punën, një punë të poshtër dhe të bezdisshme e kisha mbaruar dhe librin , atë kopjen që u tregohet autorëve, për të bërë ndonjë vërejtje të mundshme, para se të shtypet i tërë tirazhi, do t’ia jepja së bashku me adresën e shtypshkronjës.Por isha nervoz. Më shqetësonte fakti, që në kopertinë e kishim shkruar emrin Silvi dhe jo Silva.
Si dreqin m’u fiksua në mendje me “i” në fund! Do Zoti, dhe nuk na hapej ndonjë punë…
Po në orën dhjetë Silva po më priste te hyrja e “Pjergullës” Përse nuk ishte ulur ndërkohë brenda, apo sapo kishte mbërritur dhe më kish parë tek vija ?
M’u duk sikur buzëqeshte e ndrojtur, madje e turpëruar.
Po kush se, Silvi ! Silva , pra !
- Fredi ! – thirri me një ëmbëlsi prekëse, por nuk u zgjat të më puthte. Vetëm i shtrënguam dorën fort njeri – tjetrit.
- Si je Silva ? – Unë qesha dhe e pashë gjatë në sy – Mos vish pantallona; me këtë minifund të pamëshirshëm je shumë seksi. – I mëshova fort fjalës “seksi” për ta kujtuar se këtë fjalë e pat përdorur më parë ajo.
Gjetëm një tryezë të lirë mes pemëve dhe barit të njomë dhe u ulëm. Tryeza ku ndenjëm herën e parë ishte e zënë. Do të kisha dashur të rrinim përsëri aty.
- Ja, libri!
- O, sa i mrekullueshëm, sa i mrekullueshëm !Tani ka një arsye më shumë, që unë të bëj një libër të dytë. E sheh sa titull i bukur: “Fole të braktisura zogjsh” ! Këtë fotografinë e kopertinës e ke bërë ti vetë ? Qiell me re të shprishura, degë të zhveshura dimri, fole zogu, që lëkundet në erë ! O, nuk kam asnjë vërejtje, përkundrazi, përkundrazi…
- Dal gjithmonë te Paarku i Madh për të fotografuar stinët, por dëgjo! Mërzitesh që e kemi shkruar Silvi dhe jo Silva ?
- Mërzitem ? Përkundrazi, më pëlqen më tepër, tingëllon më seksi. Hahaha, të bëj edhe unë pak shaka, aq më shumë që u kënaqa sa s’thuhet. Dale;
gjashtëdhjetë e tetë faqe s’janë pak. Faleminderit Fredi ! Shumë falemidnderit ! – Dhe u çua të më puthte.
- Shih ç’budadallëk do të të them, Silvi. U mora kaq gjatë me librin tënd dhe, asnjë çast s’më ra ndër mend për ty vetë.
- S’më bën përshtypje kjo që thua. S’e kisha menduar kurrë që autorët u gëzokan kaq shumë, kur nxjerrin një libër.
- Bjerma pak librin të ta gjej vjershën “Puthja e parë” .Ka vërtet një vjershë të tillë në libër.
- Ashtu ramë dakord.
- Ah, ja e gjeta ! Dëgjoje dhe ti:
…para pasqyrës,
vragat e puthjeve shkrumbuese
shoh mbi fytyrë dhe gjoks.
S’do t’i mbuloj me pudër;
Për herë të parë,
S’do të kujdesem t’i mbuloj…
- Shkëlqyeshëm, Fredi, mjaftuan paratë për gjithçka ?
- Më qëlloi të merrja më shumë se çdo herë tjetër.
- Ti s’përpiqesh fare për t’u bërë interesant e, megjithatë, bëhesh. Po ndonjë vjershë për zhvirgjërimin ka në libër?
- Jo pra,u morrëm vesh që kur biseduam së pari po këtu;një vjershë me këtë temë,pas së cilës,mesa duket qenkëshe fiksuar,shkruaje tërësisht vetë dhe,ngërtheje te libri i dytë.Ti patjetër do të nxjerrësh një të dytë;kështu sikur pohove,kur shpërtheve dëshirën pak më parë ?
- Të raftë pika !
- Tani që ta bëra librin ty, le të më bjerë.Kur u takuam te dera e Pjergullës,ishe gati e përfshirë nga drithërimat,por e more veten.
- Ah,më kishin zënë ethet e librit;mezi po prisja ta shihja !
- Hehe …
- Ditën e parë këtu,asqë doja t’ia dija për kurrgjë,kurse sot,në çastet e para,e pata zor ta shqiptoj edhe emrin tënd ,ja si ndodhka !
- Trembesh të pranosh një të vërtetë ?
- Në asnjë rast. Pse pret ti të pranoj ndonjë të vërtetë të bujshme ? Për shembull, të them se kam rënë në dashuri me ty ? Sa gjatë mund ta pyesësh veten,nëse e do, apo jo një njeri. Fredi, unë kam njohur çdo herë veçse meshkuj të neveritshëm. Më është dashur gjithmonë të hiqem dhe të luaj.
- Mos kanë bërë edhe të tjerët të njëjtën gjë më ty ?
- Të njëjtën gjë kanë bërë ndyrësirat ! Më vjen keq, Giti nuk të paska njohur
- Ç’i duhej të më njihte. Giti është përgjithmonë e lumtur.
- Kur u takuam për herë të parë,mund të kish ndodhur fare natyrshëm, që të bënim seks bashkë, por ndodhi përsëri fare natyrshëm që nuk bëmë. Shpesh njohja i pështjellon marrëdhëniet. Tashmë, fjala vjen, unë s’do të doja të bëja seks me ty.
- Unë do të doja.
- Ha ha…
- Nganjëherë mohimi është mënyra më e mirë për të pohuar diçka.
- Unë shoh jo rrallë herë ëndrra profetike…
- Silvi, mos fillo të më rrëfesh ndonjë marrëzi ! – Ndjeva që u prek dhe, e drodha në vend.- Besoje këtë që po të them ! Ti do të shkruash vjersha të bukura, mjaft që të jesh e sinqertë. Çdo herë!
- Çohemi ?
- Si të duash. Pasnesër shko të marrësh librat në shtypshkronjë; ja kartëvizita e tyre…
Një mbrëmje tek po ndiqja lajmet në televizor si shqiptar i mirë, dëgjova spikeren e lajmeve që tha:
…promovohet libri i ri me vjersha Fole të braktisuara zogjsh i autores së talentuar…
Nënqesha tallshëm dhe,u përqëndrova i tëri te pamjet e kronikës dhe teksti i saj .O Zot, sa njerëz ishin mbledhur në sallë ! Si i marros një femër të gjithë ! S’kishte mbetur poet,këngëtar,apo gazetar e politikan pa vajtur. Silvi buzëqeshte e këndellur mes të pranishmëve, teksa ngjitur me të qëndronte pazgjidhshmërisht (mesa dukej ? ) sponsori bujar, një burrë rreth të pesëdhjetave,i veshur shik,që buzagazej edhe ai, si i zënë ngushtë, siç duket i pamësuar me evente të tillë. Spikerja përmendi disa tituj vjershash, të cilat ishin recituar aty si më të mirat e librit. Ishin që të gjitha vjershat e mia.
Të miat ?
Kujt po ia tregoja këtë ?
Sa e bukur dukej Silva …
Komentet