Shkrimtari Giuliano da Empoli në minutën e 60: “Edhe nëse një diktator gabon ai vazhdon deri në fund, përkundrazi ne shpërqendrohemi… Edhe armiqtë tanë këtë synojnë”
“Magjistari i Kremlinit” është libri i tij i fundit dhe romani i tij i parë. I botuar në vitin 2022, ai arriti sukses të madh në Francë, ku edhe u shpërblye, e më pas në shumë vende të tjera. Autori është Giuliano da Empoli, një shkrimtar dhe studiues italo-zviceran që jeton në Paris. Shkrimtari u intervistua nga Reto Ceschi në 60 minuta, për të folur për Vladimir Putinin, Rusinë, misteret e pushtetit dhe gjithashtu shëndetin jo shumë të shkëlqyer të demokracisë në botë.

Zgjedhjet presidenciale ruse më 17 mars. Një tjetër pasarelë për Vladimir Putin. A mund t’i përkufizojmë ato si një farsë politike në një kontekst dramatik?

“Rezultati i këtyre zgjedhjeve në fakt është mjaft i dukshëm, megjithatë, përkundër kësaj, nuk mendoj se rëndësia e këtij hapi duhet nënvlerësuar, sepse zgjedhjet, edhe pse dukshëm jo të lira, janë gjithmonë një hap delikat. Lëvizjet e opinionit mund të gjenerohen. Nuk po them se kjo do të ndodhë në Rusi, sepse situata duket e kontrolluar mirë nga pushteti i Kremlinit, por edhe masa e rezultatit, përqindja e votave reale që do të ketë Putini, janë ende një provë e rëndësishme për veten e tij. .”

Megjithatë, Putin është një fitues. Mendohej se sulmi ndaj Ukrainës mund të ishte varri i saj politik, por jo. Dhe pastaj ai ka edhe fansa këtu, ata që e adhurojnë njeriun e fortë dhe që urrejnë Shtetet e Bashkuara. Si është e mundur e gjithë kjo? A ka një shpjegim?

“Mendoj se nuk ka dyshim se Putini bëri një gabim në shkurt të vitit të kaluar kur vendosi të pushtonte Ukrainën, por duhet pranuar se ai ia doli me sensin taktik – dhe jo me atë strategjik që e dallon – të bëjë maksimumin. e zhvillimeve të këtij gabimi fillestar. Ata që dështojnë të imponojnë urdhrin e tyre gjithmonë kanë mundësinë të përpiqen të imponojnë kaos. Putin përpiqet të imponojë kaos në Ukrainë dhe më gjerë, në Perëndim, dhe për ta bërë këtë ai mbështetet në të gjitha thyerjet, të gjitha konfliktet, të gjitha tensionet që kalojnë gjithashtu nëpër shoqëritë tona dhe e paraqet veten në të gjitha këto kontekste si ai që sjell përgjigje të thjeshta, të forta, të lidhura me traditën, me rrënjët dhe kjo në momente konfuzioni është një lloj qëndrimi që mund të tërheqë shumë, edhe në zonën tonë”.

Duke lexuar “Magjistarin e Kremlinit” njeriu goditet (ndër të tjera) nga shkrirja e përsosur e personazheve dhe ngjarjeve reale me elemente të trillimit. Pse kaluat nga eseja në roman?

“Kam bërë kërkime për këtë libër pikërisht sikur të ishte duke shkruar një ese, dhe ndër të tjera të gjitha faktet historike dhe politike që tregohen në roman janë reale, nuk ka asnjë fakt historik apo politik në libër që nuk ka ndodhur realisht. . Romani të lejon të bësh diçka që eseja nuk e lejon, domethënë të hysh në kokat e protagonistëve. Doja të shkoja përtej dhe për ta bërë këtë nuk munda të përvetësoja formën e esesë. Doja të hyja në ato dhoma, në ato koka, duke e projektuar qartë veten me një formë imagjinate, por shumë bazuar në kërkimet dhe faktet që dija”.

“Magjistari i Kremlinit” nuk është Putini. Ai është këshilltari i tij më i afërt (në fiksionin Vadim Baranov). Por presidenti nuk është një kukull…

“Jo, ndër të tjera është një nga gjërat që personazhi im e kupton fillimisht, sepse duhet thënë se liderët perëndimorë shpesh akuzohen se nuk e kanë kuptuar Putinin në kohë, por të parët që nuk e kuptuan Putinin ishin ata që zgjodhën. atë, njerëzit që ishin rreth presidentit dhe presidentit të mëparshëm të Federatës Ruse, të cilët mendonin se po zgjidhnin një pasardhës të besueshëm, të parashikueshëm, disi të mërzitshëm, por shumë të kontrollueshëm dhe u gjendën përballë një personazhi me karakteristika të ndryshme, pra një formë. i gabimit, i gabimit të inaugurimit, i cili u shkaktua qartë nga fakti se Putini ka një aftësi të madhe për t’u shpërbërë, për t’u dukur ndryshe nga ajo që është në të vërtetë. Protagonisti i romanit tim e kupton që në fillim se Putini ndoshta nuk është burokrati gri që ata që e zgjodhën menduan se ishte”.

Ka nga ata që thonë: që nga Ivani i tmerrshëm (në shekullin e gjashtëmbëdhjetë) e këtej, Rusia ka qenë gjithmonë kështu. A është Putin, me ajrin e tij të misterit që është tipik i pushtetit absolut, një variant modern i carëve?

“Kjo është diçka që u përpoqa ta tregoj edhe në romanin tim. Kur Putini u emërua kryeministër në gusht 1999, ai ishte kryeministri i pestë në dy vjet, askush nuk e njihte dhe në thelb askush nuk mendonte se ai do të mund të qëndronte më shumë se disa muaj. Pas së cilës ndodh një gjë e tmerrshme, në shtator 1999: sulmet në portat e Moskës. Një natë shembet një ndërtesë e parë banimi, pasi ka mijëra të tilla, nën efektin e një bombe dhe më pas pas disa netësh një sekondë dhe më pas një e treta, dhe kjo mbjell panik. Një lloj 11 shtatori dy vjet më parë, ju duhet të imagjinoni panikun e popullatës, të njerëzve që flenë në shtëpi dhe që janë të ekspozuar ndaj rrezikut për të parë një bombë të shpërthejë ndërsa flenë. Putini reagon me dhunë të paprecedentë ndaj këtyre sulmeve. Fillimisht verbalisht, duke thënë se do t’i ndiqte terroristët menjëherë në tualete nëse është e nevojshme dhe më pas do të fillonte luftën e dytë në Çeçeni me dhunë të jashtëzakonshme, sepse çeçenët ishin fajësuar për këto sulme. Pra, që nga fillimi kjo përgjigje shumë e dhunshme është pak nga themeli i fuqisë së Putinit, i cili instalon autoritetin e tij dhe të cilin do t’i duhet ta riaktivizojë periodikisht gjatë këtij çerek shekulli mbretërimi. Pikërisht në atë moment ai bëhet vërtet Car në romanin tim dhe mendoj për fat të keq edhe pak në realitet”.

Nga Rusia e Putinit te demokracitë tona. Në përgjithësi në Evropë, a mund të thuhet ende se politika është arti i së mundshmes, siç thoshin në të kaluarën? A ka ende ndonjë përdorim? Ai duket gjithnjë e më i pafuqishëm.

“Unë besoj se demokracia është më rezistente nga sa duket, sepse ajo është e aftë, pavarësisht defekteve të saj, të korrigjojë gabimet e saj shumë më tepër sesa ndodh me diktaturat. Këtë e kemi parë sërish kohët e fundit, në krizat që kemi kaluar. Rasti i Covid. Me gjithë polemikat dhe tensionet që u krijuan, mjetet e demokracisë funksionuan. Në Zvicër ne kemi votuar tri herë për sanksionimin e vendimeve që janë marrë në këtë çështje dhe besoj se kjo ka dhënë shumë për sa i përket qetësisë dhe legjitimitetit të vendimeve që janë marrë. Edhe sot kjo aftësi e demokracisë për të korrigjuar veten ekziston, ajo që fatkeqësisht vepron si një kundërpeshë ndaj kësaj aftësie është një paqëndrueshmëri e caktuar, ne po e shohim atë pak tani në Ukrainë, në kuptimin që Putini nuk do të tërhiqet kurrë sepse një diktator edhe nëse ai bën një gabim që vazhdon deri në fund, nuk mund të tregojë asnjë formë të dështimit, dhe përkundrazi ne pothuajse duket se shpërqendrohemi, që të kalojmë nga një temë në tjetrën, që të lodhemi nga një gjë pas disa muajsh, për të vazhduar më tej tek një tjetër. Kjo është pak nga cenueshmëria që po synojnë edhe armiqtë tanë”.rsi-eb