Tre ditë pas trazirave të reja politike që goditën Vernier të dielën—të cilat çuan në pezullimin e mëtejshëm të rezultateve të zgjedhjeve, të anuluara tashmë qershorin e kaluar për shkak të dyshimeve për mashtrim—

VOAL- Partia Popullore e Gjenevës (SVP) njoftoi qëllimin e saj për të nisur një iniciativë për të shfuqizuar të drejtën e votës së të huajve në nivel komunal. Aktualisht, ata që nuk kanë shtetësi zvicerane, por kanë banuar në komunë për të paktën tetë vjet, mund të hedhin votën e tyre në qendrat e votimit. 03:48

Mashtrim zgjedhor në Vernier

Deri tani, nuk ka prova për një lidhje midis banorëve të huaj dhe mashtrimit—dyshohet se “mbi 200 fletë votimi” nga votimi i së dielës mund të jenë plotësuar nga të njëjtat duar; Për zgjedhjet e pranverës, një ekspert kishte përcaktuar se 278 fletëvotime ishin plotësuar nga vetëm 9 persona – por Partia Popullore Zvicerane (SVP) nuk ka dyshime. “Është e qartë se parregullsitë e zbuluara në Vernier nxjerrin në pah një paragjykim të fortë pro-komunitar, duke pasur parasysh se shumë fletëvotime të falsifikuara u mblodhën brenda komuniteteve të huaja”, deklaroi partia e Gjenevës në një deklaratë të mërkurën. “Vernier është një qytet me një përqindje veçanërisht të lartë të banorëve të huaj afatgjatë”, shtoi Yves Nidegger, anëtar i komitetit drejtues të Gjenevës të Partisë Popullore Zvicerane. Reagimi i Qendrës nuk mungoi: “Është një veprim klasik i UDC-së. Duket pak si një veprim politik. Do të shohim se çfarë thotë sistemi i drejtësisë. Por unë besoj se sot, mbi të gjitha, është e nevojshme të luftohen fajtorët pa stigmatizuar individët”, tha presidenti i partisë Philippe Rochetin.

Socialistja Xhevrie Osmani beson se e drejta e votës e dhënë deri më tani “forcon demokracinë, ndjenjën e përkatësisë dhe, mbi të gjitha, forcon përfshirjen dhe integrimin e popullsisë së huaj”. Programi i lajmeve i RSI mblodhi gjithashtu mendimin e sociologut Sandro Cattacin, një profesor në Gjenevë. “Sistemi demokratik është shumë i brishtë, sulmohet lehtë. Por jo nga disa të huaj që mund të votojnë në Vernier: nga ndërhyrjet nga shtete të tjera. Rusia, siç e dimë, ndërhyn në fshatrat tona.” Cattacin theksoi më pas se si “gjesti i dhënies së të drejtës së votës për të huajt është themeli i një ‘fryme qytetare që kthehet’. Njerëzit janë të lumtur dhe pastaj ata gjithashtu angazhohen në një mënyrë tjetër ndaj shoqërisë. Simbolikisht, është jashtëzakonisht e rëndësishme.” Ndërkohë, Kancelaria së shpejti do të duhet të sqarojë arsyet e pezullimit të së dielës, ndërsa rezultatet e hetimit të Prokurorit Publik për zgjedhjet e 23 marsit, të cilat u anuluan në qershor, ende priten.RSI

Presidenti amerikan Donald Trump pritet të shpallë brenda dy javëve kalimin në fazën e dytë të planit të tij të paqes për Gazën, raportoi televizioni izraelit Channel 12, duke cituar zyrtarë të lartë amerikanë. Sipas burimit, njoftimi mund të bëhet para Krishtlindjeve, pak përpara takimit të planifikuar midis Trumpit dhe kryeministrit izraelit Benjamin Netanyahu në SHBA.

Sipas raportimit, SHBA dhe ndërmjetësuesit ndërkombëtarë po zhvillojnë bisedime me Hamasin për një marrëveshje që do ta detyronte organizatën të heqë dorë nga kontrolli në Gaza dhe të nisë procesin e çmilitarizimit, dy pika kyçe të fazës së dytë, të pazgjidhura që nga armëpushimi i tetorit.

Marrëveshja parashikon që Hamasi të dorëzojë fillimisht armët e rënda, si raketa dhe predha, e më pas të heqë dorë gradualisht edhe nga armët e lehta. Pranimi i këtyre kushteve nga Hamasi do të jetë parakusht për fazën e dytë të planit, e cila përfshin edhe tërheqjen e forcave izraelite nga zona të caktuara përgjatë të ashtuquajturës “Vija e Verdhë”.

Një zyrtar i lartë amerikan tha për Channel 12: “Jemi afër momentit të së vërtetës. Hamasi duhet të vendosë nëse do të heqë dorë nga pushteti dhe të nisë çmilitarizimin në këmbim të tërheqjes së IDF, ose të refuzojë dhe të përballet me pasojat.”

Plani parashikon gjithashtu krijimin e një Këshilli të Paqes të drejtuar nga Donald Trump, i cili do të mbikëqyrë administrimin e Gazës, si dhe formimin e një Forcë Ndërkombëtare Stabilizimi për sigurinë e territorit.

Trump pritet ta drejtojë Këshillin së bashku me rreth dhjetë liderë nga vende arabe dhe perëndimore. Nën Këshill do të funksionojë një komitet ndërkombëtar i udhëhequr nga ish-kryeministri britanik Tony Blair, si dhe nga këshilltarët e Trump, Jared Kushner dhe Steve Witkoff, të shoqëruar nga figura të tjera globale.

Në nivel operacional, parashikohet krijimi i një komiteti teknokratësh palestinezë me 12–15 anëtarë, të pa lidhur me Hamasin apo Fatahun, të cilët do të merren me administrimin e përditshëm. Disa prej tyre ndodhen aktualisht në Gaza, ndërsa të tjerë pritet të mbërrijnë nga jashtë.

PROF.DR.ELMAS LECI/ “Gjermanët shkuan e kërkuan kompromis me Lëvizjen Nacionalçlirimtare dhe kjo ndodhi për herë të parë, kur trupat gjermane hynë në Shqipëri më 9 shtator të vitit 1943”. Materiali që cituam bazohet në dokumente arkivore britanike (SOE), por edhe gjermane, madje edhe shqiptare, si dhe në analiza të historianëve modernë. Thuhet në dokumentet e SOE-as se Komanda Gjermane i propozoi Shtabit të Përgjithshëm, Enver Hoxhës “për dorëzimin e pushtetit dhe krijimin e një qeverie shqiptare me kushtin që forcat gjermane të mos sulmoheshin sa kohë që do të qëndronin në Shqipëri”. Moment i dytë i bërjes së takimeve të Enver Hoxhës me oficerë të lartë të forcave pushtuese gjermane në Shqipëri, pasi ka pasur disa takime të tilla gjatë Luftës Antifashiste, është edhe ai në shkurtin e vitit 1944 në Helmës të Skraparit.

Qazim Malaj, me origjinë nga fshati Tërbaç i Vlorës, ish-truproja personal i Enver Hoxhësi që nga viti 1943 e deri në vitin 1974 kur doli në pension, në kujtimet e tij na sjell në vëmendje disa fakte interesante rreth atij takimi: “Spiro Moisiu dhe Enver Hoxha na njoftuan ne të shërbimit të merrnim masa, pasi aty do të vinte për bisedime një gjeneral gjerman i shoqëruar nga dy oficerë të tjerë. Pasi mbaruan bisedimet që zgjatën disa orë, Enver Hoxhë dhe anëtarët e tjerë të Shtabit, shtruan një darkë për nder të gjeneralit gjerman. Të nesërmen në mëngjes, gjenerali gjerman bashkë me dy oficerët shoqërues morën rrugën për andej nga kishin ardhur të shoqëruar nga rojet tona partizane.

Pas ikjes së tyre u dha urdhri që Shtabi të zhvendosej nga Helmësi për në fshatin Panarit të Korçës, pasi nuk i dihej se gjermanët mund edhe të bombardonin. Pak ditë më vonë, teksa kishim shkuar e ndodheshim në fshatin Panarit, na sollën përsëri në Shtab një oficer tjetër gjerman…”. Pas këtij oficeri gjerman, që në fakt u ishte dorëzuar vetë forcave të Brigadës së 5-të, po në mars të vitit 1944 Komanda e Lartë Gjermane kërkoi e dërgoi në Panarit të Korçës një oficer të lartë për bisedime në Shtabin e Përgjithshëm me Enver Hoxhën, me synimin për të nënshkruar një marrëveshje mes Shtabit partizan shqiptar e Komandës gjermane në Shqipëri.

KËRKESA E GJERMANËVE

Gjermanët i kërkuan Enver Hoxhës “të mos sulmoheshin e të mos pengoheshin trupat e tyre që të kalonin nëpër Shqipëri me destinacion Greqinë” dhe në këmbim ata do t’i dorëzonin Lëvizjes Nacionalçlirimtare “gjithë pushtetin politik e ushtarak”.67). Kjo në këtë rast, por edhe në kërkesat e tjera pasi nuk ka dokumentacione, siç konkludohet ishin kërkesat gjermane. Po qëndrimi i Enver Hoxhës cili ishte? A pati vërtetë marrëveshje mes gjermanëve dhe Enver Hoxhës? Ta shohim në vijim. Ata kot nuk erdhën tek Enver Hoxha! As erdhën për qejf e për të ngrënë një darkë, siç ndodhi në Helmës. Do bëjmë deduksionet e nevojshme, por duhet theksuar se marrëveshjet nuk bëhen vetëm me shkrim e nuk bëhen vetën drejtpërsëdrejti, por bëhen edhe me gojë, edhe me “delegime” kompetencash, edhe me udhëzime e porosi si ajo që psh., “filani i tha filanit” apo “ti do bësh këtë apo atë punë” ose “thuaj atij të mos e prekë atë” ashtu siç ka ndodhur edhe me Enver Hoxhën në Tiranë në fund të prillit të vitit 1942, kur Man Kukuleshi urdhëronte “mos ma luani Enverin se është i yni”!68). Këto të tilla quhen marrëveshje të fshehta.

Deduksionet të çojnë se të tilla, Enver Hoxha ka pasur si më parë me fashistët e me administratën kuislinge, madje që më herët me shërbëtorët e fashizmit këtu në Tiranë, ashtu më vonë edhe me gjermanët. Prefekti i Tiranës, më 6 maj të vitit 1942 i kishte thënë Ramazan Xhepës (mikut të ngushtë të Qemal Stafës), që ka deklaruar se Qemalin e vrau Enveri, ndërsa për Enver Hoxhën ka deklaruar se: “ky është i yni”, pra i Qazim Mulletit. Enver Hoxha gjatë pushtimit fashist strehohej në shtëpinë e Bahri Omarit, e cila ishte e ngjitur me shtëpinë e Man Kukaleshit, i cili ishte shef i policisë fashiste. Mani me Bahriun dhe Enveri luanin shpesh poker në verandën e shtëpisë së Bahriut. Ata të policisë fashiste e dinin fare mirë se cili ishte Enver Hoxha, por ishte marrëveshja mbrojtëse e Bahri Omarit.

“MIQTË” DORËZANË

Edhe për qëndrimin në Labinot Mal në vitin 1943, ku Enver Hoxha gjatë Luftës ka qëndruar mjaft kohë, patjetër që kishte “marrëveshje”. Shtëpinë e madhe e Bahollëve në Labinot Mal, që u bë për shumë kohë rezidenca e Partisë Komuniste dhe e Shtabit të Përgjithshëm, nuk ishte as 3 km nga rruga kryesore automobilistike Elbasan-Bixë, rrugë që nga Elbasani nuk ishte më shumë se 20 km. Megjithatë, as fashistët, as nazistët, as milicia e policia shqiptare “nuk ranë asnjëherë në gjurmët e Enver Hoxhës”! Çudi! Nuk ranë e nuk kishte si të binin sepse Enver Hoxha kishte “bërë” marrëveshje me ta, jo direkt por inkonjito. Dorëzanë ishin “miqtë”, Vërlaci e Bahollët. Enver Hoxha rrinte serbes në Tiranë më shumë te Bahriu (kunati i tij, të cilin e vrau menjëherë pas marrjes së pushtetit), se sa në mal. Por edhe kur rrinte te Bahollët në Labinot Mal, ishte mëse i sigurt, ngaqë ata ishin miq të Biçakçinjëve, të Esat Dishnicës. Dihen lidhjet e Enver Hoxhës me Dishnicët.

Po përse Vërlacët që e dinin se ku rrinte Enver Hoxha në Labinot, përse e mbronin?! Në atë kohë, i biri i Aqif Pashë Elbasanit firmëtar i Pavarësisë e për të tjera veprimtari atdhetare të atij burri të madh, Ibrahim Biçaku ishte kryeministri shqiptar nën pushtimin gjerman. Po ashtu, Esat Dishnica, punëdhënësi i Enver Hoxhës në Tiranë ishte nipi i Aqif Pashës. Esat Dishnica dhe Ymer Dishnica e kishin financuar dhe mbështetur shumë Enver Hoxhën. Nga ana tjetër, Bahollët ishin të lidhur në miqësi me Bungot. Nexhmija e Enverit qe kushërirë e kësaj familjeje. Demir Bungo, si bej i lidhur me Lëvizjen, çonte në Labinot Mal, tek Enver Hoxha ushqime, veshmbathjeje, medikamente, pse jo edhe florinj. Ky Demir Bungo kishte miqësi me Biçakçinjtë, pra me Aqif Pashë Elbasanin. Këta ishin me gjermanët dhe e dinin që Enver Hoxha rrinte në çifligun e Bahollëve në Labinot Mal. Mirëpo pas çlirimit si Demir Bungos ashtu edhe Ibrahim Biçakçiut, Enver Hoxha ua “shpërbleu mirë dhe bukur” me burgime të rënda! Pas Çlirimit, Demir Bungon e “çoi” në Maliq dhe atje vdiq në burg, ndërsa djalin e Aqif Pashë Elbasanit, ishkryeministrin shqiptar, Ibrahim Biçakun, e dënoi si kriminel lufte dhe pas burgut, njeriun e shquar me disa gjuhë të huaja e universitet në Gjermani, Enver Hoxha e caktoi të punonte si varrmihës në komunale dhe pastrues banjash në qytetin e Elbasanit. Më keq akoma Enver Hoxha u soll me Bahri Omarin, kunatin e vet, që e mbajti dhe i shpëtoi kokën gjatë luftës, të cilin e ekzekutoi edhe këtë po si kriminel lufte.

“KOMPROMISI” I BERATIT

Për “kompromisin” e Beratit ka deponuar vetë Gjin Marku – “kapiteni gjerman mbërriti me makinë i vetëm tek unë në Berat dhe kërkoi të furnizohej me bukë në furrat e qytetit”. Këtë e kujton në disa intervista të pasviteve ‘90 edhe Nexhmi Ballka, që ishte interlokutori për palën shqiptare dhe një nga drejtuesit e Luftës në Berat. Të tjerë drejtues kryesorë të Luftës në qark ishin edhe Kahreman Ylli e Myqerem Fuga, të cilët e miratuan marrëveshjen me gjermanët. Thelbi i “kompromisit” ishte “që gjermanët të mos shtinin në dorë rezervat gjigante që u ishin zënë nga partizanët italianëve, apo që i kishin lënë italianët pas kapitullimit”, ndaj u gjykua dhe ata u lejuan për disa ditë të bënin pazar në Berat. Ishte një pakt gojor provizor, i diktuar nga rrethanat dhe që u leverdiste të dyja palëve, por sidomos partizanëve. Për “marrëveshjen” ishte vënë në dijeni dhe e kishte miratuar edhe Enver Hoxha e Shtabi i Përgjithshëm. Ekzistojnë informacionet si për materialet e mëdha të italianëve dhe ashtu edhe për “lirinë” që u jepnin partizanët gjermanëve. 70).

Në një rrëfim tjetër të bërë nga vetë Gjin Marku në lidhje me atë situatë, ai dëshmonte se: … Në shtator të vjetit 1943 italianët kapitulluen e na partizanët muerëm pushtetin në atë qytet. Gjermanët kur erdhën nuk na luftuen, por shkuen e u ngulën në nji pikë strategjike jashtë Beratit. Ata thoshin se nuk kishin qëllim me luftue shqiptarët, kushdo t’ishin ata, porse donin të siguronin rrugët e ushtrisë që ishte shpërndarë gjithandej, drejt Greqisë dhe Jugosllavisë. Ata vinin në Berat për treg e na lanë të lirë, mbasi nuk na luftonin. Kjo punë me miratimin direkt të Enver Hoxhës e të Shtabit na u duk e mirë. Më pa kjo ngjarje erdh tue u hulumtue ndër shtabe të ndryshme; tue e konsiderue skandal e jo fitore. N’atë kohë m’erdh nji letër prej Shtabit partizan që urdhëronte të mësynte gjermanët. Përgatitëm sulmin… Në emër të Komitetit Qendror, Enver Hoxha kishte firmosur një qarkore, duke bërë të paditurin, ku shkruhej se “kompromisi me gjermanët është një nga punët më të këqija”72). Vite më pas, “kompromisin” e Beratit Enver Hoxha e përdori si një rast për ta spostuar Gjin Markun nga udhëheqja e lartë e Partisë, duke e quajtur situatën si kompromis e bashkëpunim me gjermanët dhe Gjin Markun (jo veten Enver Hoxha), si përgjegjësin kryesor të asaj marrëveshje, sepse “Gjin Marku kishte një reputacion dhe një famë ushtarake që e shqetësonte Enver Hoxhën”. Në antitezë, Enver Hoxha për shërbimet e vyera, veçanërisht për Beratin ku Gjin Marku “mori çdo përgjegjësi mbi vete” dhe nuk e nxori Enver Hoxhën si miratues të “kompromisit” me gjermanët, ja “shpërbleu” disa vite më vonë, duke e dënuar gjithë jetën me burg në Burrel e me internim në Zvërnec, por me gjithë këto “për besën” nuk e la asnjëherë pa shpërblim monetar.

DORËZIMI I QETË I PUSHTETIT

Lidhur me “marrëveshjen” me gjermanët ka edhe një konkluzion fondamental të analistit Kastriot Dervishi, i cili thekson se “në shtator të vitit 1944, Enver Hoxha ka qenë në marrëveshje me forcat gjermane për një dorëzim të qetë të pushtetit. Ibrahim Biçakçiu ka pranuar të jetë Kryeministër, me dëshirën se do të bënte kalimin e butë të pushtetit te komunistët, natyrisht i nxitur nga kushëriri i parë Esat Dishnica, shok i ngushtë i Enver Hoxhës. Biçakçiu është bërë ndërmjetës midis gjermanëve në ikje, dhe komunistëve në ardhje”74). Veç Ibrahim Biçakçiut, në “marrëveshjen me gjermanët” kanë gisht edhe figurat e rëndësishme të Luftës, Omer Nishani, Sheqet Beja dhe Esat Dishnica. Marrëveshja mes këtyre dhe gjermanëve, që mban datën 17 shtator 1944 përbëhet nga 7 pika. Në thelb, komunistët garantonin se nuk do t’i godisnin forcat gjermane gjatë largimit të tyre dhe Ibrahim Biçakçiu do ia dorëzonte pushtetin komunistëve. Gjermanët nuk do të merrnin asgjë përveç mjeteve të zakonshme të jetesës. Largimi nga Tirana i gjermanëve do të bëhej më 20 dhe 21 tetor 1944.

Mirëpo kjo marrëveshje ra në duart e britanikëve e më pas të amerikanëve. Britanikët (për këtë marrëveshje) jo vetëm e informuan por edhe e kërcënuan Enver Hoxhën se Qeveria e tij nuk do të njihej nëse gjermanët nuk luftoheshin deri në fund.75) Si rezultat i presionit aleat, marrëveshja e mësipërme nuk u zbatua. Të indinjuar nga moszbatimi i marrëveshjes, gjermanët në Tiranë deshën të implikonin qeverinë kuislinge dhe Këshillin e Naltë, duke i detyruar që t’i çonin në Gjermani. Mirëpo këto institucione më 25 tetor 1944 dhanë dorëheqjen, duke deklaruar se pas dorëheqjes ishin persona privatë e nuk mund të evakuoheshin në Gjermani. Enver Hoxha nën presionin e anglo-amerikanëve dhe i instruktuar nga të dërguarit jugosllavë, “urdhëroi” “çlirimin” e Tiranës pikërisht në ditën e dytë të pas nënshkrimit të marrëveshjes, në kohën kur gjermanët po largoheshin nga Shqipëria. Personi mbi të gjithë, që u “autorizua” nga Enver Hoxha për organizimin dhe anën operacionale “të çlirimit” ishte majori jugosllav Vojo Todoroviç. Emri i tij gjendet në telegramin e datës 30 tetor 1944.

VIZITA SEKRETE

Për bashkëpunimin e Enver Hoxhës me gjermanët përveç “kompromisit” të Beratit, madje para kësaj, sipas Bedri Spahiut, ekziston edhe një marrëveshje tjetër, që lidhet me vizitën sekrete të majorit gjerman Hanz në selinë e udhëheqjes së Luftës që në atë kohë (mars 1944) që gjendej në Skrapar. Gjermanët arritën atje me partizanët një marrëveshje dhe është fakt, që për tre ose katër muaj pas asaj vizite e marrëveshje, as komunistët nuk i sulmuan gjermanët dhe as këta të fundit nuk ndërmorën ndonjë operacion kundër tyre76). Ka edhe një fakt të mëtejshëm “të pasuksesshëm” për bashkëpunimin e Enver Hoxhës me gjermanët. Ishte Operacioni i Dimrit i vitit 1944. Një grup gjermanësh hynë në lidhje me Enver Hoxhën për një bashkëpunim, por që Enver Hoxha desh e hëngri, desh e ekzekutuan, se grupi gjerman qenë zbulues.

Në vijim është edhe një tjetër fakt bashkëpunimi siç ishte edhe ai i “lëshimit të 3 vajzave gjermane zënë robër nga partizanët”, për të cilat Enver Hoxha ra dakord që dorëzimi i tyre të bëhej me partizanë që i kishin zënë gjermanët. Vartësit e Enver Hoxhës, nuk i u përmbajtën marrëveshjes së shkëmbimit dhe gjermanët më 23 tetor të vitit 1944 pushkatuan në kampin e Prishtinës 104 të burgosur shqiptar. Në fakt marrëveshja ishte bërë që Shtabi i Përgjithshëm tu dorëzonte gjermanëve 3 vajzat dhe gjermanët të lironin 10 partizanë. Kjo marrëveshje, sipas fjalëve që qarkullonin në kampin e Prishtinës, nuk u arrit të realizohej sepse Shtabi i Përgjithshëm nuk i liroi 3 vajzat gjermane dhe gjermanët në shenjë hakmarrje, pushkatuan 104 të burgosur. Kjo jo vetëm për moslirimin e vajzave por edhe në shenjë hakmarrje ndaj 16 gjermanëve të plagosur, që u sulmuan e u vranë nga guerilet e Tiranës, në Rrugën e Dibrës.

Është thënë se për ndërmjetësimin e marrëveshjes për shkëmbimin e tri vajzave gjermane me dhjetë komunistët e burgosur asokohe në kampin e Prishtinës, shkoi Kapiten Petraq Pekmezi (Petraqi ishte vëllai i dëshmorit Trajan Pekmezi), që shërbente si përkthyes i Gestapos. Petraqi pavarësisht se ishte oficer i Gestapos, ka ndërmjetësuar disa herë pozitivisht në marrëveshje mes Shtabit të Përgjithshëm dhe Komandës gjermane. Por partizanët sipas “pabesisë” së Enver Hoxhës dy-tri ditë para çlirimit të Tiranës e pushkatuan në oborrin e shtëpisë. Ishte një vendim i pa merituar, pasi Petraq Pekmezi u kishte bërë shumë punë komunistëve dhe duke e ndjerë veten të pastër, nuk pranoi të largohej nga Shqipëria me gjermanët. Por forcat e Enver Hoxhës e vranë pa gjyq, ndofta se ai arkivonte edhe shume gjëra që komprementonin rëndë Enver Hoxhën. Për kompromiset gjatë luftës me gjermanët ka edhe plot fakte të tjera lokale.

*Autori, Drejtor Ekzekutiv Instituti i Sigurisë dhe Mbrojtjes

/Gazeta Panorama

Ish-deputeti i PD-së, Ervin Salianji, foli në emisionin “Opinion” për iniciativën e tij për të ripërtërirë PD-në, një lëvizje që ka shkaktuar debate në strukturat e partisë.

Në intervistën e tij për Blendi Fevziun, Salianji tha se PD-ja nuk po i përshtatet nevojës për ndryshim për t’i bërë ballë mazhorancës dhe keqqeverisjes së Ramës.

Salianji foli ndër të tjera edhe për pakënaqësi që ka brenda anëtarësisë së partisë. Ai tha se ndonëse anëtarësia kërkon revoltë, lidershipi i partisë vijon aksionin me foltoren.

I pyetur nëse ka pakënaqësi me kreun e PD, Salianji tha se ai nuk ka pakënaqësi me emrin, por me idetë dhe mënyrën se si po vepron PD aktualisht.

“Unë kam pakënaqësi me gjendjen, nuk kam pakënaqësi me emrat. Pakënaqësi ndaj PD është që nuk po dëgjon në mënyrën e duhur zërin e anëtarësisë. Nuk po i përshtatet nevojave të shoqërisë për ndryshim. Sepse anëtarësia të voton disa, lidershipi zgjedh disa të tjerë, sepse anëtarësia e PD kërkon revoltë, ne bëjmë foltore. Sepse anëtarësia e PD kërkon analizë, se duam ta bindim se zgjedhjet janë vjedhur. Nuk ka nevojë unë e vë me bast, të gjithë janë të bindur se zgjedhjet janë vjedhur. Unë e kam pakënaqësitë me idetë dhe me vendimmarrjen, nuk kam pakënaqësi me emrat”, tha Salianji.

Pjesë nga intervista

Salianji: E dini ju kush ishte atje (i referohet takimit që zhvilloi dje 3 dhjetor me strukturat e PD në Durrës)? Atje ishte gjithë struktura e partisë. Dhe po ti marrë me emra. Ti atje kishe dy dy kryetarët e zgjedhur të partisë, kryetarin e foltores, kishte nënkryetarët e partisë, kishte ish-deputetë, kishte kandidatin më të votuar të qarkut, kishte kandidaten më të votuar në Durrës, kishte sekretarin e degës, kishte sekretarin organizativ të degës.

Në Durrës ka qenë Ilir Alimehmeti, ka qenë Aulon Kalaja, ka qenë Ndrec Pjetri, Hysen Kadiu dhe e gjithë struktuar që unë të thashë dhe që janë njerëz të nderuar dhe që kanë bërë betejë pa marrë asgjë.

Nëse ti bën një balancë të brendshme, sa mbështetje mund të kesh ti brenda strukturave dhe brenda në parti?

Salianji: Unë nuk po shkoj për tu votuar, unë po shkoj për të rizgjuar PD, t’i japim mundësinë të ripërtërihet. Telefoni edhe kur është i vjetër, ai përditësohet sipas përditësimeve të reja, e bën telefonin që të jetë më funksional. Tani ne nuk mund të rrimë gjithë kohës dhe të presim të vijnë të humbim zgjedhjet e tjera, të qajmë prapë, të themi si na vodhi Rama. Unë dua të mund Edi Ramën. Hajde gjejmë mekanizmin si mundet Rama.

A ke ti pakënaqësi për Berishën?

Salianji: Unë kam pakënaqësi me gjendjen, nuk kam pakënaqësi me emrat. Pakënaqësi ndaj PD është që nuk po dëgjon në mënyrën e duhur zërin e anëtarësisë?

Pse nuk po e dëgjon?

Salianji: Nuk po i përshtatet nevojave të shoqërisë për ndryshim. Sepse anëtarësia të voton disa, lidershipi zgjedh disa të tjerë, sepse anëtarësia e PD kërkon revoltë, ne bëjmë foltore. Sepse anëtarësia e PD kërkon analizë, se duam ta bindim se zgjedhjet janë vjedhur. Nuk ka nevojë unë e vë me bast, të gjithë janë të bindur se zgjedhjet janë vjedhur. Unë e kam pakënaqësitë me idetë dhe me vendimmarrjen, nuk kam pakënaqësi me emrat.

Kryetari i Partisë Mundësia, Agron Shehaj, i ftuar në emisionin “Kjo Javë” në News24, foli hapur për situatën brenda Partisë Demokratike dhe sfidat e saj për t’u rikthyer si forcë e besueshme politike. Ai theksoi se problemi kryesor që PD shmang të trajtojë mbetet figura e Sali Berishës.

“Elefanti në dhomë te PD që duhet adresuar është Sali Berisha, duan apo s’duan,” u shpreh Shehaj.

Sipas tij, fajin nuk e kanë strukturat bazë apo drejtuesit lokalë, por mungesa e vullnetit për t’u marrë me çështjen thelbësore që mban peng rikuperimin politik të partisë.

“Nuk e ka fajin një kryetar seksioni në një fshat të Shqipërisë. Nuk është ky thelbi. Në PD ka shumë figura të mira, por më vjen keq që nuk merren me thelbin.”

Shehaj po ashtu tregoi se komunikimi i tij i fundit me Sali Berishën ka qenë në momentin kur ai u largua nga PD, duke nënkuptuar se marrëdhëniet politike mes tyre kanë qenë të ndërprera që prej asaj kohe. bw

Shqipëria mbetet ndër vendet me shpenzimet më të ulëta për kërkim-zhvillim (R&D) në rajon, duke alokuar vetëm 0.20% të PBB-së për inovacion, nivel pothuajse identik me Bosnjën (0.19%), sipas të dhënave që janë bërë publike nga Eurostat, për vitin 2024, ose viti më i afërt kur janë informacionet.

Në kontrast, Serbia investon 0.93% të PBB-së dhe Maqedonia e Veriut 0.36%, duke treguar një angazhim më të lartë ndaj zhvillimit teknologjik dhe modernizimit ekonomik.

Niveli i ulët i financimit në Shqipëri kufizon rritjen e produktivitetit, inovacionin dhe transformimin e modelit ekonomik, duke e bërë më të vështirë për vendin të konkurrojë me ekonomitë e tjera në zhvillim.

Ndërkohë, panorama europiane paraqet një kontrast të fortë. Sipas Eurostat, mesatarja e Bashkimit Europian në këtë tregues është 2.24% e PBB-së, pjesa më e madhe e të cilit, rreth 67% vjen nga shpenzimet për kërkim dhe zhvillim të bizneseve (1.49% e PBB-së).

Në Shqipëri, bizneset investojnë vetëm 0.07% të PBB-së për kërkim e zhvillim. Investimet e bizneseve përbëjnë vetëm 35% të totalit të shpenzimeve për kërkim zhvillim në vend, shumë më poshtë se mesatarja europiane.

Europa

Vendet e Bashkimit Europian vazhdojnë të investojnë shumëfish më tepër në kërkim dhe inovacion, duke i konsideruar shpenzimet për R&D një shtyllë themelore të rritjes afatgjatë.

Në BE, shumë shtete anëtare shpenzojnë mbi 2% të PBB-së për kërkim-zhvillim, duke krijuar një diferencë të dukshme midis ekonomive të zhvilluara dhe vendeve të Ballkanit Perëndimor.

Vendet nordike, si Suedia, Danimarka dhe Finlanda, mbeten në krye të renditjeve, duke kombinuar investimet publike dhe private me traditën e forte universitare dhe industriale.

Ekonomitë e mëdha, si Gjermania, kontribuojnë në vlerë absolute me buxhete të konsiderueshme për teknologji, inovacion dhe shkencë, ndërsa vendet e Europës Lindore kanë rritur gradualisht investimet për të afruar standardet e BE-së dhe për të modernizuar sektorët e tyre prodhues.

Sipas Eurostat, në vitin 2024, 6 vende të BE-së regjistruan një intensitet të shpenzimeve për R&D të barabartë ose më të lartë se 3%, objektivi i BE-së i vendosur nga Këshilli Europian. Intensiteti më i lartë i R&D-së u regjistrua në Suedi (3.6%), Belgjikë (3.4%), Austri (3.3%) dhe Finlandë (3.2%), të ndjekura nga Gjermania (3.1%) dhe Danimarka (3.0%).

Në të kundërt, 7 vende të BE-së raportuan një intensitet të shpenzimeve për R&D më të ulët ose të barabartë me 1%: Rumania dhe Malta (nga 0.5% secila), Qipro (0.7%), Bullgaria (0.8%), Letonia (0.9%), si dhe Sllovakia dhe Luksemburgu (1.0%).

67% e shpenzimeve për R&D vijnë nga sektori i biznesit

Sektori i ndërmarrjeve private vazhdoi të përbëjë pjesën më të madhe të shpenzimeve për kërkim dhe zhvillim në vitin 2024. Ai zuri 66.5% të totalit të shpenzimeve të BE-së për R&D, duke arritur në 268.1 miliardë euro. Pas tij renditet sektori i arsimit të lartë (86.1 miliardë euro; 21.4%), sektori qeveritar (43.5 miliardë euro; 10.8%) dhe sektori jofitimprurës privat (5.4 miliardë euro; 1.3%).

Komisioni Europian ka nënvizuar vazhdimisht lidhjen e drejtpërdrejtë mes investimeve në R&D dhe fuqisë konkurruese të ekonomive të BE-së.

Sipas të dhënave të Eurostat, vendet që shpenzojnë më shumë për kërkim kanë produktivitet më të lartë, sektorë teknologjikë më të zhvilluar dhe një aftësi më të madhe për të tërhequr investime të huaja. Kjo politikë ka bërë që BE-ja të synojë rritje të vazhdueshme të shpenzimeve për R&D dhe të shtyjë sektorin privat të marrë një rol më aktiv në financimin e inovacionit.

Të dhënat tregojnë se Shqipëria është dukshëm prapa, duke rrezikuar të mbetet e shkëputur nga trendet teknologjike që po transformojnë ekonominë europiane. Hendeku mes vendeve të BE-së dhe rajonit sa vjen e zgjerohet, ndërsa vendet me investime më të larta në R&D po rrisin pozicionin e tyre konkurrues./monitor/

Nga DASHNOR KALOÇI

Në fund të muajit maj të vitit 1961, në Tiranë përfundoi gjyqi ndaj të ashtuquajturit “Grupi armiqësor” i Teme Sejkos, (ish-Kundëradmiral i Flotës Luftarake Detare), i cili së bashku me Tahir Demin, (ish-kryetar i Komitetit Ekzekutiv të rrethit të Elbasanit), Taho Sejkon (ish-gazetar i “Zëri i Popullit” dhe më pas drejtor i Parkut Automobilistik të Shkodrës), Avdyl Resulin (nënkolonel në Degën e Rekrutimit të Tiranës), Hajri Manen, Nasho Gërxhon, Hajri Purizion, Ali Xhelon, Sami Muratin, Izet Osmanin, Shaban Ademin etj., akuzoheshin se; “ishin vënë në shërbim të agjenturave të huaja, si UDB-së jugosllave, KGB-së sovjetike, CIA-s Amerikane, Asfalisë greke, më qëllim për përmbysjen e pushtetit popullor në Shqipëri”.

Si rezultat, pas dhënies së dënimit me datën 28 maj 1961, nga ana e trupit gjykues me në krye Shuaip Panariti, (kryetar i Gjykatës së Lartë, dhe ndihmësa të tij gjeneral-major Muharrem Kokomani, kolonel Sotir Spiro, kolonel Bejto Isufi, nënkolonel Hilmi Telegrafi dhe sekretar seance Murat Deliallisi), tetë prej të pandehurve të këtij “Grupi armiqësor”, do të dënoheshin me vdekje, me pushkatim dhe do të ekzekutoheshin me datën 31 maj (dy vdiqën ne hetuesi), kurse pjesa tjetër e të pandehurve, do të dënoheshin me dënime të rënda, që shkonin deri në 25 vjet.

Sa më sipër të gjitha këto tashmë janë shumë të njohura, pasi që nga fillimi i viteve ’90-të e deri më sot, janë botuar me dhjetëra shkrime me dëshmi të ndryshme apo dokumente arkivore, si dhe dokumentarë televiziv, libra etj., por ajo që ka mbetur deri diku e pazbardhur ende, (të paktën me dokumente arkivore), është ajo se cilët ishin agjentët kryesorë që përdori Sigurimi i Shtetit në atë kohë, për të goditur “Grupin e Teme Sejkos” apo siç është njohur ndryshe si “Grupi Çam”, për shkak të origjinës së tyre nga krahina e Çamërisë!

Dhe si e sa u shpërblyen ata agjentë të Sigurimit të Shtetit, që “fundosën” bashkëpatriotët e tyre çamë, të cilët nuk u nxorën në gjyq si dëshmitarë, me qëllim për të mos i dekonspiruar, edhe pse deri diku dihej roli i tyre, por që siç thamë, ai nuk u bë kurrë publik nëpër gazeta libra e revista, siç ndodhte në atë kohë edhe me të tjerë “Heronj të heshtur” të Ministrisë së Brendshme.

Madje paradoksalisht, edhe sot pas gati 35 vitesh nga shembja e regjimit komunist të Enver Hoxhës dhe pasardhësit të tij, Ramiz Alia, nuk është botuar asnjë dokument arkivor për tre agjentët kryesorë të Sigurimit të Shtetit që fundosën “Grupin e Teme Sejkos”, si dhe shpërblimet e favore të tjera që ata morën nga ana e regjimit komunist në fuqi, për “kontributin e tyre, në zbulimin e goditjen e atij grupi armiqësor”.

Nisur nga kjo, në këtë shkrim po publikojmë disa dokumente arkivore (bashkë me faksimilet përkatëse) që janë nxjerrë nga Arkivi i Ministrisë së Punëve të Brendshme, të cilat shohin dritën e botimit për herë të parë. Por siç do të shohim në këtë shkrim dhe faksimilet përkatëse, vetëm agjenti “Gjoksi”, jepet me emrin e plotë; Braho Beqo Emini, ndërsa “Trimi” dhe “Besniku”, nuk dekonspirohen?! (Agjenti “Trimi” jepet me emër të plotë në pjesën e dytë të këtij shkrimi, nga deponimet e “Gjoksit”).

Ndoshta edhe për shkak të Platformës së Sigurimit të Shtetit që e ndalonte një gjë të tillë në mënyrë kategorike, gjë të cilën vetë ministri Kadri Hazbiut, ishte i pari që duhet ta zbatonte. Po kështu, aty jepet dhe një i persona i katërt, Skënder Hoxha, të cilit ndryshe nga tre të tjerët, që kanë marrë rroga dhe shpërblime, ai ka marrë vetëm fletë nderi dhe një shpërblim për 15.000 lekësh

Por edhe pse ata nuk dekonspirohen në këtë dokumente, “Trimi” dhe “Besniku”, njihen mjaft mirë nga qyteti i Shkodrës ku ata u dërguan për të punuar e banuar, me qëllim; “për t’i ruajtur nga armiqtë e popullit apo agjentura greke”, kundër së cilës ata kishin punuar që nga viti 1951, kur ishin dërguar me mision sekret në Greqi, gjë të cilën do ta shohim në pjesën e dytë të këtij shkrimi, ku ata pohojnë me gojën e tyre, për të gjithë aktivitetin agjenturial në shtetin fqinjë.

DOKUMENTI VITIT 1952 ME URDHRIN E MINISTRIT TË PUNËVE TË BRENDSHME GJENERAL-LEITNANT KADRI HAZBIU, PËR CAKTIMIN E RROGËS MUJORE PREJ TETË MIJË LEKË, PËR AGJENTIN “TRIMI”

REPUBLIKA POPULLORE E SHQIPËRISË VDEKJE FASHIZMIT

MINISTRIA E PUNËVE TË BRENDSHME LIRI POPULLIT

DREJTORIA E SIGURIMIT TË SHTETIT Tiranë, më 15.I.1952

Landa: Caktimi i rrogës mujore për agjentin “Trimi”

URDHËROJ

Duke filluar nga data 1 korrik 1951, Agjentit “Trimi” t’i caktohet rroga mujore 8.000 (tetë mijë) Lek, të cilat të mbahen më nj’anë deri sa ai të kthehet nga misioni i ngarkuar.

MINISTRI I PUNËVE TË BRENDSHME

GJENERAL LEITNANT

KADRI HAZBIU

U shtyp në një kopje

Konc. Kap. K. Voka

Dakt. Tog. V. Nini

DOKUMENTI ME URDHRIN E MINISTRIT TË PUNËVE TË BRENDSHME GJENERAL-LEITNANT KADRI HAZBIU, DËRGUAR DREJTORISË SË ZBULIMIT POLITIK, PËR SHPËRBLIMIN E AGJENTIT “GJOKSI” ME 126.000 LEKË, PËR PERIUDHËN 1 KORRIK 1951, 31 DHJETOR 1954

REPUBLIKA POPULLORE E SHQIPËRISË Tiranë, më 6 Shtator 1957

MINISTRIA E PUNËVE TË BRENDSHME

Nr….”A”. Res. Pers

DREJTORISË SË ZBULIMIT POLITIK

KËTU

Urdhëroj që agjenti “Gjoksi”, të shpërblehet me 3.000 lekë në muaj, duke filluar prej 1 korrikut 1951, deri më 31 dhjetor 1954 dhe që shuma e përgjithshme harrin në 126.000 (njëqind e njëzet e gjashtë mijë) lekë.

Për periudhën 1 janar 1955, 30 mars 1957, t’i thuhet se shpërblimi i caktuar nuk i jepet, për arsye se nuk ka vepruar sipas udhëzimeve tona, dhe si konsekuencë ka shkëputur lidhjet me zbulimet e huaja dhe nuk ka treguar interesim për zbatimin e detyrave të ngarkuara.

MINISTRI

GJENERAL LEITNANT

Kadri Hazbiu

DOKUMENTI ME URDHRIN E MINISTRIT TË PUNËVE TË BRENDSHME KADRI HAZBIU, DËRGUAR DREJTORISË SË ZBULIMIT POLITIK, PËR SHPËRBLIMIN E AGJENTIT “TRIMI” ME 336.000 LEKË

REPUBLIKA POPULLORE E SHQIPËRISË Tiranë, më 6 Shtator 1957

MINISTRIA E PUNËVE TË BRENDSHME

Nr….”A”. Res. Pers

DREJTORISË SË ZBULIMIT POLITIK

KËTU

Urdhëroj që agjenti “Trimi”, të shpërblehet me 8.000 lekë në muaj, duke filluar prej 1 korrikut 1951, deri më 31 dhjetor 1954 dhe që shuma e përgjithshme harrin në 336.000 (treqind e tridhjet e gjashtë mijë) lekë.

Për periudhën 1 janar 1955, 30 mars 1957, t’i thuhet se shpërblimi i caktuar nuk i jepet, për arsye se nuk ka vepruar sipas udhëzimeve tona, dhe si konsekuencë ka shkëputur lidhjet me zbulimet e huaja dhe nuk ka treguar interesim për zbatimin e detyrave të ngarkuara.

MINISTRI

GJENERAL LEITNANT

KADRI HAZBIU

DOKUMENTI I VITIT 1961, KU MINISTRI I PUNËVE TË BRENDSHME KADRI HAZBIU, I AKORDON NJË FLETË – FALENDERIMI AGJENTIT “GJOKSI” BRAHO BEQO EMINI, PËR KONTRIBUTIN E DHËNË NË ZBULIMIN E GRUPIT ARMIQËSOR TË TEME SEJKOS, TAHIR DEMIT ETJ.

REPUBLIKA POPULLORE E SHQIPËRISË “Tepër Sekret”

MINISTRIA E PUNËVE TË BRENDSHME Tiranë, më 20.9.1961

Nr…

FLETË FALENDERIMI

Shokut BRAHO BEQO

Këto ditë mori fund gjyqi kundër grupit tradhtar të Teme Sejko me shokë.

Zbulimi dhe likuidimi i këtyre tradhtarëve, agjentë të urryer të imperializmit, është një fitore e madhe për Atdheun dhe popullin tonë.

Në këtë rast, nuk mund të mos përmend, kontributin që keni dhënë juve në këtë drejtim. Të dhënat tuaja që nga viti 1951 e deri ditën që jeni kthyer në Atdhe, mbi veprimtarinë e Zbulimit Amerikan dhe Grek e kanalet që kanë përdorur që nga Konispoli deri në Korçë, si dhe për personat në shërbim të këtyre zbulimeve, si; Haki Rushiti, Rushit Plaku, Rasim Aliu, Ramadan Fehimi, Spiro Zharkalliu, Skënder Bllacin, Gaqo Mujon, Jani Kovaçin, Javer Alikon, Xhafer Aliun, Xhemal Hoxhën, Shefqet Sallarin, etj., ndihmuan më vonë në zbulimin dhe goditjen e armiqve, sikurse janë: Teme Sejko, Tahir Demi, Abdyl Resuli, Hajri Mane, Nasho Gërxho, etj.

Duke marrë parasysh kontributin tuaj, ju falenderoj dhe ju uroj edhe në të ardhmen suksese në punën për të mirën e Atdheut dhe popullit tonë.

MINISTRI I PUNËVE TË BRENDSHME

GJENERAL LEITNANT

KADRI HAZBIU

Mora njoftim

Emin Beqo

“Gjoksi”

DOKUMENTI I VITIT 1961, KU MINISTRI I PUNËVE TË BRENDSHME KADRI HAZBIU, I AKORDON NJË FLETË – FALENDERIMI DHE 15.000 LEKË SHPËRBLIM AGJENTIT SKËNDER HOXHA, “PËR KONTRIBUTIN E DHËNË NË ZBULIMIN E GRUPIT ARMIQËSOR TË TEME SEJKOS”.

REPUBLIKA POPULLORE E SHQIPËRISË “Tepër Sekret”

MINISTRIA E PUNËVE TË BRENDSHME Tiranë, më 20.9.1961

Nr…

FLETË FALENDERIMI

Shokut SKËNDER HOXHA

Këto ditë mori fund gjyqi kundër grupit tradhtar të Teme Sejko me shokë.

Zbulimi dhe likuidimi i këtyre tradhtarëve, agjentë të urryer të imperializmit, është një fitore e madhe për Atdheun dhe popullin tonë.

Në këtë rast, nuk mund të mos përmend, kontributin që keni dhënë juve në këtë drejtim. Të dhënat tuaja që nga viti 1951 e deri ditën që jeni kthyer në Atdhe, mbi veprimtarinë e Zbulimit Amerikan dhe Grek e kanalet që kanë përdorur që nga Konispoli deri në Korçë, si dhe për personat në shërbim të këtyre zbulimeve, si; Haki Rushiti, Rushit Plaku, Rasim Aliu, Ramadan Fehimi, Spiro Zharkalliu, Skënder Bllacin, Gaqo Mujon, Jani Kovaçin, Javer Alikon, Xhafer Aliun, Xhemal Hoxhën, Shefqet Sallarin, etj., ndihmuan më vonë në zbulimin dhe goditjen e armiqve, sikurse janë: Teme Sejko, Tahir Demi, Abdyl Resuli, Hajri Mane, Nasho Gërxho, etj.

Duke marrë parasysh kontributin tuaj, ju falenderoj dhe ju uroj edhe në të ardhmen suksese në punën për të mirën e Atdheut dhe popullit tonë.

Me këtë rast ju shpërblej me 15.000 lekë.

MINISTRI I PUNËVE TË BRENDSHME

GJENERAL LEITNANT

KADRI HAZBIU

Mora njoftim

Skënder Hoxha

DOKUMENTI ME RELACIONIN E PUNËTORIT OPERATIV TË MINISTRISË SË PUNËVE TË BRENDSHME, MAJOR KOSTA BARKA, PËR CAKTIMIN E RROGAVE PERSONALE PËR AGJENTËT “TRIMI” “GJOKSI” DHE “BESNIKU”

REPUBLIKA POPULLORE E SHQIPËRISË “TEPËR SEKRET”

MINISTRIA E PUNËVE TË BRENDSHME Tiranë, më 28.1.1965

DREJTORIA E SIGURIMIT

Nr.

RELACION

MBI CAKTIMIN E RROGËS DHE SHPËRBLIMET PËR AGJENTËT “GJOKSI”, “TRIMI” SI DHE TË AGJENTIT “BESNIKU”

Duke filluar që nga 1 Dhjetori vitit 1964, agjentëve “Gjoksi” dhe “Trimi” ju caktohet një rrogë personale nga ana e Kryeministrisë, prej 3/500 (tremijë e pesëqind) lekë në muaj, pavarësisht, nëse janë apo jo në punë.

Po ashtu dhe agjentit “Besniku” i caktohet një rrogë personale prej 2.500 (dy mijë e pesëqind) lekë në muaj, që edhe ky do ta marrë, pavarësisht nëse është apo jo në punë.

Veç rrogave, po nga ana e Kryeministrisë, si “Gjoksit” dhe “Trimit” ju dha një shpërblim i menjëhershëm prej 20.000 lekësh, ndërsa “Besnikut”, ju dha një shpërblim perj 10.000 lekësh. Këto të holla ata i muarrën në fillim të muajit Janar 1965.

Për t’ju ardhur në ndihmë, Dega e Refugjatëve të Kryeministrisë, i dha secilit, duke përfshirë dhe “Besnikun”, disa tesha shtëpiake, duke përfshirë krevate, dysheqe, batanije, etj., si dhe nga një apartament secilit në Shkodër, (dy dhoma e kuzhinë).

Së shpejti pritet të shkojë atje edhe “Besniku” të cilit ju sigurua një apartament dhe do të vendoset me punë brigadier në Fermën “Perlat Rexhepi”.

Ju bë propozim Kuvendit Popullor për dekorimin e “Gjoksit” dhe “Trimit”, me Urdhrin e Trimërisë, ndërsa “Besnikut”, me Medaljen e Trimërisë. / Memorie.al

Anëtari i Kryesisë së PD, Ervin Salianji ka artikuluar hapur pakënaqësitë ndaj Sali Berishës, duke theksuar se lidershipi demokrat nuk po dëgjon zërin e anëtarësisë dhe, më e rëndësishmja – shtoi ai, nuk po i përgjigjet nevojës së shoqërisë për ndryshim.

Deklarata e Salianjit vjen teksa ai ka nisur takimet në terren për rifreskimin e PD dhe të aktivizimit të aksionit opozitar.  Ndërsa nga ana tjetër, Sali Berisha iu është rikthyer foltoreve duke zhvilluar deri tani 2 takime me anëtarësinë, te dega 9 në Tiranë dhe në Mirditë.

Debatet e brendshme në PD duket se do të aktivizohen sërish teksa polemikat në distancë tanimë janë të dukshme.

Ervin Salianji: Pakënaqësia që kam unë ndaj kryetarit të PD është që nuk po dëgjon në mënyrën e duhur zërin e anëtarësisë. E dyta dhe më e rëndësishmja, nuk po i përshtatet nevojave të shoqërisë për ndryshim. Anëtarësia voton disa, lidershipi zgjedh disa të tjerë.

Anëtarësia e PD kërkon revoltë, ne bëjmë foltore. Anëtarësia kërkon analizë, ne duam të bindim që zgjedhjet janë të vjedhura, këtu të gjithë janë të bindur që zgjidhet vidhen, por si ta zgjidhim këtë problem.

Ne kemi një analizë të humbjes pse kemi humbur, por kemi një analizë tjetër dhe që nuk e thotë askush; pse nuk analizon PD fitoret? PD ka fituar në 6-7 bashki, pse nuk e bën analizën pse ka fituar.

Avantazhi është përfaqësimi, kandidatët e rinj pa konsum dhe pa pasur mëkate, kandidatë që janë shtyrë dhe zgjedhur nga anëtarësia dhe dakordësi nga e gjithë pjesa e partisë. Të marrim modelin e këtyre zonave dhe ta çojmë në zonat e tjera.

Mësuesja në klasë i pyet nxënësit:

“Leta, sa vjeç mendon se jam?”

“Rreth 40 vjeç, mësuese,” përgjigjet vogëlushja.

“Më fal, kjo është një përgjigje e pasaktë. Po ti, Gimi”

“32, mësuese,” përgjigjet Gimi.

“Gabim. Po ti, Pal, sa mendon se jam?”

Pali: “36, mësuese.”

“Mirë, Pal… por… si e llogarite?!” pyet mësuesja.

“Epo, e di… kam një kushëri 18-vjeçar që është… gjysëm idioti!”