VOAL

VOAL

Copyright © 2022

VOAL

GLOSOLAILA – Baladë nga Hamdi Meça

May 28, 2017
Ia more gjuhën që me të tjerët flet, mishin e le,
në ç’vesh u fut inteligjenca e folur e tij, në cilin vesh?
I jashtmi me të vetes llapë,
i brendshmi me të tijën zgjatje- çelës në bravë,
nga jashtë derës i harruar,
memec ai tanimë, memec. Të flasë vetëm ty, me ty vetëm,
vetëm e vetëm me ty brenda qënies,
me thupra damarësh gardhi.
Ia more rrezet një për një që shikon të tjerët, retë i le,
në ç’sy u struk, inteligjenca e tij pamore, në cilin sy?
I majti dhe i djathti sy- dy rrotat e biçikletës së lidhur,
i verbër ai tanimë, i verbër. Të shikon vetëm ty, ty vetëm,
vetëm e vetëm ty, brenda qenies,
me hunj qerpikësh kopështi.
Ia more shqisen e panjohur, që të tjerët njeh, hijen e le,
në ç’anë rrëshqiti inteligjenca romantike e tij?
Ana e gjumit-“ Othello”, ajo e zgjimit- “Dezdemona”
a mos poshtë krevatit sikur ndonjë intime e hedhur?
I shurdh ai tanimë, i shurdh. Të dëgjon vetëm ty, ty vetëm,
vetëm e vetëm ty, brenda qenies,
gjurmë gishtërinjsh për kafshata të gojës.
E shklyve nga trung i familjes së babës dhe të nanës së vet,
rjepjen e le,
në ç’adresë gjendet inteligjenca private e tij,
a te zona e ftohtë, a te zona e ngrohtë?
Një nudo në mes, me dy anët e veta i ndan,
i shkëputur ai tanimë, i ndarë. Orë e minut vetëm me ty,
me ty vetëm, vetëm e vetëm me ty, brenda qënies,
uji i trupit pa kursim i derdhur.
E tërhoqe veçmas nga të afërmit, të njohurit e tjerë
dhe të tjerët, zikzakun e le,
“Robinson Kruzo” ai përmbys natë e ditë në mes dy gjinjëve,
në njërën sisë- liliput bëhesh, në tjetrën gjigant i Rodit,
pse jo dhe te njëri, dhe te tjetri gji, Sizif i bllokuar,
gjer në majë të së përpjetës
shkëmbin e epshit duke e shtyrë,
tash ai fund e krye, goja, hundët, sytë, veshët, vetëm me ty,
me ty vetëm, vetem e vetëm me ty brenda qënies,
bulëza ajri me grenxa të ngulura.
Tash ai në psikometri imazhesh,
në prokurori të dërguara,
në gjykatë të gjykuara,
arrest shtëpie- dënim i parë,
shlyerje e dënimit me ditë pune- dënim i dytë
ose dënim i dënimit të parë,
burg me afat- dënim i tretë,
domethënë dënim i dënimit të dytë,
burg pa afat- dënim i katërt aq sa dhe gjymtyrët e pabindura,
gati dhe për nënshtetas i vendit të dënimit me vdekje,
pra dënim i të gjitha dënimeve gjer te i pakrahasueshmi,
Gjygji Hyjnor, për njerëzimin.
Tash ai në prekje ekstaze dhe në konflikt me xhindët,
zhytje e kujtesës si rriqna në mish,
gërmime me thonj në gropën e kërthizës,
fiksim se mos kjo, krater i një vullkani misterioz,
thirrje histerike kuajsh nëpër rrugë arteriesh të ngushtuara,
shtërngim gishtash, koka shpëndësh pas therjes duke krijuar,
ankth me psherëtima nga zierja e rrobave
plot insekte në gazermat me mercenarë paqeruajtës,
gjurmë njëthundrakësh në baltën e pjekur të lëkurës,
apostrofë klithmash partiake nga gojë kamikazësh,
fetarë pa fe,
ku tjetër ku, ky pambarim i pambarimit të pambarimit?
I gjithi ai tanimë, tanimë ai në gjëndje “Glosolaila”,
”glosolaila”, “glosolaila”, vetëm me ty, me ty vetëm,
vetëm e vetëm me ty por jashtë, jashtë qënies i përzënë,
shtratin- derë duke ia mbyllur.
Jo, jo, nuk mbaron me aq kjo gjurmë e Kjametit,
s’e ka fundin këtu ky peizazh i një femre të tillë,
”-Ku rrihet me një burrë gjithë jetën“- duke bëzajtur,
penelë pa qime- gishtat e asaj.
Ti dhe mund ta vrasësh atë trup, atë trup, ty po të them,
“-Ç’e dua një statujë nga dyll i veshëve?”-
dhe kështu djallon, përfytyron e flet,
dhe njërit zgjatim prej pesëshes së dorës majën ia mpreh
në shtufin e syve gërryes si erozioni,
ç’ po të thotë mendja halucinante tjetër të marrësh
nga fund i burrit, i bashkëshortit, jo i mashkullit, dot jo?
Këtu ndalu, ndal! Boll më, ti formë e këllefit të shpatës,
shpirtit, që nga vend i profetëve ”rwh” i thonë,
s’i afrohesh dot, dhe amfil të jesh,
ngaqë trupi më së tepërmi me ujë.
Dhe nga toka në zenith sikur ai zgjatim i mprehur,
apo tej për tej t’i bjerë planetit jug – veri, lindje- perëndim,
Kryeengjëlli Xhebrail e mbërthen atë zgjatim të së ligës,
majën e mprehur kriminale ia këput,
e thyen si karthi qorruese,
te një yll që digjet e hedh.
Krijuesi Apsolut i dashurisë
veç engjëllit Gabriel besuar ia ka,
krahun të dëgojë te krijesa më e dashur,
dorën të hapë, ( në atë çast lulet dhe filizat dalin),
në pëllëmbë ta mbajë,
qiell më qiell ta prezantojë,
shpirtin njerëzor.
Pikëpyetja- vendosje
e llapës së veshit.
Shpjegime:
-Glosolaila- thirrje histerike, me tinguj, rrokje, kombinime fjalësh pa asnjë lidhje dhe pa kuptim në gjëndje ekstaze fetare dhe jo vetëm.
-Amfil- jeton në tokë dhe në ujë.
  • twitter
  • facebook
  • linkedin
Fjalë kyçe: , ,

Komentet

Lajme të ngjashëm

EJ, POET, PO I HUMB PËRDITË SHANSET- Poezi nga ROLAND GJOZA

    ej, poet, po i humb përditë shanset për të shijuar jetën për të patur një ftesë nga një vend i huaj ku poetët mblidhen dhe lexojnë poezitë në fushën me diell dhe me flamingo në liga . . .

ËSHTË ÇASTI QË E GJITHA ËSHTË! – Poezi nga Damiano Rondelli, mjek dhe shkencëtar – Nga VISAR ZHITI

Poezia është dhe e të gjithëve siç nuk është vetëm e poetëve… Të jetosh me poezinë, pastaj dhe mund ta shkruash… Në Itali, “Puntoacapo Editrice”, i njohur për botimet e poezisë, nxori . . .

Camaj – Onufri, një histori 30-vjeçare- Nga Bujar Hudhri

ExLibris Nëse botimi i letërsisë shqipe më çoi natyrshëm drejt veprës së Kadaresë, ishte pikërisht kjo letërsi e Kadaresë që shumë vite më vonë do të më shpinte te vepra e Cama . . .

VIDEO- 40 vite krijimtari, poeti dhe gazetari i Radio Tiranës, Jaho Margjekaj në studion e RTSH 24

Me rastin e botimit të librit “Lutje në kohën e Sizifit”, poeti Jaho Margjeka ka qenë i ftuar në një intervistë të veçantë në televizionin publik RTSH 24, ku ndau me publikun ref . . .

Në vend të respektit merr lëndime- Esé nga FATBARDH AMURSI

I sugjerova një mikut tim, të lexonte dikë. U acarua dhe lëshoi sarkazmën, që në gojën e tij merr lezet: “S`kam ndërmend, këtë jetë që më ka mbetur, ta shpenzoj me një dava kot . . .

Dashuri, pa ty jam hiç- Cikël me poezi nga Përparim Hysi

1.Dashuri, pa ty? Jam hiç… Dashuri,pa ty? Jam hiç(nuk kam turp që ta pohoj) Dhe në moshë të pleqërisë,ende unë dashuroj Moralistët zënë mallkojnë:-Lëre,se ka lajthitur Se nuk dinë të da . . .

Skllevër që urrejnë Spartakun- Poezi nga FATBARDH AMURSI

E përdhosën, perversët, Kohën që premtonte dinjitet, Kush ndenji gatitur Merr pamje muskëtjeri, I përdorën të gjitha hilet Si e si të fundosej fisniku Dhe në skenë të dilte i . . .

FJALË TË SË ENJTES QË MUND TË KËNDOHEN VETËM ME KITARË TË THYER… – Poezi nga Visar Zhiti

. . .

SHITJA E LARËS- Tregim nga SHKËLQIM HAJNO

Demo thithi edhe një herë thellë cigaren e bërë vetë nga kutia e alumintë që mbante në xhaketën prej shajaku të zi, si për ta çuar në palcën e shpirtit brengën që e mundonte. -Ku është . . .

MES POEZISË DHE KUJTIMIT: MARY DE RACHEWILTZ, VAJZA E EZRA POUND… – Në 100 vjetorin e saj – Nga Visar Zhiti

Nga të gjitha poetet që dolën nga labirintet e modernizmit letrar, Mary de Rachewiltz mbetet njëra ndër më të veçantat në Itali. Jo për shkak të famës së bujshme si bija e poetit Ezra P . . .

Mërgimi kjo plagë e vjetër dhe e trishtë! ( fragment romani DHIMBJA E IKONËS)- Nga KRISTAQ TURTULLI  

 Ekzistonte një tmerr i shenjtë për gjithçka të panjohur dhe fatale. Është e lehtë të admirosh mediokritetin, injorancën dhe të ëndërrosh kodrat e së nesërmes të mbuluara nga gjelbëri . . .

Prend BUZHALA POETI I URTIANËS

(Kantatë në 74-vjetorin e lindjes së krijuesit letrar Mehmetali Rexhepit) 1. Atë mund ta gjeni vetëm në Urtianë, nëpër shtigjet e fshehura të urtësisë e nëpër vargjet e jetës. Ai është . . .

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

Kliko këtu për të parë arkivën e lajmeve

Send this to a friend