Harieta dhe David Lovat duan të njëjtat gjëra – besnikëri, dashuri, jetë familjare dhe, mbi të gjitha, një shtëpi të përhershme. Jashtë çdo mode të viteve 60, ata vendosin me kokëfortësi të martohen dhe të hedhin themelet e parajsës së tyre në një shtëpi të madhe të stilit Viktorian. Në fillim, gjithçka është idilike. Fëmijët mbushin jetën e tyre si edhe turma e të afërmve të mbledhur rreth tryezës së kuzhinës për Krishtlindje dhe Pashkë, që shijojnë pa u ngopur ngrohtësinë e shtëpisë së Lovatëve. Është pikërisht shtatzënia e pestë çka i bën gjërat të marrin për keq. I vogli fillon t’i lëvizë Harietës në bark tepër herët dhe me shumë forcë. Pas një lindjeje të vështirë, ai zhvillohet shpejt dhe rritet shumë më tepër se foshnjat e zakonshme; ai është antipatik dhe motrat e vëllezërit nuk e pëlqejnë fare. Madhosh dhe i shëmtuar, i dhunshëm dhe i pakontroll, vogëlushi Ben, “plot pakënaqësira të ftohta”, qan në gjoksin e Harrietës. Prania e tij e huaj prish pa pikë mëshire ëndrrën për një familje të lumtur. Frika e Harietës rritet ndërkohë që ajo përpiqet ta dojë dhe të kujdeset për këtë fëmijë, duke u përballur me një nënkontinent të errët të natyrës njerëzore, e paaftë për ta përballuar atë.

Fragment 1

…Dihet se të gjitha shkollat kanë një shtresë të caktuar, një lloj sedimenti të atyre që nuk mësojnë kurrë, që nuk asimilohen kurrë e që nuk kanë asnjë lloj shprese. Ata kalojnë klasat njëra pas tjetrës, në pritje të çastit të lumtur të mbarimit. Dhe jo rrallë, këta janë ata që e lënë mësimin, por kjo nuk i shqetëson fare mësuesit, të cilëve u bëhet puna edhe më e lehtë. Beni ishte bërë menjëherë njëri prej tyre.
Disa javë pas fillimit të shkollës, Beni u kthye në shtëpi me një djalosh trupmadh, ezmer e të shkatërruar, por shumë të dashur. Harieta mendoi “Xhoni! Ky do jetë vëllai i Xhonit, me siguri”. Beni ishte afruar menjëherë me këtë djalë. Kuptohet që kjo vinte pikë së pari nga kujtimet e atyre kohëve të lumtura me Xhonin. Por ky djalë quhej Derek dhe ishte pesëmbëdhjetë vjeç, së shpejti mbaronte shkollën. Si mundej ta duronte Benin, kaq vjet më të vogël se veten? Harieta po i shikonte të dy me kujdes, teksa morën gjëra për të ngrënë nga frigoriferi, bënë çaj dhe u ulën para televizorit, më shumë duke folur, sesa duke parë. Në të vërtetë, Beni dukej më i madh në moshë se Dereku. Harietës nuk po i flisnin fare. Pikërisht si atëherë kur Beni ishte konia e bandës së Xhonit dhe dukej se shihte vetëm Xhonin, tani gjithë vëmendjen ia kushtonte Derekut. Dhe shumë shpejt Billit, Elvisit dhe Vikit, të cilët erdhën një ditë të gjithë bashkë, u ulën dhe hëngrën ushqimet që gjetën në frigorifer.
Po pse e pëlqenin Benin këta djem të rritur?
Ajo i shihte që nga shkallët kur zbriste për në dhomën e ndenjjes. Një grup të rinjsh, ca trupmëdhenj e të bëshëm, ca të hollë, ca biondë, ca ezmerë apo kokëkuq – dhe ja, mes tyre, Beni, me shpatullat gjera të kërrusura, i fuqishëm, dhe flokët e verdhë që i rriteshin në një lloj drejtimi të çuditshëm, dhe sytë e tij vigjilentë, sy alieni – dhe ajo mendonte “Por, në të vërtetë, ai nuk është më i vogël se ata. Më i shkurtër, po. Por ai duket se i ka të gjithë nën vete”. Kur uleshin të gjithë rreth tryezës familjare, duke folur në atë mënyrën e tyre të zhurmshme, gjithmonë shihnin nga Beni. E megjithatë, ai fliste shumë pak. Kurrë nuk thoshte më shumë se Po ose Jo. Merr këtë! Më jep atë! Ma jep – çfarëdo që të ishte, sanduiç apo shishe Coca-Cola. Ai i shihte të gjithë me kujdes, gjithë kohën. Ai ishte kryetari i kësaj bande, e kuptonin apo nuk e kuptonin ata.
Ata ishin një tufë adoleshentësh banditë, të metë dhe të pasigurtë; ai ishte një i rritur i vogël. Asaj iu desh më në fund të arrinte në këtë përfundim, megjithëse për ca kohë kishte besuar se ata fëmijë të shkretë, që të tjerëve u dukeshin të trashë e të çuditshëm, e që nuk arrinin dot bashkëmoshatarët e tyre, e pëlqenin Benin, sepse ai u dukej ca më i ngathët e analfabet se vetja. Jo. Ajo zbuloi se bandën e Ben Lovatit e kishte zili gjithë shkolla dhe jo vetëm braktisësit e mësimit dhe ngelësit, por shumë djem të tjerë që donin të bëheshin pjesë e saj.
Harieta e shihte Benin me pasuesit e tij e u përpoq ta imagjinonte mes një grupi krijesash të llojit të vet, duke u kërrusur në gojën e një shpelle të rrethuar nga flakët. Ose në një grup kasollesh në mes të një pylli. Jo, njerëzit e Benit ishin në shtëpinë e vet nën tokë, ishte e sigurtë, thellë në vrima të zeza të ndriçuara me pishtarë – kështu duhet të ishte. Ndoshta ata sytë e tij ishin mësuar që t’i përshtateshin çdo lloj drite.
Ajo ulej shpesh në kuzhinë, vetëm, kur ata uleshin mbi murin e ulët, duke parë ndeshjet e boksit. Mund të rrinin aty me orë të tëra, gjithë pasditen. Bënin çaj, bastisnin frigoriferin, dilnin për të blerë byrekë, patatina ose pica. Nuk kishin ndonjë preferencë të veçantë për ndonjë program; shihnin telenovela, nuk e fiknin kur jepeshin programe për fëmijë, por më shumë u pëlqenin filmat e frikshëm në mbrëmje. Vrasjet, të shtënat dhe torturat; ato i kishin si ushqim. Ajo i shihte teksa shihnin televizor – por ata dukeshin sikur ishin pjesë e historive në ekran. Ata, pa vetëdije, tensionoheshin, dridheshin, shtrembëroheshin, kënaqeshin a zemëroheshin e, herë pas here, nxirrnin dhe thirrje si “Ashtu të lumtë, futja!”, “Shtype!”, ose “Vrite, bëje copa-copa”, kur plumbat derdheshin mbi një trup, kur rridhte gjak, apo kur ulërinte një viktimë e torturuar.
Ato ditë, gazetat zienin nga lajmet e grabitjeve, vjedhjeve dhe rrëmbimeve. Ndonjëherë, kjo bandë, me ta edhe Beni, nuk dukej në shtëpinë e Lovatëve për ditë të tëra.
– Ku ke qenë, Ben?
Ai i përgjigjej me shpërfillje:
– Me shokët.
– Po, por ku?
– Rrotull.
Në park, kafene, kinema apo në ndonjë vend ku mund të merrnin hua (të vidhnin) ndonjë motor për t’u zhdukur në ndonjë qytet në breg të detit?
Një herë ajo mendoi t’i telefononte drejtorit të shkollës, por pastaj tha me vete “E pse? Po të isha në vendin e tij, do të lehtësohesha, nëse ata nuk do të vinin fare në shkollë”.
Të merrte policinë? Beni në duart e policisë?
Mesa dukej, banda kishte gjithmonë para sa të donte. Mëse një herë, të pakënaqur me ato çka gjetën në frigorifer, ata sollën ushqim me bollëk dhe hëngrëm gjithë mbrëmjen. Dereku (asnjëherë Beni), i ofronte edhe asaj ca.

Romani “Fëmija i Pestë” është vepra e parë në shqip e autores britanike Doris Lessing, nobeliste e vitit 2007 në Letërsi. Nuk kanë kaluar vetëm pak javë nga koha kur Doris Lessing u laurua zyrtarisht si fituese e trofeut më të madh letrar në botë dhe ajo vjen me zërin e saj te lexuesi shqiptar. “Fëmija i pestë” ka ardhur në shqip si ekskluzivitet i “Skanderbeg books” dhe do të ndiqet së shpejti nga romanet “Vera para errësirës” dhe “Dashuri përsëri”, për t’u ndjeksur më pas nga disa libra, mes të cilave edhe vepra e saj monumentale “Shënime të arta”. Këto dy fragmente shkëputur nga romani i nobelistes i rezervohen lexuesit të “Milosaos” nga botuesja e “Skanderbeg books” Flutura Açka.

– Do pak?
Ajo e pranonte, por ulej larg tyre, sepse e dinte që atyre nuk u pëlqente t’u rrinte shumë afër.
Pati edhe përdhunime mes atyre lajmeve…
Ajo këqyrte fytyrat e tyre, duke u përpjekur të gjente atë që i përgjigjej çdo lajmi që lexonte. Fytyra të rinjsh të zakonshëm; ata që të gjithë dukeshin më të mëdhenj se pesëmbëdhjetë apo gjashtëmbëdhjetë vjeç. Dereku kishte pamje budallai: sa herë që në ekran kishte çaste delikate, ai shkrihej së qeshuri. Elvisi ishte një biond elegant dhe simpatik, shumë i sjellshëm, por i rrezikshëm, mendoi ajo, e me sy të ftohtë si të Benit. Billi ishte një idiot i gjatë, i trashë dhe agresiv në çdo çast. Humbiste kaq thellë në dhunën që shihte në atë kutinë e televizorit, saqë kërcente brof në këmbë dhe pothuajse futej brenda në të – të tjerët fillonin ta tallnin, atëherë ai mblidhte veten e ulej prapë. I kallte datën. Në të vërtetë, të gjithë e tmerronin. Por, mendoi ajo, nuk ishin të gjithë edhe aq të zgjuar. Ndoshta Elvisi mund të ishte disi… Po në qoftë se vidhnin (apo bënin ndonjë gjë më të keqe se aq), kush i thurte planet dhe kush merrej me zbatimin e tyre?
Beni? “Ai nuk e di se ç’forcë ka”. Kjo ishte formula, që e kishte ndjekur pas gjatë gjithë viteve të shkollës. Si mund t’i kontrollonte ai shpërthimet e zemërimit që e kapnin herë pas here? Ajo e shihte gjithmonë, pa rënë në sy, se mos kishte ndonjë të çarë, ënjtje, apo plagë. Nga këto kishin të gjithë, por jo dhe aq serioze.
Një ditë, zbriti poshtë dhe gjeti Benin duke ngrënë mëngjes me Derekun. Asaj radhe nuk u ndie, por e dinte me kishte ende për të parë. Shumë shpejt, i gjeti që të gjashtë ata duke ngrënë mëngjes: ua kishte dëgjuar zërat qysh në darkë, shumë vonë, tek ngjisnin shkallët e kërkonin krevat për të fjetur.
Iu afrua te tavolina dhe pa u trembur, gati për t’u bërë ballë, u tha:
– Dëgjoni! Nuk mund të vini këtu e të flini sa herë t’ju dojë qejfi.
Ata të gjithë i mbanin kokat ulur dhe vazhdonin të hanin.
– E kam seriozisht! – këmbënguli ajo.
Dereku, duke qeshur, që të dukej arrogant, tha:
– Oh, na fal, na fal, por menduam se nuk do kishit problem.
– E kam që ç’ke me të! – i tha ajo.
– Është gjithë kjo shtëpi, – tha Billi, ai egërsira, të cilin ajo gjithmonë e kishte pasur frikë. Ai nuk ia hodhi sytë, por mbushi gojën plot e po mbllaçitej, duke përplasur buzët.
– Nuk është e jotja, – tha Harieta.
– Një ditë, do t’jua marrim, – tha Elvisi, duke qeshur me zë.
– Oh, po, ndoshta do të ma merrni.
Që të gjithë lëshonin ndonjë nga ato batutat revolucionare si këto, kur u kujtoheshin.
“Po të vijë revolucioni, ne do të… Do t’i vrasim gjithë këta pisat e pasur dhe pastaj… Të gjithë e dinë: ka një ligj për të pasurit dhe një për të varfrit”. I thoshin këto gjëra me dashamirësi, me një ndjesi ngimjeje që përdorin zakonisht njerëzit kur kopjojnë atë që bëjnë të tjerët; kur janë pjesë e një gjendjeje apo lëvizjeje popullore…..

Fragment 2

…Beni e mori copën e letrës ku ajo kishte shkruar emrin e saj, Harieta Lovat, atë të Molli dhe të Frederik Bërkit, si dhe adresën e tyre të Oksfordit, e cila në të vërtetë e bezdisi pak. Por ajo e gjeti copëzën e letrës më vonë të hedhur apo të harruar përtokë dhe nuk e mori mundimin të bënte diçka.
Ishte pranverë, pastaj verë, dhe ata vinin gjithmonë e më rrallë. Ndonjëherë nuk dukeshin për ditë të tëra. Dereku se nga kishte gjetur edhe një motoçikletë.
Tani, sa herë që dëgjonte për ndonjë vjedhje, grabitje apo përdhunim, ajo gjithmonë ua hidhte fajin atyre, por i dukej se po tregohej e padrejtë. Nuk mund t’i fajësonte për gjithçka. Ndërkohë, uronte me gjithë shpirt që të iknin prej andej. Mezi priste të fillonte një jetë të re. Donte t’i jepte fund kësaj shtëpie dhe mendimeve që lidheshin me të.
Por ata dukeshin herë pas here. Dhe sikur të mos ishin larguar fare prej aty, vinin pa thënë fare se ku kishin qenë, futeshin në dhomën e ndenjjes, uleshin rreth televizorit, katër, pesë, por ndonjëherë edhe dhjetë ose njëmbëdhjetë vetë. Nuk merreshin më me frigoriferin; nuk ishte më plot si dikur. Sillnin me vete sasi të papara ushqimesh lloje-lloje që e kishin origjinën nga një sërë vendesh të ndryshme. Pica, ushqim kinez, indian, pite të mbushura me sallatë, torpila, byrekë, pasta dhe sanduicë. Nuk e vrisnin fare mendjen se ç’hanin, mjaftonte të kishin me bollëk. Mund t’i hidhnin thërrimet, kartonët dhe letrat mbështjellëse gjithandej dhe as që e vrisnin mendjen për t’i pastruar.
Ajo rregullonte dhe pastronte gjithmonë, pasi ata mbaronin së ngrëni dhe mendonte: Ja, edhe ca. Nuk do të zgjasë shumë.
Ajo ulej vetëm te tavolina e madhe, kurse ata rehatoheshin nga ana tjetër e murit të ulët dhe zhurmat e televizorit përplaseshin me zërat e tyre të lartë e të çjerrë – zërat e një fisi alin, të pakuptueshëm dhe armiqësor.
Madhësia e tavolinës e qetësonte. Kur e blenë në fillim nga një kasap që nuk i duhej më, ajo kishte pasur një sipërfaqe të vrazhdë, me shumë të çara, që ia kishin lëmuar, duke nxjerrë një ngjyrë bojë kremi të një shtrese të re druri. Ajo dhe Davidi e kishin lyer me një llak mbrojtës pa shkëlqim. Që atëherë, me dhjetëra duar, gishta, mëngë, krahë, faqe fëmijësh që i zinte gjumi mbi të, këmbë fëmijësh që mbaheshin për dore, ndërsa bënin hapat e parë: e gjitha kjo, butësia dhe përkëdhelja e njëzetë vjetëve, i kishin dhënë atij rrafshi të bardhë – ishte e gjitha një trup, e prerë nga trungu i ndonjë lisi gjigant – ia kishin bërë sipërfaqen të butë si mëndafsh, aq të butë sa të rrëshqisnin gishtat mbi të. Poshtë lëkurës së saj, nyjet e rrathët shkriheshin me njëri-tjetrin, duke formuar ca forma që ajo i njihte mirë tashmë. Por lëkura i kishte marrë ca njolla. Diku ishte krijuar një si tip gjysmë rrethi, kur Dorotia kishte vendosur mbi të një tigan të nxehtë, që e kishte hequr menjëherë. Ishte dhe një shenjë e errët, por Harietës s’i kujtohej ngase ishte krijuar. Po ta shihje atë tavolinë nga një kënd i caktuar, mund të shquaje ca si pika të vogla si hije, që ishin krijuar nga mbajtëset e tenxhereve që përdornin për të mbrojtur sipërfaqen nga nxehtësia.
Kur përkulej mbi të, ajo mund të shihte veten në shkëlqimin e saj – jo dhe aq qartë, por gjithsesi aq sa mjaftonte që ajo të bënte mbrapsht. Dukej si Davidi. Askush nuk do të thoshte se ajo ishte dyzetë e pesë vjeç. Por nuk ishin thinjat e bardha apo lëkura e lodhur: asaj i kishte humbur ajo substanca e padukshme, i ishte tharë ai lëngu që të gjithë e marrin si për të mirëqenë, ai lëngu që ishte si një shtresë dhjami, por jo material.
Kur zmbrapsej që të mos e shihte imazhin e saj të mjegullt, kujtonte se si shtrohej dikur ajo tavolinë për festa dhe gëzime, për jetë familjare. Rikrijonte në mendje skenat e njëzetë, pesëmbëdhjetë, apo dhjetë viteve më parë, fazat e jetës së Lovatëve, në fillim ajo dhe Davidi, dy të rinj kurajozë dhe të pafajshëm, me prindërit e tij, Dorotinë, motrat e saj… pastaj fëmijët, në fillim foshnja, pastaj të rritur… njëzetë, tridhjetë njerëz të dyndur mbi atë sipërfaqe vezulluese, me tavolinat e tjera që shtonin në krye dhe në fund të kësaj tryeze të madhe, si e zgjeronin atë, kujtonte fytyrat e qeshura rreth saj, sepse ajo ëndërr nuk përfshinte asnjë lloj kriticizmi apo mosmarrëveshjeje. Pastaj foshnjat… fëmijët… dëgjonte të qeshurat e tyre, zërat, pastaj shkëlqimi i tryezës sikur i turbullohej dhe ja ku kujtonte Benin, alienin, shkatërrimtarin. Kthente kokën me kujdes, me frikë se mos i zgjonte ca shqisa që e dinte se ai i kishte dhe e shihte atje në karrige. Ai ulej veç nga të tjerët, gjithmonë larg tyre; dhe si gjithmonë ua ngulte sytë fytyrave të të tjerëve dhe i vëzhgonte. Sy të ftohtë? Gjithmonë i mendonte të ftohtë, por ç’shihnin ata sy? Mendonin? Dikujt mund t’i dukej se ai mendonte, se mblidhte të dhëna nga ato çka shihte dhe i sistemonte, por as ajo dhe askush tjetër, nuk e gjente dot. Krahasuar me të rinjtë e tjerë ende të parritur mirë, ai dukej si një njeri i pjekur. I plotë. Asaj iu duk sikur përmes tij shihte një racë krijesash që kishte jetuar mijëra vjet para njerëzimit. Mos ndoshta njerëzit si ai kishin jetuar dikur në shpella, ndërkohë që shtresat e akullit mbulonin njëra-tjetrën, duke u ushqyer me peshq që i kapnin në lumenj të errët nëntokësorë, apo duke vrarë arinj, zogj, apo edhe njerëz, paraardhësit e saj (Harietës)? Mos ndoshta njerëzit e racës së tij, i përdhunonin femrat e pasardhësve të arinjve? Duke krijuar kështu raca të reja, që kishin lulëzuar dhe bërë përpara, por që ndoshta kishin lënë farat e tyre në matricën njerëzore aty-këtu për t’u shfaqur përsëri, ashtu siç ishte shfaqur Beni? (Dhe ndoshta genet e Benit mund të ekzistonin edhe gjetkë, në ndonjë fetus tjetër që po luftonte për të dalë?)
A i ndiente ai sytë e saj mbi të, siç do t’i ndiente një njeri? Ai ndonjëherë ia kthente shikimin, jo shpesh, por qëllonte ndonjëherë që t’u takoheshin vështrimet. Shikimi i saj mbartte gjithë këto pyetje, hamëndje, gjithçka që ajo dinte për të – të cilit, në fund të fundit, i kishte dhënë jetë, e kishte mbajtur në bark për tetë muaj, megjithëse ai pothuajse e kishte vrarë – por ai nuk i ndiente të gjitha ato pyetje në vështrimin e saj. Ai i hiqte sytë me shpërfillje dhe i hidhte mbi ata, shokët, pasuesit e tij.
Po çfarë shikonte?
A i kujtohej ndonjëherë se ajo – e ëma, po ç’kuptim kishte kjo fjalë për të? – e kishte gjetur në atë vend dhe e kishte sjellë në shtëpi? E kishte gjetur si një krijesë të shkretë, gjysmë të vdekur në një këmishë force? A e dinte ai se, për shkak se ajo e kishte sjellë në shtëpi, kjo shtëpi ishte zbrazur dhe të gjithë kishin ikur, duke e lënë vetëm?
Dhe tirrte dhe e tirrte me mend: po ta kisha lënë të vdiste atëherë, ne të gjithë do të kishim qenë të lumtur, por unë nuk e bëja dot këtë, kështu që…
Po çfarë do të ndodhte me Benin tani? Ai e dinte tani se ç’ishin ato ndërtesat gjysmë të shembura, shpellat dhe strehët e qyteteve të mëdha, ku jetonin ata që nuk kishin ose nuk gjenin dot një shtëpi për së mbari: duhet ta dijë patjetër. Ku tjetër mund të ketë ndenjur gjithë ato ditët apo javët kur largohej nga shtëpia? Së shpejti, në qoftë se do të ishte pjesë e turmave të mëdha që kërkojnë të argëtohen nëpër demonstrata, zënka rrugësh, ai dhe shokët e tij, do të ishin fytyra të njohura për policinë. Ai nuk ishte nga ata që i shpëtojnë syrit lehtë… po pse mendonte kështu Harieta? Asnjë njeri me pozitë, nuk e kishte parë Benin qëkur kishte lindur… Kur ajo e pa në televizor në atë turmë, ai kishte veshur një xhaketë dhe e kishte ngritur jakën lart, kishte vënë një shall dhe dukej si vëllai më i vogël i Derekut. Dukej si nxënës shkolle. Mos i kishte veshur ato rroba për t’u maskuar? Mos do të thoshte kjo se ai e dinte se si dukej? Si e shihte ai veten?
A do të vazhdonin njerëzit të mos donin ta shihnin, të mos pranonin që ishte ashtu siç ishte?
Nuk do të ishte dikush me autoritet, dikush që do t’i duhej të merrte përsipër përgjegjësi. Asnjë mësues, asnjë mjek, asnjë specialist, nuk kishte mundur të thoshte “Ai është ai që është.”: as kishte për të qenë ndonjë polic, mjek policie apo punonjës social. Po sikur një ditë ndonjë amator i racës njerëzore, ndoshta ndonjë antropolog i pazakontë, ta shihte Benin, duke qëndruar në mes të rrugës me shokët e tij, apo të thirrej si specialist nga gjykata dhe ta pranonte të vërtetën. Të pranonte kureshtjen… po pastaj? Ndoshta Beni mund të sakrifikohej për shkencën? Ç’do t’i bënin? Mos do ta bënin copa-copa? Mos do t’ia ekzaminonin ato kockat si shkopinj, ata sy, e do të gjenin se përse e kishte të folurën aq të vrazhdë dhe aq të çuditshme?
E në mos ishte kjo – që, mesa kishte parë deri tani, nuk kishte të ngjarë të ndodhte – ajo që parashikonte se do t’i ndodhte Benit, ishte edhe më e keqe. Banda do të vazhdonte të mbahej me vjedhje dhe herët apo vonë, do të kapej. Me ta edhe Beni. Në duart e policisë ai do të luftonte, do të ulërinte, do të zemërohej, pa e kontrolluar fare veten dhe ata do t’i bënin ndonjë qetësues, sepse nuk do të kishin rrugëdalje tjetër, dhe pa kaluar shumë kohë, ai do të përfundonte ashtu siç e gjeti ajo atëherë, duke vdekur, si një kërmill gjigant, të zbehtë dhe të dobët, mbështjellë me ndonjë batanije.
Po ndoshta edhe mund të shpëtonte pa u kapur. A ishte i zgjuar aq sa duhej se? Shokët e vet të bandës me siguri që nuk ishin, sepse e jepnin veten lehtë me gjithë atë entuziazëm dhe dalldi që shfaqnin.
Harieta u ul atje, në heshtje, mes tingujve të televizorit dhe zërave që vinin nga dhoma tjetër; herë pas here i hidhte Benit ndonjë vështrim të shpejtë, por i hiqte sytë shumë shpejt prej tij; vriste mendjen se kur do të iknin, ndoshta pa e ditur se nuk do të ktheheshin më. Ajo do të ulej këtu, pranë tavolinës me sipërfaqe të lëmuar dhe do t’i priste, por ata nuk do të ktheheshin.
Po pse duhet të rrinin në këtë vend? Fare lehtë mund t’ia mbathnin ose të zhdukeshin në cilindo qytet të madh të botës, t’i bashkoheshin botës së krimit dhe të jetonin me ato marifetet e tyre. Ndoshta së shpejti, në shtëpinë e re, ajo do të jetonte (vetëm) me Davidin, do të shihte televizor dhe atje, mes emisionit të lajmeve të Berlinit, Madridit, Los Anxhelosit, Buenos Airesit, do të shihte Benin, mënjanë nga turma, duke ia ngulur sytë kamerës me sytë e tij prej xhuxhi, ose duke studiuar fytyrat e turmës për të gjetur ndonjë të llojit të vet.

Përktheu: Etleva Pushi- Kondakçiu

Shkrim nga arkiva e pasur e “Gazeta Shqiptare” e suplementit kulturor “MILOSAO” datë 20 Janar 2008