Mos e ndyj shpirtin në jetë,

Zemërënë mos e lyej,

Shko n’udhëzët të vërtetë,

Mos u kthe e mos u thyej.

NAIM FRASHËRI

Gazeta prestigjioze austriake “Der Standard” ka publikuar një analizë rreth Gjykatës Speciale dhe gjykimit të katër pjesëtarëve të Ushtrisë Ҫlirimtare të Kosovës, Hashim Thaҫi, Kadri Veseli, Jakup Krasniqi e Rexhep Selimi.

Duke u bazuar në dosjen e Gjykatës Speciale, kjo gazetë ka përmendur akuzat me të cilat rëndohen këta persona.

Der Standard shkruan se ata do të mbajnë përgjegjësi për akuzat e tyre. Tutje përmendet frikësimi i dëshmitarëve, dërgimi jashtë vendit e ofrimi i pozitave të larta.

Ndërkaq në fund të analizës thuhet se Kosovën do ta qeverisë dikush tjetër që nuk ka të bëjë me luftën e që do të luftoj korrupsionin. Fjala është për Vjosa Osmanin, aktualisht ushtrues detyre e Presidentes së Kosovës dhe Albin Kurti, kryetar i Vetëvendosjes, që sipas gazetës austriake me gjasë do të fitoj zgjedhjet.

Më poshtë gjeni shkrimin e plotë:

Ish-luftëtarët në Kosovë do të mbajnë përgjegjësi

Procedimet kundër ish-komandantëve të UÇK Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës janë delikate. Dëshmitarët frikësohen dhe dokumentet po rrjedhin.

Një epokë e re ka filluar për Kosovën, shtetin më të ri në Evropë. Tani ata burra që dyshohen se kanë kryer krime gjatë luftës në Kosovë 1999 do të mbahen përgjegjës. Shumë nga ish-komandantët e UÇK Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës kanë bërë karriera politike gjatë 20 viteve të fundit. Ata gjithashtu formuan vetë-imazhin e kombit. Ata kishin monumente të ndërtuara dhe adhuronin heronj për UÇK-në.

Heroizmi i mbrojtësve u nxor, vendbanimet mizore me armiqtë e brendshëm – sidomos pas luftës – ose me ata shqiptarë që nuk dëshironin të bashkëpunonin me UÇK-në dhe me pjesëtarët e pakicave, si serbët dhe romët, do të futeshin nën qilim.

Tortura dhe vrasje

Por pas viteve të pritjes – Gjykata Speciale e Kosovës për Krime Lufte u themelua në vitin 2016 dhe gjykimet e disa komandantëve kryesorë të UÇK-së tani kanë filluar. Të akuzuarit janë ish-presidenti Hashim Thaçi, ish-lideri i partisë PDK, Kadri Veseli, ish-nënkryetari i partisë Vetëvendosje, Rexhep Selimi dhe ish-kryetari i parlamentit Jakup Krasniqi nga partia Nisma. Ata akuzohen për kapje të paligjshme, tortura, vrasje dhe persekutim midis marsit 1998 dhe shtatorit 1999. Aktakuza flet për një “ndërmarrje të përbashkët kriminale” së cilës thuhet se i përkisnin këta njerëz.

Shumica e krimeve ndodhën në kampet e burgjeve të UÇK-së në Kosovë dhe Shqipëri. Viktimat dhe të afërmit e viktimave tani duhet të dëshmojnë në gjykatë. Në total thuhet se janë të paktën 416 njerëz që ranë viktima të krimeve të katër të pandehurve. Veçanërisht e rëndësishme për familjarët që krimet të identifikohen si të tilla. Ky ishte një përparësi për shumicën e njerëzve në Tribunalin e Jugosllavisë. Por tani viktimat duhet të marrin gjithashtu konfirmimin zyrtar – gjë që nuk ishte ende rasti në gjykatën e Jugosllavisë. Kërkesat për pagesa të reparacioneve mund të dorëzohen.

Fushata kundër gjykatës

Gjykata speciale tashmë kishte njoftuar akuzat kundër Thaçit në qershor para se ato të konfirmoheshin sepse Thaçi gjithmonë ishte përpjekur të anashkalonte gjykatën. “Z. Thaçi dhe Z. Veseli besohet se kanë kryer një fushatë të fshehtë për të shfuqizuar ligjin që krijon gjykatën dhe përndryshe pengojnë punën e gjykatës për të siguruar që ata të mos shkojnë në gjyq,” thuhet në një transmetim nga gjykata. Akuzat tani janë konfirmuar dhe të pandehurit tashmë janë marrë në pyetje.

Por edhe tani prokurori në Hagë ka publikuar dokumente që tregojnë se Thaçi u përpoq të ndikonte në dëshmitarët e mundshëm. Ish-komandantët ende mund të ushtrojnë shumë presion dhe të frikësojnë njerëzit sepse ekziston një lloj solidariteti në Kosovë kur bëhet fjalë për luftën. Shumë kanë frikë nga pasojat për veten dhe familjet e tyre nëse dëshmojnë. Sipas dokumenteve, Thaçi gjithashtu pretendohet se u përpoq të ndikonte në dëshmitarët e mundshëm me ryshfet ose përfitime. Edhe poste thuhet se u janë ofruar këtyre njerëzve.

Dëshmitarët i tremben presionit të botimit

Ish-komandantët gjithashtu thuhet se kanë punësuar anëtarë të ish-shërbimit sekret kosovar SHIK për të frikësuar dëshmitarët. Njerëzit të cilët kanë punuar për Rexhep Selimin thuhet se kanë tentuar madje vrasjen kundër një dëshmitari. Selimi është nën sanksionet e SHBA. Disa dëshmitarë janë marrë tashmë jashtë vendit sepse konsiderohet se janë në rrezik. Frikësimi i dëshmitarëve luajti një rol në procedurat e mëparshme kundër komandantëve të UÇK-së. Por tani dokumentet nga Gjykata Speciale u janë zbuluar ish njerëzve të UÇK-së dhe dëshmitarët kanë frikë se UÇK tani mund të publikojë emrat e tyre. Dy persona nga shoqatat e veteranëve të UÇK-së u arrestuan për shkak të rrjedhjeve.

Procedimet kundër ish-komandantëve zhvillohen në një kohë kur politikanët janë të popullarizuar dhe gëzojnë shumë mbështetje nga popullata, të cilët nuk kanë asnjë lidhje me luftëtarët e vjetër, por duan të luftojnë korrupsionin. Këta janë kryetarja e Parlamentit dhe Presidentja e përkohshëm Vjosa Osmani dhe ish-kryeministrin Albin Kurti nga Vetëvendosja, të cilët mund të fitojnë zgjedhjet vitin e ardhshëm. Atëherë Kurti mund të kthehet në pushtet. Në çdo rast, çështje të tjera nga e kaluara e luftës mund të dalin në pah.

VOAL – Pablo Emilio Escobar Gaviria lindi në 1 Dhjetor 1949 në Rionegro, Kolumbi. Pablo është i treti nga shtatë vëllezërit, djali i një mësueseje të shkollës fillore, Hermilda Gaviria dhe një fermeri, Abel de Jesùs Escobar Echeverri. I rritur në rrugët e Medellin, ai filloi një karrierë kriminale si djalë, duke vjedhur dhe bashkëpunuar me kontrabandistët.

Vitet 70 dhe ngritja

Në vitin 1975, së bashku me Gustavo Gaviria, kushëriri i tij dhe dora e djathtë, ai filloi tregtinë e kokainës. Në të njëjtin vit ai pa famën e tij duke u rritur pas vrasjes së Fabio Restrepo, një tregtar droge nga Medellìn i cili u vra (ndoshta nga vetë Pablo Escobar) pasi kishte blerë disa kilogramë drogë. Në atë moment, në fakt, njerëzit e Restrepo filluan të punojnë për Pablo, biznesi i të cilit me kalimin e kohës merr famë gjithnjë e më shumë, deri në pikën që ta bëjnë atë të njohur ndërkombëtarisht. Pablo Escobar, Mbreti i Kokainës Me nofkën “Mbreti i Kokainës”, me Kartelin e tij Medellin ai arrin të kontrollojë shumicën e ilaçeve që mbërrin nga Spanja, Republika Dominikane, Venezuela, Porto Riko, Meksika dhe Shtetet e Bashkuara. Por kokaina e tij arrin edhe në shumë vende të tjera, jo vetëm në kontinentin Amerikan, por edhe në Evropë, përmes Spanjës.

Në vitin 1977 lindi djali i tij Sebastián Marroquín. Në të ardhmen ai do të bëhet një arkitekt dhe do të shkruajë një libër mbi historinë e babait të tij, “Pablo Escobar, mi padre” (2016). Unë duhet të kem qenë tetë vjeç kur ai më la mënjanë dhe më dha një bisedë mbi drogën. Ai pranoi se i kishte provuar pothuajse të gjithë, me përjashtim të heroinës. Por pastaj ai më paralajmëroi “burri i vërtetë nuk ka nevojë për atë mut”. (Sebastián Marroquín Escobar) Pablo dhe partneri i tij Maria Victoria Henao u bënë prindër përsëri në 1984 kur lindi Manuela Escobar.

Karriera politike

Më 1983 Pablo Escobar provon gjithashtu një karrierë politike. Një mbështetës i fortë i Partisë Liberale, anëtar i të cilit është aktiv, ai kandidoi për partinë në Dhomë dhe u zgjodh deputet. Të gatshëm për të vrarë personalisht krahët e krahut që nuk duan të bashkëpunojnë, Escobar jep ryshfet në shumë politikanë dhe gjykatës, si dhe zyrtarë të qeverisë. Me pak fjalë, kërcënimi dhe korrupsioni që karakterizojnë modus operandi e tij në të vërtetë bëhen një konstante e të gjithë sistemit kolumbian. Strategjia e Pablo është ajo që në spanjisht njihet si “plomo o plata” (plumb ose para). Në parim, ai u propozon atyre që janë në rrugën e tij të bashkëpunojnë me të, dhe për këtë arsye të ryshfet për ta lënë atë fushë të lirë, në mënyrë që të mos vdesë. Në vitin 1985, me siguri, Pablo Escobar ishte gjithashtu i përfshirë në sulmin e kryer në Gjykatën e Lartë Kolumbiane nga guerilasit e krahut të majtë, si rezultat i të cilit disa gjyqtarë të gjykatës vdiqën.

Vitet ’90

Nga fillimi i viteve 1990, Escobar ka një pasuri të vlerësuar prej më shumë se gjashtëdhjetë miliardë dollarësh. Në kohën kur perandoria e tij arrin kulmin, ai është – sipas llogaritjeve të revistës “Forbes” – një nga njerëzit më të pasur në botë (në vendin e shtatë në këtë renditje të veçantë), falë aftësisë së tij për të kontrolluar 30% e armëve që qarkullojnë ilegalisht dhe katër të pestat e kokainës në të gjithë botën. Ndërsa është i përfshirë në një luftë të përgjakshme me kartelin Cali, Escobar mund të llogarisë në një organizatë që bazohet në anije dhe flota të avionëve, si dhe pjesë të mëdha toke dhe prona të pasura. E gjithë kjo kontribuon në një fitim prej gjashtëdhjetë milion dollarësh në ditë, për një total prej njëzet e pesë miliardë dollarësh në vit.

Pablo Escobar, hero i popullit

Pavarësisht sjelljes së tij të dhunshme, megjithatë, për shumë banorë të Medellinit Pablo Escobar është një hero i vërtetë, deri në atë pikë sa të konsiderohet si një bamirës. Bravo në marrëdhëniet me publikun, për të marrë konsensus politik ai merr përsipër të akreditohet si dashamirës i të varfërve. Gjithçka, natyrisht, kontribuon në rritjen dhe konsolidimin e fuqisë së saj. Kur Escobar arrin të shpërndajë para për segmentet më të varfra të popullsisë, në fakt, ai pretendon se paraqitet si një Robin Hood i Amerikës së Jugut vetëm për të blerë besnikërinë e një numri në rritje të njerëzve. Jo vetëm kaq: krimineli kolumbian ka edhe spitale dhe shkolla të ndërtuara, si dhe sponsorizimin e ekipeve lokale të futbollit dhe inkurajimin e krijimit të stadiumeve, gjithmonë për të punuar në imazhin e tij. Kështu, ai ka mundësinë të bëhet edhe më i pasur dhe më i respektuar, me popullsinë e Medellìn që nuk bashkëpunon me policinë dhe autoritetet, por fsheh informacionin dhe mbulon Escobar sa herë që të mundet. Me pak fjalë, ai bëhet një mit i vërtetë, aq sa frikësohet, aq sa është i dashur, pavarësisht se është përgjegjës për masakrat jo vetëm të ushtarëve dhe policëve, por edhe të civilëve, me një numër të paparë vrasjesh. Ai ishte një njeri plot kontradikta. Ai e donte çmendurisht familjen e tij. Ai kishte ndërtuar një hacienda për ne, Napolët, dhe e mbushi atë me kafshë ekzotike për të na argëtuar. Por në të njëjtën kohë ai po urdhëronte vrasje dhe vrasje, pa menduar për pasojat. Ai trafikonte drogë, megjithatë më këshilloi të mos i përdorja ato, pa i ndaluar sepse i dinte efektet e ndalimit në treg. Ai e donte nënën time por ai e tradhtoi atë. (Sebastián Marroquín Escobar)

Mbyllja

Më 1991, për të shmangur ekstradimin e kërkuar nga Shtetet e Bashkuara, Pablo Escobar vendos të dorëzohet spontanisht tek autoritetet kolumbiane. Që nga ai moment ai u mbyll në burg, por në fakt kjo është vetëm një mënyrë e të folurit. Për t’u vendosur, ai ka shansin të ndërtojë La Catedral, një rezidencë luksoze në të cilën ai mbetet “i burgosur”. Gjithçka është falë një marrëveshjeje të arritur me qeverinë kolumbiane, sipas së cilës krimineli, në këmbim të mos ekstradimit, pranon një burgim të detyrueshëm pesë vjeçar. Sigurisht, burgu i tij nuk është një. Jo vetëm sepse ai jeton në një fortesë me të gjitha lehtësitë e mundshme, por edhe sepse Escobar vazhdon të shëtisë si dhe kur dëshiron, duke marrë pjesë në ahengje, duke bërë pazar dhe duke parë ndeshje futbolli. Ai madje shkon aq larg sa të ftojë ekipin kombëtar të futbollit të vendit të tij për të luajtur një ndeshje në fushën e vendosur pranë La Catedral.

Vitet e fundit

Në vitin 1992, qeveria kolumbiane vendosi të transferojë trafikantin e drogës në një burg më pak luksoz dhe më konvencional. Me të dëgjuar këtë qëllim, Escobar shpëton dhe ikën me vrap. Më pas, Delta Force, departamenti special i ushtrisë amerikane dhe Marina Seal, që është Marina e SH.B.A., janë përdorur për kapjen e saj. Pablo Escobar vdiq më 2 dhjetor 1993 në Medellìn, në moshën 44 vjeç, kur ishte vendosur në një lagje të klasës së mesme të qytetit të tij falë teknologjisë së triangulimit të radios që Shtetet e Bashkuara i vunë në dispozicion Kolumbisë. Identifikuar nga një ekip i mbikëqyrjes elektronike, në fund të një ndjekjeje ai vritet në një të shtënë, në të cilën ai është qëlluar në shpinë, në këmbë dhe prapa veshit. Për mua pak ndryshon mënyra se si ai vdiq. Por anëtarët e familjes së viktimave të trafikut të drogës kanë të drejtë të dinë të vërtetën. Babai im gjithmonë më thoshte se ai kishte 15 plumba në Sig Sauer-in e tij: 14 për armiqtë e tij dhe një për veten e tij. Kështu që sapo e kuptoi se ishte bërë gati, ai vendosi të qëllojë veten në veshin e djathtë. Në raport, i cili flet për një të shtënë “në pjesën e sipërme të grykës së djathtë, me një vrimë dalje në veshin e poshtëm të majtë”, kalibri i plumbit nuk është specifikuar. Jam i sigurt se atë të shtënë e ka qëlluar babai im. (Sebastián Marroquín Escobar) Në vitin 1994, portieri kombëtar kolumbian René Higuita u detyrua të humbasë Kupën e Botës të zhvilluar në Shtetet e Bashkuara sepse u shpall fajtor për nxitje të prostitucionit. Ai është një nga njerëzit që paguan më shumë për miqësinë e tij me Pablo Escobar./Elida Buçpapaj

PO KU ME E FILLUE ?!..

30 Nandor 1944… Shqipnia komuniste marrshon… Po kush ishte kjo?

Një mbretni errësine, ku çdo dritë apo shkëndi e saj shuhet me dhunë!

Shkëlqente deri në marramandje vetëm një pallat, “pallati i diktatorit”.

Drita që shpërndante ai, mprehtësija e tij, dija, kultura, elokuenca, madhështia, forca e depërtimit të mendimit dhe e fjalës së tij janë absolute, të pagabueshme, të sakta dhe të pandryshueshme, pra nënkuptohet të padiskutueshme nga askush, “as nga djali i tij”… Ai ishte “dija e pafund”!… Edhe njerzit që kanë pasë rast atij me i dhanë dorën janë ba të dijshëm, të mendshëm, të mprehtë mbasi janë takue me té. Kur fliste ai duhej ndigjue, por duhej nxjerrë edhe mësimi ashtu si e “donte” ai, mbasi kuptimi i shtrembët nga ana e yte mund të kushtonte me kokë…Duhej lexue një fjalim i tij në kolektiv, pra në shkolla, fabrika e kooperativa, minjera e zyra shtetnore, por duhej ripërsëritë në shtëpi, shpesh edhe duhej konspektue tue nxjerrë edhe detyrat për të ardhmen, mbasi vetëm ata ishin “udhërrëfyese” për secilin shqiptar. Fotografia e tij ishte në krye të vendit!.. Kudo, në zyre, rrugë kryesore, sheshe, shkolla e edhe në mjaft shtëpija .., jo vetëm komunistësh por edhe njerzish të thjeshtë…

Bustet e statujat e tij mbizotnonin qytetet e mbarë vendit! Ku nuk ishin ata!?

Komunizmi në Evropë asht kenë në disa “tonacione” të tij, po të flasim me gjuhën e piktorve… Rusia e kishte të kuq në të verdhë, …Italia rozë, Franca pak ma të mbylltë se Italia, Gjermania lindore ma të çiltë se e kuqja e vendëve tjera Lindore, Vendët Baltike e kishin të kuqen mjaftë të fortë…vendët ballkanike edhe ma të fortë se të tjerët… Na në Shqipni e kishim ngjyren e kuqe të gjakut të freskët…të përditshëm ose ma mirë me thanë: “të komunizmit real totalitar stalinjano – enverjan”!…

Na ishim një laborator hermetik ku eksperimentohej çdo “mendsi” e çmendi e kësaj teorije të shëmtueme antinjerzore, ku qenja mbi të cilën bahej prova ishte “një shifer”… por kurr, i quejtun as formalisht “njeri”! Mbas vendimëve të Jaltës, ku Ruzvelti ndau zonat e influencës në Botë me Stalinin dhe “vezhgues” Çiurçillin, komunizmi u nda në Evropë në tre tipare të përaferta, por kurr të barabarta…

Lindja komuniste stalinjane deri në vitin 1953, ka provue terrorin dhe diktaturën stalinjane pa konçesione. Përendimi, Franca, Italia dhe mjaft shtete që na nuk i njohim nga vetëmbyllja e jonë, kaluen në sisteme socialiste por tue u gërshetue me “demokraci” të imponueme nga prania e forcave ushtarake të bloqeve Përendimore, nuk mujtën me aplikue as “Revolucionin socialist”, të cilin e penguen me dashje për mos me u shtri në krejt Evropën, gja e cila do të rrezikonte edhe Amerikën, prandej, mendoj unë se, nga këta shtete së bashku u “sakrifikue” i shkreti populli kinez.., i cili, mbas vitit 1966 – 67 ka provue edhe ai shfarosjen stalinjane të Mao Ce Dunit. Rusia, Kina dhe Shqipnia nuk kanë ndryshue ngjyrë fare njeni nga tjetri, mbasi duhej ruejtë “tansia tokësore” me armë në dorë, për vetë faktin e zhvillimeve të ngjarjeve.

Rusia fatzezë shumëkombesh e besimesh shumë ma kontradiktore se Kina. Kina shumë kontradiktore nga vetë natyra gjeografike e saja… Prej Tibetit dhe Mongolia, Tajvani, Shangai, Hongkong.., si t’ishin instalue nga kontinente të ndryshme në atë vend aq të largët, por me baza kulture mijra vjeçare nën diktatin e shkatrrimit. Shqipnia, me tre besime kontradiktore që u mbështetëshin nga fqinjtë për të sigurue sundimin e tyne.., si Orthodoksët nga sllavët dhe anadollakët lindorë, për të zhdukë çdo element Atdhetar të kulturuem në Perëndim! Pra, përveç kenjes “pakicë” inteligjenca Katolike, ishte përballë një “bishës së përgjumun” anadollake, shumë e egërsueme dhe terroriste që përkonte dhe përputhej me cilësitë komuniste sllave në të gjitha mendimet dhe vëprimet e përbashkëta të tyne, për çkombëtarizimin total. Ajo që përdorej si argument “sulmi” ishte lufta kundër inteligjencës me pikëpamje të shëndoshta evropjano Përendimore, ku perfshihej edhe Kleri Katolik Shqiptar, që i hapi, i formoi dhe i konsolidoi në Shqipni, vetëm me punën e palodhun dhe sakrifica të pashkrueme asnjëherë nga askush shkollat e kulturës evropjane …

Nuk duhej prekë interesi sllav që sundonte tokat tona, si Kosoven, Hotin, Gruden e zonat e Tivarit e Ulqinit nga Mali i Zi… A po Vori Epirin e Maqedoninë e Veriut… Bashkimi i Tyne me trojet Shqiptare do të fuqizonte edhe Veriun, gja e cila nuk i ka interesue kurr as Serbisë, as Greqisë as edhe Rusisë.

Për këte arësye unë në librin tem “Një Monument nën dhé” kam shkrue:

“Sigurimi i shtetit  vëpronte kështu se, nën pelerinën e kuqe të komunizmit përmish kishte të ngjeshuna ndjesitë fondamentaliste që instruktoheshin nga shovenistët sllavo – aziatikë. Torturat mizore të tyne nuk ishin tjetër veç shpërthimi i shfrenuem i epshit shtazarak të kafshve të egra, që ndryhej ndër shekuj ndër këto qenje, që për fat të zi edhe këto thirreshin “shqiptarë”, edhe pse nuk kanë një pikë gjak shqiptari!

Për kaun e Sigurimit të shtetit ishte kënaqësia ma e madhe vërsulja mbi veladonin e zhgunin, tue e shkrrye përtokë dhe mandej, qetësohej e zgërdhihej kur duert e ndyta i lante në gjakun e pastër të prehës së tij….” (“Yjet e Kombit” faqe 61.) Kjo asht arësyeja e vërtetë e masakrave të bame që në Janarin e vitit 1945, mbi trupin e Atdhetarit, Klerikut, publiçistit, shkrimtarit, poetit dhe njenit nga të parët Demokrat i Opozitës Shqiptare i vitit 1924, Don Lazër Shantoja!.. E, kjo vazhdoi jo një e dy dekada, por 47 vjet pandërpremje me të gjithë Ata Atdhetarë Shqiptarë që guxuen me thanë se “jam Katolik” ose jam “vëlla me Katolikët” si, Muzafer Pipa, Qemal Draçini, Fahri Rusi, Xhevat Korça, Myfit Q.Bushati, Arshi Pipa, Ragip Meta, Elez Troshani, Sami Repishti etj. Komunizmi asht vetëm një propagandë fund e maje vetëm rrena apo gënjeshtra.

Komunizmi asht kenë e mbetet sistemi i sundimit ma përbindsh i Shekullit XX.

Ndersa në Shekullin XXI, “rilindja e komunizmit” çerdhen e vertetë e ka në selitë e terrorizmit, propagandës mashtruese dhe krimit t’ organizuem nga shteti hajdut mbi popullin e pambrojtun dhe të mbyllun mbrenda “perdes së hekurt” të vorfnisë pashoqe, derisa t’ arrijnë me këthye të gjithë njerëzit në një kope të lidhun kambësh e duersh, me një leckë të kuqe të zhublosun në gojë…

Shqiptarët edhe sot nuk duhet të harrojnë monumentët me një dorë naltë, të gjakosun me thikë të shtërngueme fort e, që asht dora e diktatorit që mbjellë frikë, terror, vrasje, pasiguri dhe kërcnim tue shpërba edhe pamjen e tyne si njerëz…

Kjo farë e keqe zhvillohet në vëndet ma të pazhvillueme, sëpse aty gjenë terrenin e vet me mashtrue me parullen ma të njohtun por, edhe ma të pelqyeme nga turmat, “barazi për të gjithë pa dallim feje, krahine dhe ideje!”, ndërsa, fshatarët analfabet i pat sigurue me hy në vathën e tij. Kështu, pergatitë terrenin me zhdukë me vrasje, burgime, tortura, pushkatime, interrnime dhe gjyqe false të “popullit” krejt kastën shtetnore të ashtuquejtun borgjeze, tue shfarosë krejt aparatin e vjetër shumë të kulturuem dhe përparimtar dhe, tue e zëvendsue ate me kastën e “re” të paditun dhe pa kurrfarë tradite, po vetem për me organizue shtetin socialist.

Duhet theksue se Shqipnia nuk ishte shtet i angazhuem në Luftën Botnore, në asnjë blok, prandej edhe nuk u zharit e shkatrrue prej asnjënës palë, madje mbas Luftës Shqipnia dhe Shqiptarët dolën edhe ma mirë se ishin para saj. Shqipnia që në vitin 1942 ishte ma mirë ekonomikisht se Italia, Jugosllavia dhe Greqia… Ndërsa, mbas vitit 1991 ajo nuk mund të rreshtohet as me vëndet e Botës së katërt.

Sot asht vendi ma i varfën në të gjithë shtetët e Evropës Lindore e Përendimore. Kush e solli Ate këtu përveç, komunizmit dhe “rilindjes” së tij?

Parimi i “barazisë për të gjithë asht vorfnimi i tejskajshëm për të gjithë Popullin!

Nuk duhet harrue edhe shpronsimi dhe shtetizimi i pronave dhe pasunive private, tatimet dhe konfiskimet, të cilat marrin me vedi edhe mijra kilogram ar e monedha të grave shqiptare të ruejtuna, për me i shpenzue kur të vijë dita.., që populli ka me hangër bar “me lugë ari”… Skutat e vrimat diheshin nga shegertat e dyqaneve, sëpse pjesa ma e madhe e tyne tue u vetquejt “proletar” u lidhën me komunistët…

Fillimi i gjyqeve të mëshefta dhe barbarizmat ndër hetuesi, janë mjeti me të cilat shteti arrinë që mijra e mijra njerëz me të njajtat vlera, përfundojnë viktima të Sigurimit… Kështu, në mënyrë të vetdijshme pranojnë humbjen e Lirisë, si një “dhuratë” për këdo që do me jetue.., tue pranue si të ligjëshme edhe dhunimin dhe shkeljen e të drejtave dhe Lirive të njeriut, “të mbrojtuna” vetëm në letra nga shumë institucione ndërkombëtare.

E gjithë kjo “betejë” që ka vetëm një qellim: “Majtjen e Pushtetit me dhunë” dhe qeverisjen e gjithë popullit nga një dorë marksiste – leniniste terroriste, që u realizue në Shqipni me kriminelin anadollak Enver Hoxha, por që ka pasë një mbështetje të fuqishme dhe shumë të organizueme në Sigurimin e Shtetit dhe metastazat e tij në çdo skutë të vendit… Në këte organ të shemtuem grumbullohen të gjithë ata që nuk kanë asnjë tipar të dukshëm ose të mbrendshëm të njeriut. Brajan Capmen thotë: “Thesari ma i çmueshëm i një diktatori janë spijunët dhe informatorët, mbasi me ta mbjellët përçarja në popull, ndërsa me vrasësit ruhet sundimi. Spijunët janë njerëz të stërvitun për vepra të ulta, të rritun mjedis poshtnimit”. Mbasi të rilexoni edhe njëherë këte citat keni me kuptue se, cila kje arësyeja që Enver Hoxha me të gjithë aparatin e tij terrorist qeverisës, vorfnoi popullin, e shpërftyroi njeriun, e mbajti 47 vjet nën diktaturë komuniste, tue aplikue metodat ma të mnershme e djallzore të “luftës së kllasave”, tue privilegjue dhunuesit dhe torturuesit apo edhe organet e “drejtësisë”, që shtonin numurin e këtyne spijunve, të gjithë të lindun, të rritun dhe edukue në kurset e analfabetizmit dhe nga “shkolla e re socialiste” e kudondodhun…

Duheshin sa ma shumë kampe pune dhe shfarosje, të interrnuem dhe ushtarë për të sigurue me punën e tyne të pashpërblyeme fitimet përrallore dhe garancinë e sotme nga ata kapitale ndër të gjitha bankat dhe shtetet Përendimore!

Populli Shqiptar sundohej nga Enver Hoxha nëpërmjet të dhunës që ushtrohej nga institucioni ma i paligjshëm i tij Sigurimi komunist, vetëm mbi një parim friksimi, kërcënimi dhe shtypje të pashoqe.

Kjo ngjante sëpse secili Shqiptar ishte i lidhun “për kafshatën e bukës”, siç ka thanë At Pjetër Mëshkalla, kur u arrestue në “Revolucionin Ideologjik e Kultural” të vitit 1967 në qytetin Martir të Shkodres.

Ja dhe reforma me të cilën krenohën shokët e Partisë komuniste: “Arësimimi i gjerë i masave dhe revolucionarizimi i shkollës sonë…” Qendrat ku Shqiptari humbi tiparët e Tij Shekullore, Burrni, Besë e Bujari. Ja vendi ku u shembë Ideali “Atdhé e Fé”, ja çerdhja ku Shqipja Dykrenare çili zogjët e vet: Malësia tue ikë rrugave të gërbetit dhe tue harrue zakon e traditë mijravjeçare. Ja “shkolla” ku formohej breznia e “re socialiste” pa korajo civile, servile dhe hipokrite, opurtuniste pa pikë burrnije, me parime marksiste – leniniste dhe ateiste, parime të cilat synojnë me shpartallue Atdhetarizmin dhe Familjen Shqiptare. Ja Populli Shqiptar i njohtun në Evropë e në gjithë Botën me Dy nga Simbolët e Paqës dhe të Lirisë së të Drejtave njerzore : Të Madhin Gjergj Kastriotin Skenderbeun dhe Nanë Terezën e Shqipnisë… “në mes të Evropës”… por jashta Saj!..

Nëse, Presidenti Havel foli në vitin 1999 në Tiranë, para Pallatit të Kryeministrisë për komunistët çek të konvertuem, dhe rrezikun që i sjellin ata demokracisë ashtu asht si thotë Ai, por kur bahët fjalë për komunistët shqiptarë, ata nuk do të konvertohën kurr, sëpse “ata janë të konservuem”! Këte e verteton “qeverisja” e sotme!

Në vitin 1946 një Murgeshë që shërbente si infermjere në spitalin e burgut, në podrumet e Spitalit Civil të Shkodres, e quejtun nga të sëmurët e torturuem “Engjulli i birucave” (Gjyzepina Radovani), ka thanë: “Si mbas parimit komunist: Sytë që kanë pa duhën verbue e, duhën shurdhue veshët që kanë ndigjue e, pré gjuhët që mund të flasin e, shkurtue, krenat që mund të mendojnë”…

Ky asht parimi thëmelor i  komunizmit!..

E ky parim do të shkombtarizojë perfundimisht Shqipninë e Kastriotit!

            Melbourne, 30 Nandor 2020.

Një vit më parë konkursi i bukurisë “Miss Freedom of the World ”, i cili u mbajt në Kosovë zuri faqet e para të mediave të huaja.

Ajo që tërhoqi vëmendje më shumë nga të gjitha vajzat dhe që bëri të gjithë të flisnin për të ishte, Miss Serbia, Irina Jovanka.

Bukuroshja serbe bëri me duar simbolin e shqiponjës dykrenare gjatë sfilatës, duke mos u mjaftuar me aq ajo bëri të njëjtën gjë edhe më pas gjatë intervistës.

I ftuar në emisionin “Ditë e Re” sot, ishte producenti i këtij kompeticioni Shpejtim Zejneli, i cili foli mbi reagimet e ashpra nga mediat serbe dhe vetë presidentit Vuçiç kundrejt tij.

Zejneli theksoi faktin se ky gjest u bë me dëshirën e saj dhe në asnjë moment ai apo dhe stafi nuk ja imponuan një gjë të tillë.

“Vjet Missi i Serbisë e bëri shqiponjën, mediat e masakruan. Ishte kompeticioni im, ai i cili u bombardua, madje u shpalla nga presidenti Vuçiç person non grata ( person i padëshiruar). Ne nuk e detyruam, ajo me dëshirën e saj e bëri. Ajo përfitoi nënshtetësi austriake, përfitoi shtëpi dhe makinë nga shqiptarët”, tregon ai.