Të hënë që shkoi u nda nga kjo jetë gazetarja e Radio Tiranës Natasha Këlliçi, e cila me familjen jeton prej dy dekadash në SHBA. Për të gjithë të afërmit, miqtë e kolegët Tasha ishte një Mike e Artë, nga ato që sot vështirë se gjenden. Ja si shkruan FabiolaLaço-Egro për Natasha Këlliçin në rrjetin social:
“E dashur Tasha sa shume na hidherove. Na ngrive buzeqeshjen ne fytyre. Shpresen qe optimizmi, kurajo e pamase, dashuria per njerezit e te afermit mund ta mbaje jeten gjalle.
Sa here qe takoheshim, ketu o matane oqeanit, thoshje: “amerikanet s’te lene te vdesesh..’ (doktoret ),
se me humor fshihje thjeshtesisht dashurine tende te pamase per familjen, Skifterin, Maldin, familjen e tij te bukur, nipçen, familjen e madhe ne Shqiperi, mikeshat e miqte qe s’i harroje kurre, punet e mbara e te mbrapshta te ketij vendi ku na ka rene koka, pra per jeten ashtu si ishte.
Flisnim shpesh e me shpesh ne whats up neteve te vona, e me batutat e tua te “kripura”, e ç’dramatizoje situaten e na plaste e qeshura 😉🤣
Nje intelektuale pa poza, nje grua nikoqire, personifikim i nje korçareje te vertete, nje nene e rralle, nje mike e cmuar per te gjithe moshat, po dhe nje nga aktivistet e para te levizjes se gruas, flamurtare e org” Ne dobi te gruas” me vokacion e perkushtim te admirueshem.
Si s’u ankove a u qave ndonjehere. Semundja e gjate s’te thyu, ste transformoi, ste humbi interesat. Dy jave perpara kerkove romanin e fundit te sapodale ne treg ne Tirane, qe s’arrite ta lexosh.
S’ke ikur, se s’mund te harrohesh kaq lehte. Ishte fat te te kishim mike, te kishim pjese te jetes tone , te na zbukuroje jeten e te na ngjyrosje diten 🙏
Do gjesh menyren e do na flasesh dhe nga lart . .
Maldi, Skifter, mos u ligeshtoni se keni pasur ne krah mamane e gruan e rralle qe ju ka dhene dashuri te pakufi.”
Sonila Mazrekaj kujton Babain e saj Dr.Fehmi Pali që është larguar nga jeta me rastin e 80 vjetorin e lindjes!
I dashur Babi, sot ti do të mbushje 80 vjeç, do të kishe 80 vjetorin e lindjes dhe unë do të isha më e lumtura e botës të kremtonim bashkë si dikur.
Por ti prej 8 marsit 2018 nuk je më dhe mua në ditëlindjen tënde më shtohet dhimbja për mungesën tënde që ka lënë një boshllëk të pazëvendësueshëm në jetën time.
Thonë që koha i vë kore plagosjeve të shpirtit. Në fakt, koha që ka shkuar e ka shtuar mallin dhe dhimbjen prej mungesës tënde.
Ti ishe Babai im dhe shoku më i mirë që më orientoje, që më këshilloje, bisedonim bashkë për çdo gjë, të hapja zemrën dhe ti më dëgjoje pa u lodhur.
Ashtu si ishe mjeku i palodhur për pacientët e tu, nuk lodheshe kurrë për të m’u gjendur pranë mua e nipave të tu.
Më mungon shumë Babi! Për ditë e më shumë!
Si çdo ditëlindje që ka kaluar pa ty, ngre sytë nga qielli dhe sikur ndeshem me sytë e tu që na sheh nga Parajsa!
I dashur Babi ti ishe Ëngjelli im në tokë dhe Ëngjëlli im mbrojtës nga Qielli.
Do jepja gjithë botën sikur 80 vjetorin tënd ta festonim me Ty mes nesh duke trokitur gotat e verës si dikur!
Por ne vend të urimit, mua më ngelet vetëm të them: Babi më mungon kaq shumë!
Moikom Zeqo, akademik, shkrimtar, historian, figurë poliedrike e kulturës shqiptare u nda nga jeta më 15 Qershor 2020 pas nje lufte disa vjeçare me leucemine.
Familja e akademikut pret ngushëllimet të merkuren e te enjten mbasdite 24-25 qershor prej orës 15.30-19.30 tek restoranti Lulishtja 1 Maji, tek Ura e Tabakeve.
O Aga Lluki, sot e vesha kmishën që ma pate dhënë kur ishim për së fundmi herë në Zagreb.
E paske ditë se do të ndahesh nga jeta shpejt fzikisht.
Po du me fol me shpirtin tondë, se do të flas sa të jem në këtë botë. Kur do të vij atje ku është shpirti jot, do të vazhdojmë.
Tu kanë mbledh familja, miqë, shokë e dashamirë, me mijëra telefonata e mesazhe vetëm unë i mora për Ty, po shumë i dashur ke qenë me të gjithë.
Kurrë nuk ndita se fole keq për dikend.
Me 31 maj më shkruajte sms e fundit, edhe në ate sms, ishe me shqiptarinë, se si po shkojnë proçeset politike në Shqipëri, Kosova, Maqedoni e Kosovë Lindore.
Më thojshe, Dashnim, ku të jesh, aty është atdheu yt, e atdheu i shpirtit është atje ku ke lind.
Zvicrën e deshte shumë, trupi do të pushoj në këtë shtet mikë të kombit tonë, që e kalove jetën këtu dhe po e le familjen, ndërsa shpirtin e ke atje në Tërnoc, që zemra shkrum të shkonte.
Krenoheshe me prindërit e tu, me babën e nonën, me vëllezër, kusheri e miqë.
Ishe gëzimi i çdo takimi. Ku ishe ti, aty ishte buzëqeshja, vizioni e lindnin idetë.
Po shumë modest ishe. I paske thënë edhe bashkëshortes tënde, zonjës Lume, se është Dashnimi është në varrim dhe m’i nderon miqtë e mi, m’i përqafon, edhe unë do t’i përqafoj e do t’i nderoj për jetë.
Në çdo shtet e qytet ke pasur dyer të hapura, që shtyheshin miqtë për të nderuar.
Një jetë e kalova me ty, hiq më pak se 20 vjet. Dita fillonte me Ty dhe nata përfundonte me ty.
Të betohem, do të mbaj në shpirt. E di se sa më ke dashur, sepse më mbaje kudo që shkoje. Më thojshe, na jemi një, suksesi jot është suksesi im, puno mos u ndal dhe nuk jam ndal dhe as që do të ndalem.
Nuk deshte poste në qeveri edhe pse ke pas oferta.
Nuk dojshe me u përzi edhe pse ishe njohës i madh.
O shpirti I ages Lluki e kam zemrën plot me lotë, aty e këtu e atje, do të kem me vete.
Të kujtohet, çka të pata thënë kur ishim në Tiranë me rastin e 100 vjetorit të Shtetit shqiptarë, kur nuk do të kem ty, jam gjysëm.
Edhe baba e nona jeme më thonin, a e ke agën Lluki atje, nuk mërzitemi. Edhe ata janë lut për ty e po luten, sepse të kanë dasht shumë. Edhe vëllezërit e mi, Bejta, bekimi e besniki, të thirshin daja Lluki, se ishe daj e do të jesh I shpirtit.
O aga Lluki, e di se ma ke bërë hallall e do ta bëjë gjithsesi. Do të jetoj me kujtesën tënde, por dije, se nuk jam më ai Dashnim që isha, sepse nuk do të kem ty.
Kur bëjsha libër, apo ndoj shkrim e dija se e kam agën Lluki, që e sheh dhe më thotë ecë te para. Gëzoheshe shumë kur kisha suksese. Më thojshe, modest dhe vetëm modest, sepse fallcave ju del ngjyra. Shumë kam mësuar nga ty. Me agën Rafet, Doktor Derguti, Danin, po mbahemi e do të mbahemi.
E di se po çuditesh se po i lexoj këto fjalë, sepse në organizime të shumta nuk merrja letra përpara, janë fjalë shpirti të qëndisura o aga LLuki.
Të kanë ardh në këtë ditë pune, në këtë ditë me shi, në këtë kohë me Covid shumë miq e familjarë për të përshëndet. Ke shumë këtu që po lotojnë për Ty, sepse ishe i dashur. Kërkoj falje, ndoshta çdo kujt nuk ju kam përgjigj për ndarjen tënde nga jeta, por më beso, se do t’ju shkruaj të gjithëve e do t’i falënderoj. Sepse ti ishe I tillë, falënderues.
Amanetet tua do ti çoj në vend. Të mbetën disa libra e projekte pa realizuar, do t’i bëjmë gjithsesi.
O aga Lluki, o daja Lluki, si ta kthej shpindën e të përshëndetëm me Ty, por po më mbajnë fjalët tua, shpirtin tend e kam aty ku e kam nisur si i ri.
Flokët e mia mu bënë me ngjyrë hiri, por deri në sekondën e fundit jam me Ty.
Nuk ma dha fjalën e fundit, m’i dërgove disa sms me zemra, e kuptova, nuk ke dasht të jem aty afër se më ke njohur si jamë me shpirt emocional.
Hallall do ta kesh nga unë, të jem mirënjohës për jetë deri në përkulje. Lule të freskëta në emër të gjithë familjes sime, po t’i lë këtu, se ti ishe aromë e suksesit, ti ishe lule që ke lulëzuar e do të lulëzosh gjithmonë.
Ah, o aga Lluki. E di se çka po më thua, pse po fol kaq gjatë, a të kam thënë, thuaj vetëm, Llukman Halili.
Po, ja tash, po të them, Llukman Halili. Por, po ja shtoj edhe këtë, do të jesh i përjetshëm. Lamtumirë o Aga Lluki.
voal.ch – Njoftojmë me dhimbje se pas një lufte të gjatë me sëmundjen e rëndë, u nda nga jeta shkrimtarja Silke Blumbach. Silke ka komunikuar me miqtë e saj në rrjetin social se po vijonte betejën e saj me sëmundjen. Komunikimin e fundit e ka bërë më 6 qershor me një foto ku gjithmonë shfaqet duke qeshur.
Nuk hoqi dorë nga e qeshura kurrë!
Edhe kur jepte lajme të hidhura për ecurinë e sëmudjes të saj.
U kërkonte shqiptarëve të lutesh dhe padyshim që shqiptarët luteshin për Silke Liria Blumbach.
Më 5 qershor ka vendosur në faqen e saj në rrjetin social katër vargje të Euripidit, por gjithë kohën ka treguar problemet e saj shëndetësore.
Das Göttliche zeigt sich in mancher Gestalt. Es vollenden die Götter, was keiner geahnt. Wovon wir geträumt, das verwirklicht sich nicht. Was unmöglich uns schien, das ist möglich für Gott.
~~~Euripides~~~
Ishte një lufëtare e paepur Silke!
Deri në çastin e fundit luftoi me dinjitet.
Kur zemra e saj pushoi së rrahuri më 11 qershor kur Silke Blumbach u largua nga kjo jetë dhe tash na sheh prej Qielli.
Voal.ch po boton një jetëshkrim të shkurtër të saj marrë nga Wikipedia, duke shprehur ngushëllimet më të thella për familjen miqtë dhe artdashësit që e kishin njohur dhe lexuar Silken, e cila dashurinë për shqiptarët e kishte shprehur shumë thellë, duke mësuar gjuhën shqipe, duke u thelluar në kulturën shqiptare dhe duke i dashur shqiptarët.
Voal.ch do të deshte të shkruante një lajm të mirë, që Silka e kishte mundur edhe kësaj herë sëmundjen e shekullit, por me pikëllim jep lajmin e hidhur.
Shpirti i saj u prehtë në paqe!
Silka më 6 qershor 2020.
———–
Wikipedia
Silke Blumbach e njohur në shqip si Lirie Blumbahu lindi më 13 dhjetor 1970 në Göttingen të Gjermanisë në një familje të arsimuar. Nga mosha e re fëmijërore asaj i pëlqeu të shkruaj poezi. Ajo shpejt mësoi gjuhën shqipe dhe me mjeshtrinë e saj për vargun dëpërtoi dhe u bë shpejt e njohur si poete në gjuhën shqipe. Në Gjermani ishte anëtare aktive e shoqatës letrare LitOff (Ofansiva letrare ) në Heidelberg dhe po ashtu antare e Lidhjes së Shkrimtarëve në Shqipëri. Boton tregime dhe poezi në antologji e revista
Aktiviteti
Sipas Shaban Cakollit e huaja e pare që shkruante shqip, ka botuar tre libra me poezi dhe një ditar në gjuhën shqipe si dhe një libër me poezi në anglisht,veç në gjuhën shqipe krijimtaria e saj u botua edhe në gjuhët rumune, boshnjake,indoneze, kineze, frënge, spanjolle, gjeorgjisht, hungarisht etj. Krijimtaria e saj u botua në shumë revista e gazeta letrare në Europë,në Shqipëri e Kosovë. Silke jetoi në Berlin e lidhur fort me viset shqiptare ku është shpesh e pranishme. Silke Blumbach me një dashuri shpirtërore për njerëzimin, shkruante nga zemra dhe është shpërblyar disa herë për krijimtarinë e saj. Ajo ka punuar në Kosovë e jetuar në Shqipëri.
Vepra
Si e huaja e pare që shkruante shqip, ka botuar tre libra me poezi dhe një ditar në gjuhën shqipe si dhe një libër me poezi në anglisht.
• Dyzet vdekje në Sarandë, Tiranë 1999 • Karavela e fundosur, Tetovë 2002 • Lumi që rrjedh drejt burimit, Tetovë 2007 • Ditari i një kthimi, Tiranë 2010 • Beyond the Bows of the Heart, SHBA 2012
Vlerësime
Silke është e nderuar edhe me disa çmime tjera:
2001 – Çmimi Qiriri i Naimit nga Festivali i poezisë Ditët e Naimit, Tetovë, 2003 – Çmimi Flaka e janarit , Gjilan, Kosovë 2005 – Çmimi i krijimtarisë Naji Naaman në Liban.
voal.ch po e kujton me këtë foto dhe disa poezi të saj.
GURI NË GJOKS
Me gurin u zgjova, gurin në gjoks atje ku ju e keni zemrën.
Dhurata e bukur për Vitin e Ri. Më mirë gur se thikë.
Thikën e mbështolli guri. Durin e mbështolla unë. Jashtë bën ftohtë. Edhe brënda.
KARROCA GURI
kuajt e mi kanë ikur duke fikur dritën nuk i gjej dot më në terrin kozmik ju i keni zënë në një pallat të mrekullueshëm prej guri nga nuk do të arratisen më ku ne nuk do të jemi kurrë më
BUDA DHE BUJQTË E ORIZIT
ai na tha që ne e kuptojmë më mirë rrugën e mesme këtë e duam as thatësia e fushave tona dhe gojëve tona as vërshimet që marrin kasollet tona dhe sjellin sëmundje as vdekja e ajrit dhe zjarrit as vdekja e ujit dhe dheut
as vdekja e tepër pak as vdekja e tepër shumë nëpër fushat tona të vogla orizi
Në një datë si kjo (15 Maj) të vitit të largët 1936, ke ardh në jetë Ti fisniku ynë, për ta bërë këtë datë shumë të rëndësishme për gjithë familjen Gosalci.
Mbetur jetim qysh në fëmijëri, (kur kish pas ndrru jetë babgjyshi Hasani, nga plagët e marra nga milicia e kohës së rankoviqit), u rrite veç me nanën Hatixhe(gjyshja jonë, që ishte grua e rrallë, dhe vëllezërit Hysenin, Ahmetin e Sylejmanin dhe motrën Ramizen), muhaxhetë me mbiemër të origjinës Ajeti) ardhë nga Toplica në një katun me emrin Gosalcë në Komunën e Prishtinës. Ditëlindjen s’e pate festu kurrë, ndërkohë që po krijoje shumë ditëlindje.
Sot po të shkruaj nga një distancë kohore dhe nga kjo botë e rrejshme, që fundja është veç një lodër në duart e vdekjes. Jo veç si prind por Ti Bac, na bëre shokë gjithë fëmijëve(dhjetë sa jemi) qysh në fëmijëri. Ti pate dashni të pamatun për ne, pate virtyte të larta prej Njeriu, dhe pate një kod të veçantë që të dallonte. I ashpër e i butë, i rrept e i urtë, na doje ashtu në distancë se koha kur jetove kishte tjera rregulla jete. Kishe në qenjën Tënde diçka Hyjnore, Qetësia jote Bac, kam përshtypjen e qetësonte një pjesë bukur të madhe të botës, asaj tonës dhe atyre që të njohën. Ishe në harmoni me njerëzit, me jetën , me idealet, me ëndrrat, me natyrën. Bac, ti rrallë flisje, ishe i matur e i kthjellët, ishe i pakompromis në drejtësinë tënde i bindur në drejtësi të Zotit, por fjalës kurr s’i re mas. Qetësia edukata, kultura dhe maturia Jote për ata që nuk të njihnin ishte disi e frikshme. Nuk duhej shumë kohë për të të njohur, mjaftonte një takim, kush ka ndejt njëherë me ty, e ka zor me të harru!
E ne që të kishim në shtëpi ishim të bekuar nga Zoti, ishe Zoti ynë i kësaj bote. Një shok i asaj kohe që të takoj se ne i kishim ftuar në shtëpi disa shokë për organizimin e Lëvizjes Ilegale dhe Baci i priti në mënyrën e Tij unike, (sepse rrallë kush nga vajzat ka guxu me i ftu shokët në shtëpi, gjë që ndodh edhe sot), shoku ( Fadil Islami), i çuditur nga pritja e Bacit më tha, Shefqete po të lakmoj çfar babe paske, sikur ta kisha edhe unë babë. Zot, si munde të jeshë aq i denjë, besnik e fisnik, nga gjithfarë dhimbjesh vuajtjesh e peripecishë që kishe kaluar në jetë? Edhe dy operime që pate në jetë shej nuk ta lan, Ti vazhdove njësoj jetën prej asketi si të ishe sportist. Edhe mjekët që të patën operu Dr. Gazmend Zajmin dhe më vonë Dr. Masar Gashi i pate impresionu me forcën që ke manifestu, dhe herën e dytë kur u operove në zemër vetëm unë e kam përcjell operimin Tënd nga një dritare e vogël ku lejohej, (Gafi ishte aty me mua, po nuk mujke me kqyr, e pastaj mjekët të ftonin herë pas here t’u ipje kurajo e vullnet pacientëve që kishin mu operu. Gjithmonë rrezikove, shkove. Ato si duket, veç të kalitën e të forcuan, krijuan në Ty një legurë dashnish, focash, dhimbjesh e sakrificash, si një ylber jete.
Të rralla i pate gëzimet, por gëzoheshe edhe me gjëra të vogla e të përditshme, jo vetëm për ne, por i gëzoheshe sukseseve të çdo shqiptari, kudo. Na edukove me dashni e disciplinë, na besove shumë duke na parë në sy jo si fëmijë por si shokë, edhe kur gabuam na qortove butë e na udhëzove. Na thoje, sillnu mirë e m’soni mirë për me u ba dikushi, se unë s’kam mujt mu shkollu e zhig më ka met. Kur ktheheshe nga puna je vetëm ne por gjithë fëmijët e mahallës të prisnim te cepi i rrugës sepse ti gjithmonë duart i kishe plot me bombona (asi me lara, karramela e çokollata, dhe na i jepje të gjithëve). Të gjithë fëmijët të hidhedhin krahëve. E kur të pat vdek një shok (Azizi), e i la fëmijët jetim Ti kurr ma s’ke ardh me qese në duar, na thojshe jo se lakmojnë f’mija por aq sa ke pas mundësi ju ke ndihmu gjithmonë. Djalin e axhës Xhevdetin(ndjesë pastë), të gjithë e kemi dashtë e nderu, por vetëm Ti, motra Kumrija dhe kunata Sanija e keni trajtu e jeni kujdes me shpirt. Ku ke njoft jetima me aq sa ke pas mundësi ke dit mi g’zu e vet u g’zojshe ma shumë!
Raportin tim me Ty Bac nuk gjej shprehje me përshkru, disi m’ke admiru e t’kam adhuru! Ti ishe një Zot në vetvete!
Pate Ideale të larta kombëtare të cilat na i injektove me kohë e na edukove ta duam familjen, Atdheun e Kombin. Na thoje: Rrugës së Zotit dhe të Kombit as mos ju tutni, as mos ju ndani! 28 Nëntorin e festojshim gjithmonë me të gjithë axhallarët dhe fëmijët e tyre, mblidheshim e recitojshim vjersha me za të naltë për flamurin e për Shqipninë! Në vitet e ’80 e vure mbi shtēpi antenën me një gyp 10 metra të gjatë (se shtëpinë e kishim në lug), për me mujt me përcjall TV Tiranën dhe Radio Kukësin, kurr nuk pritove me hyp me rrotullu atë (satelit) me orë të tana edhe në shi e acar). Gjithmonë BESOVE!
I deshte si askush në jetë Nanën Hatixhe, dhe vëllezërit e motrat, hallat, dajtë, kusheritë e farefisin e gjerë e miqtë, dajtë e Tu dhe dajtë e tonë, shpesh i mblodhe bashke në ato ndejat e kandshme ku të gjithë flisnin fjalë të mira e me rend dhe e shikonin e dëgjonin me vëmendje njëri- tjetrin. Kush ma shumë se Ti Bac s’ka dit mi dasht vllaznit, i ftoje ose shkoje përdit te ta, i doje shumë hallat, dadën Ramize e dadën Minë, i nderoje i merrje shpesh e na mësove edhe ne ti duam, edhe ato na donin fort, gjithmonë motra i thirrshe. Askush si Ti Bac nuk gëzohej më shumë për mysafirët që na vinin në konak, e ishin shumë (paçin ku me ardh gjithmonë). Dhandrrin e madh (Ismet Fazliun-piktor dhe i përndjekun pilitik) e pate edhe shok edhe kolegë pune edhe dost. I doje, i respektoje e nderoje mysafirët, ke ditur gjithmonë ti prisje me fisnikëri e bujari edhe muhabete ke pas shumë. Më kujtohet viteve të fundit kur të vinin dajtë gëzoheshe bash si fëmijë, të qeshnin sytë. E kur vinte motra e madhe Nexhmija me fëmijë Ti ju thojshe veq kulmin e shpis mos e rrotulloni, dhe u’a ke pas plotësu krejt dëshirat, më kujtohet asokohe ju marojshe lodra të drunit e fyej, e atëherë kemi mbajt dhi e edha, edhe Besnikut ja pate pru edhat te shporeti në sallon se thojshe ani le të lun djali se po ftofet tu nejt te edhat, e shpesh ju ke ble klysh kur ata kan dasht me lujt me ta, se edhe vet qenin e Sharrit (pastorin ilir) e ke pas mbajt gjithmonë, edhe knojsit e mirë poashtu. Pas lufte një shok imi nga Restelica t’a pat pru dhuratë një klysh të sharrit.
Ujin e kemi pas me motor nga bunari i shpisë kur s’ka pas ujsjellës e nana Gjyla gjithmonë ka bajt uj vet e nuk na ka lanë me shku te bunari. E saherë ngrihej uji nga temperaturat e ulta e bunarin e mbulonte akulli, Baci hynte në bunarë mespërmes akullit si në ndonjë zgafellë të bardhë, dhe e nxirrte motorin nga bunari e rregullonte dhe e kthente në vend. Duhanin e pinte të sertë, e rrallë herë ka fol sertë.
Punës si thot një fjalë e popullit ja ke rrotullu tokën, e doje shumë tokën dhe e punoje me aq zell e dashuri dhe e rrotulloje si të ishte hallve. Aq shumë pemë e perime ke mbjell sa furnizoheshim jo veç familja por çdo kush që na vinte musafirë nuk e lëshoje duarthatë. Dimrit dy dhoma i mbushnim me pemë që vet i rendittshe e shpis tonë gjithmonë era mollë i ka ardh. Ke dhanë me duart Tua më shumë se që ke pas.
Ti zemrën e jepje me dy duart. Më kujtohen festat e Ramazanit kur si familje e madhe që jemi rrinim zgjuar deri në syfyr e prisnim me g’zim ceremoninë e sofrës, e çajit, ndërsa Ti Bac mbaje ndezur zjarrin e konakut, ëmbëlsinë e muhabetit, i rrethuar me nipa e mbesa, që nuk flenin nga meraku për tu zgjuar në syfyr, Ti Bac, ju premtoje dhe i zgjoje vet nga gjumi Besnikun, Gzimin, Albanin, Bardhën, Kaltrinën, Kastriotin, Deën, Elsën, ndërsa Iridën (më të voglën mbesë që e deshte aq shumë) e mbaje në gjoks edhepse e kishe aparatin (pejsmejker)në zemër. Duhanin e çajin nuk i le asnjëherë. Neve që gatuanim Kumrisë , Sanisë e mua na falënderoje gjithmonë, thojshe ëdhtë sevap, ndërsa Shyhretja, Hanifja e Burbuqja t’kan pas nejt gati me ceremoninë e çajit se e ke pi qysh thot populli me taraqellëk. Bukën e specat e djegs gjithmonë i ke marr prej shpis. Bajramave gzoheshe shumë kur vinin gjithe farefisi me naj uru Bajramin,(ka ndodh deri në 100 mysafir me ardh në ditë Bajrami). G’zoheshim edhe ne edhe ata, mbushej sh’pia e oborri me musafir, plot biseda të omla, të mdhajt rrishim bashkë e fmijët e “kallshin” oborrin me piskama gzimesh!
E mëngjeseve e mbramjeve kur ktheheshe nga puna shpesh piqje kunguj e vidima, ja patate e shtalba. Vidimat shpesh rriteshin aq shumë sa si nxinte vrima e tavanit sa ishim në shpi të vjetër.
Me u tut s’ke dit kurrë, as kurr syni vërr s’tka ba, as atëherë kur na vinin milicia në pikë natë për kontrolla rutinore. Kur të pat vet një milic gjatë kontrollës ku e ke pushken Ti Bac pa t’u tremb syni i the e kam lan në kazernën e Manastirit kur e kam kry ushtrinë.
I paepur në çdo betejë të jetës, edhe jetën e sfidove jo rrallë, çuditërisht me forcë të rrallë morale e fizike. Punove shumë (me tri ndërrime, e fjete aq pak), dhe kur ktheheshe nga puna, vazhdoje punën në bashqe me aq pasion e dashuri, e krijove për ne një parajsë të vogël me duart Tua, që edhe sot kush e shef e ka lakmi. I deshte shumë fëmijët dhe gjithë fëmijët e lagjës në atë kohë luanin vetëm në oborrin tonë, sepse Ti Bac i lejoje, edhe kur e shkelnin ndonjë lule a spec a domate, nuk i qortoje, aty vinin e luanin edhe fëmijët e krejt bijave të mahallës, Ti ju jepje pemë e perime e nana Gjyla kujdesej që mos të binin në bunarë apo të mos nguceshin mes vete. E dinin që janë në oborr të bacit Smajl, dhe aty ndiheshin të sigurtë dhe të lumtur.
Si familje përjetuam kriza të m’dha si nga përndjekjet e regjimit serb, ashtu edhe materjale, por Ti nuk u trembe as nuk u dorëzove asnjëherë. Më kujtohet viti 1989, një vit i vështirë për Kosovën ashtu edhe për ne, kur në familje ishim 3 student e 7 nxënës, (një shkollë në minjaturë)dhe Ti Bac e lëshove ndër të parët punën në Kishnicë me (3 shtator 1990), dhe na the mos u tutni, ka me kalu edhe kjo krizë, edhe pse nuk kishim të ardhura tjera. E kaluam! Atëherë na ndihmoi familja e Sadri Kokalarit nga Gostivari, të cilës edhe sot i jemi mirënjëhëse dhe falënderuese. Pastaj doli Gafi (vëllau i madh) në kurbet e ne më nuk e ndim krizën po Ai u ba kurban i familjes dhe mori përsipër mbrojtjen e familjes për shumë vite, më kujtohet s’kishim tel në shpi e shpesh shkojshim te Rrushja (vajza e axhes Hysen- Cenit qysh e kemi thirr), me fol ne tel me Gafin, e kur e morëm tel e shpis (kabllorin), Baci nga malli e mërzia dy vjet s’ka mujt me fol me Gafin, thojke po më dahet fryma kur po ja nij zanin…
Fatkeqësishtë asaj rruge për kurbet i përcollëm dhe tri breza! Pastaj doli edhe Muhameti Muharremi e Mentori, e zemra copa na u ba, edhe, qysh ateherë, njësoj kontribojnë për familje edhe sot. Lutemi për Ta!
Viteve të ’90 -ta ne si nxënës dhe të rinjë nuk kishim mundësi argëtimi sepse ato vite u shoqëruan me kriza të m’dha politike dhe TI Bac gjete një mënyrë të na mblidhje ne fëmijëve dhe gjithë fëmijët e mahallës në Lagjen e Spitalit dhe në shtëpinë tonë organizonim shpesh ato mbrëmjet rinore që quheshin zhurka, dhe i vetmi Ti Bac nga gjithë burrat e lagjës (disa edhe intelektual), rrije me ne (shpesh i preje edhe nga 10 pula, në pikë të natës, e i ripje vet në tem. minus 20 gradë, dhe na i sillje të gatshme), shpeshherë edhe ke vallëzu me ne, vetëm që ne të mos ndjenim “çizmen” e kohës. Kur unë dhe Shyhretja filluam të këndonim na përkrahe, edhe pse buzën n’gaz na the se unë as me fishllu s’kam ditë, po ju sigurishtë ju paski ngja kusherinave të mia Haves e Rahimes, të cilat në rininë e tyre edhe pse kishin pas talent këngën familjet e tyre nuk i kishin lejuar të këndojnë, veç TI Bac i kishe pas përkrahë dhe në një rast na tregoje kur ju kishe ndihmuar (në Marec kuptohet, të hyjnë të këndojnë në një bunarë ku s’kishte dal uji), dhe ato gjithmonë e kan përmend. Ishe aq demokrat e liberal! Kur unë dhe Shyhretja filluam veprimtarinë ilegale Ti Bac na besove, na udhëzove e , na i prite e përcolle me vite shokët e idealit, i trajtove si të ishin bijt e Tu. U thoje atyre, ju djem që jeni të ndjekur prej shkaut derën qelë e keni edhe në pikë të natës, ashtu edhe ndodhi, ata vinin shpesh si në shpinë e tyre.
Kur po e qëndisja flamurin kombëtarë në shpi, gjetë tetorit 1998, Ti Bac rrije zgjuar bashkë me mua deri në mëngjes dhe gjitha uniformat e UÇK- së që unë dhe Bahtije Berisha i kemi qepur në shpinë tonë, Ti Bac i preje me gërshanë të m’dha dhe ashtu në heshtje të kam pas pa t’u i përqafu. U gzove shumë për Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës (UÇK), që ne e kishim në shpi ende pa dal publikisht. Që ne u bëm ushtare Bac, Ti ishe shkaku dhe Komandanti ynë i heshtur. Kur vinin shokët e idealit sidomos Shashivar Makolli -Qali dhe Baca Adem Demaçi(ndjesë paçin), mëngjesi i çelte zgjuar.
Më kujtojet një rast kur erdhën shumë musafirë disa edhe nuk i njihnim mirë e njëri prej tyre kishte qenë me LDK- në dhe ishte ajo periudha e përçarjeve politike të ashtuquajtura krahu i luftës, krahu i paqes, dhe ai foli shlirë në konakun tonë, kundër UÇK-së (jo pse ishte kundër por ishte i fiksuar pas LDK-së), dhe Baci, i ngushtuar dhe në shpi t’vet pa një pa dy veq ja kallxoj derën…
Shokët e shoqet tona të idealit që Ti Bac i ushqeve, i prite e përcolle me vite, kurrë pas luftës nuk të vizituan, as Ty as ne, e Ti aq fort i deshte. Disa t’patën ardh n’vorrim! Disa u flijuan për liri, disa “fluturuan” pas posteve politike, disa u tjetërsuan, disave ju ranë maskat, disa edhe kan vdekur, e disa janë edhe sot nëpër burgje! I fale! Gjatë luftës në shpinë tonë me katër dhoma dhe një sallon Ti Bac mbete vetëm dhe kishe pas strehu aty gjysmën e mahallës, i ke ushqy dhe u ke mbajt motivin për jetë në ato ditë tmerri. Besi (një djal 13 vjeçar, që nga frika edhe gjumin e kishte ba me ty), më ka kallxu Bac se mos të ishte Baci Smajl unë dhe shumë të tjerë gjatë ditëve të bombardimeve të NATO-s, kur milicia serbe po kryente masakra e krime gjithkund nëpër Kosovë unë dhe shumë tjerë do të ishim çmend. Në Nëntor të vitit 1998 kur policia serbe kishin masakruar një grua nga Drenica ( Bedrie Deliu) dhe kufomën e saj e kishin lën disa ditë në morgun e spitalit në Prishtinë, ndërsa burri i saj Muhamet Deliu erdhi në shpin tonë dhe kërkoj strehim, ishe prap Ti Bac ishe Ai që ia hape zemrën dhe derën e mirëprite dhe pranove ta varrodnim Bedrien ne organizim të varrimit nga familja jonë, bashkë me Këshillin për mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut dhe varrimin ( në të cilin morën pjesë qindra qytetarë), e kryem nën përcjelljen e helikopterëve të milicisë serbe, e Muhametin e shërove duke e trajtuar disa muaj dhe e mbështolle në lëkurë kingji. Hape dy javë të pame për Bedrijen dhe për dy jave vinin pothuajse nga 100 vetë në ditë nga e gjithë Kosova dhe askend se lëshove pa bukë.
E prite lirinë e Kosovës dhe i’u gzove shumë, ishe mirënjohës dhe falënderues për gjithçka. E deshte shumë Ushtrinë dhe na bëre me kohë ushtare. Gjatë luftës kur ne ishim në mal, Ti Bac i strehove 4 familje nga Drenica në shtëpinë tonë dhe më kujtohet pas luftës më ka treguar njëri nga ta kur kishte ardhur nga Drenica dhe Ti Bac ja kishe dhan qelsin e dhomës së Gafit që ishte në Gjermani dhe ai kur e kishte pa dhomën ashtu të rregullume nuk kishte dasht me hi, por Ti Bac i kishe pas thanë-, hin bre burre se as e jemja nuk është. Vitet e lirisë të munduan shpirtërishtë nga përbuzja që po i bëhej lirisë, nga bijt e vet. Vuajte shumë ashtu në heshtje, pa u anku, as që kishe ku të ankoheshe. Me vite na pe pa punë dhe çuditeshe bashkë me ne nga gjithë kjo çoroditje. Në Shqipëri nuk mujte kurrë me shku e malli t’ka përvlu, s’e kishe shëndetin, e kur shkoja unë më porosisje me të sjell bukë e djath. Bac, ke dhanë aq shumë e nuk ke marr asgjë, por ashtu deshte se ishe aq human e njerëzor sa rrallë e bën nana.
Më ka marr malli Bac zanin me ta ni e ftyrën prej dielli me ta pa. Ke pas edhe shumë andrra e dëshira, nuk na pe as na le ashtu si pate dëshirë, shkove zemërplasur se shpirtëbardhësia dhe shpirtëgjerësia Jote i kishte të mëdha pritshmëritë…
Por atje me Zotin besoj e ke më mirë. E di që na shef e vujtjet nuk të hiqen për gjithçka po ndodh me Kosovën se me t’o në gojë e në zemër ke shku… As te vorri Bac s’po muj me t’ardh se s’kom çka t’thom, shpirti me vjen por këmbët jo, se t’pata premtu me t’ardh me lajme të mira për Kosovën e për mu…veç Skenderbeut Bac, njëherë ju pata rrëfy, si Ty, për shumçka që shpirtin ma g’rryn e zemrën ma kan plas si Ty. Mos t’jet marak se veq për keq ka ndryshu puna, veq Zoti mundet me ndihmu këtë vend, se njerëzit Bac jan t’ëhollu, e në shenjë hakmarrje Zoti ka nisë me na ndëshku. Bota do të ishte shumë e pasur me njerëz si Ti.
Jemi mundu Bac secili me marr diçka nga Personaliteti dhe bota Jote, po hakut met dal kurr jo!
Kam edhe shumçka me fol me Ty Bac, por gjithmonë kam mem mbet naj zhig që s’un ta them. Sonte në këtë mëngjes jam lutur për Ty o Bac. Aq fuqi kam ta lus Zotin të të shpërblej me lule të Xhennetit, e atje pushoftë në paqe shpirti Yt fisnik e i paqt.
Sot më 8 Mars u mbushën dy vjet nga kur ndërroi jetë Dr.Fehmi Pali. Dr Pali një mjek i shkëlqyer ka lënë kujtimin e mirë si profesionit dhe njeri me zemër të madhe tek pacientët dhe miqtë e tij, por ai ishte gjithashtu bashkëshort model, prind dhe gjysh i shkëlqyer. Vajza e tij Sonila Mazrekaj e kujton:
8 Marsi…duhet të ishte një ditë e bukur për mua…por ja u kthye në një ditë pikëllimi e loti!
Ditë që të duket, se koha ngrin dhe çdo gjë kthehet ssi në ëndërr që nuk ke dëshirë të zgjohesh.
U bënë 2 vjet, që unë s’pajtohem dot me mungesën tënde i dashur Babi!
U bënë 2 vjet që s’dua të zgjohem nga kjo ëndërr…dhe të pranoj që ti… nuk je
…bashkë me ty iku edhe një pjesë e zemrës time.
Më mungon shumë… çdo ditë e më shumë.
Më mungon urtësia dhe butësia e një njeriu të madh si ty!
ishte thjeshtësia ajo që të bënte ty të madh.
Pa ty çdo gjë është e ftohtë….ti ishe çdo gjë për mua….
Ishe frymëzimi i shpirtit tim! Ti u ktheve në kujtim që më shoqëron në çdo moment…
çdo ditë mbledh copëza kujtimesh dhe i bashkoj, i ruaj me shumë dashuri…
…ashtu si dashuria që na fale ti në jetë.
Të jetosh çdo ditë në në mendjen e njerëzve që të duan…
do të thotë të mos vdesësh kurrë!
Prandaj unë s’do ta pranoj kurrë…se ti jeton në mendjen dhe shpirtin tim. I shtrenjti im!
voal.ch – Të hënën e kaluar u nda nga jeta Larry Tesler, një programues gjenial i Apple, ku kontribuoi deri në vitin 1997.
Larry Tesler vdiq në moshën 74 vjeç.
Larry Tesler kishte lindur në Bronx, New York, në 1945, dhe kishte studjuar në Stanford University, Kaliforni.
Ai nuk është një emër si Steve Jobs apo Bill Gates, por kontributi i Tesler në botën e teknologjisë së informacionit ka qenë thelbësore, për shumë arsye.
Sistemi i cut-copy-paste është sigurisht më i njohuri edhe për publikun e gjerë.
Tesler e shpiku atë kur punoi në Xerox Palo Alto Research Cente.
Kur u transferua në Apple në 1980, Tesler filloi një karrierë të shkëlqyeshme, duke shërbyer si nënkryetar i AppleNet (një sistem rrjeti që u anulua më vonë) dhe drejtues i seksionit të shkencës.
U largua nga Apple nel 1997 per të themeluar Stagecast Software, pastaj për t’u transferuar tek Amazon.com në 2001.
Iku nga Amazon në 2005 për të hyrë tek Yahoo! Iku edhe prej këndej më 2008 për të punuar si këshillues i pavarur.
Ishte pjesë e këshillit drejtues të Gorilla Foundation.
Lajmi i ndarjes nga jeta u dha më 19 shkurt, dy ditë pas vdekjes./
Shuhet artistja që luajti Pinokun e dhjetëra role të tjerë, e veçantë në artin dhe mjeshtërinë e saj artistike jo vetëm në teatrin e kukullave
Është ndarë para kohe nga jeta, në moshën 66-vjeçare, Eva Pëllumbi, një aktore e madhe, shumëdimensionale, me një fond të pasur rolesh në teatër dhe kinematografi, interpretuese, realizuar brenda një harku të shkurtër kohor.
Arti Shqiptar me ikjen e Eva Pëllumbit ka humbur një nga më të mirënjohurat e më të spikaturat e brezit të saj të aktorëve.
Si autor skenarësh e pjesësh teatrale dhe si Drejtor i Teatrit të Kukullave Tiranë për 10 vjet, kam pasur rastin ta njoh artin e Evës që nga fillimet e saj si artiste e deri në vitet më të mira të arritjeve dhe pjekurisë artistike, kur u largua në emigracion.
Biografia artistike e Evës
Rreth dyzet vjet më parë, në dyert e teatrit të kukullave në Tiranë dyndeshin qindra fëmijë të kryeqytetit që mezi prisnin të shihnin Pinokun e tyre të dashur. Kishte nga ata që e shihnin personazhin e mahnitshëm për të disatën herë. Ata ishin fëmijë dhe atëherë nuk e kuptonin se kukulla kishte një emër konkret. Ajo ishte një aktore e rrallë dhe e papërsëritshme dhe quhej Eva Pëllumbi.
Fëmijëve u mjaftonte vetëm paraqitja e saj në skenë dhe e fiksuan si “Pinoku”. Më vonë ata do të merrnin vesh emrin e saj të vërtetë.
Tashmë të rritur, burra dhe gra në mesomoshë, rreth 40-vjeçarë, janë ndjerë më të trishtuarit kur morën vesh se Pinoku i tyre i pazëvendësueshëm u nda nga jeta.
Përvoja artistike e Eva Pëllumbit zë fill që në fëmijëri, me pjesëmarrjen në grupet e interpretuesve të vegjël pranë Pallatit të Pionierëve Tiranë.
Pas studimeve ne Liceun Artistik të Tiranes, në vitet 1972 -1974 Eva punoi si aktore pranë Teatrit Profesionist të Estradës Tiranë. Ndërmjet viteve 1974 – 1975 kreu një kurs 2-vjeçar studimesh për Artin Skenik. Ndërsa nga vitet 1975 – 1991 punoi si aktore në Teatrin e Kukullave Tiranë. Njëherësh Eva interpretoi gjatë kësaj kohe edhe disa role në filmat artistikë të Kinostudios “Shqipëria e re”, si tek “Kapedani”, “Vajzat me kordele të kuqe”, “Ëndërr për një karrige” etj.
Ajo interpretoi, gjithashtu edhe në disa filma vizatimorë, duke realizuar dublime zërash ndër të paret filma animues shqiptarë. Përmendim mes tyre “Pika e ujit”, “Çufoja dhe bubi kaçurrel”, “Heroizmat e Fatbardh Pikaloshit” etj. Janë mjaft evidente, me një produktivitet të ndjeshëm cilësor, realizimet e një sërë interpretimesh të saj skenike nga bota e fëmijëve, si role fëmijësh, personazhesh me kafshë, pjesë të kënduara, imitime, kërcime, interpretime plastike të spikatura e plot talent, që pasuruan repertorin e Teatrit të Kukullave Tiranë. Ndër rolet më të spikatura te Eva Pëllumbit në Teatrin e Kukullave kanë qenë: “Pinoku” në dramatizimin e romanit me të njëjtin titull të K. Kolodit; “Ora e Lojës” tek pjesa teatrale “Djali që humbi orët” dhe Veshkaushi tek “Lepurush Veshkaushi”, autor Gj. Kurtiqi, Bufi tek “Ditëlindja e Bardhoshes” me autor Pleurat Armirin; Grera tek “Kur thumbojnë bletët”; Keci bardhosh tek “Dhia dhe kecat”, Pata e vogël tek “Shtëpia e Patave”: Sorra tek “Dhelpra dhe sorra” etj. Veç këtyre janë te shumta rolet e interpretuara prej saj në radiodramatizimet dhe emisionet për fëmijë të Radios e Televizionit Shqiptar, ndër to “Çufoja dhe bubi kaçurrel”, “Shtëpia e Patave”, “Kacamisri” etj.
Vlerësimi i munguar
Ndërkohë skena dhe ekrani shqiptar prisnin rikthimin e saj vital ne role te reja, tashmë me pervojë me të pasur interpretuese, gjë që mbeti një pritje e pashpresë. Lamtumira e Evës ishte e papritur e pa kthim. Jam i bindur se arti shqiptar do të na i rikthejë përherë vlerat që ajo i ka dhënë plot përkushtim, pasion e talent. Do ta gjejmë talentin e spikatur te Eves mes roleve të filmuara, skenave të ekranizuara. Do ta sjellin atë në memorien kolektive brezat që u rriten me artin e saj, artistet, bashkëpunëtorët, njerëzit e thjeshtë që e adhuruan këtë art.
Gjallëria, talenti i saj krijues, plastika origjinale në aktrim e interpretim, imitimet e veçanta në tipizimin e personazheve, nga ato njerëzore e fëminore deri te kafshët, ishin dukuri të rralla që sollën një përvojë të re personale dhe artistike për stadin e trendin e atëhershëm të zhvillimit. Eva i dha gjithçka mundi botës së artit skenik, ekranit, radiodramatizimeve, filmit të animuar, filmave artistike, ku shkëlqyen rolet e shumta të saj. Ajo e pasuroi botën e artit me vlera e frymë të re interpretimi, risi jo të zakonshme që po lulëzonin ato vite në terrenin shqiptar.
Gjithmonë e shkathët dhe krijuese në rolet e detajet që realizonte në skenë, apo nëpër filmat ku ka interpretuar, Eva mbetet e do të kujtohet si një talent i rrallë në art. Ajo ka ndërtuar e interpretuar role që kanë mbetur gjatë e kanë lënë gjurmë në kujtesën e fëmijëve dhe publikut. Brezat e rritur dhe edukuar me personazhet e realizuar nga Eva, si Pinoku, Ora e Lojës tek “Djali që humbi orët”, Grerëza tek “Kur thumbojnë bletët”, Grifsha tek “Ujku Murrash dhe Kau Balash”, Sorra tek “Dhelpra dhe Sorra” etj. i ruajnë të skalitur në kujtesën e tyre këto personazhe. Sa herë udhëtojnë nëpër botën e bukur të fëmijërisë këta breza prekin vlerat e vërteta të artit shqiptar, personazhet afektive që flasin shqip.
Gjykoj se artistët me talent të spikatur, si Eva, nuk mund të kalojnë pa vëmendjen e shoqërisë, për vlerat dhe artin që i kanë dhënë asaj, si dhe traditës sonë relativisht të re në këtë fushë.
Është një keqardhje përtë gjithë artdashësit që ajo nuk arriti ta merrte një vlerësim plotësisht të merituar sa ishte gjallë. Prandaj do t’i ftoja institucionet përkatëse të bashkojmë opinionet dhe vlerësimet tona me ato të mbarë publikut shqiptar, për t’i dhënë, edhe institucionalisht, një titull të lartë vlerësues Eva Pëllumbit si “Mjeshtre e madhe” për veprimtarinë artistike te saj.
Burimi: GazetaDita.al
Ndahet nga jeta Eva Pëllumbi/ Aktorja e “Kapedanit”, “Vajzat me kordele të kuqe” dhe teatrit të kukullave
Eva Pëllumbi u shua në moshën 66 vjecare në Gjermani. Aktorja e njohur për filmat “ Vajzat me kordele të kuqe”, “Kapedani” apo “Ëndërr për karrige” si dhe për rolet e saj të shumta të Teatrin e Kukullave jetonte në Gjermani që në fillim të viteve ‘90.
Aktorja e mirënjohur e ka dhënë intervistën e saj të fundit në Top Channel, nga ku shprehu zhgënjimin për mos vlerësim ne fillim te karrierës se saj, pasi shpesh autorësia e saj është mohuar nga filmat multiplikativ.
Një ndër shprehjet saj që do të mbahet mend është “Jepi rini jepi” në filmin “Kapedani”. Por sidomos do të kujtohet edhe portreti i saj shprehës dhe i bukur.
Në Teatrin e Kukullave është “Pinoku” apo “Cufo”, një rol që fëmijët e viteve 80 nuk mund ta harrojnë. Zëri i saj ishte pjesë e shumë filmave dhe roleve që nga mamadhia, kecat, papagalli etj.
Eva Pellumbi lindi me 1953 ne Tirane. Aktiviteti i saj ne skene filloi që ne moshe fare të vogel ne Pallatin e Pionierve.
Me Eva Pëllumbin përgjatë këtij viti shuhet një tjetër yll i kinemasë shqiptare. Ashtu si më herët këtë vit kanë ndërruar jetë Marika Kallamata, Shpresa Bërdëllima, parodisti i Vlorës Muhamet Lika, Mira Minga Jupi dhe Valentina Caci.
U mbushën tre vjet të trishtë prej aksidentit tragjik që mori jetën e dy të rinjve në lulen e moshës, këngëtarit Ergi Dini dhe shokut të tij Kejdi Halili, të dy sapo e kishin nisur kaluar pragun e 20 vjetorit të jetës. Dhimbja nuk rresht kurrën e kurrës. Zoti zgjodhi pranë vetes djemtë më të mirë!
Dashamir Dini me këtë rast kujton Ergin e tij.
ERGI DINI KUNDER AKSIDENTEVE.
Ka 3 vjet qe ditet e mija te percelluara nga malli jane nxi e janë ba muzgje.
Ka 3 vjet që rri i varur ne litarin e durimit, tuj vezhgu yjet qe bien nga qielli, me shpresë se njeri nga ata je Ti, që po kthehesh.
Ka 3 vjet qe Nana jote, e përhumbur nèn vellon e bardhë te një endrre të lashtë nënash përgatit një dasëm e pret një nuse…. që kurrë s’do të vijë.
Unë endem,e endem qiejve te verbër të netëve, per me mujt me gjet Yllin e shuar të Fatit Tand, e me ndez edhe nje herë me flaket e mallit…
Të hënë që shkoi u nda nga kjo jetë gazetarja e Radio Tiranës Natasha Këlliçi, e cila me familjen jeton prej dy dekadash në SHBA. Për të gjithë të afërmit, miqtë e kolegët Tasha ishte një Mike e Artë, nga ato që sot vështirë se gjenden. Ja si shkruan FabiolaLaço-Egro për Natasha Këlliçin në rrjetin social:
“E dashur Tasha sa shume na hidherove. Na ngrive buzeqeshjen ne fytyre. Shpresen qe optimizmi, kurajo e pamase, dashuria per njerezit e te afermit mund ta mbaje jeten gjalle.
Sa here qe takoheshim, ketu o matane oqeanit, thoshje: “amerikanet s’te lene te vdesesh..’ (doktoret ),
se me humor fshihje thjeshtesisht dashurine tende te pamase per familjen, Skifterin, Maldin, familjen e tij te bukur, nipçen, familjen e madhe ne Shqiperi, mikeshat e miqte qe s’i harroje kurre, punet e mbara e te mbrapshta te ketij vendi ku na ka rene koka, pra per jeten ashtu si ishte.
Flisnim shpesh e me shpesh ne whats up neteve te vona, e me batutat e tua te “kripura”, e ç’dramatizoje situaten e na plaste e qeshura 😉🤣
Nje intelektuale pa poza, nje grua nikoqire, personifikim i nje korçareje te vertete, nje nene e rralle, nje mike e cmuar per te gjithe moshat, po dhe nje nga aktivistet e para te levizjes se gruas, flamurtare e org” Ne dobi te gruas” me vokacion e perkushtim te admirueshem.
Si s’u ankove a u qave ndonjehere. Semundja e gjate s’te thyu, ste transformoi, ste humbi interesat. Dy jave perpara kerkove romanin e fundit te sapodale ne treg ne Tirane, qe s’arrite ta lexosh.
S’ke ikur, se s’mund te harrohesh kaq lehte. Ishte fat te te kishim mike, te kishim pjese te jetes tone , te na zbukuroje jeten e te na ngjyrosje diten 🙏
Do gjesh menyren e do na flasesh dhe nga lart . .
Maldi, Skifter, mos u ligeshtoni se keni pasur ne krah mamane e gruan e rralle qe ju ka dhene dashuri te pakufi.”
Sa grua e plotesuar!
Sa bukur qe ka qene pjese e shoqerise tone sepse e ka pasuruar!
Qofte e rehatuar zonja!
Respekte!