ej, poet, po i humb përditë shanset për të shijuar jetën

për të patur një ftesë nga një vend i huaj ku poetët mblidhen dhe lexojnë poezitë në fushën me diell dhe me flamingo në ligatinat vezulluese

e kam fjalën për humbëtirat ku poetët rëndom mblidhen dhe lenë mjekra si rufaijtë e shkretëtirave

dhe po të mendosh se të gjithë janë profesorë me nga dy tre universitete po duken më të butë e më të dashur se qingji i krishtlindjes

pastaj të kesh në tryezë ca delikatesa më shumë

se ty të pëlqejnë përfilljet

një sy i ri të të shikojë me vëmendje

një dorë e brydhët të bëjë një gjest që të fton në një kuturisje të krisur

po asgjë nuk ndodh se ti ke harruar si sigurohen shanset

dhe përditë e më tepër i jepesh ndijimeve të çuditshme që të sjellin gëzim

përmend vargje të mrekullueshëm nga borges e poe

nga paund dhe oden nga plath dhe brodskij

dhe kur shkon në bankë në postë kur shkon je me i hutuari dhe më koti

përgjigjesh tjetër për tjetër dhe bën gafa

aq sa mendon se je një injorant i fshehur

në shtëpi kanë nevoja praktike duhet thirrur hidrauliku prej kohësh nuk punon kompjuteri dy vatra gazi te stufa

po këto punë i ka marrë në dorë gruaja dhe pushtet absolut ka fituar

ti poet veç largohesh dy centimetra nga shtrati tre nga dhoma e fëmijëve katër nga kuzhina ku harrojnë të gatuajnë për ty dhe ia kanë varur menusë tënde të thjeshtë ke përfunduar i ikur

ndonëse je aty dhe pret të lirojnë dushin po dhe aty ke probleme se nuk të sjellin peshqir brekë kanatjere të lenë si fakir

më mirë ik dhe ti ikën del jashtë pa thënë se do të kthehesh nuk është më e nevojshme askush s’merret me ty sepse ti s’fiton asnjë kacidhe me ato që shkruan

je bërë i hutuar ecën në rrugë dhe këqyr me një pamje të sëmurë gjëra të vogla që s’i bëjnë përshtypje askujt

ikën e ikën si në përrallë po rruga nuk ka aventura është e rrezikshme rruga nuk ka vend për ty

ato kënde ku mund të rrihet janë zenë prej kohësh nga njerëz që kanë dështuar janë flakur si plehëra po makina e plehërave s’vjen t’i marrë ata megjithatë presin se ajo një ditë do të vijë patjetër t’i marrë

ik e ik me një varg lirik të shqiptuar nën qiej që vuajnë prej tuberkulozit zenë nga rrokaqiejt çjerrë e gjakosur qiejt e mikelanxhelos po të ngjallej sërish mikelanxhelo rrokaqiejt do t’i shembte për qiejt

kështu e kaloj në nju jork një poet i panjohur që s’ia varin as njerëzit e dështuar që i kanë zenë vendet me kohë

shpik e krijoj gati i çmendur në qytetin më mizor të botës që s’do t’ia dijë për këtë monolog po veç kërkon të më bëjë njeri të më shpëtojë njëherë e mirë nga poeti

një copë leckë të më japë në dorë dhe një shishe me kimikat për të pastruar xhamat e rrokaqiejve po qiej s’ka më dhe unë vuaj për qiej dhe kujtoj poetët

kthehem në errësirë në shtëpi po shtëpi s’ka më se nju jorku nuk fle s’gjen njeri në shtëpi dhe të merr malli për njerëzit

në nju jork s’ka natë për të fjetur se natën mund të jesh në punë po as mëngjes s’ka në nju jork se në mëngjes në punë mund të jesh

kështu që asnjë s’takohet me njëri- tjetrin dhe kjo është tamam kaosi që ka ardhur dhe s’është nevoja për një noe

noe s’ka nuk është i nevojshëm noe në nju jork sepse kaosi është i bukur më i bukur se harmonia e shpifur kur ishim të gjithë bashkë në mbrëmje shikonim  njëri – tjetrin dhe grindeshim dhe qeshnim dhe flinim pasi thoshim natën e mirë

kaosi është për mua se kam kohë të mendoj të krijoj të shqiptoj vargje të mrekullueshëm po kaosi s’është për mua se poezia vjen nga njeriu po ai mungon

mungon njeriu i dashur mungon dhe unë pres pres pres të vijë dikush të shfaqet qoftë dhe si fantazëm po nju jorku kursen

s’ka asgjë prej fryme se njeriu është diku tjetër dhe unë jam këtu