(Një monolog fiksion i frymëzuar nga ngjarje reale)

Përpara Disqeve të Arta** dhe kryetitujve…përpara lakuriqëve të natës*** dhe çmendurisë … kur ai ishte vetëm një djalosh dhe unë vetëm një vajzë që me të rashë në dashuri.

Ai nuk ishte legjendë kur e takova.

Ai ishte thjeshtë Ozzy.

Pak i humbur. Pak i zhurmshëm. Por i sjellshëm. Dhe imi.

Fundi i viteve ’60. Isha një mësuese e re, që ëndërroja për një jetë të qetë.

Pastaj erdhi Ozzy, me sy të zmadhuar, kokëkrisur, i paharrueshëm.

Ai nuk ishte ende i famshëm, por kishte diçka të tijën tek ai…

Diçka të egër që më frikësonte e më magjepste.

Një stuhi në pritje që të ndodhte.

U martuam në vitin 1971.

Ai ishte tashmë në turne me Black Sabbath, dhe unë qëndroja në hije,

duke u përpjekur të ndërtoja një shtëpi ndërsa bota kishte filluar të ulëriste emrin e tij.

Rritëm tre fëmijë së bashku.

Djali im, Elliot, që Ozzy e bëri të vetin.

Pastaj erdhën Jessica dhe Louis.

Ozzy i donte ata, besoj se i donte.

Por fama dhe lavdia nuk rrit familje.

Muzika, çmenduria, droga… e gëlltitën të tërin.

E pashë burrin me të cilin u martova të zhdukej, pak e nga pak, pjesë-pjesë.

Të qeshurat u shndërruan në heshtje.

Ngrohtësia u zbeh pas shisheve dhe dyerve të prapaskenaves.

Herë pas here, e shihja një shkëndijë të tij, Ozzy-n e vërtetë.

Ai që e bënte vajzën tonë të qeshte në tryezën e darkës.

Ai që kujdesej për bijtë tanë sikur të ishin të vetmet gjëra që kishin rëndësi.

Por ato momente ishin të shkurtra.

Dhe kaosi gjithmonë kthehej.

Edhe unë nuk isha perfekte.

Ndoshta nuk dija si të arrija dikë që nuk donte të shpëtohej.

Ndoshta qëndrova shumë gjatë në një shtëpi që tashmë ishte në flakë.

Në vitin 1982, i thamë lamtumirë njëri-tjetrit.

Qetësisht. Pa kryetituj. Pa skandale.

Isha një grua që dikur dashurohej pas një burri me gjithë shpirt e trup ta kishte të tijin ndërsa bota e kishte pretenduar të vetin.

Ai u bë një legjendë.

Princi i Errësirës.

Një emër i gdhendur në historinë e rokut.

Unë u ktheva në shkollë.

Në ditë të qeta dhe një zemër më të qetë.

Ndonjëherë, vonë natën, kur shtëpia është ende…

Mendoj për atë djalë nga Birminghami.

Ai që dikur m’i pëshpëriste ëndrrat nën dritat e rrugës.

Ai që më premtoi një jetë me muzikë, thjesht jo të llojit që prisja.

Nxënësit e mi nuk e mësuan kurrë se cilin dashuroja dikur.

Kurrë nuk ua tregova.

Disa gjëra janë të destinuara t’i mbeten së shkuarës,

jo sepse nuk ishin të vërteta,

por sepse ishin shumë të vërteta.

Unë e dashuroja atë përpara se ta dashuronte bota.

Dhe ndoshta… në një mënyrë të vogël, të harruar…

edhe ai më dashuroi .

Shënim: Ky është një monolog fiksion nga perspektiva i shkruar nga, gruaja e parë e , që reflekton marrëdhëniet e tyre përpara se të arrinte famën globale, duke u përzierë kujtimet personale me personin publik.

*THELMA RILEY – bashkëshortja e parë e Ozzy Osbourne – ikonës së heavy metal që u shua disa ditë më parë

** Termi “Golden Records” në kontekstin e Ozzy Osbourne ka të ngjarë t’i referohet albumeve të hershme klasike solo që e vendosën atë si një figurë të shquar në muzikën heavy metal pas largimit nga Black Sabbath. Këto albume, veçanërisht “Blizzard of Ozz” dhe “Diary of a Madman”, konsiderohen themelorë për karrierën e tij solo dhe paraqesin bashkëpunimet e tij me kitaristin Randy Rhoads.

***Në janar të vitit 1982, gjatë një koncerti në Des Moines, Iowa, Ozzy Osbourne  kafshoi kokën e një lakuriqi nate që gabimisht mendoi se ishte një lodër prej gome. Më vonë  deklaroi që besonte se lakuriqi i nates ishte loder dhe u habit kur e kuptoi se ishte i vërtetë. Ngjarja u bë ikonike, duke forcuar imazhin e tij si “Princi i Errësirës” dhe duke e detyruar Osbourne të vaksinohej kundër tërbimit.

Marrë nga muri i Mishel Koçiu