Nuk i lexoj dhe s’i përcjelli aq shumë opinionet, shkrimet dhe orvatjet e artikullshkruesve ose skribomaëve të përditëshem ditorë ose periodikë me perjashtim të ndonje autori  kulminant dhe ekselent.

Ndaj, pa dashur këtu të bëhem ndonjë superanalist, apo gjitholog i papërmbajtur, iracional dhe diletant: Le të me lejohet t´i thëm disa fjalë rreth deshmisë së ish zyrtarit të lartë amerikan, z. James Rubin në gjykatën speciale ne Den Hagë ne mrojtje te Hashim Thaçit dhe të luftëtare të tjere shqiptare atje, duke i respektuar idete dhe toprite e njohura elitare, doktrinare, strategjike, gjeopolitike dhe të tjera nga fusha ushtarake ose luftarake.

 Autorët ose artikullshkruesit e kësaj fushe dhe tematike komplekse, para se te merren me Thacin dhe Rubinin, duhet të njohin pikësëpari marëdhëniet ndërkombëtare, e me theks të posaçëm strategjinë dhe narrativën sublime dhe relevante të deshmisë së z. Rubin, e cila identifikon dhe interpreton trajektorën ushtarake dhe gjeopolitike nga këndvështrimi intelektual, profesional dhe intelegjent, me çka zatën e bën të këndshëm dhe të admiruar para opinionit shqiptar, e sidomos para lexuesve të kualifikuar dhe serioz z. James Rubin.

Ç’është e vërteta, Hashim Thaci njihe botërisht edhe si lider politik i UCK-së, apo???!!!

Se këndejmi, sipas Abraham Flexner, oficer kariere dhe diplomat i shquar izraelitë: “Ne mund t´i mposhtim ose argjesojme armiqt ose kundërshtarët tanë duke i bërë miq ata, apo duke e shtuar numrin e armiqve të tyre.  (…). “

U kuptua se idetë, konceptët, doktrinat ose teoritë e njohura ushtarake ose luftarake, ndodhën të varura dhe ndikura edhe nga shumë faktor të ndryshëm kolateral dhe multilateral.

Kjo do thotë se çështjet dhe aspektët e njohura intendante, komanduese, doktrinare, teorike, logjistike, konspirative, strategjike, konvencionale, politike dhe të tjera të luftërave të ndryshme me tepër iu përkasin sekretëve ose konfidencës së njojur ushtarake ose luftarake.

Ndërkohë që idetë, konceptët, doktrinat dhe teoritë moderne ose bashkohore mbi luftërat e ndryshme në kohë dhe hapësire, kanë filluar të aplikohën, zbatohën dhe të bëhen valide në shekullin XVIII (18)  dhe XIX (19) -me rastin e zbulimit dhe përdorimit të municionit ose armëve të zjarrta (pushkëve, topave, tanskëve etj.) si dhe të ngritjes ose promivimit të armatave ose ushtrive të mëdha dhe të fuqishme shtetrore dhe nacionale gjithandej kontinentit dhe globit tonë.

Duke i përfshitë ose nënkuptuar këtu edhe idetë, konceptët, doktrinat ose teoritë e njohura ushtarake ose luftarake të K. Von Klausewitzit, A. H Jomminit, L. Von Ranckes, Xh. Sorelit dhe të tjerëve së bashku me shtrirjen ose zgjerimin e luftërave të ndryshme nga niveli lokal ose rajonal (regjional), në nivel botëror ose interkontinental etj. E sidomos në shekullin XX (2O) kur ndodhën ose u zhvilluan edhe dy luftërat e mëdha botërore si pasojë e luftërave ose konfliktëve të ndryshme lokale, rajonale ose regjionale.

Aty i kemi edhe shkencat ose njohuritë e njohura ushtarake ose luftarake si: taktika dhe strategjia ushtarake ose luftarake, aftësia ose shkathtësia e njohur operative, morali, pèrvoja, tradita dhe historia e njohur ushtarake ose luftarake, gjeografia dhe topografia, teknika e njohur ushtarake ose luftarake, balistika, kibernetika, teknika dhe mekanika e përdorjes së eksplozivit dhe municionit luftarak ose ushtarak, doktrinën dhe teorinë e njohur civile ose qytetare, politikën, filozofinë, sociologjinë dhe psikologjinë e njohur ushtarake ose luftarake, andragogjinë, pedagogjinë dhe akademitë ushtarake, intendancën dhe prapavinë ushtarake ose luftarake, finansat, ekonominë dhe logjistikën ushtarake ose luftarake, mjekësinë (medicinën), epidemiologjinë, neuropsikiatrinë dhe kirurgjinë e njohur ushtarake ose luftarake, oftamologjinë ose otorinolaringologjinë, udhëheqjen politike dhe diplomatike në kohë lufte dhe paslufte, beletristiken etj.

Nisur nga faktorët e shumtë multidisiplinar që duhet cekur dhe trajtuar tek dëshmia e z. Rubin në Den Hagë, po mundohëm t´i ceku ose trajtoj vetëm disa që mund të jenë të përafërta ose anaoge me narrativen e z. Rubin:

E  para: Kryefjala, kallëxuesi, mesazhi ose porosia kyesore e deshmisë së z. Rubin ne Den Hagë, duhet profilizuar dhe sintetizuar në sfondin e  luftes çlirimtare dhe heroike e UÇK-s, e cila duhet pershendetur nga i madh e i vogël i popullit (kombit) dhe atdheut tonë, kudo ku ndodhën, dhe jo temat ataviste, folkloriste ose ose megalomane të pro & contra dëshmisë ose deklaratës së z. Rubin para trupit gjykues në Den Hage, ne nje kohe kur forca ose qarqe te errëta kontrarevolucionare, dogmatike, demegogjike, hipokrite, reaksionare dhe diabolike nga brenda dhe jashtë Kosovës, në vorbullën e luftërave të njohura speciale, psikologjike, subverzive, propagandistike dhe të tjera: Luftën e lavdishme dhe heroike të UÇK-s, mundohen të paraqesin ose prezantojnë si luftë hibride, guerile, kaçake, jokenvencionale, ataviste, fraxhile, hibride, heterogjene, inkompkte, joprofesionale etj.

Ndonëse, lufta e lartëpërmendur e UÇK-s, ishte luftë e organizuar, e pastër çlirimtare dhe konvencionale e një ushtrie, shteti dhe populli (kombi) të tërë-kundër një populli, shteti, regjimi dhe ushtrie të huaj pushtuese, kriminale dhe gjakatare, siç ishin shteti, regjimi dhe soldateska pushtuese, kriminale dhe gjakatare e Serbisë ose Millosheviçit, Vuçiçit dhe Daçiqit & Company në Kosovë dhe gjithandej!

Duke i nënkuptuar këtu edhe të drejtën hyjnore, natyrore, etnike, historike dhe gjeografike të UÇK-s dhe shqiptarëve në luftë kundër Serbisë pushtuese, kriminale dhe gjakatare

Është pra teza ose teoria e njohur serbe-kunder kauzalitetit dhe kulturës ushtarake, strategjike dhe politike te UCK-se,  si ideologji e përbashkët imperiale dhe kolonialiste e cila i shkon për shtati luftës së egër speciale dhe psikologjike brenda shqiptareve ose kosovareve shpirteshitur dhe kokebosh,  e cla si çdo fjalim i ashpër kundër palës tjetër antropologjike ose antropolitike (lexo: pala shqiptare), ka një tendencë të qartë për t’u transformuar, trafikuar (kontrabanduar)  dhe imponuar nga ana e saj si fakt ose realitet natyror ose ordinar ne konton e Serbise.

U mor vesh se pikëpamjet, idetë, teoritë, konceptët, idealet dhe vizionet e ndryshme mbi lirinë, drejtësine dhe barazinë, kanë pësuar ndryshime esenciale ose substanciale pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore.

Në kuadër të veprës së tij të papërfunduar me titull “fletore ose fletushkë rreth një morali të ri” e cila u botua pas vdekjës së tij (1983): Sartëri e mbështet, koncepton dhe anticipon alternativën e njohur mbi mundësinë e tejkalimit (kapërcimit) të luftërave ose konfliktëve të ndryshme burimore ose bazike në kuadër të mirëkuptimit dhe mirëbesimit të ndërsjelltë ose reciprok si çështje ose aspekte alternative, rekonstruktive, diakronike, determinante dhe paradigmatike. Por, kjo nuk ndodhi asokohe e sot.

 U mor vesh se në shtratin ose gjirin e madh të luftës ose konfliktit, njeriu, lideri ose politikani shqiptar, serb, turk, lindor ose ballkanik, i stisur, rimuar, tipizuar, valorizuar ose glorifikuar deri në “instancën e lartë të kultit të personalitetit, seriozitetit dhe kauzalitetit shtetror, nacional, historik, ushtarak etj.” (lexo: prirja ose deshira e pavetëdijshme dhe afektive për pranimin, akceptimin ose nënshtrimin e vërbër ose instiktiv ndaj gjërave, çështjeve, ngjarjeve ose zhvillimëve të vendosura në menyrë paraprake, paranormale, parapolitike, natyrore ose ordinare)-janë të prirë dhe vendosur deri në fund për zbatimin, përvetësimin dhe aplikimin e dhunës, propagandës dhe fuqisë së njohur pushtetmbajtese dhe politike si mjet dhe si qëllim. E sidomos aty dhe atëherë kur deshirat, vullneti ose qëllimet e individit bëhën pavetëdije individuale dhe kolektive.

Në këtë menyrë, edhe liria tehuajësohet, determinohet, paradigmatizohët, stigmatizohët dhe bëhët instrument i robërisë së tjetrit.

Morali origjinal ose autentik, sipas Sartrit, në radhè të parë është manifest, tundim, narracion ose shprehje e lirisë, autonomisë dhe pavarësisë objektive dhe subjektive të individit dhe kolektivitetit.

 E vërteta dhe ekzistenca individuale dhe kolektive, sipas tij, ndodhën në themel dhe funksion të lirisë, drejtësisë dhe barazisë së përgjithshme (globale) ose universale.

Ndaj, autoritetët e shtetit dhe pushtetit, në asnjë menyrë nuk guxojnë të bëhën ose shndërrohën në demon të popullit dhe idiot të familjes, sepse atëherë sipas Sartërit, “prapa dyerve të mbyllura”, do ngelin vetëm  të “vdekurit, harruarit dhe të pavarrosurit!”(….)

E dyta: Se këndcejmi, koncepti, formulimi, artikulimi dhe narrativa e dëshmisë së  bazuar dhe shumë kompetente të z. Rubin në Den Hagë, jo vetëm Hashim Thaçin si ish lider politik të UCK-së, por i nxerrë të pastër si loti, të gjithë komandantët dhe luftëtarët tjerë shqiptar si peshqit, të cilët edhe pse jetojnë dhe notojnë në ujëra të njelmëta dhe të  tharta, e ruajnë mishin e shijëshem dhe të këndshëm.

 Në të kundërten, nderi dhe morali në luftë, janë mashtrim dhe kontrabandë.

 Dokrtina dhe formula ushtarake dhe politike e shqiptarve- kundër formulave dhe doktrinave të egra serbo-militariste ndaj Kosovës ( shqiptarëve): Ishin ato që secilit popull (komb), shtett, apo etni, t´i mundësohet të zërë vendin e merituar që i takon në pajtim me natyrën, karakterin, dëshirat dhe aftësitë e tyre individuale dhe kolektive, të cilëve njëkohësisht u  sigurohen dhe garantohen liria dhe pavarësia shtetrore, nacionale, politike, teritoriale (gjegrafike), administraative ose juridike, si dhe mirëqenia e shtetit dhe shoqërisë si tërësi, ose kolektivitet-përmes një koncepti esencialist ose substancialist në kuptimin e qytetarit ose njeriut shqiptar si ‘cityoen’ ose ‘burgerosi të lartë dhe kompetentë’ i cili do duhej të ishte ai tek i cili do mund të pajtoheshin edhe dimensioni i veçantë personal, edhe dimensioni i përgjithshëm global ose kolektiv i qenies shoqërore,qytetare dhe politike.

Kjo mbase është një formulë e njohur shkencore ose politologjike ku pajtimi, mirëqenia dhe harmonia e preferuar midis popujve dhe shteteve, janë tërësishtë të mundshme.

 Dhe, kjo patjetër na shpie ose drejton drejt dyerve të qytetërimit modern, ku resurset ose burimet kryesore të cilat i ushqejnë mendjen, zemrën dhe shpirtin e tij thuhet se janë: kultura dhe civilizimi i njohur greko-romak, iluminizmi i madh i shekujve 17, 18 dhe 19, dhe solidariteti e moderniteti i njohur perëndimor i ngritur, krijuar dhe ndërtuar pas Luftës sè Parè dhe të Dytë Botërore.

Ndërkaq, ura lidhëse drejt qytetërimit të lartë perëndimorë përmes edukimit empirik, dialektik ose modernist, do duhej të ishin udhërrefyesi ose ylli ndriçues i ngadhënjimit të personalitetit (individualitetit) dhe i ndërtimit të botës së vlerave dhe kapitalit në dobi të kolektivitetit.

Vetëm duke u ngritur, avancuar ose kultivuar nëpërmjet edukimit, nderit, moralit, disiplinës dhe emancipimit modernist ose empirik, qeniet njerëzore (sidomos qeniet ose speciet politike) do mund të zotërojnë më shumë lumturi dhe efikasitet fatin e tyre jetësor, si dhe t’i mbarësojnë edhe fatet e të tjerëve.

 Vetëm përmes edukimi dhe emacimpimit temporal dhe empirik, individi dhe kolektiviteti ngjiten ose ngriten nga “tabulla rasa” dhe “ligjet” e pandryshuara natyrore ose ordinare-drejt vlerave dhe përparimit.

T’i pranosh tjetrit cilësinë e subjektit racional, kjo do thotë de jure dhe de facto të pranosh të drejtën e tij dhe tendën njëkohësisht për liri, perparim, arsimim ose edukim etj.

Kjo, pikërisht për faktin se arsimimi i mundëson njeriut të jetë ai që është: qenie që mendon, që flet, rezonon, rezymon, gjykon realisht e racionalisht dhe komunikon dhe merr vendime.

Një nga të drejtat bazike të secilit njeri, përveç lirisë, është edhe e drejta për të pasur mundësi intelektuale dhe profesionalr për ta fituar dhe mbrojtut atë liri.

 E treta: Samuel C. Corto, Paul J. Pieter, Milli, Mullinsky, Waschleri, Masariku dhe të tjerë, strategjinë e manaxhimit dhe konkurimit (konkurencës) i shohin, mbështesin, denfinojnë si një proces interaktivë, permanent, kontinuitivë, koniuktivë, komprehensivë, kontemplativë, komparativë dhe koperativë.

Ndërkaq, Igor Ansoff dhe studiues të tjerë, i quajnë ose paramendojnë si mekanizma ose instrumente mbrojtëse dhe garantuese nga befasia, lufta, konflikti, pasiguria etj.

 Një komunitet politik si Kosova definohet përmes refuzimit të luftës fizike dhe psikologjike si metodë e zgjidhjes së konflikteve, respektivisht, përmes metodave të njohura shkencore ose metodologjike të debatit ose diskutimit publik si mjete për zgjidhjen e konflikteve përmes të cilave arrihet deri tek vendimet e përbashkëta.

Është diskutimi ai që përbën unitetin dhe jetën e popullit (kombit), shtetit dhe pushtetit; është stili apo forma e debatit që krijon imazhin

Në luftën, kampionatin ose maratonën e njohur të lirisë dhe pavarësisë së gjithëmbarshme shtetrore, nacionale dhe politike: thonë se të urtit, të diturit dhe të mençurit, heronjt dhe inteletualët e vërtetë, ndoçën yllin e dritës se lirise individuale e kolektive, dhe shkëlqyen duke e braktisur idenë për t´u bërë “dikushi” ose “dikushat”mbi fatkeqsinë ose kurrizin e thyer ose lakuar të kombit dhe atdheut.

 Në këtë frymë,  mund t’i urojmë të urtit, trimit dhe të diturit jetë të gjatë dhe shumë suksese të reja në botën ose karrierën e tyre nën lutjet dhe sloganet e njohura: Qofshi gjithëmonë të lumtur, ballëlartë, faqebardhë si dhe me mendje të ndritura ose pjellore!

Ç’është e vërteta, vet politika është shkencë ose disiplinë e posaçme e shkencave politike, filozofike dhe tè tjera në kuptimin aksiologjik (“axios”- diçka me vlera, parime, narrativa dhe postulime të larta shkencore ose humaniste)  antropologjik (anthropos- njeriu ), metafizik dhe gneseologjiko-epistemologjik (dhunti, talent, narracion, mision, princip ose kriterium i njohur shkencor ose metologjik) i ndarjes ose klasifikimit (principium divisionis) të monizmit nga dualizmi dhe pluralizmi, të anës njerëzore ose antropologjike nga ana jonjerëzore ose antropomorfologjike dhe të tjera.

Ndaj, termi ose nocioni shkenca politike (koncpeti plural) patjetër çon (shpie) në diskursin e njohur shkencor ose metodologjik sipas të të cilit politologjisë ose shkencave politike (si njejës ose veçanti shkencore) iu mungon lënda ose materia e njohur bazike. Kështu që shkencat politike, janë të thirrura ose obliguara që t’i ndajnë dhe kërkojnë konceptët, nocionet, formulimet, idetë dhe teoritë e ndryshme shkencore ose metodologjike edhe tek shkencat ose disiplinat tjera shkencore dhe humaiste siç janë filozofia politike ose filozofia e politikës, sociologjia politike, psikologjia politike, antropologjia, episteomologjia, ontologjia, gneseologjia, lufta, populli (kombi), etnia, shteti, pushteti, historia, religjioni, utopia.

Duke i nënkuptuar këtu edhe ligjet, procesët dhe fenomenët e ndryshme shtetrore, nacionale, politike, historike, gjografike, ushtarake (luftarake), strategjike, gjeopolitike, konikturale, finansiare, ekonomike etj.

Termi ose nocioni i epistemologjisë ose gneseologjisë e kanë origjinën e tyre etimologjike nga greqishtja e vjetër “gnosis” dhe “episteme” ( njohuri ose dituri)

Mos harroni se politika dhe diplomacia, janë shkenca ose disciplina të posaçme të shkencave politike, filozofike dhe të tjera në kuptimin aksiologjik (“axios”- diçka me vlera dhe parime të larta), antropologjik (anthropos- njeriu ), metafizik dhe gneseologjiko-epistemologjik (dhunti, talent, narracion, mision, princip ose kriterium i njohur shkencor ose metologjik) i ndarjes ose klasifikimit (principium divisionis) të monizmit nga dualizmi dhe pluralizmi, të anës njerëzore ose antropologjike nga ana jonjerëzore ose antropomorfologjike etj.

Si vlerë madhore ose ambivalente e filozofisë politike moderne ose bashkkohore, pos tjerash është qartësimi, identifikimi, artikulimi, shquarja, artikulimi, procesimi dhe postulimi i ideve, teorive, konceptëve, definicionëve, nevojave, kërkesave, idealeve, interesave dhe vizionëve te përgjithshme individuale dhe kolektive në domenin ose kontekstin e njohur individual dhe kolektivë, si dhe postulimi i vlerave dhe parimeve ku gjithçka ngritët ose ndërtohet në të mirëm e njohur të njeriut, populit (kombit), shtetit dhe shoqërisë.

 Politologjia ose shkencat politike, janë shkenca shoqërore ose humaniste që i studiojnë dhe analizojnë politikën, shtetin, pushtetin, levizjet, procesët, diskurset, fenomenet, dukuritë, shfaqjet, trendet, tendecat ose manifestimet e ndryshme politike dhe ushtarake, mekanizmat ose institucionet e ndryshme shoqërore, qytetare, politike ose diplomatike, vlerat, parimet, konceptët, idetë, teoritë, akterët, gjegjësisht, liderët ose politikanët e ndryshëm dhe kështu me radhë.

 Ndonëse, edhe termi ose nocioni shkenca politike (koncpeti plural) patjetër çon (shpie) në diskursin dhe narrativin e njohur kontemplativ, komprehensiv, komplementar, suplementar ose epistemologjik, sipas të të cilit politologjisë ose shkencave politike (si njejës ose veçanti shkencore) iu mungon pra lënda ose materia e njohur bazike.

Kështu që shkencat politike, janë të thirrura ose obliguara që t’i ndajnë dhe kërkojnë konceptët, nocionet, formulimet, idetë dhe teoritë e ndryshme shkencore ose metodologjike edhe tek shkencat ose disiplinat tjera shkencore dhe humaiste siç janë filozofia politike ose filozofia e politikës, sociologjia politike, psikologjia politike, antropologjia, episteomologjia, ontologjia, gneseologjia, historia, religjioni etj.

Ndërkaq, thirrja ose etimologjia shkenca politike ose shkenca mbi politikën, i hapë ose zgjeron mundësitë dhe kompetencat e njohura shkencore, plurale dhe humaniste të politologjisë ose shkencave politike.

Të tjerat janë kakofoni, megalomani, injorancë dhe prepotencë “ushtarake dhe politike” të “profesor doktorëve” dhe “gjithologëve” ditorë ose periodik nga Kosova dhe jashtë saj, të cilët e “mbrojnë” fytyrën, nderin, moralin, karakterin, identitetin dhe diniitetin e vet, duke i turrur ose ndërsyer qent ose zagarët e ndryshem agjitues dhe propagandistik  here kunder njerit krah, here kunder krahut tjeter.