PRANIA YTE

Prania yte Barit i dha dritë si një meteor
S’mbeti njeri pa kthyer kokën drejt teje
Arom’e parfumit, fryma desh m’u mor
Drithm’e dashuris ëmbël m’rodhi në deje.

Më shtangën lëvizjet teksa heq xhubotin,
Lëshimi këndshëm i cantës mbi kolltuk.
Shtrëngon strecet, lehtë tërheq pulovrin
Mrekullisht mbi gjoks shalli rrëshket but.

————
IMAZH I LARGËT

Erdha sërish në “Juna Bar”
Kisha kohë pa u ulur këtu
Gjatë u bë që s’të kam parë.
Ku i kam të kaltërtit e tu?

Pranë meje u ule. Eh sikur!
Duart në të mijat shtrënguar.
Imazh i largët si rrinim dikur
S’gjej fjalë për ta përshkruar….

———–
PAPRITMAS

Oh sa papritmas m’u shfaqe!
Ndrisje e tëra plot shkëlqim.
Purpuri ndezur nëpër faqe
Syve u jepte dritë pambarim.

Aureol e flokve të dallgëzonte
Lehtas përmbi supet e brishtë.
Teksa mua keqas më ngacmonte
Dëshira si dikur t’i zë të t’i prish.

—————–
GËRSHETI

Më kujtohet eh, një gërshet!
Mes shpatullash plot bukuri.
Që lëkundej aq ëmbël lehtë,
Ishte vërtet një mrekulli….

Të ta shpleksja kisha dëshirë,
Me duart e mija të t’i ledhatoja,
Flokët e shdritshëm erë mirë.
Sa shumë desha, fort ëndërroja!

Të t’i derdhja supeve të brishtë,
Aty ëmbëlsisht të dallgëzonin
Plot rreze, si aureolë e fildishtë.
Të flija mbi to, mos më zgjonin.

——————–

E PËRHUMBUR

Thua të jetë
Rraskapitës apo i mundimshëm
Kërkimi i kohës së humbur?
Jo një herë më ke pyetur.
Dhe ta kam dhënë
Përgjigjen e duhur gjithnjë.
Kurse ti si një fije bari
Ke heshtur.
Jo që s’më ke thënë kurrgjë,
Por ke mbetur e përhumbur.
Nuk e di në cfarë mendimesh.
Edhe pse e din mirë
Dhe e njeh
Dobësinë time
Që nuk të duroj
Aspak
Kaq të mbyllur e të largët.

——-

TË MË FALËSH

Tashmë që ke humbur gjithcka
Tashmë që nuk ke më asgjë
Ti më thua:
“C’mund të bësh ti për mua?”
E c’mund të bëj unë për ty!?
Zjarri që ti dhe unë kemi në shpirt
Përcëllon.
Ai nuk do të shuhet kurrë
I tilli do të mbetet
Edhe nëse na zhysin,
Në thellësi oqeanike.
Por ti ende vijon të më thuash:
“C’mund të bësh ti për mua?”
Nuk e kam të vështirë përgjigjem
Absolutisht jo.
Për ty do të bëja,
Atë që ti nuk do të mund ta bësh
E ke të pamundur
Nuk e bën dot për mua:
Pra të më falësh.
Dhe vetëm ti e di përse.

———

ENDE…

Hyra në të gjitha baret sonte,
Ku kemi pas ndenjur bashkë.
Dhe pse zemra fort ma donte
Asgjëkundi, jo jo nuk të pashë.

Eh, më njohën disa kamarierë,
Një barmen erdhi më përqafoj
Ktheu me mua një gotë verë.
Dhe unë s’di përse ende të kërkoj.

———–

KUR BIE SHI

Nuk e kuptoj jo dhe ende nuk e di
Më hanë gishtrinjtë penda më vlon,
Sa herë në Tiranë nis të bjerë shi,
Ritmi tij kujtimet e fjetura m’i zgjon.

Një përparse e zezë me jak të bardhë
Krela të verdhë që supeve dallgëzojnë.
Nga rrug’e Dibrës do jetë duke ardh
Ndën streh pres, ulluqet gurgullojnë…

————

ASGJË

Dashurin?

Po, po dashurin.

Asnjëri per nesh.

As unë

Dhe as ti

Nuk e ka marrë

Atë mjaftueshëm.

“Po”-të e mija

Si rrebeshi

I një shiu vjeshte

Rrëmbimshëm

E papushim

U derdhën rrugëve.

Dhe lanë aty

Pellgje me kërkesa.

“Jo”-të e tua

Mbuluan

Gjithë botën

Dhe e mbushën

Me depo refuzimesh.

Dhe ne patëm menduar

Se nisëm të jetojmë

Vetëm pasi

Kishim parë ëndrrën.

Por nuk kishim parë

Absolutisht asgjë.

Unë isha

Ai gjithcka

Kishte mbetur

Mes nesh.

Kurse ti

Ishe asgjëja

E asaj

Që nuk kishte

Ndodhur kurrë.

———

TAKIM

Hutuar krejt mbete si një gjimnaziste

Që s’ka mësuar e nuk thotë dot një fjalë.

Të vërtetën më thuaj, vallë ae prisje?

Pas kaq vitesh të gjendeshim përballë.

Fare nuk flet. Po përse hesht si sfinksi?

Që jemi dashur shumë, të gjithë e din.

Dhe pse dashuria jonë s’pati rrënjë lisi

Atë se rrëzoi dot as tufan edhe as suferin.