SOT E GJITHMONË

Dita vjen me hidhërime
Na merr me vete e na gërryen
Trurin zemrën na kafshon
E lot derdh si krokodili

Shpresa na shoqëron kuluareve
Ku s’duam të takohemi as me veten
Dëshirat ëndrrat ankthi
Na pështillen rreth qafe
Si gjarpëri mbret i frikës
Me gjakftohtësi dhembjen na dhuron

Shpresa na mban gaditur
Në bregun tjetër na pret ëndrra
Që ende s’e kemi parë

Mërgimi na merr pas vetes
Detit të mallit na përmbyt
E na nxjerr në breg mbuluar me dhëmbje…
Për të ecur vertikalisht
Oqeaneve të sfidës

Jetën duhet jetuar
Deri në indet më të imëta
Se edhe heshtja ka të keqen e saj…
Mbrenda damarëve të trazuar
Në rrufe shndërrohet dëshprimi
Që as s’na le as s’na mbyt

Në gurë që na zënë priten
Na shndërron besimin e optimizmin
Për t’i lënë peng së ardhmes që s’e njohim

KËTU
Këtu njerëzit ende lëvizin
Duke u shoqëruar me shpresën

Nën qiellin e porsaliruar
Nuk shoh asnjë dritë
Asnjë yll t’ua shndrisë rrugën

Unë eci nën dritën e llambës së vajgurit
Territ për ta mundur i bëj roje vetes

Nga trishtimet që m’i fal nata
Loti ma lan fytyrën e mërzitur

OMBRELA
Para mjegullës e furisë
Mbrohem fort me ombrelë
Vrapoj rrugës

Deri te shikimi i pastër
E rrotulloj dhe e rrotulloj
Të ma ruajë syrin nga verbimi
I të reshurave miqësore
Pranoj se jam vonuar
Ta shpëtoj pëllumbin
Që me recitonte simfoninë e paqes

Ma ndillte dritën e shpresën
Si kenell e ëmbël apo e hidhet
Do t’ i numroj yjet aty ku jam