Regjisori francez Nicolas Philibert merr Ariun e Artë nga presidentja e jurisë, Kristen Stewart.

Çmimi i madh i jurisë Ariu i Argjendtë për “Roter Himmel” (fire) nga regjisori gjerman Christian Petzold

VOAL- “Siç e dini, njerëzit më të çmendur nuk janë ata që ne mendojmë se janë.” Në skenën e Berlinales thotë disa fjalë dhe e mbyll me këto regjisori francez Nicholas Philibert, i cili fitoi Ariun e Artë 2023 me “Sur l’Adamant”.

Çmimet më të rëndësishme iu dorëzuan më pas Philippe Garrel, Ariu i Argjendtë për regjinë e “Le Grand Chariot”. Vogëlus Sofia Otero, 8 vjeç, fituesja më e re në historinë e Berlinales, Ariu i Argjendtë për aktoren më të mirë për interpretimin e saj në “20,000 specie de abejas” të regjisorit bask Estibaliz Urresola Solaguren.

Dhe “Roter Himmel” nga regjisori gjerman Christian Petzold, i cili fitoi Çmimin e Madh të Jurisë Ariu i Argjendtë. Ariu i Argjendtë për aktoren më të mirë në rol dytësor shkoi për austriaken Thea Ehre, për filmin “Fundi i natës” të regjisorit Christoph Hochhaeuser.

Në kategorinë e filmit të shkurtër, Ariu i Artë shkoi për filmin francez “Les Chenilles” të regjisorëve Michelle dhe Noel Kersewany. Ndërsa çmimi i dokumentarit të Berlinales është për “El eco” të meksikanes Tatiana Huezo.

Dokumentari “Sur l’Adamant”

“Sur l’Adamant” është një dokumentar i fokusuar pikërisht në Adamant, një qendër e veçantë e veçantë e kujdesit ditor e ndërtuar mbi një strukturë lundruese, një maune sugjestive prej druri e vendosur në zemër të Parisit, pikërisht në Seine. Një anije që mirëpret, si një lloj klubi joekskluziv, të gjithë ata që vuajnë nga çrregullime mendore. Këtu këta njerëz ndiqen, kujdesen dhe ndihmohen, por në një mënyrë krejtësisht të natyrshme për të gjetur një mbështetje. Me pak fjalë, në maune secili bën çfarë të dojë dhe jep kontributin e tij personal në masën e çmendurisë së tij. Pas një kohe, ata që e shikojnë dokumentarin e shohin krejt të natyrshme që ata që vizatojnë dhe pikturojnë të ndjejnë në një moment rimishërimin e Van Gogh-ut dhe ata që e duan citatin e kinemasë, ndoshta në mënyrë të papërshtatshme, Wenders dhe Fellini.

“Unë u përpoqa të kthej imazhin e njerëzve që shpesh diskriminohen dhe stigmatizohen”, tha më vonë Philibert, duke lexuar disa rreshta në anglisht, duke theksuar krenarinë e tij që fitoi një dokumentar. Edhe nëse nuk mund të identifikohemi me ta, vazhdoi ai, “mund të gjejmë një humanizëm të përbashkët, ndjenjën e të qenit pjesë e së njëjtës botë”.

Kush është Nicolas Philibert

Nicolas Philibert, i lindur në vitin 1951, është më i njohur për “Të jesh dhe të kesh”, një dokumentar i vitit 2002 i cili filmoi një shkollë rurale pranë Masivit Qendror Francez (Saint-Étienne-sur-Usson). Dhe kjo në periudhën nga dhjetori 2000 deri në qershor 2001. Protagonistë janë trembëdhjetë fëmijë, nga katër deri në trembëdhjetë vjeç, të mbledhur rreth figurës karizmatike të një mësuesi afër pensionit. Bota fshatare me kulturën e saj, ritmet e saj dhe jetën normale shkollore, bisedat e mësuesit me prindërit dhe nxënësit, me pak fjalë, gjithçka e zakonshme që ndodh në një shkollë bëhet e jashtëzakonshme në të vetmin vështrim në dukje aseptik të Nicolas Philibert. rsi-eb