Serbët duket se janë tërbuar nga mungesa e Shaqirit. Ata mesa duket kishin bërë gati ofendimet ndaj shqiptarit për ndeshjen e sotme të vlefshme për Ligën e Kampionëve.
Ndërkaq, së fundmi mediat serbe kanë shkuar një artikull për 27-vjeçarin, ku tregohet se ata janë shpëtimtarët e Shaqirit. Kjo nisur sipas tyre nga një deformim në këmbën e djathtë të mesfushorit, në kohën kur ai lindi. Gjithmonë referuar mediave serbe, Shaqiri ishte kuruar në Serbi, ndaj e quajnë të pafalshme se si ai shfrytëzon çdo rast për t’i provokuar.
“Shaqiri ishte me një deformim të lindur të këmbës së djathtë, këmbët e tij u kthyen nga brenda për shkak të mungesës së hapësirës në stomakun e nënës së tij dhe menjëherë pas lindjes, ai u dërgua nga Gjilani në Vranjë dhe pastaj në Beograd në Tirshov, ku ai u trajtua nga mjeku ynë i famshëm me një metodë rovolucionare, një ekspert për deformime të tilla. Është e pafalshme sesi Shaqiri shfrytëzon çdo rast për të na provokuar, ndërkohë që na ka borxh gjithçka”, shkruhet në artikull.
Ndërkohë që të gjithë kërkojnë gjurmë të fubollistit të zhdukur dy ditë më parë, Emiliano Sala ish- e dashura e tij Berenice Schkair hedh akuza të forta në lidhje me aksidentin.
“E pabesueshme që ndërprenë kërkimet pikërisht në momentin që u gjendën të dhënat e para. Hetoni mbi mafjen e futbollit sepse nuk besoj se është një aksident”- shkruan në Twitter Berenice Schkair.
“Nuk mund ta heq mendjen nga ty, Emi. Jeta ndryshon brenda pak sekondash, jemi thjesht pluhur në Univers. Pse i ndodhin gjëra të tilla një mashkulli kështu si ty, plot projekte dhe me një të ardhme të ndritur. Ju lutem mos ndaloni, hetoni më shumë rreth kësaj çështje. Nuk besoj se i kanë ndërprerë hetimet për shkak të kohës së keqe.
Kujtojmë që avioni me të cilin fluturonte sulmuesi argjentinas me origjinë italiane i Cardiff City u zhduk nga radari ndërsa po udhëtonte nga Nantes drejt kryeqytetit të Uellsit dy ditë më parë. Në bordin e Piper Malibu dyshohet se ishte vetëm sulmuesi 28-vjeçar dhe piloti.
Emiliano Sala u ka dërguar një mesazh zanor miqve të tij, pak para se të zhdukej aeroplani në të cilin ndodhej mbi Kanalin Anglez (La Manche) të hënën mbrëma.
Futbollisti i porsatransferuar i Cardiff Cityt dyshohet ta ketë humbur jetën, pasi aeroplani ka dalë nga radari në veri të Alderney në Les Casquets, rreth orës 20:23 të të hënës, vetëm një orë pas nisjes nga aeroporti Atlantique i Nantes. Aeroplani i vogël Piper PA-46 Malibu ishte nisur për në Cardiff, ku duhej të vazhdonte karriera e sulmuesit argjentinas.
Faqja argjentinase, Ole.com.ar, e ka publikuar një audio mesazh, i cili thuhej se është dërguar në një grup në WhatsApp të përbërë nga miqtë dhe shokët e 28-vjeçarit. “Përshëndetje vëllezër të vegjël, si jeni njerëz të krisur? Vëlla, jam vërtet i lodhur, isha këtu në Nantes duke bërë gjëra, gjëra, gjëra dhe gjëra, dhe nuk po ndalen kurrë, nuk ndalen, nuk ndalen”.
“Jam në një aeroplan që duket se po shkatërrohet dhe po shkoj në Cardiff, çmenduri, nesër veç fillojmë, kurse pasdite nisim stërvitjen, djema, në ekipin tim të ri”, ka thënë fillimisht ai.
Ndërsa më pas, siç transmeton Daily Mail, Sala ka thënë: “Si jeni njerëz, krejt mirë? Nëse nuk merrni ndonjë lajm nga unë brenda një ore e gjysmë, nuk e di nëse duhet ta dërgoni dikë të më gjejë… Sa shumë kam frikë!”.
Sala ishte dërguar në aeroport nga miku i tij, mbrojtësi i Nantes Nicolas Pallois, të cilit i kishte thënë edhe para nisjes se kishte frikë nga ai udhëtim. Me të njëjtin aeroplan, sulmuesi kishte udhëtuar nga Cardiffi në Francë të dielën dhe ishte ankuar për pasiguri.
Porsa kishte hipur në aeroplan për t’u kthyer në Angli, futbollisti u kishte shkruar shokëve të tij se aeroplani bënte zhurma të çuditshme. Policia e Guernseyt i ka gjetur disa objekte që lundronin mbi ujë, mirëpo nuk ka arritur të konfirmojë nëse kanë qenë nga ai aeroplan. Në ndërkohë, ekipet e kërkim-shpëtimit mbrëmjen e së martës i kanë pezulluar kërkimet, të cilat do t’i rifillojnë sot në mëngjes.
Ylli portugez i Real Madridit, Cristiano Ronaldo, e ka pranuar fajin gjatë seancës gjyqësore në Gjykatën Provinciale të Madridit sot, ku u akuzua për evazion fiskal gjatë kohës sa ishte lojtar i Real Madridit.
Portugezi u paraqitet para trupit gjykues sot dhe u përball me akuzat më falsifikim të të dhënave për përfitimet financiare nga shitja e të drejtave të imazhit. Gjykata mori vendim për ta dënuar me dy vjet burg me kusht dhe gjobë prej 19 milionë eurosh për portugezin, transmeton Gazeta Express.
Në vitin 2017, Ronaldo kishte thënë se ai nuk kishte tentuar kurrë t’i shmanget pagimit të taksave për përfitimet financiare të tij.
Megjithatë, ai u akuzua nga një prokuror i shtetit për katër falsifikime të të dhënave financiare gjatë viteve 2011-2014. Prokurori bëri të ditur se Ronaldo i ka fshehur 14.7 milionë euro përmes kompanive jashtë Spanjës.
Akuzat nuk i përfshijnë pagat që ai i ka marrë nga Real Madridi qysh nga transferimi i tij në vitin 2009 nga Real Madridi.
Në Spanjë, gjyqtarët shqiptojnë dënim prej 2 vjetësh burg për personat që e shkelin ligjin për herë të parë. Ronaldo nuk do ta vuajë këtë periudhë dënimi me burg, pasi që kishte arritur marrëveshje për ta paguar një gjobë prej 19 milionë eurosh.
33-vjeçarit i ishte ofruar të merrte pjesë në këtë seancë gjyqësore përmes një lidhjeje me kamerë nga Italia, mirëpo ai preferoi të shkonte në Madrid, përkundër që mbrëmë kishte qenë i përfshirë në ndeshjen e Juventusit kundër Chievos. /Gazeta Express/
30 maj 1990. Shqipëria përballej me Islandën, në ndeshjen e parë për kualifikueset e Europianit 1992. Ishte koha kur bota e futbollit po përjetonte edhe emocionet e fillimit të Kupës së Botës, “Italia ‘90”. Por ishte edhe koha kur në vendin tonë po frynte era e ndryshimeve të mëdha politike. Nën drejtimin e Bejkush Birçes, Kombëtarja shqiptare e Futbollit niset dy ditë para drejt kryeqyteti islandez për ndeshjen e parë, që ishte planifikuar të luhej në stadiumin “Laugardalsvollur” të Rejkjavikut , e vlefshme për Euro 1992. Gjyqtar ishte një britanik, Fred McKnight. Udhëtimi transit.
Arrestimet e të gjithë lojtarëve në Londër
Kuqezinjtë ndalen në Londër dhe po bëheshin gati për të kapur avionin, që nisej drejt kryeqytetit të Islandës. Aeroporti i Londrës, shumë më modern, ndryshe nga ai shqiptar, kishte edhe dyqane, dhe afronte mallra luksi që nuk njiheshin në vendin tonë. Në pritje të avionit, lojtarët i marrin leje stafit drejtues për të vizituar dyqanet, me qëllim të blinin ndonjë gjë të lirë, me ato pak dieta që kishin marrë nga shteti. Për një vend si Shqipëria e varfër, futbollistët e Kombëtares ndiheshin me fat, sepse dalja jashtë kufijve të izoluar në kohën e regjimit komunist, ishte një luks për pak vetë, që duhej shfrytëzuar. Bashkë me udhëtimin e ekipit A, ishte edhe ekipi Kombëtar U-21, që do të luante gjithashtu një ditë para ndaj Islandës.
Në dyqanet e aeroportit futen edhe ata. Pas daljes, vjen avioni dhe ekipet sistemohen. “Në momentin që po bëheshin gati dhe avioni do të nisej, ndodh ajo që nuk pritej,” – thotë në rrëfimin e tij për “Albanian Free Press”, Bejkush Birçe. – “Policia e aeroportit ngjitet në avion dhe jep urdhër që delegacioni shqiptar i futbollit të zbresë poshtë. Ndërkohë avioni nuk mund të priste. Ndeshja gjithashtu nuk priste. Por i jepet urdhër që avioni të vazhdojë udhëtimin dhe ne duhet të zbrisnim të gjithë,” –thotë Birçe. – “Na komunikohet neve si staf drejtues se në ambientet e dyqanit, përmes kamerave të sigurisë është konstatuar një vjedhje dhe si pasojë do të arrestohen të gjithë ata që ishin brenda, derisa të kapen autorët. Përpjekjet për t’i bindur ishin të kota. Na u tha se vetëm stafi, që qëndroi jashtë nuk do të arrestohet dhe ai mund të niset drejt Islandës. Kështu, i tërë ekipi që unë drejtoja dhe lojtarët e U-21 përfunduan në qeli. Ishim para një skandali. Si mund të nisesha vetëm me ndihmësin tim, mjekun dhe pa ekipin, drejt Islandës?,” thotë Birçe.
Rreziku i anulimit të ndeshjes dhe frika
Mjeku Lluka Heqimi, pjesë e stafit tim i cili dinte anglisht, ishte i vetmi që merrej vesh me autoritetet angleze. “Vendosëm të qëndronim në Londër deri, në pritje. Të gjithë lojtarët në qeli, për hetimin e vjedhjes, ne si staf e kaluam natën dhe fjetëm jashtë. Të alarmuar! A do të luhej ndeshja? Ne kishim para vetëm për avionin e parë. Të nesërmen avionin e radhës, me çfarë do ta paguanim? Po në Shqipëri kur të ktheheshim, si do të justifikohemi para autoriteteve, pasi nuk të falnin në raste të tilla?”, kujton më tej Birçe. Nga fakti se bëhej fjalë për ekipin Kombëtar, lajmi u përhap me shpejtësi në mediat britanike e më pas në ato të Islandës, në një kohë kur autoritetet islandeze kishin dalë në aeroport në pritje të Kombëtares shqiptare. Për shkak të kohës, në Shqipëri lajmi u censurua. – “Të gjithat mediat islandeze ishin hapur me lajmin se lojtarët e Kombëtares së Shqipërisë janë arrestuar dhe ndeshja vihej në rrezik. Në rast se ajo nuk do të luhej, Shqipëria rrezikonte të dënohej edhe nga UEFA dhe FIFA, sipas rregullores, me përjashtim. Por ky skandal nuk do të kapërdihej lehtë në Shqipëri, nga autoritetet e larta komuniste të kohës. Unë dhe stafi i trembeshim ndëshkimit, madje kishim humbur shpresat se do të mund të dilnim nga kjo situatë.”
Mbërritja në Islandë, falë dashamirësisë së kundërshtarit
Të nesërmen, pas hetimeve, autoritetet angleze kishin zbuluar përmes kamerave dhe marrjes në pyetje se cilët ishin dy lojtarët e Kombëtares sonë, për të cilët Birçe thotë se për shkak të etikës nuk ka dëshirë t’iu tregojë emrat e tyre. – “Ata mbi ngjarjen nisur nga rëndësia që kishte ekipi, komunikuan me autoritetet më të larta britanike. Çështja u bë edhe diplomatike. Duket se u lidhën edhe me autoritetet shqiptare, por mesa di unë ka luajtur Islanda një rol vendimtar për ta zgjidhur paqësisht këtë çështje delikate. Islandezët bënë të pamundurën që skuadra Kombëtare e Shqipërisë të nesërmen të nisej e plotë dhe madje morën përsipër edhe shpenzimet e udhëtimit. Kështu u bë. Edhe ata që u gjetën fajtorë nga autoritet angleze u lanë të lirë dhe u dënuam thjesht me një gjobë sa për të “respektuar” ligjin, që më duket, me sa kujtoi edhe ajo u pagua nga Islanda. Kështu u nisëm të nesërmen pasdite, por askush nuk mendonte më për ndeshjen, që edhe pse çuditërisht luajtëm mirë, e humbën 2-0. Megjithatë islandezët kishin dalë dhe na pritën mjaft mirë në aeroport, edhe pas ndeshjes, na përcollën me shumë dashamirësi. Çdo gjë shkoi mirë dhe ne u kthyem në Tiranë.”
Dënimet e 6 futbollistëve në Tiranë, Birçe mbetet trajner
Pas kthimit në Shqipëri, Bejkush Birçe dhe stafi i tij u thirrën menjëherë në Federatë dhe në ministrinë përkatëse. – “Lajmi ishte marrë vesh nga autoritetet. Fat ishte se pavarësisht skandalit ne ia dolëm mbanë, ngaqë shkuam të nesërmen të plotë dhe ndeshja u zhvillua. Gjysma e së keqes. M’u desh të justifikohesha, se gjithçka ishte një ngjarje spontane. Pas një analize të gjatë, nisur nga koha e ndryshimeve kur ndëshkimet për fat nuk ishin më aq të ashpra, si masë gjashtë futbollistë u përjashtuan nga ekipi Kombëtar.
Dy lojtarë që u përfshinë në vjedhje u përjashtuan dhe po ashtu për një afat 6-mujor edhe katër të tjerë, të cilët ishin pranë tyre dhe në dijeni.” Por për fatin e mirë të lojtarëve të ndëshkuar, regjimi ra disa muaj më vonë dhe ata u falën për të vazhduar karrierën si futbollistë dhe të riktheheshin edhe si pjesë e Kombëtares Shqiptare të Futbollit. – “Edhe pse ngjarja kapërceu dhe unë vazhdova të isha trajner, ky ishte ndoshta momenti më i vështirë në karrierën time. Rrezikova të futesha në historinë e futbollit botëror, si trajner i parë që do të shkonte në një vend tjetër, pa lojtarët që rrugës i kishin përfunduar të gjithë në qeli,” mbyll rrëfimin ekskluziv për “Albanian Free Press”, ish-trajneri i mirënjohur, Bejkush Birçe.
Në një grup ku bënin pjesë ekipe me emër, si Franca, Spanja, Çekosllovakia, Shqipëria e mbyll në vend të fundit, por ishin vite të vështira, kohë kur futbollistët tanë ndodhte që të mos ktheheshin më me ekipin në atdhe. Si për ironi, me gol të Eduart Abazit fitorja e vetme u shënua pikërisht ndaj Islandës, në ndeshjen e 26 majit 1991, në mitikun “Qemal Stafa” dhe në grup kualifikohet vetëm Franca.
Ndeshjet kualifikuese “Euro 1992”
Islandë-Shqipëri 2-0
Shënues: Gudjohnsen 41’, Edvaldsson 82’
Islanda: Kristinsson, Bergsson, S. Jonsson, T Orlygsson (Janson 46’), Gretarsson, Ormslev, Gudjohnsen, Thórdarson, Petursson, Torfason ( O. Orlygsson 66), Edvaldsson. Trajner: Bo Johansson
Çelsi duket se e ka gati ofertën prej 5 milionë paund për të marrë shqiptarin Arbër Zeneli. “Daily Mail” raporton se ylli shqiptar do të monitorohet këtë fundjavë nga klubi anglez, në ndeshjen e tij kundër Ajaxit.
23-vjeçari shqiptar ka zgjuar interesin e gjigantëve të Çelsit dhe pëlqehet nga trajneri Sarri. Zeneli aktualisht është pjesë e Herenvenit në Holandë, teksa po kalon një moment mjaft të mirë.
Në verë përfundon dhe kontrata e yllit shqiptar, i cili më pas është i lirë për të lëvizur në drejtim të klubit të madh.
Thuhet se drejtuesit e Çelsit janë impresionuar me performancën e tij këtë sezon dhe janë të gatshëm të paguajnë 5 milionë paund për shërbimet e 23-vjeçarit.
Panajot Pano (7 Mars, 1939 në Durrës — 19 janar, 2010 në Jacksonville, Florida, ShBA) ishte futbollist shqiptar dhe mbahet si një legjendë në futbollin shqiptar.
E fillon karrierën e tij sportive me 12 vjeç në skuadrën e të rinjve të SK Tirana si portier. Më vonë në vitin 1959 mbasi emërohet në ushtri luan për skuadrën e KF Partizani si sulmues. Me këtë lojtar në gjirin e tij KF Partizani fiton katër herë kampionatin kombëtar dhe pesë herë kupën e Republikës. Panajot Pano luajti 25 herë për skuadrën kombëtare. Në vitin 1970 skuadra kombëtare fiton kupën e Ballkanit. Mbas vitit 1975 ai stërviti si trajner ekipin kombëtar dhe atë të të rinjve të KF Partizani.
I pajisur me një teknikë të përsosur driblimi, ai ishte një nga lojtarët më të mirë të kombëtares së futbollit. Në vitin 2003 me rastin e jubileut të UEFA-s u zgjodh si lojtari më i mirë i të gjitha kohërave nga Federata Shqiptare e Futbollit [1].
Më 27 prill 2005 merr titullin “Mjeshtër i Madh i Punës”, akorduar nga Presidenti i Republikës Alfred Moisiu. Ai vdiq me 19 janar të vitit 2010 në Jacksonville, Florida, SHBA nga një atak kardiak.
Suksese
Panajot Pano është dekoruar nga Presidenti i Shqipërisë Bamir Topi me titullin më të larte : Nderi i Kombit. I njohur si Legjenda e futbollit shqiptar, ai është i pari sportist që merr titullin Nderi i Kombit
Panajot Pano duke marre titullin Mjeshtër i Madh i Punës nga Fatos Nano
katër herë kampion kombëtar me skuadrën KF Partizani
pesë herë fitues i kupës së Republikës me skuadrën KF Partizani
fitues i kupës së Ballkanit më 1970 me skuadrën kombëtare
UASHINGTON – Në shenjë kujtimi për legjendën e boksit dhe kampionit Muhammed Ali, aeroporti ndërkombëtarë në Louisville, merr emrin e tij.
Bordi drejtues i aeroportit në Louisville, në shtetin federal të SHBA-së Kentacky mbrëmë miratoi vendimin e riemërimit të aeroportit.
Emri i ri zyrtar i aeroportit ndërkombëtar në Louisville është “Muhammed Ali”, kurse emërimi i tij i koduar edhe më tej do të mbetet SDF.
Ish-kampioni i trefishtë botëror në kategorinë e rëndë Muhammed Ali ndërroi jetë në 6 qershor të vitit 2016 pas një lufte disa vjeçare me sëmundjen e parkinsonit.
Kryebashkiaku i Louisville, Greg Fischer, tha se Muhammed Ali kishte vetëm një qytet të lindjes dhe “për fat të mirë ky ishte Louisville”.
“Ali është një nga njerëzit më të njohur që ka shëtitur botën dhe trashëgimia e tij sportive dhe humanitare është inspirim për miliarda njerëz”, ka thënë Fischer. aa
Muhammad Ali (sq: Muhamed Ali, i lindur Cassius Marcellus Clay, Jr. më 17 janar 1942 në Louisville, ShBA – 3 qershor 2016) ishte një boksier profesional amerikan, ai konsiderohet si një ndër boksierët më të mëdhejnë në kategorinë e rëndë. Një figurë kontroverze gjatë fillimit të karrierës, Ali është sot i njohur jo vetëm për aftësitë e tija në ring por edhe për vlerat që ai mbështeti: lirinë fetare dhe drejtësinë racore. Konsiderohet një ndër figurat më të njohura të sportit në 100 vitet e fundit. Vetëm në moshën 22 vjeçare arriti të bëhej kampion i botës në peshat e rënda, në vitin 1964 duke fituar ndaj Sonny Listonit.[1] Pak pas asaj ndeshjeje ai u konvertua në Islam.
Ai ishte aktiv prej vitit 1960 deri 1967 dhe prej 1970 deri 1981. Gjatë karrierës arriti të bëhet boksieri më i mirë në kategorinë e tij dhe llogaritur sipas pikëve është boksieri më i mirë i të gjitha kohërave me 1,971 pikë. Nga 61 ndeshje boksi ai ka arritur 56 fitore (36 me nokaut) dhe 5 humbje. Muhammad Ali ndërroi jetë në një spital të Arizonas në 3 qershor 2016.[2]
Kalimi në Islam
Pas ndeshjes më 25 shkurt të vitit 1964 me boksierin Sonny Liston në kategorinë e rëndë për Titullin Botërorë gjer në atë kohë i njohuri Cassius Clay e ndërroi emrin e tij fillimisht në Muhammad X e pastaj në Muhammad Ali me të cilin do të njihet gjat gjithë jetës së tijë të më vonshme. Me këtë ai dëshmoi kalimin e tij publik në Islam. Për këtë vendim ndikim të madh kishte miku i tij i ngushtë Malcolm X.[3]
Marrja e licensës për boksim
Nga viti 1967 gjer në vitin 1970 për tri vite me radh iu mor licensa e boksimit për shkak të refuzimit dhe protestës së tijë që të shkonte në luftë në Vietnam.
Jeta personale
Muhammedi u martua katër herë dhe ka nëntë fëmijë: shtatë vajza dhe dy djem. Për herë të parë, ai u martua më 14 gusht 1964 me Sonji Roi, por u divorcuan më 10 janar 1966. Më 17 gusht 1967, ai u martua me Belinda Boyd. Më vonë, ajo u knovertua në Islam dhe e ndryshoi emrin e saj në “Khalilah Ali”. Ata kishin katër fëmijë: Maryum, binjakët Jamillah and Rasheda dhe Muhammed Ali, Jr..
Më 1977, ai u martua me Veronica Porsche. Ata kishin një vajzë me emrin Lejla Ali. Muhammedi dhe Porsche u divorcuan në vitin 1986.
Më 19 nëntorë 1986, ai u martua me Yolanda “Lonnie” Williams, ku më vonë Lonnie konvertohet në Islam.
Statistikat S T A T I S T I K A T Takimi Data Kundërshtari Vendi Rezulati Runde Kategoria 61 1981-12-11 Trevor Berbick Nassau, Bahamet Humbje 10 nga 10 60 1980-10-02 Larry Holmes Las Vegas, ShBA Humbje 10 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC 59 1978-09-15 Leon Spinks New Orleans, ShBA Fitore 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBA 58 1978-02-15 Leon Spinks Las Vegas, ShBA Humbje 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 57 1977-09-29 Earnie Shavers New York, ShBA Fitore 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 56 1977-05-16 Alfredo Evangelista Landover, ShBA Fitore 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 55 1976-09-28 Ken Norton Bronx, ShBA Fitore 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 54 1976-05-24 Richard Dunn München, ShBA Fitore 5 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 53 1976-04-30 Jimmy Young Landover, ShBA Fitore 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 52 1976-02-20 Jean-Pierre Coopman Hato Rey, Porto Riko Fitore 5 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 51 1975-10-01 Joe Frazier Quezon City, Filipinet Fitore 14 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 50 1975-06-30 Joe Bugner Kuala Lumpur, Malajzia Fitore 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 49 1975-05-16 Ron Lyle Las Vegas, ShBA Fitore 11 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 48 1975-03-24 Chuck Wepner Richfield, ShBA Fitore 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 47 1974-10-30 George Foreman Kinshasa, Congo, Republika Domenikane Fitore 8 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 46 1974-01-28 Joe Frazier New York, ShBA Fitore 12 nga 12 Kategoria e Rëndë – NABF 45 1973-10-20 Rudi Lubbers Jakarta, Indonezia Fitore 12 nga 12 44 1973-09-10 Ken Norton Inglewood, ShBA Fitore 12 nga 12 Kategoria e Rëndë – NABF 43 1973-03-31 Ken Norton San Diego, ShBA Humbje 12 nga 12 Kategoria e Rëndë – NABF 42 1973-02-14 Joe Bugner Las Vegas, ShBA Fitore 12 nga 12 41 1972-11-21 Bob Foster Stateline, ShBA Fitore 8 nga 12 Kategoria e Rëndë – NABF 40 1972-09-20 Floyd Patterson New York, ShBA Fitore 7 nga 15 Kategoria e Rëndë – NABF 39 1972-07-19 Alvin Lewis Dublin, Irlanda Fitore 11 nga 12 38 1972-06-27 Jerry Quarry Las Vegas, ShBA Fitore 7 nga 12 Kategoria e Rëndë – NABF 37 1972-05-01 George Chuvalo Vancouver, Kanada Fitore 12 nga 12 Kategoria e Rëndë – NABF 36 1972-04-01 Mac Foster Tokyo, Japoni Fitore 15 nga 15 35 1971-12-26 Jurgen Blin Cyrih, Zvicër Fitore 7 nga 12 34 1971-11-17 Buster Mathis Houston, ShBA Fitore 12 nga 12 Kategoria e Rëndë – NABF 33 1971-07-26 Jimmy Ellis Houston, ShBA Fitore 12 nga 12 Kategoria e Rëndë – Vacant NABF 32 1971-03-08 Joe Frazier New York, ShBA Humbje 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBC Kategoria e Rëndë – WBA 31 1970-12-07 Oscar Natalio Bonavena New York, ShBA Fitore 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – NABF 30 1970-10-26 Jerry Quarry Atlanta, ShBA Fitore 3 nga 15 29 1967-03-22 Zora Folley New York, ShBA Fitore 7 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBA 28 1967-02-06 Ernie Terrell Houston, ShBA Fitore 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – WBA 27 1966-11-14 Cleveland Williams Houston, ShBA Fitore 3 nga 15 Kategoria e Rëndë – Titulli Botërorë 26 1966-09-10 Karl Mildenberger Frankfurt am Main, Gjermani Fitore 12 nga 15 Kategoria e Rëndë – Titulli Botërorë 25 1966-08-06 Brian London Londër, Angli Fitore 3 nga 15 Kategoria e Rëndë – Titulli Botërorë 24 1966-05-21 Henry Cooper Londër, Angli Fitore 6 nga 15 Kategoria e Rëndë – Titulli Botërorë 23 1966-03-29 George Chuvalo Toronto, Kanada Fitore 15 nga 15 Kategoria e Rëndë – Titulli Botërorë 22 1965-11-22 Floyd Patterson Las Vegas, ShBA Fitore 12 nga 15 Kategoria e Rëndë – Titulli Botërorë 21 1965-05-25 Sonny Liston Lewiston, ShBA Fitore 1 nga 15 Kategoria e Rëndë – Titulli Botërorë 20 1964-02-25 Sonny Liston Miami Beach, ShBA Fitore 7 nga 15 Kategoria e Rëndë – Titulli Botërorë 19 1963-06-18 Henry Cooper Londër, Angli Fitore 5 nga 10 18 1963-03-13 Doug Jones New York, ShBA Fitore 10 nga 10 17 1963-01-24 Charley Powell Pittsburgh, ShBA Fitore 3 nga 0 16 1962-11-15 Archie Moore Los Angeles, ShBA Fitore 4 nga 12 15 1962-07-20 Alejandro Lavorante Los Angeles, ShBA Fitore 5 nga 10 14 1962-05-19 Billy Daniels New York, ShBA Fitore 7 nga 10 13 1962-04-23 George Logan Los Angeles, ShBA Fitore 4 10 12 1962-03-28 Don Warner Miami Beach, ShBA Fitore 0 nga 4 11 1962-02-10 Sonny Banks New York, ShBA Fitore 4 nga 10 10 29 nëntor, 1961 Willi Besmanoff Louisville, ShBA Fitore 7 nga 10 9 7 tetor, 1961 Alex Miteff Louisville, ShBA Fitore 6 nga 10 8 22 korrik, 1961 Alonzo Johnson Louisville, ShBA Fitore 10 nga 10 7 26 qershor, 1961 Duke Sabedong Las Vegas, ShBA Fitore 10 nga 10 6 19 prill, 1961 LaMar Clark Louisville, ShBA Fitore 2 nga 10 5 21 shkurt, 1961 Donnie Fleeman Miami Beach, ShBA Fitore 7 nga 8 4 7 shkurt, 1961 Jimmy Robinson Miami Beach, ShBA Fitore 1 nga 8 3 17 janar, 1961 Tony Esperti Miami Beach, ShBA Fitore 3 nga 8 2 27 dhjetor, 1960 Herb Siler Miami Beach, ShBA Fitore 4 nga 6 1 29 tetor, 1960 Tunney Hunsaker Louisville, ShBA Fitore 6 nga 6
Citate
Vitet janë çfardo që mendon se janë. Je i vjetër aq sa mendon se je. Fluturo si flutur, thumbo si bletë. Frazier është aq i shumtuar aq sa duhet t’i dhuroj fytyrën e tijë US Bureau of Wild Life (sq.: Byroja Amerikane për Jetë të Egër). Jam astronaut i boksit. Joe Louis dhe Dempsey ishin vetëm xhet pilotë. Unë jamë në botën time. Besoj në fenë Islame. Besoj në All-llahun dhe paqen. E urreja çdo minutë të trajnimit, por thoja:”Mos u dorzo. Vuaj tash dhe jeto pjesën e mbetur të jetës si kampion.” Kam me e rrah aq keq sa do ti duhet mbathëse këpucësh që ta fus kapelën në kokë. Dashuria është rrjetë që i kap zemrat si peshqit. Lufta ime më e fortë ishte me gruan time të parë.
UEFA ka shpallur 11-shin e vitit, që sivjet organizohet për herë të 18-të, ku pjesa më e madhe e futbollistëve janë nga Real Madrid, transmeton Anadolu Agency (AA).
Sipas deklaratës së UEFA-s, skuadra më e mirë e vitit 2018 në Evropë është zgjedhur me votën e 1,8 milion fansave të futbollit.
Në listë më së shumti futbollistë ka nga Real Madrid me gjithsej 4, si dhe nga dy nga Barcelona dhe Chelsea. Më shumë vota ka marrë mesfushori kroat Luka Modriç i Real Madridit me 115 mijë e 440 vota.
Ndërkohë ylli portugez i Juventusit, Cristiano Ronaldo u zgjodh për të 13-tën herë në këtë listë.
Futbollistët të zgjedhur në listën e bërë sipas formacionit 4-3-3 është si në vijim:
MELBURN – Tenisti britanik Andy Murray, i cili në karrierën e tij ka fituar tri kampionate Grand Slam, njoftoi se më nuk do të mund t’i durojë dhimbjet për shkak të lëndimit që ka pësuar në këllk dhe Australian Open mund të jetë turneu i tij i fundit.
Murray, i cili po vazhdon përgatitjet për Australian Open që do të zhvillohet më 14-27 janar në Melburn dhe do të zhvillojë ndeshjen e parë me bartësin e 22-të, spanjollin Roberto Bautista Agut, mbajti një konferencë për shtyp në lidhje me lëndimin e tij.
Në konferencën e organizuar në Qendrën Australiane të Tenisit, Murray tha se vazhdon të ketë dhimbje për shkak të dëmitmit dhe se ka vështirësi të luajë tenis, duke mos mundur t’u përmbahet lotëve teksa shpjegoi periudhën nëpër të cilën po kalon.
Ish-tenisti numër 1 në radhitjen botërore të ATP-së, i cili ka fituar tre kampionate Grand Slam dhe dy kampionate në olimpiada, theksoi se Australian Open mund të jetë turneu i tij i fundit.
“Nuk ndihem mirë. Jam duke luftuar për një kohë të gjatë. Tashmë rreth 20 muaj jam përjetuar dhimbje. Bëra çdo gjë për shërimin e këllkut, por pa dobi. Wimbeldon-i ishte vendi ku doja ta braktis tenisin, por nuk jam i sigurt nëse do të mund ta bëjë këtë. Mendoj se Australian Open mund të jetë turneu im i fundit”, tha Murray.
Murray dje zhvilloi një ndeshje trajnuese me bartësin e parë, serbin Novak Djokovic, por braktisi ndeshjen në setin e dytë teksa ndodhej në disavantazh me rezultatin 4-1, pasi setin e parë e humbi 6-1.
Tenisti britanik u lëndua në vitin 2017, ndërsa në janar të vitit të kaluar iu nënshtrua një ndërhyrjeje kirurgjike.
Pas dëmitmit, Murray është radhitur në pozitën e 230-të në listën e ATP-së. aa
Ndahet nga jeta nje personalitet ne fushen e futbollit shqiptar. Në moshën 78-vjeçare është ndarë nga jeta ish-portieri i Kombëtares së Shqipërisë dhe njëherësh i Partizanit, Mikel Janku.
Janku ka lindur në Tiranë më 25 tetor 1941. Ai ka qene aviator, e me tej, portieri i kombëtares, kampion dhe fituesi i kupave me Partizanin, opinionist dhe gazetar.
Ne nje speciale te Panorama Sport te vitit 2015, eshte botuar nje shkrim per ish-portietin Janku:
Nga Uvil Zajmi
Nga një karrierë ushtarake, tek një tjetër e famshme sportive. Nga një pilot helikopteri mbi Vollga e Don, në një portier i shquar i futbollit shqiptar. Nga Bellova që e zbuloi, prishja me rusët, tek Bekenbauer, golat e Mylerit, Bestit, turneu i Hanoit, Boriçi, Pano, dhe Maliqati… Gjithçka në një tregim të rrallë… Çfarë bën sot Mikel Janku, aviatori, portieri kombëtares, kampion dhe fituesi i kupave me Partizanin, opinionisti, gazetari, vëllai i madh i famljes, të gjithë protagonistë me një klub të vetëm?
Vetëm 17-vjeç, në Bashkimin Sovjetik
Është nxënës i shkëlyqer i vitit të tretë, kur e kanë përzgjdhur të jetë në kursin e aviacionit në Shkollën Skënderbej. Vetëm një herë në qiell nga fusha e aviacionit në Shijak, me “Jak 18”, një avion i shpejtë, prodhim rus i luftës së dytë botërore dhe instruktorin Flamuar Micka. Ndonëse rrotat nuk janë hapur në zbritje e kanë detyruar të qëndrojë 45 minuta në ajër. Ishte viti 1958, muaji korrik dhe kur ende nuk ka bërë 17 vjeç, i ka hipur vaporrit “Bjelloostrov” për në Odesë. I përcjellë nga familjarët, me dëshirën për të shkuar e studiuar për tri vite në shkollën e njohur të fluturimit në Bashkimin Sovjetik, fillimisht në Pugacov, pastaj në Batacjk të Rostovit, ku specializohet si pilot për helikopterë transporti. Fluturime në zonën e Vollgës, në hapësirat mbi Don, hedhje me parashutë, ndërkohë që ushtronte sport e fliste mirë rusisht. Luan me shkollën si portier, por edhe baskteboll, gjimnastikë, ski, patinazh në akull. Ndiqte kampionatin rus, tifoz i “Partizanit” që para nisjes nga Shqipëria dhe i Rostovit e CSKA Moskës. Admironte futbollistin legjendar rus, Viktor Poniedelnik.
Bellova, ai që i hapi portën
Nuk e kishte menduar të bëhej pilot, ndërsa futbollist po, pasi luante futboll me lagjet, “Mine Peza”-“Rruga Fotuzi”, ku ishin Pano, Halili, Plangaricat, etj. Diçka nga i ati Andrea, futbollist në rininë e tij, kur në Shkollën Skënderbej, Ismet Bellova mësues i fizkulturës ishte ai që gjatë orës së mësimit e stërviste si portier te gropa e kërcimit. Pastaj në ndeshje midis klasave, ndërkaq Bellova do ti hapë kështu një dritare të vogël, për tu bërë e madhe më vonë. Me profesorin, mikun, pedagogun, radiokronistin, gazetarin, do të ruajë miqësinë, madje do të jenë bashkë në një kabinë të radios përballë një mikrofoni, shumë vite më pas.
Prishja me rusët,mungesa e helikopterit
Kur ishte në vitin e fundit dhe përgatitej për kthim, bashkë me grupet në Shqipëri vinin edhe helikopetrë “MI-4”. Madje ishin paketuar, por kur studentët erdhën në fund të gushtit 1961, helikopterët jo. Sidoqoftë, u sistemua në repartin e helikopterëve në hangaret e aviacionit (sot Pallati i Sportit Asllan Rusi). Të informuar se ky kontigjent ishte përgatitur për bazën ushtarake të Pasha Limanit, kundër nëndetseve. Por duke mos patur fluturime (vetëm një helikopter ishte në gatishëmri), bënin mësime teorike e luanin futboll. Në vitin 1962 zhvillohet Spartakiada Ushtarake në Tiranë dhe kur ajo përfundoi u organizua një takim në stadiumin “Dinamo” midis Partizanit ku luanin Pano, Resmja dhe një seleksionimi të skuadrave të Sparakiadës. Janku vihet në fokus, por, duke qenë pilot ushtarak i aviacionit nuk lejohej aktivizmi me klube dhe propozimit të Besim Fagut, Boriçit e Spahiut, ai i përgjigjet që më parë duhet të bisedojnë me Ministrinë e Mbrojtjes. Kur i thanë se se “për ty djalosh është marrë leje dhe do të fillosh stërvitje me Partizanin”, as komandanti i aviacionit, Edip Ohri, që e kundërshtoi fillimisht, nuk mundi ta ndalojë urdhërin e Ballukut e Dumes. Fillon kështu stërvitja me ekipin e parë, përkrah Maliqatit, Zija Danit, Resmes, Deliallisit, Papadhopullit, Ndinit, Merjes, Shllakut, Jasharit, T. Shehut, Panos, Dingut, Frashërit, etj, ndërkohë që aktivizohet me ekipin e rezervave me trajner Sllave Llambin.
Debutimi ilidhur me Maliqatin
I datëlindjes 41, i pari i katër vëllezërve Janku, ndonëse joshtatlart, ka qenë një portier tej mase elastik, akrobat, modern për kohën, duke sjellë një filozofi të re në lojën portierëve në dalje të guximshme nga porta në topat ajrorë. Luante me dorën e majtën dhe godiste me këmbën e djathtë në të cilën vendoste një kaviliere të bardhë që e mbante pas një dëmtimi kohë më parë. Kur erdhi tek Partizani gjeti një kolos në portë, Sulejman Maliqatin, me të cilin e lidhin dy janë momentet vendimtare: Në prill të 62-shit për Kupën e 60-të Vjetorit të Çlirimit, në stadiumin “Dinamo”, Maliqati ka bërë edhe nxemjen, por i dëmtuar pak para se të fillojë takimi i thotë Boriçit se ka shqetësime. “Nuk ka problem, zhvishu” – i drejtohet Jankut, që shënon debutimin e tij me Partizanin. Në shtator të 62-shit, ndërsa Maliqati aktivizohet luan në Suedi ndaj Norceping, në ndeshjen e kthimit është i dëmtuar. Ndërsa skuadra është e grumbulluar, kur trajneri Spahiu i thotë Jankut të përgatitet dhe në Partizani-Norceping 1-1 (gol Kindrall 9’ dhe Kraja 50’), në portë është ai. “Si ëndërr e shoh ende dhe jo sikur ta kem luajtur atë ndeshje”, – thotë Janku. Pa përvojë në futbollin e madh shqiptar, me aktivizime sporadike e pa asnjë ndeshje të plotë, ka qenë vetëm 21 vjeç kur ka debutuar në Kupën e Kampioneve. Pastaj në kampionat, kundër Spartakut dhe Këlnit dhe kur në shtatorin e 1964 legjenda Maliqati largohet përfundimisht nga Partizani, porta e klubit të famshëm do të ketë një tjetër protagonist: Mikel Jankun.
Kur Besti imitonte Beatles-at
Kanë qenë në avion bashkë më Fatmir Frëshërin duke udhëtuar drejt Belfastit, kur në një revistë kanë parë një foto me flokë të shkurtëra të Xhorxh Bestit. Ndërsa kanë dalë në nxemje, e kanë njohur, por ai ishte me flokë të gjata. Frashëri që komunikonte anglisht, bashkë me Jankun i janë afruar dhe e pyesin: “Pse me flokë të gjata, dukeni më simpatik me të shkurtëra”- i thonë. “Imitoj Beatles-at”- ishte përgjigja. Dhe realisht, Xhorxh Best njihet si i pari fubollist në botë, që imitoi Beatles për nga flokët, mënyrën e jetës, veshjes, etj. Nga Belfasti Janku ruan edhe një detaj: Duke u futur në fushë për të filluar lojën, Xhenings, portieri irlandez e shihte nga lart poshtë pa ja hequr sytë. Vetëm pas ndeshjes në banket ai i ka thënë: “Ti bën një heroizëm të madh që luan si portier”. Nga Belfasti kujton edhe një palë doreza që ja bleu Alfred Kazanxhi, kryetari i FSHF-së para ndeshjes, pasi ishte lagështirë. Kushtonin vetëm 7 dollarë…
Bekenbauer dhe golat e Mylerit
Në Dortmund ka disa kujtime: Ishte prill i vitit 1967, luhet e para përballje historike sportive RF Gjermane-Shqipëri. Takimi mbyllet 6-0 për vendasit, nënkapionë bote ku luajnë nga Tillkosvki, Overat tek Bekenbauer, dhe golat realizohen nga Gerd Myler (4) e Lohr 2. Janë vitet kur portieri nuk zëvendësohet gjatë ndeshjes, vetëm në rastet kur është i dëmtuar rëndë dhe Janku ka qenë i detyruar të qëndrojë në portë deri në 90-tën. Nga ai takim kujton se ka patur rastin të njihet me portierin Tillkovskin, njeriun e ndeshjes finale të botërorit Angli 66: “Janë të paharruar lotët dhe dëshpërimi i tij pas atij goli fantazëm të Hurst. “Kishim një natyrë dhe ngjashmëri në lojë”, – tregon Janku. Pastaj katër golat e shënuar nga një legjendë, si Gerd Myler. I kujton të gjitha, si pjesë pjesë të veçanta të asaj sfide. Dhe e fundit: Në të vetmen ndeshje që ka qenë kapiten i ekipit, me Bekenbuerin kanë shkëmbyer flamurët para fillimit të lojës. E para dhe e fundit, pasi në Tiranë, në takimin e kthimit, as Janku as Bekenbauer, as Tillkovki e as Myler nuk ishin në fushë. I pari rezervë, ndërsa gjermanët e njohur nuk erdhën.
Me kombëtaren, protagonist
Portier i kombëtares është e kufizuar vetëm në tre vite: 1964-1967, duke luajtur 9 takime zyrtare të FIFA-s e UEFA-s. Ka debutuar në Roterdam, në majin e vitit 1964, Holandë-Shqipëri 2-0 i aktivizuar nga trajneri Zyber Konçi. Pastaj, në sfidën e kthimit me “portokallinjtë”, dy herë me Zvicrën, kundër të cilës kujton penalltinë inekzistente që dha arbitri, pas një devijim i topit për korne. Ndërsa futbollistët e kujtuan për goditje këndi, vërshëllima e tij urdhëronte për 11-të metërsh. Por edhe Irlandën e Veriut, në veçanti është titullar në “Qemal Stafa” në atë 90-të minutësh histori pas barazimit 1-1. Në prill të 1967, në Dortmund, RF Gjermane-Shqipëri 6-0, për të vijuar në Tiranë, më 14 maj Shqipëri-Jugosllavi 0-2 dhe kjo është edhe ndeshja e fundit e Jankut në portën e kombëtares, pasi në Jugosllavi-Shqipëri 4-0, me 12 nëndor në portë do të jetë Jani Rama. Për sfidën e 17 dhjetorit të 67-tës ndaj RFGJ-së, Boriçi do të zbulojë Koço Dinellën, ndërsa Janku do të jetë rezerva e tij.
Nga Norcepingu në Torino
E ka filluar me klube debutimin në Europë. Fillimisht në Suedi ndaj Norcepingut, si rezervë, pastaj me Spartakun, për të vazhduar në Gjermani kundër Këlnit. Këtu kujton Overatin, që shënoi golin e dytë në fund të ndeshjes si dhe Shefer, kampionin e botës 1954. Pastaj në Skoci me 17 Nëntorin,viti 1965, ishin lojtarët tiranas që ja kërkuan trajnerit Alla si përforcim. Janku luajti në të dyja takimet, vetëm një gol i pësuar kur kishin mbetur pak minuta dhe mendohej Parisi si vendi asnjanës, për takimin e tretë. Dhe e fundit me FC Torinon në Kupën e Kupave në shtator të 68-tës. Si e para sfidë me një klub të futbollit italian, të Rivës, Riverës e Macolës, të sapo shpallur kampionë Europe. Në skuadër janë trajnerin Fabri, Vieri, Puia, Agropi, francezi Komben dhe Mondoniko, autori i golit të tretë. Kujton rastin e humbur të Panos në “Qemal Stafa” kur topi u devijua nga një plis në fushë. Kujton fundin e ndeshjes në Torino, kur drejtuesit e Partizanit urdhëruan skuadrën të mos dilte nga fusha. Ishte një keqinterpretim i rezultatit pasi ishte viti i parë i golit të dyfishtë në transfertë dhe menduan se pas 1-0 e 1-3, duhet të luhej koha shtesë.
Banketi që çmendi gjermanët
Banketi pas ndeshjes më Këlnin (0-0) nuk u shtrua në Hotel Dajti, por në sallën e madhe të SHQUP-it në Rrugën e Kavajës sot. U ftuan edhe gazetarët gjermanë, hera e parë që nuk u respektua protokolli, pasi u ftuan edhe gazetarët gjermanë. Këngë dhe aheng deri pas mesnate me këngëtarët e njohur A. Mula, M. Xhemali. Futbollistë gjermanë e shqiptarë që vallzonin në grup me qeleshet në kokë, dhuratë e klubit. Në Këln Partizanin e priti kryebashkiaku, duke i falenderuar u dhuroi nga një kuti, brenda të cilës ishte një shishe me parfum, e prodhuar pikërisht në “Shtëpinë e Kolonjës”, me qëndër në Këln e njohur dhe me famë botërore.
Boriçi, i pari dhe i fundit
Loro Boriçi ka qenë trajneri që i hapi dhe i “mbylli” karrierën e cila përmblidhet në 7 vite intensive, nga 1962 deri në 1969 si portier i Partizanit dhe i Kombëtares. Boriçi ishte ai që e mori duke e aktivizuar, por edhe ai prej të cilit u largua nga futbolli, kur ishte 28-vjeç. Tek Partizanit kishte ardhur Bashkim Muhedini, një portier i gjatë, elegant, të cilin Boriçi e pëlqente duke e integruar te Partizani dhe në skuadrën kombëtare. Edhe Muhedini vinte nga Shkolla Skënderbej, edhe ai jo me profil portieri: Një basktebollist i lindur, por me cilësitë e një portieri. Birçe e pat nuhatur duke i devijuar karrierën. Janku qëndron disa kohë si rezerva e Muhedinit dhe në qershorin e 69-ës, kur skuadra grumbullohet për të filluar sezonin, nuk e ka emrin në listë. Duke u kthyer në shtëpi ka kuptuar se për të, të dyja portat tashmë janë mbyllur: Ajo e Partizanit, e Kombëtares dhe fund karriere… I propozuan të luajë futboll në Vlorë me Flamurtarin duke qenë edhe pedagog në Shkollën e Aviacionit, e vetmja në atë kohë pikërisht në atë qytet, por nuk pranoi. I vjen urdhëri se “duhet të fluturosh”, por ishte e pamundur pasi koha e kishte lënë mbrapa me teknikën e fluturimit. U rikthye në klub, si zv.shef, njëherësh trajner me Kolec Krajën.
Një familje e gjitha me Partizanin
Mund të jetë rasti i vetëm ky, kur katër vëllezër kanë luajtur me një klub të vetëm, si Mikel, Virgjil, Agim dhe Vladimir Janku, të gjithë me Partizanin. Mikel Janku dhjetë vjet, absolut i dyfishtë i portës së klubit e kombëtares; pastaj Virgjili si portier, sulmues, vazhdoi në Lezhë me “Fitoren”, madje në Kupën e Republikës, në vitin 1964 në takimin Partizani-Fitore kanë qenë të dy në fushë. Për të vijuar me Agim Jankun, një ndër sulmuesit dhe talentet më të mëdha e të spikatur të futbollit shqiptar në vitet 70-80 edhe ky një emër i shquar i klubit, ekipeve kombëtare. Dhe i fundit Vladimir Janku, sulmues krahu, titullar me të rinjtë dhe skuadrën e parë, si dhe të kombëtaren U-21. Të gjithë të diplomuar. Me Agim Jankun ka edhe një episod historik… Qershor 1968: në stadiumin “Dinamo” luhet Partizani-Dinamo dhe Janku ka pësuar gol. Ndërsa loja ende nuk ka filluar, Agimi i afrohet dhe i thotë në vesh: “Mos u mërzit”. Ka marrë topin nga qëndra ka dribluar, një, dy kundërshtarë dhe ka barazuar. Por, edhe në Torino bashkë kanë qenë, ndonëse Janku i madh në fushë, Gimi i vogël në stol.
Ndeshja që nuk harrohet
Është ajo e tetorit të 65-ës, në “Qemal Stafa”, Partizani-17 Nëndori 1-0. Për shumë arsye, por më kryesorja ai ka qenë protagonist absolut e sfidës. Ka pritur çdo gjuajtje, çdo tentativë për gol të kundërshtarëve, që është ilustruar më pas në gazetën “Sporti” me një karikaturë sportive të Bujar Kapexhiut: një portier gjigant që ka mbuluar një portë të vogël. Por ajo ndeshje kujtohet edhe si takimi që u shemb stadiumi, goli i Qojles dhe kur tifozët e entuziazmuar pas ndeshjes e kanë mbajtur në krah deri në shtëpinë e tij, pranë stadiumit “Dinamo”. Dhe banketi në Shtëpinë Qëndrore të Ushtrisë një festë me gra e të fejuara.
Padrejtësia e një dënimi
Kështu e përmbledh atë çfarë ndodhi pas ndeshjes Partziani-17 Nëntori, kur skuadrat u përjashtuan nga vazhdimi i kampionatit të 67-tës. Ka qenë një ndër protagonistët e takimit të “një 90 minutëshi të tensinuar në fushë, por gjithçka e përfunduar normalisht. Një grindje në korridore që më shumë bëri bujë se realisht ishte. Pastaj një vendim absurd”, thotë Janku. Edhe sot e kujton atë ndeshje, ndjen keqardhje dhe e konsideron një moment të errët për futbollin, spostistët, tifozët, për vetë historinë.
Në Urale, kur u vra Kenedi
Turneu i Hanoit me klubet ushtarake të vendeve demokartike lindore (përfshirë edhe Kinën e Korenë e Veriut) është një pjesë e rëndësishme e karrierës së Jankut. I nisur nga Tirana me linjën ajrore Tiranë-Moskë-Pekin turneu ka filluar me 20 nëntor të 1963. Ai moment është e lidhur me një ngjarje historike: ndërsa është bërë një ndalesë në Irkutsk, në Urale, në televizionin e aeroportit jepet lajmi se është vrarë presidenti amerikan Xhon Kenedi. Pastaj dhjetë ditë përgatitje në Nianin, ku u festua edhe 28 e 29 nëntori. E aktivizuan si rezervë në një ndeshje miqësore, çka e bënë të dyshojë. Por në Hanoi do të ishte në formacion në të gjitha sfidat.
Me CSKA-në pas prishjes
Pesë kanë qenë takimet zyrtare të turneut: Fitoret në grup ndaj CDNA të Sofjes 2-1, Honved Budapest 4-0, ajo e jashtëzakonshme 3-1 ndaj Forverst të Berlinit në çerekfinale. Përsëri me Honved 1-0 në gjysëm finale dhe në finale do të luajnë Partizani-CSKA e Moskës. Nga frika për ndonjë parregullsi në ndeshje, si pasojë e marrëdhenieve jo të mira Shqipëri-Bashkimi Sovjetik, por me qëllimin për të zbutur situatën, skuadrat u vendosën në një hotel dhe një ditë para takimit u thirrën nga Ministri i Mbrojtjes së Vietnamit. Ndeshja u luajt në Hanoi pa probleme. 0-0, pastaj 2-0 për sovjetikët që shënojnë në shtesë. Kjo mbetet para dhe e fundit përballje sportive me klubet ruse, pas prishjes me to. Disa ditë qëndrimi në Vietnam, kthimi në Shangai, ku festohet edhe viti i ri, si dhe telegramet e urimit që vinin pambarimisht nga Shqipëria e që lexoheshin para çdo takimi miqësor. Pastaj udhëtimi njëjavor Pekin-Moskë, me tren nga Siberia dhe me 20 janar të 64-tës, avioni presidencial i linjës Budapest-Tiranë, uli rrotat në aeroportin e Rinasit.
Cilët kanë qenë
protagonistët “vietnamezë”?
Kërkon ti kujtojë, ata që kanë qenë në Vietnam, në atë turne të paharruar: Besim Fagu, kryetar delegacioni; Vasil Naço komisar grupi i MB; Dionis Miho shoqërues; pastaj trajnerët Boriçi e Spahiu dhe mjeku M.Karanxha. Skuadra: Maliqati, Janku, Deliallisi, Papdhopulli, Shllaku, Frashëri F. Ndini, O. Mema, T. Shehu, Jashari, Bukoviku, Zaho, Bytyci, Resmja, F. Andoni dhe I. Dingu flamurmbajtës. Duke qenë se Resmja u sëmur nuk luajti asnjë takim, kapiten u vendos Papadhopulli. I dëmtuar në Plovdiv, një muaj më parë, për në Vietnam nuk udhëtoi as Kolec Kraja.
Pse Jorgaqi nuk
qëndroi me Partiznain
Pse Jorgaqi nuk qëndroi me Partizanin
Eshtë një moment i rëndësishëm për historinë e klubit dhe karrierën e mbrojtësit të njohur Frederik Jorgaqi (nuk jeton). Kryente shërbimin ushtarak te Partizani, kur klubi u nis për në Hanoi, por nuk e mori. Pa asnjë motiv, ndonëse Besim Fagu kishte këmbëngulur për ta marrë, pasi Jorgaqi ishte në projektet e Partizanit, për të qëndruar aty edhe pas përfundimit të ushtrisë. Në fund të dhjetorit, kur Jorgaqi ka përfunduar shërbimin ushtarak dhe Partiznai ndodhte në Hanoi, ai është kthyer në Elbasan. I fyer nga mos marrja në Hanoi, ai nuk ka qëndruar në klub. Ky është edhe motivi pse Jorgaqi, mbrojtësi i famshëm i kombëtares, nuk luajti me Partizanin në vitet që vijuan.
Miqësia me Panon dhe golat e Hanoit
Ndër të paktët që e ka parë legjendën në ndeshje jashtë shtetit, madje në kulmin e formës së tij. Ish-nxënës të 10 Korrikut, pastaj bashkë te Partizani e në Kombëtare, Janku ruan nga Pano shumë kujtime, por ndër to veçon një të rrallë: Tre golat në Hanoi që Pano realizoi kundër Forverstit, kanë qenë të jashtëzakonshëm. “Sa keq që nuk ka asnjë pjesë filmike”, -thotë. Kanë qëndruar bashkë me orë të gjata pas stërvitjes pastaj në dhomë e hotele, një miqësi që vazhdoi edhe më vonë. Edhe tani që Pano nuk jeton, takohet me familjarët.
Opinionist dhe
gazetar sportiv
E ka filluar rastësisht, por mikrofoni, gazeta do të jenë një pjesë e rëndësishme e aktivitetit të tij. Zbulues ka qenë Ahmet Shqarri, që e merr si komentues në disa ndeshje në televizon me Lirim Zallën. Gazetari i njohur, krijuesi i të famshmes “Nga njëra ndeshje tek tjetra” do ta aktivizojë në vitet 80-të pranë mikrofonit të “Radio Tiranës” duke qenë për një dekadë ndër opinionistët kryesorë në krah të Bellovës e Radës në ndeshjet e kampionateve kombëtare. Pastaj me Fatmir Mnerin dhe kryeredaktorin Andi Bushati ideojnë, e nxjerrin të parën gazetë sportive post 90-të, kur në vitin 1995 del “Sport Ekspres”. Një tjetër epokë kjo me të përditshmen sportive, duke qenë fitues i të parit çmim “Anton Mazreku” që jepet për gazetarë sportivë.
Çfarë bën sot Mikel Janku?
Nga gushti i 1958, kur u nis me vapor deri në ditët e sotme ka kaluar shumë kohë. Djaloshi 17-vjeçar, që e filloi për t’u bërë një ushtarak i lartë, as që e kishe menduar se jeta do ti ofronte një tjetër karrierë, gjithashtu të lavdishme, si ajo e futbollit. Martesa me Sandrën kur ishte 25-vjeç, pastaj dy fëmijë, piloti e helikopterit, portieri i Partizanit, i Kombëtares, drejtuesi, trajneri, shefi i katedrës në “Zall Herr”, pedagogu, zyrtari i Ministrisë Mbrojtjes, sot është në pension. Nga 67-ta viti që hoqën gradat deri në 90-tën kur u rikthyen, nga Toger, u gradua Major, por shumë pak e shijoi këtë ofiq të lartë, pasi reforma në ushtri e goditi edhe pse ishte i ri, vetëm 51 vjeç. Vallzon e këndon mirë këngët ruse, të cilat i mësoi atje. Ka qenë deciziv në aktivizimin e Perlat Mustës në portën e Partizanit. Ndërkohë djali Albano, me profesion inxhinier ndërtimi, tentoi të ndiqte të atin, luajti me të rinjë e klubit, për të vazhduar si arbitër futbolli, ndër më të njohurit, me stemën e FIFA-s për shumë vite. Një familje e madhe sportive kjo e Jankut. Jeta e Mikelit vijoi dhe vazhdon e tillë, gjithmonë pranë sportit. E megjithatë sot kujton me nostalgji miq e shokë aviatorë, levën e uljes e të ngritjes që kërkonte forcë, por helikopterit nuk iu kthye më…
1. Janku pilot
2. Me Zvicrën
3. Kundër Irlandës V. në Tiranë
4. Në dyluftim me Gerd Mylerin
5. Partizani-17 Nëntori, S. Gjika, Shule, F. Andoni dhe B. Bukoviku
6. Një pritje spektakolare
7. Me Partizanin si zv.trajner i Krajës në Kinë: Kraja, Balluku, Shaqiri, Dalipi, Murati, Pano, Janku. Ulur nga e majta: Seferi, Vaso, Cani, Ismaili, Ziu, Berisha.
8. Gazetar duke intervistuar Skolarin.
9. Me Maliqatin.
10. Partizani-Këlni 0-0: Nga e majta: Deliallisi, Janku, Frashëri, Vaso, Shllaku, O.Mema. Ulur majtas: Jashari, Pano, Ndini, Bespalla, Kraja
Futbollisti egjiptian i klubit anglez të Liverpoolit, Mohamed Salah, është zgjedhur për herë të dytë radhazi si futbollisti afrikan i vitit.
Sipas një deklarate të Konfederatës Afrikane të Futbollit, Salah ka fituar çmimin e futbollistit të vitit 2018 gjatë një ceremonie në kryeqytetin e Senegalit, Dakar.
Në votimin e drejtorëve teknikë të vendeve anëtare dhe zyrtarëve të federatave, Salah, i cili çmimin e njëjtë e fitoi edhe vitin e kaluar, ka lënë mbrapa bashkëlojtarin Sadio Mane dhe fituesin e vitit 2015, gabonezin Pierre-Emerick Aubameyang.
Deri tani, çmimi i dhënë për herë të parë në vitin 1992 është fituar nga 17 futbollistë të ndryshëm. Futbollistët që më së shumti e kanë pranuar këtë çmim janë kamerunasi Samuel Eto’o dhe Yaya Toure nga Bregu i Fildishtë me nga katër çmime. aa
Komentet