BABA HOMERI- Poezi nga Mario Vargas Llosa

April 22, 2023

Nuk dimë në ishte një a ishin shumë,

nuk dimë as në ka ekzistuar

apo e kemi shpikur

për t’i dhënë një zot dhe një legjendë

poemave, që themele i kanë vënë

botës ku jetojmë.

Thellomat e zbrazëta të syve të tij

ndritin si dy diej

mbi ujërat, ishujt dhe plazhet

e Mesdheut

e prapë s’jemi krejt të sigurt nëse historitë

që ka kënduar

kanë rrënjë në ç’ka ngjarë

apo ishin fantazira

të imagjinatës së tij rrezëllore.

Unë e shoh

si një babaxhan fisnik

dhe habitës

gjithherë dëfryes i çdo moshe

me aventura përrallore

luftëtarësh dhe përbindëshash

të një epoke të pazakontë,

ku njerëzit dhe perënditë

endeshin e kapërtheheshin

me kuaj druri,

eliksire e magjira.

E shoh të shfaqet mes hijesh

e flakëshpërthimesh,

në fshatra me erëmim

vere e vaji

me gishtat në lirë,

shoqëruar nga shushurima e detit

e shkulmet e ujërave që vrulltas rikthehen.

E shoh gjithmonë pranë fytyrave,

që presin e presin…

Fantazia dhe fjalët e tij

ia zbukuronin të gjitha sa rrëfente

mbi tregimet e detarëve mbi lundrimet,

këngët epshore të sirenave,

kafshimet e Silës

dhe vorbullat e Karibdës

që fundosnin anijet me vela,

si dhe per të mbyturit e gëlltitur nga Polifemi.

Në zemër të miteve të tij

pulsonin

tërë thashethemet

e babushëve dhe vejushave

si dhe lutjet e nënave

bijtë e të cilave ishin rrëmbyer nga piratët

për t’i kthyer në rremtarë.

E parafytyroj kokën e tij si

një vullkan që nuk nxjerr llavë

jo zjarr,

po histori,

një simfoni heroizmash,

shfaqjesh të befta, makthesh, trimërish, dashurish, magjish

dhe festash plot shkëlqime

perëndish e perëndeshash

me njerëz e demonë.

Askush nuk dinte nga vinte

e ku shkonte.

Mjekrën e kishte të bardhë

dhe sytë

përpara zgavrimit

kishin qënë blu.

Tunika e tij kishte

njëmijë arnime

ndërsa sandalet

i ishin holluar shume

prej vajtje-ardhjeve

te kjo botë dhe te tjetra.

Magjia e zërit,

butësia e fjalëve,

ngjyra dhe vezullimet,

që shfaqeshin ndërsa tregonte

u jepnin historive të tij

forcën përhapëse

të valëve dhe t’muzikës

si dhe atë hulli të ndritur

që s’u ndahej dëgjuesve

as në gjumë duke i bëre t’i mësonin përmendësh vargjet

e t’i përsëritnin

nga ati te biri,

nga një popull te tjetri,

shekull pas shekulli

deri te ne.

Faleminderit, ati ynë,

shpikës i Perëndimit!

Sa e varfër do të ishte historia jonë

pa historitë që na ke lënë,

sa mediokre do t’i kishim ëndrrat tona

pa ato të tuat…

(Përktheu Harallamb Fandi)

Hejza

• twitter

  Follow
• facebook
• linkedin

Fjalë kyçe: Mario Vargas Llosa