Azemi, që mban emrin e babait të tij tregoi se që i vogël ka ndjerë fuqinë e emrit të babait.

“Isha 3-4 vjeç kur kuptova rëndësinë e emrit dhe mbiemrit që mbaj. Kujtoj që duhet të vishesha me kostum dhe njerëzit më thoshin ‘do të bëhesh si babi’”, rrëfeu ai.

Ai kujtoi ditët kur në shtëpinë e tyre vinin miqtë dhe bashkëpunëtorët e babait, duke ndarë histori për aktivitetin dhe jetën e Azem Hajdarit.

“Për babain më kanë folur jo vetëm familjarët, por dhe njerëz që e njohën gjatë jetës. U detyrova të bëhesha burrë para kohe, dhe nëse do të ishte gjallë, do të ishte një mrekulli për mua,” shtoi Azemi.

Ai tregoi edhe një kujtim të veçantë nga lufta e Kosovës, kur babai i tij kishte strehuar 12 persona në shtëpi, të cilët e thërrisnin “bacë”.

“Kur vinte në shtëpi, ulej me ta në sofër, dhe gjithmonë tregonte empati dhe dhembshuri për njerëzit,” tha Azemi.

Duke folur për rolin e babait dhe ndikimin e tij tek brezi i ri, Azemi u shpreh se Azem Hajdari nuk sillte streset dhe problemet në familje, por ishte shembull për njerëzit me empati dhe përkushtim.

Për të, mungesa e babait ka qenë një inkurajim dhe një sfidë: “Dashuria dhe mbështetja që më mungoi, më detyruan të rritem më shpejt dhe të bëhem burrë para kohe.”

Azem Hajdari: Isha 3-4 vjeç, kur e kam ndjerë fuqinë e emrit dhe mbiemrit që mbaj që kur isha i vogël dhe kujtoj që duhet të vishesha me kostum, e më drejtoheshin njerëzit që më thonin do të bëhesh si babi.

Ishin disa ditë në vit, kur në shtëpinë tonë vinin njerëz dhe dëgjoja histori për babain.

Për babain më kanë folur jo vetëm familjarët por dhe njerëz që i ka hasur jeta me të. U detyrova të bëhem burrë para kohe, nëse do të ishte gjallë do të ishte mrekulli për mua. Unë nuk e thirra dot baba.

Nëse ka një të mirë po ta shohim gotën para kohe, është dashur të bëhem burrë para kohe.