VOAL- Ekzistojnë disa rrethana kurioze në këtë punë të çuditshme dhe kaotike që e quajmë jetë, saqë një njeri e merr të gjithë universin si një mashtrim të madh në zhvillim e sipër, megjithëse nuk mund ta shohë shumë qartë kuptimin e tij dhe dyshon se mashtrimi nuk po i bëhet askujt tjetër përveç atij. Ai i gëlltit të gjitha ngjarjet, […] sado të patretshme qofshin, ashtu si një struc me bark të fortë gëlltit plumba dhe gurë stralli. Dhe sa i përket vështirësive dhe vuajtjeve të vogla, perspektivës së shkatërrimit të papritur, të rrezikut për jetën ose trupin, të gjitha këto, madje edhe vdekja, i duken atij si goditje të zgjuara dhe miqësore, goditje të gëzueshme në ije, të administruara nga shakaxhiu i vjetër i padukshëm dhe i pashpjegueshëm.

Ligësia më delikate zakonisht shoqërohet me një maturi të pazakontë, sepse ajo gjithmonë duhet të fshehë gjithçka.

Sigurisht që ka një kuptim të fshehur në të gjitha gjërat, përndryshe të gjitha gjërat do të kishin shumë pak vlerë dhe vetë globi nuk do të ishte gjë tjetër veçse një simbol i kotë, i butës si kodrat përreth Bostonit, ku të kalosh me karrocë për të mbushur ndonjë kënetë në Rrugën e Qumështit.

Para agimit kaluam midis Kaprit dhe kontinentit dhe hymë në Gjirin e Napolit. Isha në urë. Masa e paqartë e Vezuvit shpejt u shfaq. E njoha nga një pikturë (e nënës?). Shpejt e “ndjeva” qytetin. Drita të ndritshme. U mbajtëm në bord deri në orën nëntë nga policia, e cila i kushtonte kohën e vet. Me disa të tjerë zbrita në Hotel de Geneve. I goditur nga paraqitja e parë e Napolit. Turma të mëdha njerëzish, rrugë të bukura, ndërtesa të larta.

Më thirrni Ismail. Disa vite më parë — pavarësisht se për sa kohë saktësisht — duke pasur pak ose aspak para në xhep dhe asgjë të veçantë që të më interesonte në tokë, mendova të filloja të lundroja me vela dhe të shihja pjesën ujore të botës. Është një mënyrë që kam për të larguar melankolinë dhe për të rregulluar qarkullimin e gjakut. Sa herë që e gjej veten të rrudhur vetullat, sa herë që një nëntor i lagësht dhe me shi zbret mbi shpirtin tim, sa herë që e gjej veten duke ndaluar pa dashje para salloneve të funeraleve dhe duke ndjekur çdo funeral që has, dhe veçanërisht sa herë që humori im i keq bëhet aq i fortë sa më duhet një parim i fortë moral që të më pengojë të dal me vendosmëri në rrugë dhe të hedh kapelat e njerëzve në tokë në mënyrë metodike, atëherë vendos se është koha të shkoj në det sa më shpejt të jetë e mundur.

Burrat mund të duken të neveritshëm në shoqëritë dhe kombet tregtare; mund të ketë horra, budallenj dhe vrasës midis tyre; ata mund të kenë fytyra të ndyra dhe të vrazhda; por njeriu, në ideal, është një krijesë kaq fisnike dhe kaq e shkëlqyer, kaq e madhe dhe rrezatuese, saqë mbi çdo njollë poshtërimi tek ai të gjithë shokët e tij duhet të nxitojnë të hedhin pelerinat e tyre më të çmuara.

Në disa shpirtra ekziston një shqiponjë Catskill që mund të hidhet me nxitim në përrenjtë më të errët dhe të ngrihet përsëri lart e të zhduket në hapësirat diellore. Dhe, edhe nëse fluturon përgjithmonë në përrua, ky përrua është i maleve, dhe kështu, në zbritjen e saj më të ulët, shqiponja e malit është gjithmonë më lart se zogjtë e fushës, edhe kur këta të fundit ngjiten.

Lë një gjurmë të bardhë e të trazuar, ujëra të zbehta, fytyra më të zbehta, kudo që kaloj. Valët ziliqare fryhen nga të dyja anët për të mbytur gjurmët: ato vërshojnë, por më parë kaloj unë.

Më mirë të flesh me një kanibal esëll sesa me një të krishterë të dehur./Elida Buçpapaj