Familja Goebel jeton në një situatë të vështirë ekonomike, e cila ndikon negativisht tek i riu Antonio: i prekur që në fëmijëri nga mungesa e vitaminave dhe rakitizmi, duhet të përballet me zhvillimin fizik të bllokuar, i cili manifestohet në pamjen e pahijshme që do ta shoqërojë edhe si i rritur. Nga ana tjetër, edhe nga pikëpamja emocionale dhe intelektuale, djali shfaq disa vështirësi: nuk i pëlqen të jetë me moshatarët e tij, duke preferuar afërsinë e kafshëve dhe në shkollë është në vështirësi të mëdha.

I vendosur në një klasë diferenciale në shkollën fillore, ai iu besua në vitin 1912 një instituti për fëmijë të mangët, përpara se të transferohej, vitin e ardhshëm, në Marbach, në një institut të drejtuar nga një prift ungjillor, i cili e përkufizoi sjelljen e tij si “të pamoralshme” për shkak të zakonit të tij për të sharë dhe tallur. Në Marbach, gjithsesi, Antonio mëson të lexojë me një shpejtësi të caktuar dhe, pavarësisht se është i dobët në matematikë dhe drejtshkrim, gjen lehtësim të vazhdueshëm në vizatim, gjë që shpesh e lejon të qetësohet pas krizave nervore që e godasin.

I përjashtuar gjithashtu nga ky institut për imoralitet dhe sjellje të këqija, pasi filloi të punojë si punëtor bujqësor i rastësishëm, ai bën një jetë mjaft endacake dhe pranohet në një klinikë psikiatrike pas një debati të dhunshëm me Elisen, nënën e tij kujdestare, e cila në vitin 1919 u ankua. I dëbuar nga Zvicra, Antonio u dërgua nga Chiasso në Gualtieri, qyteti i origjinës së babait të tij birësues (më 1955 ai i kushtoi një pikturë episodit, të titulluar “Ligabue i arrestuar”, duke portretizuar veten në pranga, pranë dy karabinierëve në një karrocë) , por tenton te arratiset menjehere edhe sepse nuk njeh gjuhen italiane.

Përpjekja e tij për t’u arratisur në Zvicër, megjithatë, dështon dhe i riu kthehet në vend dhe pranohet në shtëpinë e mjekimit Carri. Në vitin 1920 iu kërkua të punonte në brigjet e Po: ku punonte me karrocë dore, ai ndihmoi në ndërtimin e një rruge që lidhte Gualtierin me lumin. Në të njëjtën periudhë iu përkushtua për herë të parë pikturës.

Takimi që ndryshoi jetën e tij ndodhi në vitin 1928, kur Renato Marino Mazzacurati, një nga themeluesit e shkollës romane, ndjeu talentin e fshehur në artin e tij të mirëfilltë dhe e mësoi të përdorte ngjyrat e vajit. Në vitin 1932, Ligabue u mirëprit nga Licinio Ferretti, një flautist i njohur ndërkombëtarisht dhe koleksionist i pikturave të artit bashkëkohor. Tani i drejtuar drejt një valorizimi të pjekur dhe të plotë të talentit të tij, Antonio vendos t’i përkushtohet me trup dhe shpirt pikturës, duke vazhduar udhëtimet e tij pa qëllim përgjatë Po.

Ai i kushtohet pikturave dhe vizatimeve, të cilat përfaqësojnë botë të veçanta: megjithëse subjektet janë të njëjta, vizatimet nuk janë kurrë studime përgatitore ose skica të kanavacave, por ushtrime autonome të karakterizuara nga tipare nervore (pika e thatë është e pëlqyeshme për të), ndonjëherë të gjurmuara, shpesh karakterizohet nga shenja që nuk janë të pastra, por qartësisht ekspresive dhe strukturore, shpesh me rezultate plastike. Nga ana tjetër, veprat e tij figurative paraqiten si kumbues, madje të dhunshëm e nostalgjikë, të kalitur me detaje të sakta dhe shpesh të vendosura në skenarë të jetës rurale, me imagjinatë dhe memorie që përzihen në varësi të peizazhit të përfaqësuar. Dhe kështu Ligabue, i cili tashmë ia del të mbajë veten falë pikturës, ndërkohë i përkushtohet edhe skulpturës me terrakote.

I pranuar në një spital psikiatrik në 1937 në Reggio Emilia për akte vetëlëndimi, ai arriti të dilte jashtë vetëm katër vjet më vonë falë ndërhyrjes së skulptorit Andrea Mozzali, i cili e mirëpriti në Guastalla, në shtëpinë e tij, pranë Reggio Emilia. Ardhja e luftës e lejoi atë të përdorej si përkthyes për trupat gjermane, por më 1945 Ligabue u internua përsëri në një spital psikiatrik, fajtor se kishte goditur një ushtar gjerman me një shishe: ai mbeti i mbyllur edhe për tre vjet të tjerë. Gjatë qëndrimit në spital, Antonio vazhdon aktivitetin e tij si piktor, si dhe vizitohet nga Romolo Valli, gazetar dhe aktor i ardhshëm.

Pasi u lirua, ai rifilloi aktivitetin e tij si piktor me intensitet më të madh, falë vëmendjes në rritje që kritikët, gazetarët dhe tregtarët e artit i kushtuan veprave të tij. Pasi e braktisi skulpturën rreth vitit 1954, ai e rezervoi të gjithë kohën e tij për krijimin e pikturave, shpesh me përmasa imponuese, në të cilat shprehte konceptin e tij të ekzistencës si një luftë e përhershme, një betejë pa pushim, e shoqëruar vetëm rrallë nga momente të vogla qetësie. Janë autoportretet, në veçanti, ato që zbulojnë këtë ide të jetës.

I përqendruar në gravurë, në vitin 1955 Ligabue ngriti ekspozitën e tij të parë personale me rastin e Fiera Millenaria që u zhvillua në Gonzaga, jo shumë larg Mantuas, ndërsa një vit më pas mori pjesë në “Premio Suzzara”. Në vitin 1957 ai ishte protagonist i një reportazhi (shumë i njohur edhe sot) i botuar në “Resto del Carlino”, të firmosur nga Severo Boschi dhe fotoreporteri Aldo Ferrari, i cili e përjetësoi në Gualtieri. Katër vjet më vonë, Ligabue pati mundësinë të shihte një ekspozitë personale të ngritur në Romë, në Galerinë “La Barcaccia”: pak kohë më pas, megjithatë, një aksident me motor (vitet e fundit të jetës së tij e lejuan të shpëtonte nga ekonomia dhe të përkushtohej vetë ndaj pasioneve të tij, duke përfshirë atë të motoçikletave) ngadalëson aktivitetin e tij, i penalizuar më tej nga një parezë që e godet menjëherë pas kësaj: një hemiparezë për shkak të vaskulopatisë cerebrale që e prek atë si mendërisht ashtu edhe fizikisht.

Pasi u pagëzua dhe u konfirmua, Antonio Ligabue i njohur si “Al Tedesch” (“Gjermani”) ose “Al Matt” (“I çmenduri”) vdiq më 27 maj 1965 dhe u varros në varrezat Gualtieri. Menjëherë më pas, Kuadrenalja IX në Romë i kushtoi një retrospektivë./Elida Buçpapaj