VOAL- Bukuria nuk është diçka për të cilën duhet të konkurrohet: të gjithë kanë diçka të bukur për të zbuluar; vëmendja është çelësi i zbulimit.

Dje, si sot, për një grua, të kesh guxim do të thotë të mendosh dhe të zgjedhësh me kokën tënde, madje edhe përmes një heshtjeje të ushqyer nga idetë.

Dashuria duhet të çlirojë, jo të skllavërojë. Është një shtrembërim psikologjik dhe moral të mendosh se dashuria konsiston në zotërimin dhe dominimin e tjetrit.

Të besosh se je superior është mendjevogëlsi. Ne jemi një grimcë jete në një univers që vërtitet me shpejtësi drejt kush e di se ku.

Heshtja, kur imponohet, është plot me jehona të kota, gjurmë thirrjesh të dështuara, britma të mbytura, sinjale tymi të shpërndara nga era.

Dashuria është një miush i vogël që fluturon dhe nuk mund ta ndalosh, as duke i spërkatur kripë në bisht.

Në pakujdesinë gjuhësore në të cilën jetojmë, kemi nevojë për poezi, e cila ka funksionin e afrimit të absolutes. Në këtë treg të përgjithshëm fjalësh, fjala poetike bëhet absolute.

Në të gjitha gjërat fshihet një “pse” që çon në një tjetër “pse”, e cila sugjeron një “pse” të vogël, të papritur, nga e cila ndoshta buron një tjetër “pse”, krejt e re, e porsalindur.

Një vështrim ndonjëherë mund të bëhet mish, duke bashkuar dy njerëz më shumë sesa një përqafim.

Të ndash jetën tënde me një burrë, t’ia kushtosh dashurinë tënde atij, ka një çmim; për gratë, kjo do të thotë të vendosësh të sakrifikosh diçka nga vetja.

Edhe përtacia, por me vetëdije, mund të jetë një art.

Koha është një justifikim. Kur do diçka, e gjen kohën.

Injoranca mund të jetë sublime, por gjithmonë çon në katastrofë.

Nuk ka asgjë heroike në sulmin frikacak ndaj më të dobtëve.

Një miqësi, qoftë midis burrave apo grave, është gjithmonë një marrëdhënie dashurie. Dhe në një përkëdhelje, në një përqafim, në një shtrëngim duarsh, ndonjëherë ka më shumë sensualitet sesa në aktin e vërtetë të dashurisë.

Është më e lehtë për një deve të kalojë nëpër vrimën e një gjilpëre sesa për një grua të ketë forcën për të qenë vetvetja, në mishin e saj dhe në mendimet e saj.

Duke hedhur poshtë konceptin e skllavërisë njerëzore, nëpërmjet ndershmërisë intelektuale, arrihet të pranohet edhe padrejtësia e skllavërisë ndaj kafshëve.

E ardhmja hapet para saj si një lule e hershme që ka ndjerë rrezen e parë të diellit, por mund të mbetet e ngrirë në degë. Sepse pranvera nuk ka ardhur ende dhe ajo rreze dielli e ka mashtruar.

Në çdo grua, nxjerr kokë një fëmijë që dëshiron me kokëfortësi të mbetet fëmijë.

Fjalët, thotë shkrimtari, mblidhen nga sytë si tufa rrushi nga një pjergull, shtrydhen nga mendimet që rrotullohen si një rrotë mulliri dhe pastaj, në formë të lëngshme, përhapen dhe rrjedhin të lumtura nëpër vena.

A është kjo korrja hyjnore e letërsisë?

Mund të ndodhë që të jetosh pa “ekzistuar”.

Më pëlqen të bie në dashuri. Është një gjendje që më jep ngrohtësi dhe lehtësi.

E mjerë, por madhështore është aftësia njerëzore për të besuar në të ardhmen pavarësisht hidhërimit dhe vogëlsisë së fatit tonë.

Një nga parimet e mia është të mos kem asgjë në jetën time për të cilën nuk mund të flas publikisht. Kjo nuk do të thotë të jesh i paturp, thjesht i sinqertë.

Të lëshosh nga dora një libër është si të lëshosh më të mirën e vetes. Të kalosh nga harqet e buta dhe të ajrosura të mendjes në ngathtësinë e një trupi lypës që kërkon gjithmonë diçka është prapëseprapë një dorëzim.

Të dashuruarit besojnë se janë një turmë edhe kur janë një plus një.

Drejtësia bëhet nga shkëputja, mirëkuptimi, gjykimi, jo nga hakmarrja dhe larja e hesapeve.

Ruajtja e vetëvlerësimit është mënyra më e mirë për t’u ndjerë mirë me veten.

Dhe në një përkëdhelje, në një përqafim, në një shtrëngim duarsh, ndonjëherë ka më shumë sensualitet sesa në aktin e vërtetë të dashurisë.

Për mua, dashuria është edhe kjo: të jesh afër pa thënë asgjë. Ka momente kur fjalët dështojnë, duke u dukur të pajetë në një marrëdhënie dashurie.

Një poet është dikush që nuk është i interesuar për historitë; ai përqendrohet në vizione dhe punon me gjuhën.

Është gjithmonë një kërcim i imagjinatës që e bën dikë xheloz.

Poezia është operacioni më artificial i imagjinueshëm. Poetët shkruajnë dhe rishkruajnë. Ata nuk improvizojnë.

Nxitimi u përket të rinjve që nuk i njohin kënaqësitë e pritjes, dëshirën për një zgjatje që mbështjell dorëzimin e aromave të thella dhe të shijshme.

Ndërsa burrat pritet të flasin me aftësi dhe talent, gratë pritet të flasin me trupat e tyre.

Sot, minjtë shihen me neveri dhe frikë. Ata jetojnë në kanalizimet e qyteteve, ushqehen me mbeturina, janë groteske gjigantë dhe të zotëruar nga forca e tigrave.

Kërkimi nuk është thjesht funksional për atë që dikush po kërkon; kërkimi përmban brenda vetes shpërblimin për punën e tij.

Minjtë dikur bartnin murtajën, ndoshta kjo është arsyeja pse kaq shumë njerëz tmerroheshin prej tyre. Dhe edhe sot, minjtë janë të frikshëm. Ata ndanin një parazit me njerëzit: pleshtin. Ishte për shkak të asaj krijese gjakpirëse që ata e gjetën veten krah për krah në tragjedi.

Fotografitë na kujtojnë se koha është shumëplanëshe dhe se ne jemi pjesë e një katastrofe metamorfike.

Kujtesa është vazhdimësia e kohës; ajo lejon që dija të vazhdojë.

Mendja jonë refuzon të mbartë thasë me sekrete. Ajo dëshiron të gjejë gëzimin e jetës dhe të vdekjes.

Ndonjëherë ne madje shuajmë urinë nëpërmjet syve tanë.

Përafrimi është një nga gjërat më irrituese: të dëgjosh një histori të bukur të treguar pa kujdes, rastësisht, pa menduar për fjalët dhe imazhet, në një mënyrë të përgjithshme dhe të nxituar, është, për ata që duan të lexojnë, një fyerje e vërtetë për veshin.

Koha është sekreti që Zoti ua fsheh njerëzve. Dhe ne jetojmë mjerisht me këtë sekret çdo ditë.

Të paktit e lumtur që duan të lexojnë poezi e dinë se pesha e tingujve, e fjalëve, mund të jetë tepër e ëmbël.

A mundet një grua, madje edhe një e re, të dashurohet aq shumë me një ide sa të sakrifikojë të gjitha pasuritë dhe të ardhmen e saj?

Pas mijëvjeçarësh urrejtjeje dhe lufte, të paktën duhet ta kishim mësuar këtë: se dhimbja nuk ka flamur./Elida Buçpapaj