Sepse, nëse toka ia shtrëngon muskujt për të bërë një punë të vështirë që s’kërkon shumë hijeshi, nga ana tjetër, ai zbulon gjithë madhështinë e kursyer të peizazhit ku ai lëviz dhe, po kështu, edhe bukurinë e dobishme të punës së tij dhe, lëvizja e tij e harmonishme duket sikur i jep ritëm një ëndrre… Ky është një simbol që do t’u pëlqejë të gjithë shqiptarëve të dëshiruar e që shqetësohen për të mbjellë në tokën e lindjes pak paqe, dituri dhe mirëqenie”.

MIKUT TIM…

Edhe kjo pikturë është vizatuar nga piktori Pol Noke, emri i të cilit duket qartë në cepin e majtë të saj P. Nocquet, ndërsa në të djathtë me dorën e tij shkruan: “A mon ami Faïk beg Konitza”, (mikut tim Faik bej Konicës). Pra “mikut tim”, tregon që ata njiheshin dhe ishin miq, bashkëmoshatarë, Faiku i datëlindjes 1876, Nokeja i 1877-ës dhe në vitin që kryhet piktura më 1899, janë 23-22 vjeçarë.

Për të dy është fillimi i një rruge të madhe artistike. Të dyja pikturat e paraqitura janë fryt i bashkëpunimit të ndërsjelltë ku njëri hidhte idenë, përshkruante hollësitë e ngjarjes (F. Konica), kurse Nokeja i pikturonte ato me frymëzim, duke i ngritur me art idetë e Konicës.

JETA E PIKTORIT NOKE

Pol Nokeja lindi më 1877, në Ukle pranë Brukselit. Ai rridhte nga një familje me origjinë frënge. Në moshën 17 vjeçare, hyri në shkollën e Arteve të Bukura të Brukselit. Më 1900 fitoi konkursin për skulpturë dhe mori një çmim me vlerë 10 mijë franga, që jepen çdo vit, dhe që e lejonte të qëndronte në Paris.

Në vitet 1901-1902, hapi një ekspozitë të vetën në sallonin e Parisit dhe u zgjodh anëtar i tij i përhershëm, që do të thotë se juria detyrohej të pranonte të ekspozonte veprat e tij. Pa mbushur ende 25 vjeç, emri i tij u bë shumë i njohur.

Në vitin 1903 shkoi në Nju Jork, për të bërë ca vepra të porositura, zuri atje shumë miq ndër të cilët dhe presidentin Ruzvelt dhe vendosi të qëndrojë aty përfundimisht. “Një nga kohëshkimet më të dashura të Nokesë, ishte fluturimi në erë me balonë. Kishte bërë shpesh fluturime të guximshme, shumë të përfolura nga gazetat”.

Fluturimi i fundit me balonë, do të ishte fatal! Më 3 prill të vitit 1906, u ngrit nga Nju Jorku në drejtim të ishullit Long Island, një udhëtim i çuditshëm…! Mjerisht kur zbriti ishte natë dhe duke ecur këmba dorazi për të arritur në qendrën më të afërme ku dukeshin dritat, humbi dhe vdiq nga lodhja, duke kërkuar rrugët nëpër të çarat e shkëmbinjve anës detit, më 4 prill 1906″.

HUMBJA

U shua një jetë e re 29 vjeçare e një njeriu me talent, e një karakteri të veçantë që ishte mik i Faik Konicës dhe dashamirës i Shqipërisë. Vdekja shkaktoi jehonë të madhe. Shtypi i kohës i Nju Jorkut, Belgjikës, i kushtuan vëmendje të veçantë kësaj vdekjeje sa tragjike, aq dhe madhështore.

Këtë jehonë tragjizmi dhe karakteri e sjell Faik Konica në revistën e tij “Albania”, duke shkruar një sërë artikujsh në shqip dhe frëngjisht. Pikërisht nga nekrologjia e Nokesë, mësohen shumë hollësi të jetës së tij si dhe të marrëdhënieve të ngushta që kanë patur midis tyre.

KONICA DHE LAMTUMIRA

Në kryeartikullin e shkruar në gjuhën shqipe nga Londra më 4 prill 1907, Faik Konica thotë: “Sot, 4 prill 1907, u bënë dymbëdhjetë muaj që kur vdiq i shtrenjti im mik, i çkëlqyeri skulptor Pol Noké. Me që shumë Shqiptarë e njohën e me që krye-fytyra e ‘ALBANIËS’ e tanishmia, si edhe më e përparëshmia është vepër e tija, marr këtë shkak për të përmendur te e Përkohëshmja jetën e këtij artisti zëmër lartë, të cilin e njoha po thua që nga djalëria”.

Dhe më poshtë shton: “Me karakterin e dreqtë dhe të lartë që kish, nuk është çudi që të gjithëve sa e kishin njohur, i u-vajtua zemra. Gazetat thoshin se, kur e shpunë në varr, lot rridhnin nga syt’ e të gjithëve. Më 24 të prillit 1906, një komitet nënë kryesië të nderit të Presidentit Rusvelt, të Z. Zhuseran, ambasadorit të Fransës, edhe të baronit Monshër, bailozit të Bëlgiës, përmblodhi 57 nga veprat e tija, për një dëftesë të botëshme.

Është për të vënë ’re se në letër të funtme që më dërgoi, të shkruar në Nju Jork, më 16 të marsit 1906 (pra 19 ditë para vdekjes-ed), i mjeri im mik fliste gjer’ e gjatë përmi vdekjen, e cila, për ’të, nuk ish larg”.

Pra vdekja nuk ishte larg…! E dinte që do të vdiste…! Në trupin e tij u gjet testamenti ku shkruhej: “Emri im është Pol Noke, me profesion skulptor” dhe i lutet kunatit të tij, që të lajmërojë mëmën e cila jetonte në Bruksel, se gjithçka i “përket asaj dhe motrës sime, që jeton me të”.

Në artikullin e shkruar nga Londra më 5 prill 1907 në gjuhën frënge, Konica thotë: “U mbush një vit nga dita kur vdekja tragjike i dha fund, më 4 prill 1906, jetës plot gjallëri dhe të shkëlqyer të skulptorit të ri Pol Noke. Nuk më takon mua që të vlerësoj këtu artistin, i admiruar nga disa dhe i sulmuar nga të tjerët, por që ka tërhequr vëmendjen e të gjithëve. Unë do të flas vetëm për njeriun.

Një miqësi e gjatë, që ka filluar gati që nga fëmijëria, më kishte bërë deri në çastin e tij të fundit njeriun e besueshëm të mendimeve të tij vetjake; përveç kësaj ‘ALBANIA’ i është borxhli Nokesë, për ballinat e ndryshme me të cilat ajo është zbukuruar herëpashere, dhe për këtë arsye mund të themi që ai ishte një nga bashkëpunëtorët e parë të kësaj reviste; me një fjalë, shumë nga lexuesit e mi kanë patur rastin ta njohin Nokenë. Kemi plot arsye që përligjin futjen te ‘ALBANIA’ të këtyre shënimeve, të shkruara shpejt e shpejt në këtë përvjetor që na shkakton aq shumë hidhërim.

Karakteri i Nokesë nuk ishte nga ata që në fillim të joshin dhe kur i studion më mirë nuk i pëlqen më. Me të është pikërisht e kundërta. Pamja e jashtme e karakterit të tij mund të kishte diçka të neveritshme; por me të kapërcyer pragun, habiteshe kur gjeje një pjesë të brendshme që kontrastonte shumë me fasadën.

Thënë copë, një mendje e mprehtë, vrazhdësi, njëfarë cinizmi të shtirë, mospërfillje për rregullat, përbuzje për dinjitetin e rremë dhe për ata njerëz hijerëndë që kujtojnë se janë seriozë nga që janë solemnë: ja Nokea, ashtu siç u duket atyre që e njohin vetëm në sipërfaqe.

Por ata që kanë studiuar thelbin e karakterin e tij, kanë dëshmuar për cilësitë e tij të mrekullueshme nga të cilat më shumë binin në sy drejtësia e lartë dhe një bujari që mund t’i bënte ballë çdo gjëje. Ndihmonte artistët e varfër, madje edhe pse vetë gjendej në luftë me vështirësitë materiale. Ai nuk e kishte njohur kurrë ndjenjën meskine të smirës profesionale.

Dihet që artistët shpesh s’kanë kulturë letrare. Pol Noke ishte një përjashtim fatlum nga rregulli. Midis gjithë poetëve, ai deshte me zjarr Shellin. Dhe meqë ra fjala për këtë admirim të veçantë, është e çuditshme kur vë re se vdekja e poetit anglez dhe e tij, që erdhën papritmas pikërisht në të njëjtën moshë, shëmbëllejnë shumë përsa u përket rrethanave.

Bashkë me skermën dhe golfin, fluturimi me aerostat ishte çlodhja që i pëlqente më tepër Nokesë. Por fluturimi me aerostat (ballon), fillimisht një zbavitje për të kaluar kohën, arriti të bëhej për të një subjekt studimi pasionant. Shpirti i guximshëm dhe temperamenti i hedhur i Nokesë, gjenin kënaqësi në këtë lojë të rrezikshme.

“Përse, – më shkruante ai në përgjigje të një letre, ku unë e këshilloja të tregohej më i matur, përse fantazma e vdekjes të vijë të më helmojë gëzimin që provoj kur hip në balon?… Vdes si në rrugë ashtu edhe në ajër; dhe sido që ta marrësh, për deri sa më në fund vdes, mua më pëlqen më shumë ana tragjike e vdekjes me ballon, se sa të vdesësh ngadalë në një shtrat në mes të tymrave të neveritshëm të ilaçeve”! Memorie.al/ Nga Efthim Dodona