Gjethet bien, bien si prej largësive,
sikur kopshte të epërm thahen qiellit;
bien ato me një gjest mohimi.
.
Dhe natën, toka e rëndë bie
në vetmi nga të gjithë yjet.
.
Ne të gjithë biem. Kjo dorë bie.
Dhe shih të tjerët: është te sekush prej tyre.
.
Është Dikush që e mban këtë rënie gjithsesi
pafundshëm butësisht në duart e Tij.
(Rainer Maria Rilke, Paris, 1902)

Herbst
Die Blätter fallen, fallen wie von weit,
als welkten in den Himmeln ferne Gärten;
sie fallen mit verneinender Gebärde.
.
Und in den Nächten fällt die schwere Erde
aus allen Sternen in die Einsamkeit.
.
Wir alle fallen. Diese Hand da fällt.
Und sieh dir andre an: es ist in allen.
.
Und doch ist Einer, welcher dieses Fallen
unendlich sanft in seinen Händen hält.
(Rainer Maria Rilke, Paris, 1902)