Oh, ka sy të tjerë që ai mund të shohë
dhe duar të tjera që mund t’i gëzojë
por unë për të dashurin tim duhet të jem
vetëm një zë

Oh, ka gjinj ku kokën mund të mbështesë
dhe buzë ku mund të gënjejnë buzët e tij
por duhet të jem gjersa të vdes
vetëm një klithmë

Nata e prillit ende është e ëmbël, blu
pemët plot me lule
paqja shkon drejt tyre me këmbët si pupla
por jo për mua

Në gjoksin e tij fshihet paqja ime
aty ku nuk do të jem kurrë
dashuria vjen çdo natë për të tjerët
por jo për mua

Unë vij nga i njëjti shteg
në të njëjtën deriçkë kopshti të hapur
prej vitesh trëndafilat janë atje
dhe digjen si më parë

Ndërsa i shoh të lulëzojnë në erë
lot të nxehtë më dalin papritur
Një flakëz e tyre shpërthen
zjarrin në zemër.

Shpirti jeton në shtëpinë e trupit tim
ti i ke të dyja; trupin dhe shpirtin
po nganjëherë shpirti s’është yti gjer në fund
e josh një i ri, një aventurier i krisur

Jam e shqetësuar me këtë që po ndodh
madje e zemëruar, të shpjegohem s’di
ndonëse jam e sigurtë te besimi i trupit tim
te besimi i shpirtit kam frikë

Muzg dhe të gjithë zogjtë
ne një kor tingujsh diamantinë
kaq thjeshtësisht përhapin gëzim
në këtë vis të botës

Ajri është blu dhe i ëmbël
dhe yjet e parë janë të bardhë
O, më lini si zogjtë të këndoj
para se të vijë nata

Dhomën e ndriçonin drita të zbehta
violina tërhiqte tingujt si gërsheta
i shthurte dhe i thurte me dhimbje
dhe ari luftonte kundër errësirës

Pashë errësirën kur u kthye në dritë
dhe kur harku ndali, humbi ari
rrjeti elektrik u dogj dhe shkëlqimi
u mbyt në valët e natës

Sa miliona prille kanë ardhur
para se të lindja unë
sa e bardhë mund të jetë një degë qershie
një tufë me lila, sa blu?

Dhe sa shumë kanë vallëzuar në prill
kur jeta për mua kishte marrë fund
luleve do t’ua heq flakën blu
dhe flakën e bardhë drurëve

Me bukurinë tuaj më digjni për së gjalli
lule dhe drurë më bëni hi
që më në fund vdekja të mos marrë
këtë orë shkëlqimi

O, lule në erë, o dritë nëpër drurë
o, diell i së bardhës dhe blusë
më vrisni, që në gjumin e pafund
të ruaj kujtimin tuaj

Një varr për dashurinë
atje larg nën një dru
në pyllin e madh dhe të zi
që të mos e shoh askush

Në kokën e saj s’do vë lule
as gur në këmbët e saj
por gojën e kam dashur shumë
ishte mjaltë

Dhe s’do t’i shkoj në varr
se pyjet janë të ftohtë
gëzim do mbaj në duar
aq sa mund të mbaj

Ditën në diell do rri
nën puhinë e kaltër
por, ah, do qaj natën

Në muzgun e vjeshtës, në orën gjashtë fiks
në perëndimin e gjatë të diellit kuq si gjaku
bien kambanat e manastirit poshtë në luginë
dhe unë qaj trishtëm për ditën që ka vdekur

Ylli i parë pret ajrin blu me dritën e mprehtë si thikë
po unë pse shpirtin e ndiej kaq të ftohtë?
Tri kambana, secila me tingullin e vet mistik
luginën e lodhur trandin prej kumbeve të fortë

Kambana në Venecia, kambana në det
Kambana në luginë, të rënda, për meshë
Nuk ka vend në botën e mbushur me njerëz
ku mund të harroj se dita vdes

Eja kur hëna e zbehtë si petale
pluskon në muzgun e perltë të marsit
eja me krahët e shtrirë të më marrësh
me buzët e mbledhura që puthja t’i hapë

Eja, sepse jeta fluturon si flutur nate
kapur në rrjetën e viteve që kthim s›kanë
eja, sepse të dy, të ngrohtë dhe të etur
shpejt do jemi si gurët gri në bar

Të dua shumë; jam lumë
ngrihem me pranverën dhe kërkoj detin
jam një dhuruese shumë bujare
dashuria s’pushon duke pirë tek unë

Po këmbët e tij kthehen në shkretëtirë
pa hije, shira, vesë
ku yjet vështrojnë tmerrësisht qartë
nga një qiell blu i pamëshirshëm

Dhe në mesnatën me zheg përvëlues
i lodhur dhe i etur për vdekje
shikon një pellg, mbi të përkulet
pi ujin e ndenjur me shumë etje

Paqja vërshon tek unë
si batica që le në breg një pellg
është imi ai pellg, si deti
s’bën baticë kurrë

Jam pellgu ngjyrë blu
që adhuron qiellin e madh
një palë flatra për shpresën
i gjej atje lart

Jam pellgu ngjyrë ari
kur perëndimi digjet në flakë
qielli, thellësia ime,
më jep yjet në duar t’i mbaj

Prej andej po vjen një shi i butë, një aromë e ëmbël toke
dhe dallëndyshet rrotullohen në qiellin vezullimhollë
dhe bretkosat në pellgje kuakin nëpër natë
dhe kumbulla e egër tundet, veshur me të bardha

Gushëkuqët ndezin zjarre me pendët e tyre të kuqe
plot ledhe e teka dashurie mbi një tel gardhi të përkulur
dhe askush s’do t’ia dijë për luftën, askush
askush nuk pyet se kur do të marrë fund

Askush nuk e ka mendjen në vend, as zogu, as lulet
nëse njerëzimi një dite do të zhduket
pranvera kur të zgjohet në agim
s’do kujtohet për ata që ikën pa kthim.

Unë i njoh yjet nga emrat që kanë
Alyair, Aldebaran
dhe e di shtegun që ndjekin
në pafundësinë e qiellit të kaltër

I di dhe sekretet e burrave
nga vështrimi i tyre i çuditshëm
mendimet ua njoh, mendimet gri
që më kanë bërë të mënçur dhe të trishtë

Dhe sytë e tu janë të errët për mua
megjithëse duken se flasin pa cak
nuk mund të them se më duan
dhe ndoshta s’më duan aspak

Unë di shumë gjëra, por druhem
dhe vitet shkojnë e vijnë
unë mund të vdes duke mos njohur
atë që kam dëshirë të di

Kam shpresë se ai më do
ngaqë më puthi në buzë
por unë jam një zog i plagosur
që s’mbërrita dot në jug

Me mendje e di që më do
po zemrën e kam te trishtuar
puthja e tij s’është aq e bukur
sa ç’e kam ëndërruar

Sytë e tu pinë të mitë
dashuria i bën me shkëlqim
sytë e tu më rrinë ngjitur
me qepallë e me qerpik

Ne dashnorë jemi prej kohësh
shpirti- lumë që vërshon
ai shpesh ndryshon ngjyrë
ne s’e dimë se si ndryshon

Dhe kur shihemi në sy
njeri-tjetrin të kuptojmë
pyesim si me turbullim
dimë shumë a pak dimë

Po dhe shpirti bën dredhira
ne të ndrojtur dhe të lirë
kur do të më njohësh ti mua
kur do të njoh unë ty?

Kur të vdes dhe prilli i ndritshëm
do shkund mbi mua flokët e lagur nga shiu
mbi trup do më biesh zemërthyer
por unë s’kam si të kujdesem për ty.

Në paqe, si pemët me fletë, në paqe të përjetshme
kur shiu përkul degët nën yje
fillikate, e heshtur, me zemrën që s’ndjen më
unë s’kam si të kujdesem për ty

Më në fund kam vendosur të gjykoj se ç’është jeta
asgjë nuk ka mbaruar, çdo gjë vetëm ka filluar
dhe fitoret e vështira që duken kaq të shkëlqyera
kurrë nuk janë fituar

Dhe dashuria, së cilës i ndërtova shtëpinë e shpirtit
vjen si klloçitje apo si mysafir i hutuar
dhe muzika, simpatia për meshkujt, të qeshurat
nuk janë më të mira se të rrish pa punë