VOAL

Katër poezi prej Luçija Serregjit (1910-1993)

August 27, 2025

Katër poezi prej Luçija Serregjit (1910-1993) e cila i ka botue ato në shtypin e vjetëve ’30-’40, si te Cirka, Illyria etj. nën pseudonimin Lux Secreta. Poezitë i mora prej gazetës ExLibris, sjellë prej Andreas Dushit.

●BRÎ ‘ LISIT TË RRXUEM

prej Lucie Serregji (Lux Secreta)

N’skâj të fushës n’blerim stolisë e në lule veshë,

Ku ajri i pastër percjellë jone t’lehta

Te’ i lis i rrxuem shtegtari pá pritë ndeshë…

Âsht lisi qi mbí tokë për sá qindvjeta

Nuk ju përkul stuhís as rrfés kërcnuese,

Por tash mbí tokë i mbaroi ditt e veta.

Kje sá herë për shtegtarin lândë ngushlluese,

Sá herë nën hije t’tij merzín largonte

Nën lvizje t’degve t’tija shungulluese.

Brî tij dikúr sá gjânat i ândrronte

Nen t’Shqypes çerdhe, qi n’kujdes ndërtuemun

E kish per zogjt e vet, ç’n’të kaluemet mote.

Ândrra e dikurshme tash kishte kaluemun

Bashkë me trup t’lisit qi nën kup’n e qiellit

Tash s’bâte hije t’xétit me i larguemun.

Me mâll kujton at kohë kur nder dit prillit

Bariu me fýll i ndillte t’qeta udhtime,

N’sá grigj’t pushojshin larg rrezeve t’diellit.

Sá herë gjuetari ulë brî tij plot gzime,

Me shokun e vet besnik prej gjahut kthyemun,

Vrete sâ shpênd qi vrau, me shum mundime.

Por mbasi lisi detyren e ká kryemun,

Mbî tokë pushon, tue dashtë ktê t’falnderojë,

Tue pritë dhe ato qi brî tij i janë shtŷemun.

Për me përshndetë, pse mâ s’mund t’i pranojë

Nën t’pastrën hije, ku pau e ndieu sá gjâna

Për të cilat mâ nuk flet, s’difton… s’ká gojë,

Mbasi u shuen për tê dhe dielli e hâna.

●FLAMURIT

Kaluen, ndonse kadalë, vuejtje e mjerime

Qi qindra vjetsh Shqipnín paten ngujue,

E tash dhe Shqipja krahët i ká t’shtrime

Mbí pelhurë n’t’kuq ngjyrtue.

S’u trêmbet mâ kërcnimeve qi motit,

Deshten m’e bâ të pá-kénun mbi ket botë

Njat tokën e fatosit t’madh, Kastriotit,

Qi sod gzon liri t’plotë.

Tash qi Flamuri valvitet nën kupë t’qiellit,

Difton se i mbushen njizetetre vjet

Ç’se gzon përherë, nën rreze t’arta t’diellit

I lír n’tokën e vet.

Shtiellu n’ajrí, dija plakut bujár

Qi t’shkûndi për tokë pluhnin e robnís,

Qi t’naltoi n’Vlonë e t’bâni mâ krenár

Nepër çdo kând t’Shqipnís.

Shtiellu n’ajrí e nën fletë t’shpêndit t’zí

Rueje ket tokë me gjak fatosash lámun,

T’cillt s’u kursyen e për me t’pá n’lirí

Deken me ndér kan bâmun.

Rrnosh prá për jetë Flamur i ynë n’liri,

Rrnosh tue e gzue përherë kombin shqiptarë

Qi jetë i uron sunduesit t’ksaj Mbretní

Mbretit t’vet Zogut i Parë.

●SË NDÎHET MÂ FYELLI

Lodhun delet prej diellit

Mrizojnë nen t’hapten hije

T’degve qi nen kupë t’qiellit

Lshon ahi, n’sá per brîje

Vû kryet permbí tesha

Pushon dhe blegtoresha.

Dhe dy sýt t’kjarët si drita

Fillon m’i a rrêjtun gjumi,

Pse sá kish nisun dita,

Sá ishte freskue n’ujë lumi,

Tue pshtjellë kryet n’rubë me lara

Kish vûe berret përpara.

Hova hova e lét era

Lote me flokët e shprishun

Qi n’báll lshote perhera,

Dhe permbî pêmë, si t’grishun,

Tubë zogjët ishin vêndue

Si t’dojshin me këndue.

S’ish ditë qi n’at kohë zhegu

Mos t’a trazote fylli

Qi bite n’at anë bregu,

Dér n’kohë qi i mbramjes hylli

Niste atje nalt me ndritë

Si shêj se s’kish mâ ditë.

I gëjatë prá s’ish pushimi,

Pse, bash nder jone t’para

E çote ambel tingllimi

Qi tue pershkue sá ara

I kthielltë nder veshë i vîte

Thue se krejt ngëjet sajë bite.

Por n’ket ditë për çudí

Kush-di çka do t’andrrote

Blegtoresha, e s’kish ndî

Fyellin qi prorë e gzote.

S’ndîhej gjâ n’at anë lumi…

S’kish çka me e çue prej gjumi.

Ç’prej asajë ditë perhera

Dote me dijtë, pse s’ndîhej,

Pse nuk i a bite era

T’fyellit jonet?… e mnîhej,

Pse s’e gzote n’kohë t’qetë

Veç kanga e zogjve e letë.

Kish muejtë dikúr t’hetote

Larg n’nji fushore t’blerë

Nji barí, qi pushote

Dhe aj, n’sá e kandshmja erë

Kangët i a trette pá dá,

Por tash, s’u shifte mâ.

Tue dalë me dele shifej

Nji plakë prej vjetësh perkulë,

Por fyelli mâ nuk ndîhej.

Blegtoresha, tu u ulë

Bregut, shpesh desh me pvetë

Çka fyellin e kish gjetë…

●ÇERDHJA E PRISHUN

Q’kahmot nen strehë nii çerdhe,

Me shum kujdes ndertue

Pritte nji, “mirë se erdhe”

Dallndyshës me i a drejtue,

Porsá t’kthehet prêndvera

Permbî fushat e blera.

Sá t’kthiellë ruejti kujtimin

E ditve qi kaluene

Kúr t’vogjlit zogj gezimin

Mrênda sajë e provuene,

N’sá nana fluturim

I siellte pak ushqim.

Atje prej vêndesh t’xéta

Dallnysha shpesh ândrrote,

N’sá i shkûndte t’létat fleta

Ndoshta dhe u permallote,

Dishrote qi perhera

T’rrite mbi tokë prêndvera.

S’kish gzim nder vênde tjera

Veç t’ftoftit e ngushtote

M’e lânë, sá t’hikte vera,

Çerdhen qi fort e dote,

Kohë t’gjata me kalue

N’vênde qi s’kish dishrue.

Po pse, dallnyshë e ngrata!

Pse s’gzon nder vênde tjera?

Dhe atje me krânde t’thata,

Si i gjete ktû perhera,

Çerdhen do t’késh ndertue.

Çka prá atje t’bân me psue?

Dishron vendin e dashtun,

T’pelqen veç çerdhja e vjeter,

Rreth s’cilles, tue mos drashtun,

U knaqshe, s’dojshe tjeter

Banim mâ t’mirë e t’qetë

Se atê qi e lae të shkretë.

Shpejt prá se erdh prêndvera,

Gatou per fluturim;

Hidhu kah t’shtŷeje éra,

Largoje ç’do mjerim;

Pershndeti vêndet tjera

E kthe nder fusha t’blera.

Sâ ké me u gzue kúr, s’largu,

Çerdhen ké me hetue,

Me u shkputun ké prej vargu,

Shoqet ké me i kalue;

Porsé çka pate ândrrue

Sot shum ká me t’trishtue.

Ké me kerkue, por kot,

Nuk ké me gjetun mâ

Çka pate ndreqë kahmot;

Si ké tash me i a bâ?

Kush t’a rrenoi banimin,

Kush po t’a siell mjerimin?

T’u kput pra shpresa e jote,

Tash siellu rreth plot vajë,

Dikuer zêmra t’u gzote,

Por tash s’ké mâ uzdajë.

Nuk kan me t’pá mâ fmija

Qi tash janë mshehë nder shpija.

Ndoshta tash janë pêndue

Pse kot t’a prishen çerdhen.

Shoqet qi ké kalue

Qe, shpejt mbas tejet, erdhen,

Gjeten t’vetat banime,

Veç ti… Provon idhnime…

(nga faqja e fb Pro Gegnishtes)

twitter
Follow
facebook
linkedin

Fjalë kyçe: Lux Secreta

Katër poezi prej Luçija Serregjit (1910-1993)

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

RRETH NESH

Katër poezi prej Luçija Serregjit (1910-1993)

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

RRETH NESH

NEWS LETTER

SOCIAL