Prâj. N’prag
T’pyllit nuk ndij
Fjalë që i thue
T’Njirit; por ndij
Fjalë tjera t’reja
Që flasin pikla e gjethe
T’largta.
Ndig’jo. Bie shi
Prej reve t’hapërdame.
Bie shi mbi brukët
E njelmta e t’djegme,
bie shi mbi pisha
t’leskërta e t’plota,
bie shi mbi mersina
si hyjnesha, mbi gjineshtra t’shkëlqimta
me lule t’mbylluna,
mbi dellinja t’denduna
me përkdhelí t’mbushna,
bie shi mbi f’tyrat tona
t’pyjzueme,
bie shi mbi duart tona
t’lakuriqta
mbi teshat tona
t’lehta,
mbi mendime t’freskta
që shpirti shperfaq
t’reja,
mbi përralla t’bukra
që dje
t’rrejtne, që sot m’rrejn
O Hermionë.
A ndin? Shiu bjen
Mbi t’vetmuemen
Barishte
Me nji kërcitje që zgjat
E ndryshon n’ajër
Sipas degevët
Ma t’shpeshta, ma t’rralla. Ndig’jo. I përgjigjet
Vajit kanga
E gjinkallave
Që vaji jugor
Nuk frikson
As qielli i përhimtë.
Pisha
Ka nji tingull, mersina
Tingull tjetër, e dëllinja
Prap nji tjetër, mjete
T’ndryshme
Nën t’panumërta gishta.
E t’zhytun
Jena ne në shpirtin
Pyllnor,
me jetë drusore t’gjalla;
e fytyra jote e dehun
âsht e butë prej shiut
si nji gjethe,
e krifat e tua
naltojnë
t’bardhat gjineshtra,
o krijesë toksore
që mban emnin
Hermionë.
Ndig’jo, ndig’jo. Akordin
E t’ajroreve gjinkalla
Pak nga pak
Ma i mbytun
Bahet poshtë vajit
Që rritet;
por nji kangë përzihet
ma e ngjirrun
që prej atje poshtë ngjitet
nga e njomta hije e hershme.
Ma i shurdhet e ma i zbehtë
Ngadalsohet, e fiket.
Veç nji notë vazhdon e dridhet,
Fiket,
rinjallet, dridhet e fiket.
Nuk ndihet zani i detit
Tesh ndihet mbi t’gjithë degën
T’zhaurijnë
Shiu i argjentë
Që pastron,
Zhaurima që ndryshon
Sipas degës
aq e dendun e aq e padendun.
Ndigjo.
Bija e ajrit
âsht e heshtun; por bija
E baltës larg,
bretkoca,
këndon në hijen ma t’thellë,
kush e di ku, kush e di ku!
Dhe shiu bie mbi qërpikët e tu,
Hermionë.
Bie shiu mbi qërpikët e tu t’zeza
Saqë duket sikur ti kjanë
Por prej kënaqësijet; jo e bardhë
Por gati në t’jeshiltë kthye,
Duket sikur prej levores ti del.
E gjithë jeta ndër ne âsht me freskí
Mbushë,
zemra n’gjoks âsht si pjeshkë
e paprekun,
mes qëpallave sytë
janë si gurrë mes fijeve t’barta,
dhambt n’folé
janë si bajame t’athta.
Dhe shkojmë nëpër shkurrnajë
Herë t’ndamë e herë t’pajtueme
(edhe e jeshilta forcë e ashpër
Na lidhe kërcinjtë
Na ngatërron gjunjtë)
Kush e di ku, kush e di ku!
bie shi mbi f’tyrat tona
t’pyjzueme,
E shiu bie mbi f’tyrat tona
T’lakuriqta
mbi teshat tona
t’lehta,
mbi t’frekstat mendime
që shpirti shperfaq
t’reja,
mbi përralla t’bukura
që dje
m’rrejtne, që sot t’rrejn
O Hermionë.

(Marrë nga ExLibris)