VOAL- Francesco Nuti lindi në Prato më 17 maj 1955. Ai ishte student kur filloi të interpretonte si aktor amator, duke shkruar tekstet e tij, të cilat i vazhdoi deri në vitin 1978. Ai ra në sy nga Alessandro Benvenuti dhe Athina Cenci, një çift tashmë aktiv në skenën e kabaresë me emrin Giancattivi. Nuti i bashkohet: fillimisht sukseset duket se mbërrijnë me bollëk edhe falë transmetimeve televizive si “Non stop” dhe “Black Out”.
Giancattivi mbërriti në kinema në vitin 1981 me “Ad ovest di Paperino” “Në perëndim të Paperinos” (regjia e Alessandro Benvenuti): në film ripropozohet një pjesë e repertorit të kabaresë.
Më 1982 Francesco Nuti zgjedh të ndahet nga shokët e tij: luan tre tituj me regji të Maurizio Ponzi: “Madonna, che silenzio c’è stasera” “Madonna, çfarë heshtjeje ka sonte” (1982), “Io, Chiara e lo Scuro” (1983), “Son contento” ( 1983). Filmat marrin fatura të konsiderueshme dhe fitojnë një famë të jashtëzakonshme për Francesco Nuti; në veçanti falë “Io, Chiara e lo Scuro”, një parodi e “Lo spaccone” (1961, me Paul Newman).
Që nga viti 1985 shkon pas kamerës: “Casablanca, Casablanca” (1985) është debutimi i tij regjisorial ku i shkel syrin me mirësjellje filmit legjendar Bogart-Curtiz dhe në të cilin ripropozon personazhet e “Io, Chiara dhe lo Scuro”; më vonë ai shkruan, xhiron dhe interpreton histori të zhytura në romancë të çuditshme si “Blame Heaven” (1985) dhe “Bewitched” (1986). Edhe veprat e mëposhtme “Caruso Pascoski di padre polacco” “Caruso Pascoski i një babai polak” (1988), “Donne con le gonne” “Gratë me funde” (1991), “Willi Signori e vengo da lontano” “Willi Signori dhe unë vij nga larg” (1989), duket se marrin një përgjigje të mirë.
Në vitin 1988 merr pjesë si këngëtar në Festivalin e Sanremos me këngën “Sarà per te” “Do të jetë për ty”, këngë që më pas do të regjistrohet nga Mina. Katër vite më vonë, në vitin 1992, ai dueton me Miettën në këngën “Lasciamoci Respirare” “Le të marrim frymë”.
Më 1995 ishte produksioni i trazuar i “OcchioPinocchio”, një film i shtrenjtë me ambicie të mëdha dhe të pavend, i cili fatkeqësisht pati një sukses shumë të ulët.
Nuti u rikthye në vitin 1998 me “Il signor Quindicipalle”, një film i bukur (me Sabrina Ferillin) që arrin të rikuperojë të paktën pjesërisht audiencën e Francesco Nutit.
Drejtoi “Io amo Andrea” në vitin 1999, një komedi e këndshme dhe njëkohësisht delikate, me Françeska Nerin; i vitit 2000 është “Caruso, zero in condotta” “Caruso, zero në sjellje”.
Pastaj rënia. Në këtë periudhë avancoi depresioni dhe zgjedhja e keqe e artistit për t’u strehuar te alkooli.
Në maj të vitit 2006 Nuti ishte protagonist i një interviste për Radio 24 gjatë së cilës u zbuluan problemet psiko-fizike për të cilat flitej prej disa kohësh.
Në fillim të shtatorit të po atij viti ai u shtrua me urgjencë në Policlinico Umberto I në Romë me një prognozë të rezervuar, për shkak të një hematome të rëndë kraniale të shkaktuar nga një aksident në familje, nga një rrëzim nga shkallët.
Në fillim të qershorit 2008, ish-bashkëshortja Annamaria Malipiero me të cilën kishte vajzën e saj Ginevra në vitin 1999, njofton se aktori ka dalë nga spitali dhe vazhdon rehabilitimin.
I kufizuar në një karrocë me rrota dhe i heshtur që nga aksidenti, një dokumentar me titull “Francesco Nuti … dhe unë vij nga larg” i kushtohet Nutit, i prezantuar në Festivalin e Filmit në Romë më 2010.
Me këtë rast, vëllai tha se ndjente “një ndjenjë të re dhe të fortë: detyrën për t’i dhënë zë vëllait tim, një detyrë e pamundur për mjekun”. Më 18 nëntor 2010, aktori dhe regjisori rishfaqet në publik në kinemanë Eden në Prato me rastin e prezantimit të CD-së Le note di Cecco, të punuar nga vëllai i tij Giovanni dhe Marco Baracchino. Më 29 nëntor në vijim, pas katër vitesh mungesë, ai kthehet për t’u shfaqur në TV si i ftuar i transmetimit Rai 2 I fatti tua, ku dëmtimi neurologjik i aksidentit është i dukshëm, përfshirë pamundësinë për të folur dhe për të lëvizur: Letra e shkruar nga vëllai i tij Xhovani, i cili në mënyrë ideale i jep një zë Françeskut, pohon këmbënguljen e tij për të vazhduar të jetojë. Më 16 janar 2011 ai shfaqet në transmetimin në kohën kryesore të Canale 5 Stasera che sera !, të drejtuar nga Barbara D’Urso. Kjo ndërhyrje ngjalli kritika të konsiderueshme dhe kontribuoi pjesërisht në mbylljen e programit, i cili, sipas kritikëve, nuk do të kishte hezituar ta bënte spektakolare vuajtjen e artistit.
Më 29 shtator 2011 u botua nga shtëpia botuese Rizzoli biografia “Sono un bravo ragazzo – Andata, caduta e ritorno”, e redaktuar nga vëllai i tij Giovanni Nuti. Më 17 maj 2012, me rastin e ditëlindjes së 57-të të aktorit dhe regjisorit toskan, bëri debutimin e tij shfaqja Unë jam një djalë i mirë, me regji të Milo Vallone dhe me protagonist Francesco Epifani. Shfaqja, me në qendër jetën e aktorit dhe regjisorit toskan, është marrë nga biografia me të njëjtin emër të shkruar nga vetë Nuti dhe redaktuar nga vëllai i tij Giovanni. Në vitin 2013 u prezantua në internet videoklipi muzikor Olga tu mi fai morir, një këngë e shkruar nga vëllai i tij Giovanni dhe e frymëzuar prej tij, e kënduar nga Niki La Rosa dhe e propozuar, por e refuzuar, për Festivalin e 63-të të Sanremos. Më 11 maj 2014 ai mori pjesë në një festë të organizuar për ditëlindjen e tij të 59-të nga miqtë e tij të vjetër, Leonardo Pieraccioni, Carlo Conti, Giorgio Panariello dhe Marco Masini në Forumin Mandela në Firence, ku morën pjesë rreth 7 000 njerëz.
Më 5 gusht 2014 vihet në skenë shfaqja teatrale/muzikore Francesco Nuti – Andata, caduta e ritorno nën drejtimin e romakit Valerio Groppa. Shfaqja, e marrë nga biografia e tij, interpretohet nga aktori dhe kantautori nga Prato, Nicola Pecci, i shoqëruar nga një grup prej pesë elementësh, të drejtuar nga kitaristi nga Livorno, Marco Baracchino. Më 21 shtator 2016 ai u shtrua në spital në kushte shumë të rënda në CTO të Firences pas një rënieje tjetër. Pas aksidentit, ai u strehua në një klinikë të specializuar romake. Në korrik 2017 vajza e tij Ginevra Nuti vjen në moshë dhe i ofron të jetë kujdestarja e saj ligjore, duke deklaruar në një intervistë për Corriere della Sera: “Françesko është dhe do të jetë gjithmonë babai im edhe nëse nuk mund të flasë më, të lëvizë duart dhe të ecë dhe është e drejtë që unë të kujdesem për të”. Më 7 dhjetor 2019 ai mori çmimin ndërkombëtar Vincenzo Crocitti 2019 “Alla Carriera”, të cilin e mori në dorëzim vajza e tij Ginevra me rastin e mbrëmjes, që rezulton të jetë çmimi i parë i karrierës që i është caktuar në historinë e tij kinematografike dhe artistike.
/Elida Buçpapaj
Komentet