Me të njohurit për të (pa)njohurat

Bije zilja e telefonit. Një i njohur. Bisedë. A ia vlen të thuhet diçka nga ajo që u tha. Edhe që e thamë. Njëri nga ne mund të pyes se çka ka të re andej nga ju, diçka interesante, të pazakontë, të veçantë. Njëri nga ne jep një përgjigje, paj çka të them, me t’vjetra, pothuajse asgjë interesante, gjithçka rrjedh siç po rrjedh pazakonshmërisht në zakonshmërinë e vet. A kemi mundësi të shprehemi pak më qartë, paj kushedi, ta përcaktojmë më parë se çfarë kuptojmë me zakonshmëri e pazakonshmëri, nëse mundemi, kuptohet. Pak a shumë kështu përfundon kjo bisedë jo e shkurtë nga e cila s’dijmë se çka të themi tjetër nga ajo që e thamë. Rrugës takojmë një të njohur tjetër dhe ndalemi, përshëndetemi e flasim mjaft gjatë, në rrugë, në këmbë. Pyetjeve dy drejtimshe se ku je, çka po bën e kah po gjindesh u përgjigjemi me radhë. Bëjmë një shkëmbim pakënaqësish dhe
këtë e kemi bërë ceremoni sikur farë dorëzim-pranimi të letrave kredenciale. E ftojmë njëri-tjetrin jo për ndonjë koktej rasti këtë herë por për ndonjë ndejë në kafe, e nëse sot s’kemi kohë e lëmë për ndonjë ditë tjetër, kur të na bëhen punët, kur të jemi më të lirë…Mirupafshim, mirutakofshim o njerëz të mirë! Me dikë tjetër po ashtu të njohur takohemi te berberi e presim në radhë për t’u qethur. Flasim a sillemi ngrohtë ose ftohtë me njëri-tjetrin. Ose njëri ftohtë e tjetri ngrohtë, njëri kokën lart, tjetri drejt a poshtë, e kjo mund të ketë pak rëndësi, më rëndësi mund të kenë frizurat që shohim në pasqyrë dhe përshëndetemi me “ditën e mirë”, duke parë dhe pak veten në fytyrë. E u dëgjofshim, u pafshim e u takofshim për të mirë. Me dikë tjetër takohemi rrugës duke ec nëpër shesh, përshëndetemi, sikur hyjmë menjëherë në temë, duke i thënë dikush dikujt a ti ke qit’ punët në terezi e në vijë, a hiç mos vet edhe mund të përgjigjemi, ose t’i themi njëri-tjetrit, se (s’)e kishe ditur se s’ka kurrgjë prej këtuhit, prej këtij vendi, këtij shteti, e kushedi çka do të mendojmë edhe pak pasi do të përshëndetemi e udhën do ta bëjmë vetëm. Në një takim rasti tjetër me një të njohur tjetër, fjalë të njëjta mund t’i themi në një mënyrë tjetër. Dhe takime tjera me këdoqofshin ngjajnë, fjalët vetëm paksa ndryshojnë ndërsa ka kohë që po e vërejmë se po pësëritemi e po ripërsëritemi e po stërpërsëritemi për ato që në ne e rreth nesh po ndodhin, për ato që na rrethojnë. Ja për shembull në një kafene ku ne mund të jemi dy e tre, që dalim një lojë derbi ta shikojmë, por pak te loja sytë i hedhim, pasi pëhumbemi në bisedë pas bisede e në temë pas teme, politikë, ekonomi, punë, para, lirisht mund ta shtojmë dhe parashtesën:”pa” ose shenjën:”-“. Dhe vëmë në dukje se rrjetet e supermarketeve të mëdha po hapim pikë pas pike, këtu një lokal, atje një tjetër, edhe pranë nesh te shumëkatëshja gati e përfunduar, tashmë lokalit i është vënë njoftimi se: “Do të hapet së shpejti”. Pra po “mbillet” dhe një supermarket. A thua ku do shkojmë derisa siç po duket vetëm supermarketet po lulëzojnë, është pyetje që s’pret kushedi çfarë përgjigje. Por dikush ndonjë fjalë e flet, le bre se edhe unë kam mendu kështu si ti, po e kam pas gabim, tash po mendoj veç me mujt me mbërri, në mundsha diçka për vete individualisht, këtë kqyr bëre edhe ti. E fol e fol e fol e nga goja nxjerrim dhe pyetjen: A ma mirë me dijtë a me pasë, përgjigjja dikë mund ta hidhërojë e dikë mund ta kënaq, e dikë mund ta… E vazhdojmë s’dijmë as kur do të ndalemi as kur do të mbarojmë, por sikur e dijmë se s’e dijmë as çfarë po e do ndodh e as se çfarë na pret, sidoqoftë edhe ndeja e sontme mbaron, vazhdon jeta jonë…