Ngaqë kohën e kisha me tepricë, ku nuk e çoja mendjen. E kisha liruar mendjen nga “burgjia” dhe e vura të “kulloste azat”, në gjithë çahiret. Para sysh, më shfaqeshin, si në një “film pa zë”, lloj-lloj vdekjesh që kishin ndodhur për arsye nga më të ndryshme: arsye moshe; të parakohshme; aksidentale dhe deri tek vdekje kobëzeza: vrasje të qëllimshme apo ato alla- mesjetë: për gjakmarrje. Tek ndiqja këto senkuenca të këtij “filmi pa zë”, reflektoja sikur t’i përjetoja ato me gjithë densitetin e tyre. Natyrshëm, më shkonte mendja dhe në ato “vlerësime” apo “paragjykime” që i bën vdekjes, zakonisht, populli.  Nëse vdekja merr një të moshuar, që, pothuaj, e ka jetuar shekullin e tij, në gjykimin popullor, i thonë “hanko vdekje”, se të moshuarin e shpëton nga një vuajtje e mundimshme; nëse ndodh që vdekja merr një të ri a të re, e quajnë”vdekje e zezë” apo “mortajë” ( a mos je vdekje mortajë?-thuhet tek “Kënga e Dhoqinës”) dhe “vdekje të lemerishme” quhen ato aksidentalet apo që ndodhin për shkaqe nga më banalet.
*     *    *