Ju pata zili, motra, s’e fsheh dot,
kur ju pashë në foto me nënën pranë,
nga malli faqen ma lagu ndonjë lot,
si zog do doja të fluturoja për Tiranë.
Tek ai kënd i ngrohtë ku rri gjithnjë nëna,
ju dukeni tri lule të çelura në pranverë,
AJO, e qeshur, siç rri mes yjesh hëna,
një sy e mban përtej detit përherë.
Loti i saj prej nëne tretet në lotin tim
deti i mallit fryhet, bëhet oqean,
fytyra engjëllore- një glob tërë gjelbërim,
çdo rrudhë e saj është një meridian.
Do vij, do vij, se malli po më vret,
do rend me vrapin e lumtur prej fëmije,
ai prehër i ngrohtë natë e ditë më pret,
ai prehër – parajsë e madhe dashurie.
Komentet