I shtrenjti im!
Në këtë kënd të qetë
Ku s’fishket lulja e moshës,
Gjashtëmbëdhjetë vjeç ke mbetur ti,
Po mua nuk m’u nda stuhi’ e kohës,
Më la pa fletë që filiz të ri.
Aq sa përpara kohe krejt jam thinjur.
Ndaj në s’kam ardhur deri sot, besomë,
S’kam dashur që me lotin tim të hidhur
Të ta helmoja shpirtin tënd të njomë.
Se ty të mori plumbi armik, po mua
M’i nxinë ditët mizorisht ata
Që më të shtrenjtat, ëndërrat e tua,
Ti amanet ua le, o im vëlla!

Po sot s’kam ardhur të të qaj,
As të t’ankohem për kalvarin tim.
Një tjetër brengë kam që s’di me kë ta ndaj
Në këtë mot zhgënjimesh pa mbarim!
Se s’më kish vajtur nëpër mendje kurrë
T’arrinte marrëzia gjer këtu,
Sa me kurora lulesh e flamurë
Të rivarrosen vrasësit e tu
Edhe të mijëra djem e vajza që si ti
Atdheun duke vënë përjetësisht mbi veten,
N’altarin e lirisë bënë fli
Atë ç’ka patën më të shtrenjtën, jetën!

Oh, kur mendoj se ajo turmë e çmendur
Mund të të shkelë edhe ty mbi varr,
Vëlla, më ngjethet mishtë e s’më mban vendi,
Ndaj erdha të të marr.
Dhe meqë te kjo tokë që e pandehëm mëmë,
Që ti i fale gjakun, unë shpirtin tim,
Të afërmit e varfër s’arritën të na lënë
Asnjë pëllëmbë truall trashëgim,
Do të të gjej një kënd mes këngëve të mia,
Të prehesh në qetësi,
Larg britmave t’atyre që u ka hyrë babëzia
Ta lënë këtë vend pa histori!