Udhëheqësit evropianë pretendojnë se mbështesin Ukrainën në emër të mbrojtjes së demokracisë dhe të drejtës ndërkombëtare, por mbështetja e tyre e palëkundur bazohet gjithashtu në “një llogaritje të vetëmbrojtjes”. Kjo sipas Wall Street Journal, e cila raporton se BE-ja ka frikë se një marrëveshje paqeje e favorshme për Moskën do të rriste rrezikun e një lufte më të gjerë.

Kryeqytetet evropiane kanë frikë se Rusia mund të dalë nga konflikti në Ukrainë me një aftësi ushtarake të forcuar, e bindur se mund të rivizatojë kufijtë me forcë dhe duke e perceptuar NATO-n si të dobët.

Në këtë skenar, shkruan gazeta amerikane, vendet evropiane që tashmë janë nën presion financiar do të detyroheshin të rrisnin në mënyrë drastike shpenzimet ushtarake për të ruajtur frenimin. bw

Marie-Françoise Allain, dite Soizik, s’est éteinte à 80 ans. Journaliste, intellectuelle engagée, elle a conjugué lucidité morale et exigence stylistique. De Graham Greene au Kosovo, sa voix fut celle d’une fidélité sans grandiloquence, d’une présence rare. La République du Kosovo doit aujourd’hui lui rendre hommage : son action pour défendre la question du Kosovo a été essentielle en France. Elle fut la première signataire et co-organisatrice de la pétition des intellectuels français contre le nettoyage ethnique.

Paris, le 14 décembre, 2025

Marie-Françoise Allain (on l’appelait Soizik, pour les intimes) nous a quittés ce samedi 13 décembre, à l’âge de 80 ans.

Pour celles et ceux qui l’ont connue, elle était bien plus qu’une journaliste et une intellectuelle engagée : elle était une conscience en mouvement, une présence indéfectible là où il fallait tenir.
Écrire, pour elle, n’était jamais une affaire de style mais un acte de fidélité : fidélité à la vérité, à la justice, aux autres.

Fille d’un homme assassiné en 1965, en mission au service de la France, elle avait très tôt appris que la violence n’est jamais abstraite, qu’elle s’imprime dans les corps, dans les silences, dans la mémoire. Ce legs douloureux, elle l’avait transformé en exigence : une attention farouche aux injustices tues, aux vérités déplacées, aux voix étouffées.

Docteure en études littéraires, elle avait choisi Graham Greene comme compagnon de pensée. Non pas un simple « sujet » académique, mais un observatoire moral, une école de lucidité face aux zones grises, aux fidélités ambiguës, aux compromissions ordinaires.
Cette fréquentation au long cours forgea chez elle une vigilance rare : une écoute de la conscience et de ses sursauts, cette “petite lampe” intérieure qu’un régime, une guerre, une idéologie cherchent toujours à souffler avant d’imposer leur nuit.

Journaliste au Monde diplomatique, elle y mena une œuvre patiente et précise, tournée vers l’Europe centrale, les violences politiques, la culture comme sismographe. Sa ligne n’était pas celle d’un éditorialiste, mais celle d’une rigueur : précision, refus des simplifications, patience des faits. Surtout, cette manière de relier les événements aux vies, sans pathos, mais sans froideur.

C’est sans doute cette alliance, l’éthique de la forme et le sens du réel, qui la rendit si présente lors de la guerre du Kosovo. Très engagée au sein du Comité Kosovo, elle s’est battue, parfois jusqu’à l’épuisement, pour faire entendre en France la voix de la résistance pacifique d’Ibrahim Rugova.

De ce combat, elle fit, avec Xavier Galmiche, un livre essentiel : La Question du Kosovo (Fayard, 1994). Tous deux en furent les coauteurs, égaux dans l’élaboration et la portée de l’ouvrage, elle, journaliste et intellectuelle engagée, lui, alors jeune universitaire tout récemment habilité à la Sorbonne et aujourd’hui Professeur.

Ce texte demeure un document majeur, non seulement pour comprendre une stratégie politique non violente face à l’étouffement et la violence.

Le Kosovo, pour elle, n’a jamais été un “dossier” parmi d’autres. C’était une ligne de fracture, un lieu où se révélait la capacité européenne à reconnaître, ou non, ce qui commence à se déshumaniser.

Dans le prolongement de cet engagement, elle cosigna plusieurs appels dénonçant le “nettoyage ethnique” au Kosovo, et fut la première signataire et co-organisatrice de la pétition des intellectuels français contre le nettoyage ethnique en 23 juin 1998.

Ceux qui l’ont lue se souviennent de sa phrase : une phrase qui tient, qui regarde, qui pèse. Une phrase qui ne se contente pas d’informer, et qui pourtant ne cède jamais au lyrisme gratuit.

Même lorsqu’elle écrivait sur la littérature, elle cherchait la part d’ombre où la morale se décide. Même lorsqu’elle écrivait sur la guerre, elle gardait la pudeur de ne pas confisquer la douleur des autres.

C’était une pudeur active, celle de qui sait que parler sur autrui est un risque, et qui transforme ce risque en discipline.

Reste une œuvre de parole, articles, livres, prises de position, où l’on entend une fidélité sans grandiloquence :
fidélité aux peuples menacés par l’oubli, fidélité à la nuance quand la propagande impose ses slogans, fidélité enfin à cette idée que la littérature et le journalisme, lorsqu’ils se tiennent à leur hauteur, ne sont pas des ornements de la démocratie, mais ses nerfs.

Et ceux qui l’ont connue n’oublieront jamais Soizik, son calme ardent, sa lucidité fraternelle, et cette manière qu’elle avait de rendre la vérité à la fois exigeante et accessible.

Je me souviens d’un dîner à Paris avec le président Ibrahim Rugova : nous étions les deux seules femmes, et il nous offrit à chacune une rose. Ce geste, discret mais symbolique, disait la reconnaissance de notre présence féminine dans un univers politique dominé par les hommes. Marie-Françoise la reçut avec cette gravité douce qui la caractérisait, tout en se moquant doucement d’elle-même.

Xavier, ami de pensée, parlait d’elle comme d’une femme “à la vie et à l’âme romanesques et compliquées”.

Une véritable complicité d’exigence et de confiance les liait. Il lui resta fidèle jusqu’à la fin.

Nous avions fait ensemble le voyage pour lui rendre visite en août 2020, dans sa maison de retraite à Treigny, dans l’Yonne.

Elle nous attendait dans un fauteuil.

La voix était faible, mais l’écoute intacte.

Un moment de clarté suspendue, la dernière fois.

Repose en paix, Soizik. Tu vas retrouver ton papa que tu aimais tant.

Marie-Françoise Allain, e njohur si Soizik, u shua në moshën 80-vjeçare.

Gazetare, intelektuale e angazhuar, ajo bashkoi kthjelltësinë morale me kërkesën e lartë për stil.

Nga Graham Green e deri në Kosovë, zëri i saj ishte ai i një besnikërie pa bujë, i një pranie të rrallë. Veprimtaria e saj për të mbrojtur çështjen e Kosovës ishte thelbësor në Francë.

Ajo ishte nënshkruesja e parë dhe bashkorganizatorja e peticionit të intelektualëve francezë kundër spastrimit etnik në Kosovë.

Paris, 14 dhjetor 2025

 Marie-Françoise Allain (për miqtë, Soizik) lindur më 1945 na la të shtunën, më 13 dhjetor, në moshën 80-vjeçare.

Krahas karrierës së saj si lektore në letërsinë amerikane në Universitetin Paris-8 të Saint-Denis, ajo kontribuonte si gazetare (veçanërisht në Le Monde diplomatique), dhe u angazhua në kauza demokratike si ajo e Irlandës, Haitit, dhe Çekosllovakisë, dhe mbi të gjitha në atë të Kosovës.

Për ata që e kanë njohur, shumë më tepër se një intelektuale e angazhuar, ajo ishte një ndërgjegje lëvizëse, një prani e palëkundur atje ku kërkohej qëndresë.
Akti i shkrimit, për të, nuk ishte çështje stili, por një akt besnikërie, ndaj së vërtetës, drejtësisë dhe të tjerëve.

Bijë e një babai të vrarë në vitin 1965, në një mision në shërbim të Francës, ajo mësoi që herët se dhuna nuk është një çështje abstrakte: ajo shënon jetë, shënon trupin e njeriun të dashur dhe lë pas një dhimbje që të ndjek dhe të paralizon. Këtë trashëgimi të dhimbshme ajo do ta shndërronte në një kërkesë të brendshme: një vëmendje pa kompromis ndaj padrejtësive të heshtura, të vërtetave të shtrembëruara dhe zërave të mbytur, duke e kthyer dhimbjen në forcë.

Doktore në Teori Letërsie, ajo kishte zgjedhur Graham Greene si bashkudhëtar mendimi, jo thjesht si një “temë” akademike, por si një laborator moral, një shkollë kthjelltësie përballë zonave gri, besnikërive të dyshimta dhe kompromiseve të zakonshme, që mbushin jetën e njerëzve të vegjël.
Kjo njohje e gjatë me veprën e tij kishte formuar tek ajo një vigjilencë të rrallë: një dëgjim të kujdesshëm dhe e kishin mësuar të shihte  atë “dritë të vogël” të brendshme që çdo regjim apo ideologji përpiqet ta shuajë përpara se të shperndajë terrin e vet.

Për herë të parë e takova dhe u njoha me të në një konferencë në Bruksel. Ishte e dërguar aty nga Le Monde diplomatique. Klara Buda, shqiptare iu prezantova: Marie-François Allain (Soizik), baske, ma ktheu ajo. Marie-François Allain zhvilloi një punë të duruar dhe të saktë, të përqendruar në Evropën Qendrore, me dhunën politike dhe kulturën si sizmograf.
Linja editoriale që respektonte nuk ishte ajo e vendosur nga Gazeta Le Monde diplomatique, por një linje rigoroze, etike, me saktësi dhe refuzim të thjeshtëzimeve, durim përballë fakteve dhe shpesh herë jo edhe aq diplomatike. Mbi të gjitha, ajo kishte atë mënyrë unike për të lidhur ngjarjet me jetët, pa patetizëm, por edhe pa ftohtësi. Me gjasë, ishte pikërisht kjo aleancë, etika e formës dhe ndjesia e reales, që e bëri aq të pranishme gjatë luftës së Kosovës.
E angazhuar thellësisht në Comité Kosovo*, ajo u përpoq me gjithë forcën e saj, shpesh deri në rraskapitje, për ta bërë të dëgjohej në Francë zërin e rezistencës paqësore të Dr. Ibrahim Rugovës.

Nga ky angazhim lindi, në bashkëpunim me Xavier Galmiche, një libër thelbësor: La Question du Kosovo (Fayard, 1994).

Të dy ishin bashkautorë në konceptimin e veprës: ajo, gazetare dhe intelektuale e angazhuar; ai, atëherë një studiues i ri, sapo i habilituar në Sorbonne, dhe sot Profesor në këtë universitet prestigjioz francez.

La Question du Kosovo: Entretiens avec Marie-Françoise Allain et Xavier Galmiche

Ky libër mbetet një dokument i rëndësishëm, jo vetëm për të kuptuar një strategji politike jo të dhunshme përballë shtypjes dhe dhunës, por edhe për të mesuar se si një gjuhë e vogël mund ti mbijetoje fshirjes së saj nëpërmjet mendit filozofik. Pas botimit të këtij libri, ceshtja e Kosoves u sqarua per opinionin publik francez si kurre me pare. Ishte ne keto kushte njohje qe tri dite pas fillimit të bombardimeve të NATO-s në ish Jugoslavi,  do të bëhej e mundur hapja e Redaksisë shqipe të Radio France Internacionale, ku do të punoja gjatë luftës së Kosovës dhe do ta drejtoja deri në mbylljen e saj, pas renies se perdes se hekurt.

E kisha intervistuar shpesh Marie – Françoisen për Radio Francë Internacionale, kuptova shpejt se Kosova, për të, nuk qe kurrë “një dosje” mes të tjerash: ishte një vijë thyerjeje, një çeshtje ku zbulohej aftësia e Evropës për të njohur, ose për të mos njohur, fillimin e çnjerëzimit.

Në vazhdën e këtij angazhimi, ajo bashkënënshkroi disa thirrje që denonconin “spastrimin etnik” në Kosovë, dhe ishte firmëtarja e parë dhe bashkorganizatore ( me mua, si firma e dytë) e peticionit të intelektualëve francezë kundër spastrimit etnik, më 23 qershor 1998. Ajo do te ishte e pranishme ne gjithe manifestimet kunder spastrimit ethnik dhe dhunes se Milosheviçit ne Kosove dhe nuk do te rreshte te shkruante per te. Ata që e kanë lexuar, e kujtojnë frazën e saj: një frazë që analizon, që peshon. Një frazë që nuk mjaftohet me informimin, por që nuk bie kurrë në lirizëm apo kompasion të tepëruar.
Edhe kur shkruante për letërsinë, ajo kërkonte vijen e mesme ku vendoset morali. Edhe kur shkruante për luftën, ruante përmbajtjen e saj për dhimbjen e tjetrit. Ishte një përmbajtje që vinte nga njohja e faktit se të flasësh për tjetrin është gjithmonë një rrezik, dhe ajo e shndërronte këtë rrezik në disiplinë.

Mbetet një vepër, artikuj, libra, qëndrime dhe pozicionime, ku dëgjohet një besnikëri pa madhështi: besnikëri ndaj popujve të kërcënuar nga harresa (si atëhere kur mu paraqit si baske dhe jo franceze**), besnikëri ndaj nuancës, kur propaganda imponon slogane dhe tabllo bardhe e zi. Ajo ishte ishte prova e idesë se letërsia dhe gazetaria, kur qëndrojnë në lartësinë e tyre, nuk janë stoli të demokracisë, por nervat e saj.

Ata që e kanë njohur nuk do ta harrojnë kurrë Soizik-ën, qetësinë e saj të zjarrtë, dashamirësinë, dhe atë mënyrë të rrallë për ta bërë të vërtetën te shpaloset ne menyre evidente.

Ajo kishte edhe nje forme te veçante vetëironi-je. Më kujtohet një darkë në Paris me presidentin Ibrahim Rugova: ishim dy gratë e vetme në tryezë, dhe ai na dhuroi secilës nga një trëndafil. Ky gjest, i thjeshtë por simbolik, shprehte njohjen e pranisë sonë femërore në një univers politik të dominuar nga burrat. Marie-Françoise e pranoi me atë gravitet të butë që e karakterizonte, ndërsa qeshte me veten.

Xavier Galmiche, mik i mendimit, e përshkruante si një grua “me jetë dhe shpirt romanesk e të ndërlikuar”. E ndjaj të njejtin mendim me të, jeta e saj ishte komplikuar edhe nga drama e humbjes së babait kur ishte 20 vjeç.
Një komplicitet i vërtetë ekzigjence universitare dhe besimi i lidhte me të. Ai i qëndroi besnik deri në fund.

Së bashku me Xavienë bëmë një udhëtimin për ta vizituar në gusht 2020, në shtëpinë e saj të pleqërisë në Treigny, në Yonne.
Ajo na priste në një shezlong. Zëri ishte i dobët, por dëgjimi i saj, i paprekur. Një çast ndriçimi i pezullt, hera e fundit.

Pusho në paqe, Soizik. Do ta takosh sërish babanë tënd që e deshe aq shumë.

Një meshë në nder të saj do të mbahet të enjten, më 18 dhjetor, në orën 10:00, në Saint-Sauveur në Puisaye. Ajo do të varroset në varrezat e Trégourez (Finistère).

—

*Komiteti “Kosova”, pranë revistës Esprit (kolektiv francez që mbështeste rezistencën paqësore të Dr. Ibrahim Rugovës)

**vendi Bask, është ndarë në dy pjesë mes Francës dhe Spanjës, gjuha baske flitet dhe mësohet vetëm lokalisht, si nê Francë ashtu edhe në Spanjë.

Ky portret mund te ri-botohet duke cituar ©klarabudapost.com. Fotoja mund te publikohet me lejen e Z. Adnan Merovci

Partia Demokratike do të mbledhë SOT Këshillin Kombëtar ku një ndër propozimet që janë depozituar për tu diskutuar është propozimi për një ndryshim në rregulloren e funksionimit të PD,  nismë e anëtarit të Këshillit Kombëtar Lisandër Hoxha dhe 17 anëtarëve të tjerë.

Sipas këtij propozimi, kërkohet të votohen dhe të mos marrin më poste, të shkarkohen ata që kanë marrë leje për kulla, tendera të dyshimtë që janë pjesë e opozitës.

“Unë e kam firmosur. Bie pak ndesh me të drejtat e njeriut se ne jemi shtet unitar por… Njerëzit që kanë marrë fonde dhe janë sponsorizuar nga Soros të mos kenë pozicione drejtuese në PD. Në rrethanat që ndodhet PD, që sulmohet nga zotëria”, u shpreh në “Studio 24”, Bislim Ahmetaj.

Ndërkohë të ftuarit kanë reaguar duke thënë se vajza e Berishës është një nga përfitueset e bursës së Soros.

Bislim Ahmetaj: Një anëtar i Këshillit Kombëtar ka propozuar një ndryshim në rregulloren e funksionimit të PD, ku kërkohet të votohen dhe të mos marrin më poste, të shkarkohen ata që kanë marrë leje për kulla, tendera të dyshimtë që janë pjesë e opozitës. Ka një propozim për ndryshim në rregullore. Unë e kam firmosur. Bie pak ndesh me të drejtat e njeriut se ne jemi shtet unitar por… Njerëzit që kanë marrë fonde dhe janë sponsorizuar nga Soros të mos kenë pozicione drejtuese në PD. Në rrethanat që ndodhet PD, që sulmohet nga zotëria.

Almer Toska: Do largosh Argita Berishën? Ajo ka studiuar me bursë nga Soros. Zonja e nderuar, vajza e Sali Berishës kandidon nesër për kryetare partie, nuk do ta votosh ti nëse aspiron ajo?

Besmir Semanaj: Kështu si e kanë menduar duhet të largohet edhe Berisha. Realisht është turp…

Eksperti kibernetik Besmir Semanaj, i ftuar në “Studio 24”, u shpreh se me grupin criminal që SPAK goditi brenda institucionit të AKSHI-it, është cenuar siguria kombëtare.

Semanaj tha se prokurimet publike ishin në duart e një grupi të ngushtë njerëzish që kishin krijuar mekanizëm kriminal me anë të të cilit nga një anë përfitoni fonde publike dhe nga ana tjetër kanë patur në duart e tyre të dhënat sensitive të shtetit shqiptar.

“AKSHI është qeveria digjitale, 100% e ministrive, regjistri i bizneseve, transanksione në thesar, kompani që kanë ngritur sisteme IT të gjyqësorit.

95% të tenderave merren nga 2 personazhe, ka kërcënime ndaj konkurrencëës, e çuditshme lidhjet e konkurrencës me Ramën”, tha Semanaj.

I pyetur për rolin e Diellës si ministre virtuale, eksperti Besmir Semanaj tha se institucioni përgjegjës që do të trajnonte Diellën që të mos vidhte, do të krijohej nga ky institucion që u kap me presh në duar.

“Diella do të ishte ministrja më e korruptuar globale duke qenë se përdor inteligjencë artificiale dhe i procedon shkresat dhe informacionin në mënyrë më të shpejtë. Për sa kohë nuk ndryshojnë proceset, nuk ndryshon gjë”, tha Semanaj.

Besmir Semanaj:  kjo është dicka më e madhe se e zonjës Balluku. AKSHI ka vite që denoncohet për mekanizmin kriminal që ka kapur prokurorimet publike. Në një anë paratë e përfituara dhe nga ana tjetër, aksesi i këtyre personave më sensitive të shtetit shqiptar/

AKSHI, qeveria digjitale, 100% e ministrive, regjistri i bizneseve, transanksione në thesar, kompani që kanë ngritur sisteme IT të gjyqësorit, është shumë herë më e madhe se cështja Balluku.

95% të tenderave merren nga 2 personazhe, ka kërcënime ndaj konkurrencëës, e cuditshme lidhjet e konkurrencës me Ramën.

Nëse SPAK e konsideron grup i strukturuar kriminal unë mendoj se është cënuar siguria kombëtare.

Diella ka rënë, nuk ekziston, pasi institucioni përgjegjës që do të trajnonte Diellën që të mos vidhte, do të krijohej nga ky institucion që u kap me presh në duar. Diella do të ishte ministrja më e korruptuar globale duke qenë se përdor inteligjencë artificiale dhe i procedon shkresat dhe informacionin në mënyrë më të shpejtë. Për sa kohë nuk ndryshojnë proceset, nuk ndryshon gjë.

AKSHI si institucion ka varësi direkte në kryeministri. Karcanaj raporton direkt tek Rama.

Për sa kohë nuk ndryshojnë proceset, nuk ndryshon gjë.

Kjo marrëveshje përbën një hap të madh përpara në forcimin e marrëdhënieve dypalëshe, krijimin e mundësive të reja për lidhje tregtare, udhëtime dhe shkëmbime kulturore.

KANADA- Kanadaja dhe Shqipëria kanë nënshkruar një marrëveshje historike për transportin ajror, e cila për herë të parë do të mundësojë fluturime direkte midis dy vendeve. Kjo marrëveshje përbën një hap të madh përpara në forcimin e marrëdhënieve dypalëshe, krijimin e mundësive të reja për lidhje tregtare, udhëtime dhe shkëmbime kulturore.

Ministri i Transportit i Kanadasë dhe Udhëheqës i Qeverisë në Dhomën e Komunave, Steven MacKinnon shpalli marrëveshjen më 16 Dhjetor, duke theksuar rëndësinë e saj për të dy kombet.

“Jemi të kënaqur që finalizuam këtë marrëveshje të re për transportin ajror me Republikën e Shqipërisë, një nga ekonomitë me rritjen më të shpejtë në Evropë. Duke mundësuar për herë të parë fluturime direkte midis dy vendeve tona, kjo marrëveshje krijon mundësi të reja për linjat tona ajrore, forcon lidhjet mes njerëzve dhe rrit më tej lidhjen globale të Kanadasë.”

Kjo marrëveshje hap rrugën për disa kompani ajrore për te operuar fluturime të rregullta midis Kanadasë dhe Shqipërisë, me deri në 14 fluturime pasagjerësh në jave dhe 10 fluturime mallrash në javë për secilin vend. Kompanitë ajrore do të kenë gjithashtu akses në çdo pikë brenda territorit të secilit vend.

Fluturimet direkte nuk do ta bëjnë vetëm udhëtimin më të përshtatshëm, por do të nxisin gjithashtu bashkëpunimin ekonomik. Bizneset shqiptare do të kenë qasje më të mirë në tregun kanadez, ndërsa kompanitë kanadeze do të kenë më shumë mundësi për të identifikuar perspektiva të reja në rajonin e Evropës Juglindore.

Ministër i Tregtisë Ndërkombëtare, Maninder Sidhu, theksoi rëndësinë e kësaj marrëveshjeje për marrëdhëniet Kanada–Shqipëri.
“Marrëveshja për Transportin Ajror midis Kanadasë dhe Shqipërisë shënon një moment të rëndësishëm në forcimin e marrëdhënieve tona dypalëshe. Kjo marrëveshje do të përmirësojë lidhjen ajrore, do të krijojë mundësi të reja për turizmin dhe do të forcojë lidhjet mes njerëzve, duke avancuar objektivat e Kanadasë për diversifikimin e tregtisë. Për Kanadanë, kjo do të ndihmojë bizneset tona të kenë qasje në një treg në rritje në Evropën Juglindore dhe do të mbështesë eksportuesit tanë për të arritur klientë të rinj jashtë vendit. Ky partneritet pasqyron angazhimin tonë të vazhdueshëm për zgjerimin e tregtisë ndërkombëtare dhe ndërtimin e marrëdhënieve të forta, me përfitime reciproke, në mbarë botën.”

Kjo marrëveshje pasqyron një angazhim të përbashkët për ndërtimin e marrëdhënieve të forta dhe me përfitime reciproke. Kanadaja është shtëpia e një komuniteti shqiptar shumë aktiv, i cili tashmë do të jetë më i lidhur se kurrë me rrënjët e tij. Për kanadezët, kultura e pasur e Shqipërisë, peisazhet mahnitëse dhe ekonomia në rritje do të bëhen më të aksesueshme, duke nxitur turizmin dhe investimet./MONITOR

Presidenti i SHBA-ve, Donald Trump, njoftoi dje se do t’i drejtohet kombit nga Shtëpia e Bardhë të mërkurën (sot, 17 dhjetor), me një fjalim televiziv.

Ai e konfirmoi duke shkruar një mesazh në rrjetin e tij social “E Vërteta” (Truth), teksa shtoi shkurtimisht se viti që po mbyllet ka qenë “i jashtëzakonshëm” që kur ai u rikthye në pushtet në janar.

Fjalimi do të mbahet të mërkurën në orën 21:00 (ora lokale amerikane dhe 03:00 e mëngjesit të së enjtes në Evropë), Donald Trump nuk e përmendi temën e fjalimit të tij.

“Bashkëkombëtarët e mi amerikanë: Do t’i drejtohem kombit nesër në mbrëmje, drejtpërdrejt nga Shtëpia e Bardhë, në orën 21:00”, shkroi ai, duke shtuar:

“Ky ka qenë një vit i jashtëzakonshëm për vendin tonë dhe më e mira ende nuk ka ardhur!”.

Panorama

Parlamenti Evropian ka votuar në favor të heqjes së imunitetit parlamentar për eurodeputeten e Partisë Demokratike italiane (Pd), Alessandra Moretti, në kuadër të hetimeve për të ashtuquajturin skandal “Qatargate”.

Me 497 vota pro, 139 kundër dhe 15 abstenime, salla plenare e Strasburgut miratoi vendimin e Komisionit Juridik të Parlamentit Evropian për heqjen e imunitetit të Moretti-t, të marrë më 3 dhjetor.

Ndërkohë, Parlamenti votoi në favor të mbrojtjes së imunitetit parlamentar për eurodeputeten tjetër të Pd-së, Elisabetta Gualmini.

“Jam e zhgënjyer sepse elementët mbi të cilët bazohej kërkesa ishin hedhur poshtë prej meje tashmë me dokumente, dhe vazhdoj të mendoj se votimi nuk u fokusua aq te përmbajtja e kërkesës, por u ndikua nga strategji dhe interesa politiko-elektorale”, deklaroi për ANSA eurodeputetja Alessandra Moretti.

“Ashpresoj të dëgjohem nga prokuroria sa më shpejt që të jetë e mundur, për t’u mbrojtur nga akuzat”, theksoi ajo, duke falënderuar grupin e saj politik dhe “shumë kolegë nga të gjitha partitë për mbështetjen”.

“Do të vazhdoj të bëj punën time me kokën lart”, përfundoi Moretti.

Për Moretti-n, bëhet fjalë për kontakte me Antonio Panzeri-n dhe për një udhëtim të supozuar në Katar, ku dyshohet se ka marrë dhuratë një orë Rolex. Këto akuza janë mohuar prerazi nga eurodeputetja, e cila ka deklaruar, duke paraqitur edhe pasaportën e saj, se nuk ka kryer kurrë një udhëtim të tillë dhe se nuk ka marrë asnjë orë.

Alessandra Moretti, ashtu si shumë eurodeputetë të tjerë italianë dhe jo vetëm, ka pasur kontakte me Panzeri-n dhe Giorgi-n, me të cilët diskutonte çështje politike, përfshirë edhe atë të nëntorit 2022 mbi dhënien e vizave të hyrjes në BE për qytetarët e Katarit.

Sa i përket Gualmini-t, ekzistojnë biseda me Panzeri-n që janë përgjuar, pavarësisht faktit se ajo ishte një deputete evropiane e mbrojtur nga imuniteti parlamentar. Panorama

Këshilli i Mandateve pritet të mblidhet të premten, më 19 dhjetor, për të shqyrtuar kërkesën e Prokurorisë së Posaçme kundër Korrupsionit dhe Krimit të Organizuar.

SPAK i ka kërkuar Kuvendit heqjen e imunitetit të zv.kryeministres Belinda Balluku, si dhe autorizimin për arrestimin e saj, në kuadër të hetimeve që po zhvillohen.

Pas shqyrtimit në Këshillin e Mandateve, çështja pritet t’i kalojë seancës plenare të Kuvendit, e cila do të vendosë nëse do të miratojë ose jo kërkesën e Prokurorisë së Posaçme. bw

Këtë të martë SPAK bëri kërkesë në Kuvendin e Shqipërisë për heqjen e imunitetit të zv.kryeministres së Shqipërisë, Belinda Balluku. I gjendur para kryeministrisë ku po proteston si zakonisht, Adriatik Lapaj komentoi zhvillimet e fundit.

Lapaj shprehet se diçka të tillë e kishte paralajmëruar, ndërsa theksoi se Rama me daljen në mbrojtje, thjeshtë po e çon Ballukun drejt arrestit në shtëpi ose arrestit me burg.

“Siç e keni marrë vesh së fundmi, unë e kisha paralajmëruar në daljet e mia publike. Nuk ndalet dot diçka që i ka ardhur koha. I ka ardhur koha atdheut tonë që më në fund ata që do merren me punët e shtetit, që ditët në hyjnë në zyrën e shtetit, duhet të kenë kujdes me çfarë do merren.

Kushdo që dëshiron të merret me biznes, duhet të hapë krahun dhe të bëjë jetën e tij. Nuk mundet më që të jenë edhe drejtues shteti, edhe oligarkë.

Kërkesa e SPAK- Veprim logjik. Në funksion të zbatimit të ligjit, SPAK kishte kërkuar një masë paraprake si ajo e ndalimit. Kryeministri i vendit, në bashkëpunim me qeverinë, duke i dalë në mbrojtje, po e çojnë drejt arrestit në shtëpi ose arrest me burg”- tha Lapaj. BW