Nga libri: ”Në kujtesën e pemëve”

ECIN DUKE KRUAR LËKURËN E REGJUR

Nëpër qytet shoh njerëz
Që bredhin rrugëve
Me valixhe të zbrazëta.
Disa të tjerë ecin me duar në xhepa.
Ecin duke kruar lëkurën e regjur.

Nën drita vezulluese  neonesh
Era i pështyn
Kalimtarët e vonuar,
Kurse nëpër xhepat e mondanëve
Cingërojnë gjithfarëlloj telefonash.

Një zonjë kalon andej
Me një valixhe kartoni.
Kalon me ëndrrat e saja brenda
Të grisura e të thyera,
Në qindra cifla prej mishi të ndrydhura.

Në mendje i shkunden ditët
Dhe çastet e hidhura të jetës.
Ajo diku ecën,
Ecën të gjej një çati pa adresë.
Në valixhe i ka mbetur vetëm shpresë.

Rruga e gjatë s’përfundon askund.
Posa hyn në njërin shteg,
Veç hapat e dërmuar
E kanë hedhur në një shteg tjetër.
Rrugë e zbrazët, pa një dritë neoni,
Me një valixhe të boshatisur kartoni.

ÇDO GJË ËSHTË PËRGJYSMUAR

Sonte çdo gjë është përgjysmuar.
Një gjysmë fjale nuk mjafton
Për të qenë njeri.
Ku të kish mbetur, vallë, gjysma tjetër
Pasi hënën e kafshuan ujqërit!?

Një gjysmë peme si mund të jap fruta,
Kur nga gjysma tjetër e degëve
Pikon pikëllimi!?
Një gjysmë fjale nuk mjafton,
Që një plage të hidhur t’i afrohet shërimi.

Në gjysmën e parë të rrugës,
Njeriu mbetet vetëm t’ëndërrojë gjysmën tjetër.
Hija e përgjysmuar nuk mund të quhet hije.
Mbase ka një tjetër emër të fshehtë,
Por sot s’do të ua them, çmimi sado të jetë.

Sonte çdo kundrinë e drejtë e përgjysmuar
Ka mbetur mes dy hapësirave të zbrazëta.
Fjalitë i harruam pas portave të jashtme.
S’hapen dot me asnjë çelës, jemi të ngujuar.
Çdo gjë sonte është përgjysmuar.
ASNJË ZARF TË KALTËR

Pema e prerë në kopsht
Kishte mbetur pa asnjë shpresë.
Ishin shembur strofujt e buburrecave.
Era ende i mëkonte degët e thyera,
Por dhe ato e mëkonin erën.

Mbi gjethet e zhveshura
Mbrëmë qanin milingonat e kuqe.
Një kumri kishte mbetur pa çerdhe.
Edhe folenë e kanjushës së verdhë
E kishte përpirë përroi i dreqërve.

Kalimtarët dukeshin të palumtur.
Vetëm rrapëllimat e erës
Dëgjoheshin kohë pas kohe.
I rrihnin me flatra të metalta
Qepenat e vjetër të dyqaneve.

Një mori zogjsh mbetën pa fole.
Udhë e gjatë,… arritën të mardhur.
Asnjë zarf të kaltër në vendlindje
Nuk solli mbrëmë
Pëllumbi im me flokë të zbardhur

SHTËPI TË VOGLA

Nga kjo kodër e rrëpirët
I shikoj kah tunden shtëpitë përdhese,
Si zgjohen të përgjumur, si fëmijët
E vjellin shtëllunga të holla tymi ndër oxhaqe.

Nëpër këto fshatra të vegjël shqiptarë
Lindin burra me shpirtra të mëdhenj.
Para se të zgjohen këndesat e mëngjesit
Veç punës i përvishen të gjithë njerëzit.

Kështu ishte prej kohësh.
Kështu do të jetë dhe në ditët që ëndërrojnë.
Shtëpi të vogla si delet ndër kullota,
Herët mëngjeseve, monopateve blegërojnë.

BORXHI

Po qe se hapen dyert e mbyllura,
Asnjëri s’do mbetet jashtë.
Vetëm kujtesa
Mund të përpëlitet si zogu në kashtë.

Ne nuk trokitëm në asnjë portë.
Ato të Ferrit ka kohë që janë çarë.
Sa herë që shkojmë në varre,
Na kujtohet, se një ditë do vij vdekja e bardhë.

Ditëve të tjera nga jeta huazojmë
Një çast, ndaj aq shumë i kemi borxh,
Sa që edhe për njëmijë vjet,
S’do mbërrimë t’i paguajmë faturat.

Një njeri i kërrusur nga mosha
Ecën në drejtim të varreve si një elefant.
Pas tij lukuni hijesh s’dinë të ndalen
Mbase edhe përtej Ferrit që mentë shkojnë.