Pas mesnate

Nata  qetësohet

Dhe deti  urëtohet.

Kam parë

Makineri te Kekut

Si kërcitnin  metaliket

Profilet  e  destinimit

Edhe ato flinin

Edhe plepi

Shtrihet qiellit

Si fëmija

Në parzmën e nënës.

Lumenjt te mos buçasin

As bari  luadheve te mos luhatet

Si gishta dore

Ketërit shtrihen

Veç përronjtë me derqer

Atëre gëdhihen.

Ne stalla demat

Me sy xhami

I lëvarin turinjët

Më  ëndrra   ladrimi

Mbi kokcat e tyre

Si shkëmb ngjyrë hiri

Te nësërmen  pllajës

Me maja briri

Ua tregojnë përrallën

Dhe nxitën   vrapit.

Pastaj bisturit ato flenë

Ne kutit si   sarkofag

Dhe rrall vizëllinjë

me jarga e gjak.

Autobuset shtrihen

Si  viganet te palestra

Nuk pëshperisin

Për sytë e zi

As  për  kulinari.

Dhe ashtu njëtratshëm

Nata rrëshqet

Mbi ne mbi  botë

E heshtja s’flet.

Ilaqet ne rafte ato pushojn

S’na rëndojn xhepin

As  kurën

Se kufizojn

Dhe prapë  ne shtrihemi

Pranë  gruas pranë dyshekut

Si varka ne ujëra nate

Qe dukemi të vdekur.

Dhe ecim ashtu kuturu

Dhe ecim

Harrojmi obligimet personale

Ne çastin e gjumit

Harrojmi  thirrjet  zyrtare

Te gjyqeve

Si vet iriqët  ne lëkuret tona.

Ose udhëtimi me tren

Si bartja e te vdekurit

Qe ngjet ne orjent

Dhe frymën harron ta nxjerr.

Ku tjetër për veç  nën jorgan

Apo ndonjë çarçaf  I lënë  I mjerimit

Pa shkallë  te jetës

Si flegra e pjepërit

Kur dehësh nga gjumi

Nga  vera e territ si opiumi.

Si more nuk na bie ndër mendje

Gjinjë te bardhë

As  hashash delirumi

Veç nën kokë

Një  herkë zhguni

Apo punëtori

Kaskën nën krye

Në ndrrimin e fundit

Sa i ëmbël

Ai sy gjumi.

Edhe mulli i fushës

E lë dënglat

Dhe vallen e qoftlargut

Nën rrotën e bungut

Mbasmesnata

Te shtri pa dhunë.

Dhe syve nuk vë skërliba

Si  Kanata  e dritareve

Hap  udhë dita

Atëherë fillojnë

Ngarkesa aq na shkokërdhojnë