Po njësoj si me 23 mars 1989 kur Kurtesh Saliu me shokë thoshte që nuk do të humbim asgjë, por vetëm Serbia do të bëhet e barabartë me republikat tjera, edhe tani naivët janë vërsulur duke thënë që kjo gjë është e parëndësishme, se serbëve u takon kjo gjë dhe që ne nuk do të humbim asgjë prej kësaj pune.

Nuk kemi shkruar ne kushtetutë ku serbët janë ortaku i madh në shtet, ku serbët kanë super deputetë pa praninë e të cilëve nuk ka kuptim prania e 100 deputetëve shqiptarë.

Ne hartuesit e kushtetutës jemi gjallë, nuk kemi vdekur, nuk munden këta 7 gjykatës ta dinë më mirë çka kemi shkru ne në Kushtetutë, sepse interpretimin autentik e bëjmë ne hartuesit dhe jo ata.

Atyre ju them, keni kujdes, mblidhne mendjen, vëjani gishtin kokës sepse nuk do ju lejojmë ta thyeni shtyllën kurrizore të këtij shteti.

Nuk është Gjykata Kushtetuese përmbi Kosovën.

Mos nxitni revoltë popullore sepse nuk do të gjeni vrimë për t’u fshehur.

Mos harroni që jam po i njejti që me 11 mars 1981, në ditën kur Jugosllavia ishte superfuqi, e kam lëshu kushtrimin “Kushtetutë Republikë o me hatër o me luftë”. Mos harroni që ky kushtrim e ka nis procesin e shembjes së Jugosllavisë.

Jam po i njejti dhe, kur është fjala për çështje me interes kritik e vital për atdheun, nuk flas pa i menduar e analizuar gjërat një milion herë dhe pa qenë i bindur se gjallë a vdekur çështjes do t’i shkoj deri në fund.

E përfaqësoj vetëm veten time, por nuk jam vetëm.

Kam miq e bashkëpunëtorë edhe përtej oqeanit, njerëz me shumë ndikim e që duan popullin tonë pikërisht për shkak të sakrificës tonë për liri e pavarësi. Përreth vetes kam djemtë dhe vajzat më të mira të këtij populli, mendjet më të ndritura dhe zemrat më të guximshme që nuk ngurrojnë të sakrifikohen për atdhe.

Nuk po bajmë hajgare…